The other Boleyn girl vs The Tudors

Πήγα χθες και είδα την ταινία με τον ελληνικό τίτλο "Η άλλη ερωμένη του βασιλιά", The other Boleyn girl στα αγγλικά. H ερωτική ζωή του Ερίκου VIIΙ, η οποία ξεπερνά τα όρια και της πιο ευφάνταστης σαπουνόπερας, έπεσε για πρώτη φορά στην αντίληψή μου το καλοκαίρι που πέρασε με αφορμή την καλογυρισμένη τηλεοπτική σειρά The Tudors που πρόβαλε καθημερινά στην τηλεόραση το Mega, αν δεν κάνω λάθος. Όσο έβλεπα τη σειρά δεν είχα ιδέα για την όλη ιστορία. Μετά το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου της σειράς είχα ήδη πληροφορηθεί τα εξής: ο Ερίκος ο 8ος είχε παντρευτεί την αρκετά μεγαλύτερή του ισπανίδα βασίλισσα Αικατερίνη της Αραγονίας, τη οποία είχε παντρευτεί προηγουμένως ο αδελφός του που όμως σκοτώθηκε (προφανώς την παντρεύτηκε για να διπλοκαβατζώσει τη βασιλεία). Μετά από κάποιο διάστημα, και έχοντας ήδη μία κόρη μαζί της (δυσανασχετώντας όμως που δεν του κάνει γιο), την ψιλοβαριέται και "απασχολείται" με διάφορες που βρίσκει στο παλάτι, μεταξύ των οποίων και η Mary Boleyn (που στο Tudors προβάλλεται ως απλώς μία ξεδιάντροπη που πέρασε από το κρεβάτι του βασιλιά). Μετά γνωρίζει και την Anne Boleyn, κατά το Tudors μία ακόμη ανάφτρα (επιτρέψτε μου τις εκφράσεις), η οποία όμως του το παίζει ηθική ("μυξοπαρθένα" μου 'ρχεται να γράψω αλλά ας κρατήσω ένα επίπεδο) και του λέει "μη, σας παρακαλώ, γιατί θέλετε να με ατιμάσετε έτσι, δεν βλέπετε η αδερφή μου τι όνομα έχει βγάλει κτλ). Αυτός λοιπόν της λέει εντάξει καλή, μου να σε πάρω να σε πάρω με παπά και με κουμπάρο αν είναι επιτέλους να σε πάρω (καλά ας το ξεχάσω το επίπεδο, το post αυτό θα είναι της χαμηλότερης υποστάθμης όπως το βλέπω). Προσπαθεί λοιπόν για ακύρωση του πρώτου γάμου, η Αικατερίνη τσινάει. Προσπαθεί να πάρει διαζύγιο μέσω του Πάπα, αποτυγχάνει. Όμως η Anne φέρει μεταρρυθμιστικές θρησκευτικές ιδέες και του "σκάει" την ιδέα να επαναπροσδιορίσει το θρήσκευμα της χώρας του, να απαλλαγεί από τον ασφυκτικό βραχνά του Πάπα και να δώσει μία νέα μορφή στη βασιλεία του, κατά την οποία θα είναι ο ίδιος ανώτατος κοσμικός και θρησκευτικός άρχοντας της Αγγλίας. Η προοπτική αυτή όχι μόνο προσφέρει μία βολική λύση στο προσωπικό πρόβλημα του Ερίκου αλλά κολακεύει και το υπερτροφικό του εγώ. Επειδή η σειρά (το Tudors, ντε) είναι βουτηγμένη στη λαγνεία και το σεξ, ο πρώτος κύκλος επεισοδίων τελειώνει με την κακομοίρα την Anne να κάνει τα πάντα για να συγκρατήσει το μαινόμενο πάθος του ξαναμμένου και ούτως ή άλλως υπερσεξουαλικού Ερίκου χωρίς τουλάχιστον να μείνει έγκυος (παρακάμπτοντας τελικά τα περί παρθενίας), προκειμένου όταν πλέον φέρει στον κόσμο το παιδί του αυτό να είναι νόμιμο τέκνο και όχι μούλικο.

Έχοντας μάθει λοιπόν τα παραπάνω, μπαίνω στο ίντερνετ για περισσότερες πληροφορίες, όπου πληροφορούμαι το συγκλονιστικό (και ευρέως γνωστό, όλα τελευταία τα μαθαίνω) γεγονός ότι η Anne Boleyn τελικά αποκεφαλίστηκε, ενώ η ίδια μοίρα περίμενε και αρκετές άλλες συζύγους του ίδιου βασιλιά. Παρατηρώ επίσης την εξόφθαλμη διαφορά ανάμεσα στη σωματική διάπλαση του πραγματικού Ερίκου (το τετράπαχος είναι πραγματικά λίγο για να την περιγράψει, πολύ μεγαλύτερο νούμερο θα πρέπει να μπει μπροστά, μια φίλη μου είδε στο Λονδίνο την πανοπλία του και είναι λέει σαν περίπτερο) και του ξανθού "κούρου" και κούκλου Τζόναθαν Ρις Μάγιερς (εδώ μου βγαίνει αυθόρμητα ένας αναστεναγμός).
Ας περάσω όμως στην ταινία The other Boleyn girl για να αρχίσω (επιτέλους) και την αντιπαράθεση ανάμεσα στη σειρά και την ταινία. Τι διαφορετικό μας λέει το στόρι της ταινίας: μας παρουσιάζει τη Mary Boleyn όχι ως μια ξετσίπωτη που χάρισε ανερυθρίαστα το λάγνο κορμί της στον βασιλιά, αλλά ως μια καλή κοπέλα και ίσως πιο όμορφη από την Anne, με αθώα ψυχή και αγνές προθέσεις, που "σερβίρεται" μεν στον Ερίκο ως ερωμένη αλλά τον "κατακτά" με τον τρόπο της γιατί ο Ερίκος βλέπει σε αυτήν μια καθαρή ψυχή. Επίσης στην ταινία η κοπέλα αυτή μένει έγκυος από τον Ερίκο και μάλιστα του κάνει γιο (νόθο όμως), κάτι που στη σειρά δεν αναφέρεται. Η Anne, από την άλλη, δεν είναι μία απλή ανάφτρα που κατακτά τον Ερίκο αναβάλλοντας συνεχώς τις υποσχέσεις που του δίνει με τα λάγνα της θέλγητρα. Είναι μία γυναίκα με υψηλή μόρφωση και ισχυρή προσωπικότητα (όπως είδα και σε άλλες πηγές), η οποία όμως δεν διστάζει να προδώσει ακόμη και την ίδια της την αδερφή προκειμένου να υλοποιήσει τις ακόρεστες φιλοδοξίες της, που φτάνουν ως το να γίνει βασίλισσα. Να κραδαίνει βέβαια την υπόσχεση του κορμιού της πάνω από τα ρουθούνια (και όχι μόνο) του ξαναμμένου Ερίκου την βλέπουμε και στην ταινία, όμως με λιγότερο λάγνες λεπτομέρειες. Απρόσμενη τροπή της πλοκής στην ταινία είναι ο βιασμός της από τον Ερίκο (δεν άντεξε άλλο ο άνθρωπος), ο οποίος στη συνέχεια την απεχθάνεται, και ουσιαστικά έκτοτε οι μέρες της είναι μετρημένες. (Βέβαια στη σειρά δεν φτάνει ως εκεί ο πρώτος κύκλος, επιφυλάσσομαι για τον δεύτερο).
Συγκρίνουμε λοιπόν κατ' αρχάς τους ηθοποιούς. Απογοητευτικός ο Μπάνα ως Ερίκος στην ταινία. Τίποτα δεν είδα από την προσωπικότητα του Ερίκου (για την ακρίβεια δεν είδα καμία προσωπικότητα, έστω και διαφορετική από αυτήν που παρουσιαζόταν στο Tudors). Αν και οι στιβαρές του πλάτες σήκωναν τα τερατωδώς ευμεγέθη ρούχα του πραγματικού Ερίκου αποδίδοντας μέρος από την "large" διάπλασή του (χωρίς να φτάνουν ως το "extra large", μια μεταποίηση την κάνανε στην ταινία), και διατηρούσε τα γένια και μια ιδέα από το γενικότερο physique του Ερίκου (προσθέτοντάς του όμως γελοιωδώς πεταχτά αυτιά), ο Μπάνα είναι εντελώς "γλάστρα" στην ταινία. Πραγματικά δεν βλέπουμε έναν άνδρα ικανό να εμπνεύσει τον έρωτα σε τόσες γυναίκες, δεν βλέπουμε καν έναν γυναικά στην ερμηνεία του. Τα σφιγμένα χείλη του ηθοποιού παραπέμπουν σε άνθρωπο συγκρατημένο και μάλλον δειλό και τα ματάκια του μοιάζουν αθώα, σαν από ποντικάκι, δεν σου δείχνουν άνθρωπο ικανό να αποκεφαλίσει τη μία σύζυγο μετά την άλλη. Ο Τζόναθαν (ααααχχχχ....) στη σειρά δεν βάζει μόνο την ομορφιά του και το εκρηκτικό του σεξ απίλ. Τα σαρκώδη χείλη του δείχνουν άνθρωπο λάγνο και φιλήδονο, ενώ ξετυλίγεται παράλληλα όλη η εγωμανία και η μεγαλομανία ενός ανθρώπου που ηδονίζεται με την εξουσία όσο και με τις γυναίκες (αν και οκ, στη σειρά κανείς δεν φαίνεται να έχει το νου του σε κάτι άλλο εκτός από το σεξ). Για τις γυναίκες ηθοποιούς δεν έχω κάποιο σχόλιο, κάθε μία νομίζω ήταν κατάλληλη και επαρκής για την απεικόνιση του αντίστοιχου προσώπου με τον τρόπο που ήθελαν να το παρουσιάσουν οι δημιουργοί.
Και εδώ ένα σχόλιο για την γενικότερη αισθητική της σειράς και της ταινίας. Η ταινία μας δείχνει πολύ την εποχή, τους χώρους και τα κουστούμια "όπως θα ήταν τότε". Βλέποντάς την πολλές φορές μου έρχονταν στο νου πίνακες της εποχής αυτής που είχα δει στην Αγγλία ή στο νετ. Τα κουστούμια φαίνονταν πολύ αυθεντικά (ένιωθες σίγουρος ότι ακριβώς το ίδιο πράγμα θα έβλεπες αν πήγαινες σε αντίστοιχο μουσείο) αλλά κάπως "φθαρμένα", "παλιά", πατιναρισμένα. Το ίδιο και οι χώροι. Στη σειρά έβλεπες τα αντίστοιχα στοιχεία "όπως θα ήταν σήμερα", ή όπως θα έπρεπε να ήταν για να μας κάνουν αντίστοιχη εντύπωση σήμερα με αυτήν που έκαναν τότε. Τα κουστούμια φαίνονταν τόσο πλούσια, λαμπερά και καινούρια, που τα βελούδα που έντυναν το στήθος του Ερίκου νομίζω ότι τα βλέπω και τώρα μπροστά μου. Είχαν δε ένα σύγχρονο "styling" που σε έκανε να τα θαυμάζεις με τα σημερινά δεδομένα και να εύχεσαι να μπορούσες να τα φορέσεις σήμερα, όχι να τα εκτιμάς απλώς ιστορικά αλλά αισθητικά να σε απωθούν κάπως (σαν τις "φουστίτσες" που φοράει ο Ερίκος στην ταινία). Αυτό βέβαια ισχύει περισσότερο για τα ανδρικά ρούχα, γιατί τα γυναικεία ήταν έτσι κι αλλιώς ωραία και στις δύο περιπτώσεις.
Συνολικά θα έλεγα Boleyn girl vs Tudors σημειώσατε 2. Είδα στο video club τον πρώτο κύκλο της σειράς, ελπίζω σύντομα να φέρουν και τον δεύτερο που δεν τον έχω δει.

ΥΓ: Όχι, πείτε τώρα:

Όσες φορές αντέξεις

Δεν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα που μου συμβαίνει φέτος. Νομίζω ότι όσες φορές αρρώστησα αυτόν τον χειμώνα δεν έχω αρρωστήσει την τελευταία πενταετία συνολικά. Ξεκινήσαμε από Οκτώβριο, και ανά δίμηνο περίπου όλο και κάτι με πιάνει για να φτάσουμε μέχρι Απρίλιο που έχουμε τώρα και να είμαι και πάλι με βουλωμένες μύτες, λαιμό Gillette Sensor Exel, Power Point και δεν συμμαζεύεται, να ψάχνω για ξεβουλωτικά μύτης (με κορυφαία και αναντικατάστατη όπως κατέληξα τελικά την κλασική βεντούζα με το μαύρο καουτσούκ στην άκρη), βραστάρια, σούπες, αντιπυρετικά, χαρτομάντηλα εμποτισμένα με ειδικό υγράκι για να μην ερεθιστεί το δέρμα γύρω από τα ρουθούνια από το πολύ ξε-μυξ και ξανά ρεμίξ και ξανά ξε-μυξ. Άσε που κάποιες από τις "μεσαίες" φορές που αρρώστησα είχα εκείνη την ηλίθια ίωση που σου κρατά βδομάδες ολόκληρες χωρίς να σου κάνει τίποτα ουσιαστικά, ούτε καν δέκατα πολλές φορές, απλά αισθάνεσαι όλη την ώρα κουρασμένος (από άποψη βιολογική αυτό είναι το πιο επιτυχημένο παράσιτο βέβαια, γιατί προξενεί την μικρότερη δυνατή βλάβη στον ξενιστή του ώστε να μπορεί να τον εκμεταλλεύεται συνεχώς, γιατί αν τον σκοτώσει πχ μπαμ και κάτω ωραία τον έφαγε, μετά τι θα έχει να τρώει -πρέπει να γράψω ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης, το'χω νομίζω, μπορώ να φέρω σε νέα επίπεδα την εκλαϊκευμένη επιστήμη, να την κάνω εκχυδαϊσμένη και βγάλε). Συγχωρέστε το παραλήρημα μίας δύσμοιρης κατ' εξακολούθησην ασθενούς. Να είστε πάντα καλά.

Ζοtero - πού ήσουν βρε παιδί μου όταν έγραφα την πτυχιακή μου

Δεν γράφω συχνά για τέτοιου είδους πράγματα, αλλά αυτό θα σας το προτείνω, ιδίως σε όσους γράφουν εργασίες με βιβλιογραφία. Και εργασίες όμως να μη γράφετε αξίζει να οργανώσετε τις αναζητήσεις σας στο ίντερνετ με βάση το Zotero. Είναι κάτι σαν εξελιγμένα favourites. Έχει τρεις στήλες, η αριστερή με τους φακέλους που θα φτιάξετε, η μεσαία με τα περιεχόμενα του κάθε φακέλου (που αν είναι βιβλίο πχ από το amazon το αναγνωρίζει και καταχωρεί όλα του τα στοιχεία, συγγραφέα, εκδόσεις κλπ για να μην παιδεύεστε) και μία τρίτη στήλη για ό,τι σχόλια θέλετε εσείς να προσθέσετε. Μπορείτε να οργανώσετε από τη βιβλιογραφία σας μέχρι συνταγές μαγειρικής μέχρι ό,τι βάζει ο νους σας και θέλετε να έχετε ομαδοποιημένο ώστε να το ψάχνετε όλο μαζί. Εγώ τώρα σας το περιγράφω απλοϊκά και γενικά, μπείτε όμως να το ψάξετε λίγο (έχει και ένα ωραίο tutorial στην αρχή που σου δείχνει τι ακριβώς μπορείς να κάνεις με αυτό) και πιστεύω θα σας εξυπηρετήσει. (Μόνο που δεν δουλεύει στον Internet Explorer -που είναι ούτως ή άλλως άχρηστος, οπότε βάλτε firefox και εγκασταστήστε το).

Μία ευγενική προσφορά της Baltazar translations.

Τα λουλούδια στη λάσπη

Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί από την ύποπτη σιωπή μου, η ζωή μου έχει πλέον ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, που με έχει απομακρύνει από τις πονεμένες και δακρύβρεχτες αναλύσεις χαμένων ιστοριών και τους ατελέσφορους απολογισμούς λαθών που δεν διορθώνονται. Είμαι σε κάτι καινούριο, σε μια νέα φάση ζωής, που όσο και αν δίστασα στην αρχή τελικά τη δέχτηκα και αφέθηκα να τη ζήσω με τον ίδιο αυθορμητισμό που σχηματίζει αβίαστα στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο απέναντι σε κάτι το τόσο όμορφο. Χθες βράδυ πέρασα στιγμές ανύποπτα αφημένη σε αυτήν την πηγαία αίσθηση ευφορίας, σε μια διάθεση γλυκιά και απαλή και ζεστή και ανθρώπινη και ό,τι άλλο σου ξυπνάει ένα καινούριο "κοντά" (γιατί δεν θέλω ακόμα να το χαρακτηρίσω ως ένα καινούριο "μαζί", αν και για άλλους είναι). (Αυτό το τελευταίο αν δεν το καταλάβατε δεν πειράζει, είναι κάτι δικά μου, μην δίνετε σημασία.)

Ξυπνάω το πρωί νιώθοντας τον νυχτερινό ύπνο να έχει θρέψει την ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς και να ξυπνάει στο δέρμα του προσώπου μου μια αυθόρμητη ανάταση που δύσκολα συγκρατεί το χαμόγελο.

Δεν άργησαν όμως δυστυχώς να με βρουν σκέψεις "αναγκαστικής προσγείωσης", για να διαλύσουν τα σύννεφα της αιθεροβασίας μου λέγοντάς μου "να θυμάσαι πώς ένιωσες αυτή τη στιγμή όταν όλα γίνουν (και πάλι) σκατά" (ήθελα να γράψω "όταν χαλάσουν" για να είμαι πιο κόσμια, αλλά νομίζω μια τέτοιου είδους λογοκρισία θα αφαιρούσε από την πλήρη απόδοση της σκέψης μου).

Είναι σκόπιμο αυτό που κάνω; Η αντίδραση αυτή μου βγαίνει γιατί κάτι από τα πληγωμένα μου ακόμα συναισθήματα προσπαθούν να με προστατέψουν από μια νέα απογοήτευση μετριάζοντας (ενίοτε και γκρεμοτσακίζοντας) τον ενθουσιασμό μου. Μπορούν όμως να με προστατέψουν ή το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου χαλάσουν ωραίες στιγμές που θα έπρεπε να ζω με όλη τους την ένταση; Για να μην αναφερθώ στο πόσο άδικο είναι όλο αυτό απέναντι στο άτομο που μου τις χαρίζει.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ, όσο ωραία και αν περνάω τώρα και όσο ευοίωνα και αν φαίνονται αυτή τη στιγμή όλα, να αποφύγω αυτού του είδους τις αντιδράσεις, που με κάνουν πέραν όλων των άλλων να φαίνομαι και αχάριστη απέναντι σε στιγμές ευτυχίας που στη ζωή είναι σπάνιες όσο και πολύτιμες.

Καλέ μου άνθρωπε μήπως ξέρεις από λογογράφο;

Μήπως έχει κανείς από εσάς χρησιμοποιήσει λογογράφο (αυτό που υπαγορεύεις και γράφει απ' ευθείας στον υπολογιστή χωρίς να χρειάζεται να πληκτρολογείς); Σκέφτομαι να το δοκιμάσω (για την ακρίβεια να το αγοράσω, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος να το δοκιμάσω) και έλεγα μήπως βρω κανέναν να μου πει αν κάνει δουλειά ή όχι.

Μήπως, σε περίπτωση που δεν ξέρετε, σας έρχεται έστω στο μυαλό να μου προτείνετε κανένα forum ή site όπου θα μπορούσα να απευθύνω το ερώτημα αυτό;

Ευχαριστώ.

Τσικνοπέμπτη όπως fitness

Χθες έκανα το απόλυτο σαμποτάρισμα της Τσικνοπέμπτης. Ήταν η διάθεσή μου τέτοια, τι να πω. Δεν ήθελα να βγω και να ξενυχτήσω, δεν ήθελα να φάω μέχρι σκασμού, να πιω έως τάσεως εμετού, να καρναβαλιστώ και να ξεσηκωθώ. Επίσης ήταν από καιρό ώρα μου να επιστρέψω στο γυμναστήριο, μετά από μία διακοπή ενός μήνα και κάτι, γιατί καλός ο χορός που πάω και κάνω τελευταία αλλά δεν το μετράω σαν άσκηση, θα έλεγα υποτυπωδώς σαν κίνηση ότι το μετράω. Έτσι λοιπόν έκανα τη μεγάλη μου επιστροφή... την Τσικνοπέμπτη! Το μεσημέρι αρνήθηκα τα παϊδάκια που είχαμε στο σπίτι (δεν εμφανίστηκα καν στο τραπέζι, φρόντισα να έχω φάει από πριν) για να μη βαρύνω και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου μετά (κάτι που ούτως ή άλλως συνέβη γιατί μετά από ένα μήνα απουσίας ήταν σαν να είχα μπει μέσα σε ένα άλλο, ελαττωματικό σώμα, εντελώς ξεχαρβαλωμένο). Μετά το πρόγραμμα γυμναστικής γρήγορα μπανάκι και τσουπ τσουπ σπίτι, ίσα ίσα να αδειάσω την τσάντα με τις βρεγμένες πετσέτες και τα ιδρωμένα ρούχα, να ντυθώ, να στεγνώσω λίγο ακόμη το μαλλί (οκ, έφαγα και δυο παϊδάκια από το μεσημέρι, κρύα πια, αλλά πέθαινα στην πείνα μετά από τόσες ώρες, 3 ώρες τουλάχιστον νηστική πριν το γυμναστήριο συν 1 ώρα γυμναστική και άλλη τόση για μπανάκι κλπ, ένα κατιτίς το ήθελα) και βουρ για το μάθημα χορού. Εκεί μας μετέφεραν λίγο από κλίμα καρναβαλιού γιατί κάναμε σάμπα που είναι συνώνυμη με αυτό (εντάξει, μία πρώτη εισαγωγή ήταν, αν μας πιάσει όμως ένας δάσκαλος να μας χορέψει κάτι θα βγάλουμε, θα ευχαριστηθούμε καρναβαλική ατμόσφαιρα).

Μετά το μάθημα χορού είχε ήδη πάει 10 και, αρνήθηκα ευγενικά τις προσκλήσεις που είχα για τσικνίσματα και έμεινα σπίτι όπου αναπλήρωσα τα ενεργειακά μου αποθέματα κατά το δυνατόν πιο υγιεινά (αν και θα πρέπει να γίνω πιο αυστηρή στον τομέα αυτό, μου ξεφεύγουν και μερικές σαβούρες, να, η γυμναστική στρέφει αμέσως το μυαλό μου προς τη σωστή κατεύθυνση σε ό,τι αφορά τη διατροφή χωρίς να πιέζομαι καθόλου, απλά νιώθω ότι θέλω να το κάνω), είδα τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση που είχα γράψει από χθες, και πήγα ωραία ωραία για ύπνο.

Τα καρναβάλια μπορούν να περιμένουν... (Έχω άλλωστε ήδη κλείσει για γκρουπ στο Ρέθυμνο, δεν θα μου λείψουν τα πανηγύρια φέτος). Η χθεσινή μου διάθεση ήταν απλώς να κάνω... my own thing.

Closer

Οκ, η ταινία δεν είναι καινούρια, εγώ όμως προχθές είδα το dvd και σας γράφω εντυπώσεις. Πώς μπορείς να κάνεις μία ταινία για τις σχέσεις, τα ζευγάρια, τον έρωτα, τη ζήλια, την απιστία και να μην γίνεις βαρετός και κοινότυπος; Απογυμνώνεις τους διαλόγους από κάθε σύμβαση και συγκατάβαση. Οι ήρωες λένε αυτό ακριβώς που σκέφτονται σαν να μην νοιάζονται για το πώς θα το πάρει ο συνομιλητής τους αλλά και (αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον) σαν να έχουν πλήρη επαφή με τα συναισθήματά τους, σαν να ξέρουν ακριβώς τι νιώθουν κάθε στιγμή και πώς να το εκφράσουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι κάτι πρόστυχο, κάτι το αγενές, κάτι που θα τους κάνει να φανούν αδύναμοι, εγωιστές, δειλοί, κακεντρεχείς. Σε αυτήν την ταινία μιλάνε μεταξύ τους οι ψυχές, τα πάθη, τα ένστικτα. Μιλάνε βρώμικα, μιλάνε απροκάλυπτα, μιλάνε σαν να μην σκεπάζει τις σκέψεις τους ούτε το πιο λεπτό σεντόνι. Μιλάνε πάντα αληθινά και όποιος αντέξει. Για να μας δείξουν πώς είναι οι αλήθειες που δεν αντέχονται και γιατί δεν ξεστομίζονται. Για να μας δείξουν ότι στις σχέσεις δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια.

Και από τη φιλοσοφική ανάλυση ας περάσω στο άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας: τους ηθοποιούς. Επειδή το έργο εστιάζει στους ανθρώπους και τις ερωτικές σχέσεις τους, οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την ταινία. Πρέπει να σου δείξουν τον χαρακτήρα που υποδύονται, να σε κάνουν να αγγίξεις έστω και διαισθητικά κάτι από τον ψυχισμό τους, αλλιώς έχουν αποτύχει. Για μένα στην ταινία αυτό το πέτυχε περισσότερο από όλους η Νάταλι Πόρτμαν. Συγκλονιστική παρουσία, συνδύασε τα φυσικά της προσόντα ("the face of an angel", όπως σωστά παρατηρεί ο Κλάιβ Όουεν), την αθωότητα που εκπέμπει το πρόσωπό της με την αναπάντεχη τραχύτητα και σκληρότητα που εκπέμπει όταν εκστομίζει ατάκες διατρητικές σαν ακτίνες λέιζερ. Ως γυναίκα λόγω του παρουσιαστικού της είναι απλώς μη υποβιβάσιμη. Ακόμη και ως στριπτιζέζ, ακόμη και την ώρα που κουνιέται και μιλάει προκλητικά φορώντας σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να την πεις φτηνή. Εξωτερικά βλέπεις ένα κορίτσι, ένα παιδί, και όταν μέσα από αυτό προβάλλουν στοιχεία όπως η σάρκα και η σαγήνη της γυναίκας δεν μπορείς να της τα προσάψεις ως πρόστυχα, όταν την ακούς να μιλάει σκληρά και άκαρδα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τη διακρίνει πράγματι απάθεια.

Επίσης καλός στην ταινία ο Κλάιβ Όουεν. Το αρρενωπό παρουσιαστικό του ταιριάζει με τον πρωτόγονα αρσενικό και πορνολάγνο χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μυστηριώδης που δεν σε κάνει να τον θεωρήσεις μονοδιάστατο, σε αφήνει να αναζητάς στοιχεία ενός τέτοιου ψυχισμού μέσα στις ατάκες του.

Απογοητεύτηκα κάπως από τον Τζουντ Λο. Ενώ μου "έκανε" πολύ για το στυλ της ταινίας, δηλ. εγώ αν την έφτιαχνα θα τον επέλεγα σίγουρα, δεν είδα από αυτόν το κάτι παραπάνω. Ίσως και ο σκηνοθέτης να φταίει σε αυτό, δεν μου άφησε καμία συγκεκριμένη γεύση ο χαρακτήρας του. Απλά εμφανισιακά ταίριαζε με το όλο ντεκόρ.

Για τη Τζούλια Ρόμπερτς δεν μπορώ να μιλήσω για απογοήτευση, γιατί ούτως ή άλλως εμένα δεν μου άρεσε σαν επιλογή, άρα δεν είχα από την αρχή υψηλές προσδοκίες, μάλλον το αντίθετο. Χωρίς να παίζει άσχημα, δεν είχε το κάτι που θα σε έκανε να καταλάβεις τι είχε πια αυτή η γυναίκα και κοκορομαχούσανε για χάρη της δύο λαχταριστά αρσενικά όπως ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν. Το μόνο που φαινόταν να έχει ήταν ο ρόλος στα χέρια της. Έτυχε να διαβάσω ότι ο ρόλος προοριζόταν για την Κέιτ Μπλάνσετ και πραγματικά κρίμα που δεν τον ενσάρκωσε αυτή, ή εν πάσει περιπτώσει κάποια άλλη, όχι το απόλυτο συνώνυμο της εμπορικής ηθοποιού του Χόλιγουντ.

Φυσικά από ό,τι καταλάβατε η ταινία μου άρεσε. Θα ήθελα μόνο να είχα με κάποιον τρόπο στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας και να το έχω μελετήσει πριν τη δω, γιατί πολλές φορές το μυαλό μου δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τις ωμές αλήθειες των διαλόγων. Για το λόγο αυτό θα άξιζε ίσως να τη δω και δεύτερη φορά.

Atonement - Εξιλέωση

Πολύ κόσμο πήρα στο λαιμό μου να πάμε να δούμε αυτήν την ταινία (ολόκληρο τσούρμο μαζευτήκαμε) και τελικά μάλλον πως δεν πολυάξιζε τον κόπο. Αν κάποιος με ρωτούσε "είναι καλή η ταινία; Να πάω να τη δω ή θα βαρεθώ;" θα του έλεγα, "καλή είναι αλλά θα βαρεθείς". Αναλυτικά όμως:
-Εικαστικά η ταινία ήταν τέλεια. Απλώς τέλεια. Από το χρυσαφένιο στόλισμα στα φλιτζανάκια μέχρι την ταπετσαρία στους τοίχους, μέχρι τις αρχετυπικές φυσιογνωμίες των ηθοποιών όλα συνέθεταν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.
-Σε μία κριτική που είχα διαβάσει πριν πάω να δω την ταινία, μου είχε αποτυπωθεί μία φράση που μου έμεινε: "Μία ταινία φτιαγμένη για να τη βλέπεις, και όχι για να τη ζεις". Αυτό ακριβώς ένιωσα. Το μάτι ρουφούσε την εικόνα, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ιδανικές φυσιογνωμίες για τους ρόλους τους, το παίξιμό τους πολύ καλό, αλλά για κάποιο ρόλο η ενέργεια της ταινίας ήταν φυλακισμένη κάπου μέσα στο πανί και σε μένα τουλάχιστον δεν έφτασε. Κάτι πιάσαμε από το νεύρο της Κίρα Νάιτλι (χαζέψαμε με το υπέροχο πράσινο φόρεμα που φορούσε), μας αιχμαλώτισε κάποιες στιγμές το εκπληκτικό ομολογουμένως κοριτσάκι (ιδανική μορφή εκνευριστικού μικρομέγαλου, έφερνε κάπως στη Σίρλεϋ ΜακΛέην στο όχι τόσο όμορφο), ερωτευτήκαμε τον κούκλο πρωταγωνιστή (να θυμηθώ να ψάξω το όνομά του), σταθήκαμε με δέος απέναντι στη Ρεντγκρέιβ που κατάφερε να έχει ακριβώς το βλέμμα του κοριτσιού, αλλά... εγώ κάτι δεν ένιωσα. Δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα. Αντί να με βάλει στον κόσμο της η ταινία, εγώ ήμουν συνειδητά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα (λες να φταίγανε και τα προσγειωτικά ομολογουμένως σχόλια της φίλης μου που καθόταν δίπλα, η οποία στην αισθησιακή σκηνή της βιβλιοθήκης έκανε το εξής σχόλιο: "Απίστευτα παπούτσια όμως");

-Επίσης ήταν κάπως πιο μελό από ό,τι θα την ήθελα στο θέμα του μεγάλου έρωτα των πρωταγωνιστών (ναι έχω γίνει κυνική υπάρχει κανένα πρόβλημα;)

Αυτά μου έρχονται τώρα. Ο φίλος Worka με βοήθησε συζητώντας μαζί του να σκεφτώ κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, και ομολογώ ότι αν το συζητούσαμε περισσότερο θα με βοηθούσε έστω και αναδρομικά να εκτιμήσω περισσότερο και να προβληματιστώ για κάποια πράγματα που θίγει η ταινία, δεν μπορώ να πω όμως ότι πέρασα μία εξόχως ψυχαγωγική βραδιά χθες βράδυ στο σινεμά. Sorry...

Σεισμός στον πολυέλαιο

Κατά τις 12.30 σήμερα όλοι θα νιώσατε τον σεισμό που μας έδωσε ένα hippy hippy shake…αρκετό για να μας αγχώσει λίγο, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διεξόδους διαφυγής, πόσο καλά να κρατάει τώρα αυτό το τραπέζι, προλαβαίνω να τρέξω να βγω έξω, αν πηδήξω από το μπαλκόνι πού θα προσγειωθώ και τα λοιπά. Μέχρι τώρα ήμουν σχετικά ψύχραιμη στους σεισμούς, δεν είχα δα ζήσει και κανέναν ιδιαίτερα έντονο. Την ημέρα όμως που έγινε το αμέσως προηγούμενο «ταρακουνηματάκι» στα Χανιά, μια φίλη μάς είχε αφηγηθεί στον καφέ που πήγαμε μετά, την εμπειρία της από ένα μεγάλο σεισμό. Δεν θυμάμαι καθόλου τι μας έλεγε ακριβώς, θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί και ανησυχήσει (σκέφτηκα, να, μπορούν πραγματικά να συμβούν τρομερά πράγματα με έναν σεισμό, συνέβησαν σε αυτήν μπορούν να συμβούν και σε μένα). Φαίνεται το ψυχολογικό αντίκτυπο της αφήγησης παρέμεινε παρόλο που έσβησαν όλες οι λεπτομέρειες, γιατί το σημερινό ταρακούνημα μου έφερε ένα σφίξιμο στην καρδιά που άλλες φορές δεν αισθάνομαι τόσο γρήγορα (όταν είχε γίνει εκείνος ο σεισμός που κουνιόμασταν αρκετή ώρα ένα άγχος το είχα εισπράξει βέβαια, αλλά αυτό λόγω διάρκειας, ενώ τώρα ένιωσα «μουδιασμα» εσωτερικό και αν ω μη γένοιτο ήταν κάτι πιο σοβαρό αμφιβάλλω αν θα είχα αντιδράσει ψύχραιμα). Επίσης στην ανησυχία μου συνέτεινε το γεγονός ότι επειδή το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν ήταν το σαλόνι με τους δυο πολυελαίους, με το που αισθάνομαι την «ναυτία» του σεισμού, επιβεβαιώνω ότι είναι σεισμός και όχι ζαλάδα από την συντονισμένη τους ταλάντωση. Το κακό ήταν ότι ακόμη και αφού ο σεισμός τελείωσε, οι ταλαντώσεις συνέχισαν, μέχρι που δεν μπορούσα πια να τις βλέπω και πήγα και σταθεροποίησα τα φωτιστικά με το χέρι μου. Βέβαια ήταν «αισθητήρες» και για κάτι μετασεισμάκια που ακολούθησαν, καθώς αντέδρασαν και στις μικρότερες δονήσεις. Η δεύτερη μεγάλη δόνηση με βρήκε στο μεσημεριανό μου ύπνο, όπου και πάλι το φωτιστικό (με μία μπαλίτσα «βαριδιάκι» που έχει, να χτυπάει πάνω στο μεταλλικό καπέλο του) με ξύπνησε, μόνο «σεισμός-σεισμός» δεν μου φώναξε. Άντε παιδιά, φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι.

Προσωπικά...στο blog

Μέχρι πριν από λίγο καιρό περνούσα μία φάση αρκετά δύσκολη συναισθηματικά όπως όσοι είστε φίλοι ή πιστοί αναγνώστες ξέρετε. Το διάστημα αυτό εκτός ότι έγραφα γενικώς σε στυλ ημερολόγιο (και στον υπολογιστή και σε γραπτή μορφή) όλα μου τα συναισθήματα και τις σκέψεις, πολλά από όσα βίωσα και ένιωσα τα έκανα φέιγ-βολάν και τα σκόρπισα στη μπλογκόσφαιρα μέσω αυτού του blog. Απερίφραστα, ανενδοίαστα, χωρίς να με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άλλος που θα με διαβάσει (θεωρώ άλλωστε ότι στα blogs έλκει πραγματικά όμοιος ομοίω, αν σε κάποιον δεν θα ήθελα να αποκαλυφθώ με τέτοιο τρόπο αυτός δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να κάτσει να με διαβάσει). Μπορώ να πω ότι το είχα ανάγκη, ένιωθα ότι έκανα τον πόνο μου μήνυμα σε μπουκάλι και το ξαπόστελνα στα πέλαγα σαν προσευχή με ανώνυμο παραλήπτη (πολύ λογοτεχνίζουσα έχω γίνει τελευταία, τι μου συμβαίνει), ζητώντας να μοιραστώ αυτό που με βασάνιζε, να το εκφράσω, να το βγάλω από μέσα μου, να το στείλω κάπου μακρυά, να ζητήσω να σηκώσει και κάποιος άλλος μέρος από το βάρος του που με λύγιζε. Η ανταπόκριση που είδα τότε από φίλους αλλά και από άτομα που δεν γνωρίζω ή που γνωρίζω ελάχιστα ήταν ένα δώρο για μένα. Δώρο που τότε ήταν βάλσαμο ανακούφισης που ερχόταν να προστεθεί στην παρηγοριά και τη βοήθεια που μου χαρίσαν οι φίλοι μου, και που τώρα πια που ο ασθενής ανένηψε εξακολουθεί να με συγκινεί σαν χειρονομία. Ευχαριστώ όσους ξόδεψαν από το χρόνο τους τότε για να μου γράψουν δυο λόγια για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα αλλά και όσους με διάβασαν και για λίγο ήρθαν κοντά μου με τη σκέψη τους θέλοντας να με παρηγορήσουν. Όσο "αφηρημένη" και "βουβή" και αν φαίνεται η σχέση αυτή για μένα είχε και έχει σημασία, ένιωθα πραγματικά σαν φίλο μου τον "άγνωστο αναγνώστη", και πάντα δεχόμουν με χαρά αυτόν που με τα σχόλιά του αποφάσιζε να μου γνωστοποιηθεί ή που από κοντά μου έλεγε κάτι (ή δεν μου έλεγε ενώ γνώριζα ότι με διαβάζει). Να είστε όλοι καλά.

Σκέψεις τα χαράματα

Παρόλο που είχα ξενυχτήσει τις δύο προηγούμενες βραδιές και είχα ανάγκη από ξεκούραση, κάτι το ακατάπαυστο και άοκνο μέσα στο μυαλό μου (που προφανώς δεν είχε καθόλου "κοιμηθεί" όλη τη νύχτα), θεώρησε καλό και πάλι να με ξυπνήσει πριν χαράξει η μέρα. Να με ξυπνήσει για να σκεφτώ -τη ζωή μου και προς τα πού προχωράει. Να ενθουσιαστώ με τις τελευταίες εξελίξεις της (κυρίως ο ενθουσιασμός ήταν που με ξύπνησε, να πω την αλήθεια). Όμως μαζί του έφερε και ένα σωρό αναδρομές από παλιότερες συγκινήσεις και σχέσεις. Πέρασε από το μυαλό μου για μια ακόμη φορά η πιο πρόσφατή μου σχέση, με τη φιγούρα του άλλου να απομακρύνεται αυτή τη φορά και να χάνεται στο σκοτάδι της λήθης (ή μήπως είμαι εγώ που απομακρύνομαι και αυτός μένει στο ίδιο "πουθενά" που τον άφησα όταν χωρίσαμε;). Μια αύρα νοσταλγίας τον περιβάλλει ακόμη, όμως δεν μπορώ πια, και να θέλω, να αρνηθώ πως ό,τι είχαμε έχει κι από τη μεριά μου πια σε σημαντικό βαθμό χαθεί. Πέρασε από το μυαλό μου και μια σκέψη πιο παλιά, η στιγμή που πλησίασε για πρώτη φορά να με φιλήσει ο άνδρας που μέλετο να γίνει ο μεγάλος μου έρωτας, το δισταγμό και την απομάκρυνσή μου, το πόσο παράξενα οικεία ένιωθα ήδη, που αν και δεν ήμουν έτοιμη να δεχθώ το φιλί του του 'πα απλά πως "δεν είμαι σε φάση τώρα", όχι με την παιχνιδιάρικη υπόσχεση του "ξαναπροσπαθήστε αργότερα" ή τη "γείωση" του "κοίτα φίλε έχω σκοπό να το παίξω δύσκολη" αλλά με την αίσθηση του "ξέρω πως με καταλαβαίνεις" (ατσάλινος κρίκος της αλυσίδας που έδεσε την καρδιά μου για καιρό με τη σκέψη του το πόσο θεωρούσα ότι ο άνθρωπος αυτός έβλεπε μέσα στο πιο μέσα του εαυτού μου).

Αλήθεια, είμαι στη φάση που ετοιμάζομαι για μια νέα σχέση ή μήπως απλά παίρνω αφορμές να αποχαιρετώ ξανά τις προηγούμενες; Είμαι έτοιμη να αποχωριστώ το παρελθόν και να προχωρήσω σε κάτι καινούριο ή φροντίζω ακόμη πληγές από τα παλιά; Θέλω να ξεκινήσω μια νέα πορεία με έναν άλλον άνθρωπο ή απλώς να "βγάλω τα σπασμένα" και να αποδείξω στον εαυτό μου πόσα με δίδαξε ο προ μηνών χωρισμός μου (και καλά "Εγώ δεν την ξαναπατάω όπως την άλλη φορά, τώρα ξέρω τι είχα κάνει λάθος και δεν θα το επαναλάβω, κοίταξε τώρα πόσο καλά το χειρίζομαι"). Ο καιρός θα δείξει πόσο έτοιμη είμαι. Νομίζω ότι ο χρόνος είναι το κλειδί. Αν τα πράγματα ακολουθήσουν την ίδια σταδιακή πορεία που έχουν μέχρι τώρα μπορεί να τελεσφορήσει ενδεχομένως η νέα κατάσταση που ζω, γιατί για την ώρα είμαι αρκετά διστακτική και δύσπιστη απέναντι σε πολλά πράγματα. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε τι θα γίνει. Είναι και αυτή η εξιδανίκευση που φέρνει ο ενθουσιασμός της αρχής μιας γνωριμίας (εξιδανίκευση δική του αλλά κυρίως δική μου), που δεν θέλω να "προσγειώσει" η απομυθοποίηση που μοιραία φέρνει η περαιτέρω εξέλιξη της σχέσης (ίσως για μια ακόμη φορά επιλέγω να "ονειροβατώ" και να "παραμυθιάζομαι", ακόμη και με την ίδια μου την εικόνα -στην ιδανική της μορφή- αποφεύγοντας την πραγματικότητα, και μπορεί ο φόβος της αποκαθήλωσής μου να είναι και μία από τις αιτίες του δισταγμού που βγαίνει στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μου. (Ξεχωριστό post από μόνο του είναι το θέμα αυτό, δεν πειράζει όμως, έτσι θα το δουν μόνο όσοι δείξουν το ενδιαφέρον να διαβάσουν όλο το κατεβατό μέχρι εδώ κάτω, όχι όσοι το διαβάσουν επειδή τους τράβηξε την προσοχή ένας συγκεκριμένος τίτλος).

Τελοσπάντων, κάποια στιγμή θα πρέπει να πετάξω το ψεύτικο φωτοστέφανο της τελειότητας από την ιδέα που έχω για τις σχέσεις, για τους άλλους ανθρώπους, ακόμη και για μένα και να αρχίσω να αντιμετωπίζω πραγματικότητες. Αλλά please όχι ακόμα. Φοβάμαι μήπως τα σπασμένα μου κοκκαλάκια δεν έχουν "δέσει" ακόμα, δεν ξέρω αν θα αντέξουνε το βάρος του ρεαλισμού (πάντως λογιότατη σήμερα, δεν μπορώ να πω). Άντε, καλή βδομάδα.

Μη με ξυπνάς απ' τις έξι

Σκέψεις και κατάλοιπα σχέσεων και χωρισμών γύριζαν ομολογώ στο μυαλό μου τη χαλαρή χθεσινή Κυριακή. 'Υπνος μέχρι το μεσημέρι, καφεδάκι στο σπίτι μιας φίλης και βόλτα με το αυτοκίνητο ως το Γεράνι λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα (ιδανικό, να μην έχω τον ήλιο να με στραβώνει) για να βρω τις φίλες μου που είχαν τελειώσει το γεύμα τους και με περίμεναν να φάμε μαζί το επιδόρπιο. Κουβεντούλα, γέλια, γνωριμίες, αλλά το τέλος της ήρεμης αυτής μέρας με βρήκε με σκέψεις για τη ζωή μου, τις σχέσεις μου, την πορεία μου. Οι οποίες, όπως κάθε τι που με απασχολεί έντονα, με ξύπνησαν στις 5 και το πρωί, με αποτέλεσμα 6 παρά να μην αντέχω πια και να σηκώνομαι για λίγο από το κρεβάτι, να απασχοληθώ ώσπου να ξανανυστάξω για να ξανακοιμηθώ ως τις 11 (κοινώς πάει η μέρα). Πρέπει να κάνω ένα χρονοδιάγραμμα προβληματισμών.

Η ηλίθια ίωση

Με είχε πιάσει το φθινόπωρο, με ξανάπιασε και τώρα. Αντί να έχω για μερικές μέρες πυρετό, λαιμό, βήχα και τα λοιπά παραφερνάλια, έχω για βδομάδες ολόκληρες φοβερή κούραση και καταστολή, χωρίς ή με ελάχιστο πυρετό, άντε λίγο λαιμό για ξεκάρφωμα και το πολύ κανένα γκουχ γκουχ στη χάξη και στη φέξη. Δεν γίνεται να με ρίξει κάτω μια δυνατή ίωση, να έχω πυρετό τρεις μέρες, πέντε, επτά, όσες είναι, και μετά να επιστρέψω στην ενεργό δράση σαν τον άνθρωπο αντί να βασανίζομαι μέρες και μέρες; Ό,τι ώρα και να με βάλεις για ύπνο κοιμάμαι και πάλι κουρασμένη ξυπνάω. Άλλες φορές νιώθω καλύτερα και λέω πάει, πέρασε, άλλες φορές καταλαβαίνω ότι οι αντοχές μου με προδίδουν και ότι δεν είμαι ακόμη για πολλά πολλά. Άντε να δούμε πότε θα ξεμπερδέψω.

Εντροπία, αγάπη μου...

...μήπως ξέρεις πού είναι ο φορτιστής της φωτογραφικής μου μηχανής;

- Όπου τον έχεις πεταμένο είναι.

...αυτή η αγάπη μου κάνει μερικές φορές τη ζωή δύσκολη.

Stop chasing shadows, just enjoy the ride

Είχα από καιρό ξεχωρίσει αυτό το τραγούδι των Morcheeba και σήμερα βρήκα και το αναπάντεχο ομολογουμένως βίντεο κλιπ του. Ακούγοντάς το μου ενέπνεε μία γαλήνη, μία ηρεμία, εντελώς απροσδόκητα όμως το βίντεο όχι μόνο είναι καρτούν, αλλά έχει ως θέμα το θάνατο, τον παγανισμό (;!) και το wind-serf στα σύννεφα παρέα με τα φαντάσματά σου!

Το όνομά μου σε σκληρό εξώφυλλο

Τελικά η επιβράβευση έρχεται συχνά από εκεί που δεν την περιμένεις. Τρία χρόνια δουλεύω full-time ως μεταφράστρια, κυρίως σε βιβλία, και δεν είχα δει ως τώρα το όνομά μου στο εξώφυλλο κανενός από όσα έχουν εκδοθεί (κυρίως στο πρώτο μου, που έφτυσα αίμα να το μεταφράσω λόγω αυξημένης δυσκολίας είχα απογοητευτεί κάπως). Και να που σήμερα λαμβάνω μέσω ΕΛΤΑ ένα βιβλίο (λέω τι να είναι τι να είναι, δεν περιμένω να μου στείλουν κάτι, μήπως είναι η γενική βιολογία που μου είπανε ότι θα κάνουμε, νόμιζα ήταν ακόμη στα σκαριά αυτό το project). Ανοίγω και τι να δω. Ο δεύτερος τόμος της βιολογίας των μικροοργανισμών, βιβλίο γνωστό στους βιολόγους και ως "Brock", έχει το όνομά μου στο εξώφυλλο και μάλιστα πρώτο πρώτο -ας όψεται η αλφαβητική σειρά, εγώ δυο κεφάλαια μετέφρασα σε αυτό όλα κι όλα και όλοι οι άλλοι της μεταφραστικής ομάδας είναι από διδακτορικοί ως καθηγητές πανεπιστημίου ενώ εγώ μία ταπεινή βιολόγος (χμ, τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι μία ταπεινή βιολόγος, έχω κάνει και μάστερ στην επιστημονική μετάφραση, είμαι MSc, να τους πω να το γράφουν έτσι, κάνει πιο εφέ και εν πάσει περιπτώσει ισχύει).

Περιττό να πω ότι το βιβλίο μου θέλω να το αγκαλιάζω, να το φιλάω, να το χαϊδεύω, και ότι δεν χορταίνω να το κοιτάω (ψωνάρα!). Το κακό με τη δουλειά μου είναι ότι αυτή η πολύ σημαντική, δε λέω, επιβράβευση, έρχεται σε άσχετες στιγμές, πολύ καιρό μετά το τέλος της συγκεκριμένης δουλειάς και όχι εκείνη τη στιγμή που τη χρειάζεσαι περισσότερο, πχ όταν δυσκολεύεσαι με κάτι, όταν έχει κουραστεί ή πλήξει, ενώ σε άλλα επαγγέλματα βλέπεις άμεσα το αποτέλεσμα του κόπου σου (ένας γιατρός θα δει αμέσως την ανακούφιση στον ασθενή του, πχ). Βέβαια δεν μπορώ να έχω παράπονο. Σε μια παρέα προχθές λέγαμε για το πόσο μεγάλη σημασία έχει στο επάγγελμά του κανείς να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε κάτι σημαντικό. Και εγώ την ικανοποίηση αυτή την έχω και με το παραπάνω, γιατί ξέρω ότι η δουλειά μου διοχετεύεται σε κάτι πολύ αξιόλογο, σε επιστημονικά βιβλία -κυρίως πανεπιστημιακά-, πράγμα που δίνει στην αξία της μεγάλη εμβέλεια και διάρκεια (το ξέρω γίνομαι ανυπόφορη, αφήστε με όμως να ψωνιστώ κι εγώ λίγο!)

American Gangster

Βλέποντας χθες το τρέιλερ στο ίντερνετ δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα να πάω να δω την ταινία. Για το λόγο όμως αυτό κάθισα και διάβασα προσεκτικά την κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, μπας και με κάνει να την εκτιμήσω περισσότερο. Και έτσι έγινε.

Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.

Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.

Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.

Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.

Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;

Τι μετράει σε μία ταινία

Όταν βλέπω μία ταινία είναι πολλές οι παράμετροι βάσει των οποίων την κρίνω. Μία πολύ σημαντική από αυτές είναι η ψυχαγωγική της αξία, που είναι άλλωστε και ένας από τους βασικούς στόχους του κινηματογράφου γενικότερα. Ως προς την ψυχαγωγική αξία της για παράδειγμα με ενθουσίασε η Αστερόσκονη (και αυτό ήταν που με έκανε να πάω να τη δω και δεύτερη φορά, όχι το ότι τη θεωρώ παράμιλλη του Πολίτη Κέιν). Είναι απίστευτα σημαντικό για τον θεατή που ταλαιπωρείται από μια βέβηλη καθημερινότητα, βλέποντας μία ταινία να περνά καλά, και υπάρχουν πολλές ταινίες με αυτόν ακριβώς το στόχο που δεν το καταφέρνουν. Και φυσικά το είδος που είναι δυσκολότερο να το πετύχει αυτό είναι η κωμωδία.

Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").

Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.

Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).

Moving on...

...καιρός ήταν! Τόσο καιρό έλεγα στις φίλες μου ότι περνάμε φανταστικά αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Ότι μετά από καιρό θα θυμόμαστε αυτήν την περίοδο της ζωής μας ως ιδιαίτερα όμορφη, αλλά τώρα τα διάφορα κολλήματά μας δεν μας αφήνουν να δούμε πόσο καλά είναι. Ε, λοιπόν για μένα έγινε το κλικ. Ξαφνικά βλέπω αυτά που διαισθανόμουν και έλεγα μέσα από τη λογική ολοζώντανα και αυταπόδεικτα μπροστά μου. Όλη μου η προσπάθεια "αντιπερισπασμού" που ορισμένες φορές θεωρούσα μάταιη, τελικά με έβγαλε στο δρόμο μιας ζωής πολύ γλυκιάς και πολλά υποσχόμενης.

Θα μου πείτε τι της συνέβη αυτηνής και άλλαξε έτσι; Σίγουρα θα γνώρισε κάποιον. Ε ναι λοιπόν γνώρισα κάποιον. Στην αρχή το μόνο που είχα πει ήταν ότι επρόκειτο για τη μόνη γνωριμία από όσες είχα κάνει από όταν χώρισα που "το συζητάω" το θέμα. Και τώρα δηλαδή δεν έχει προχωρήσει πέραν της γνωριμίας η κατάσταση, αλλά "ψήνομαι" πιο πολύ. Τις πρώτες μέρες όταν αντιλήφθηκα ότι για πρώτη φορά μετά από μήνες επιτέλους αφήνω ανοικτό το δρόμο να με πλησιάσει κάποιος, ένιωσα αρχικά σαν να ήταν η αρχή του πραγματικού μου χωρισμού (γιατί μέχρι τώρα εγώ από την πλευρά μου δεν είχα "αποχωριστεί" πραγματικά από το παρελθόν), και ένιωσα περιέργως τη νοσταλγία μου για το παρελθόν να εντείνεται, ή για την ακρίβεια είχα εντονότερη την αίσθηση του κενού που μένει όταν εγκαταλείπεις και αποκόπτεσαι από το παλιό και γνώριμο και ανοίγεις την πόρτα σε κάτι το καινούριο. Καθώς περνούσαν οι μέρες (και ευτυχώς η εξέλιξη της γνωριμίας αυτής είναι αρκετά αργή και προλαβαίνω να "προσαρμοστώ" συναισθηματικά γιατί διαφορετικά ίσως δεν λειτουργούσε σωστά) ένιωθα τον εαυτό μου να αφομοιώνει όλο και περισσότερο τα νέα δεδομένα, να ασχολείται επιτέλους με κάτι άλλο εκτός από το τι έφταιξα τι έκανα στραβά τι μοίρα μαύρη με κυνηγάει, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί και τα γνωστά μίζερα και πεσσιμιστικά.

Δεν ξέρω πώς θα πάει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατάφερα να μπω πλέον συνειδητά 100% στη νέα φάση της ζωής μου για την οποία τόσο καιρό με κόπο προλείαινα το έδαφος, ότι νιώθω όμορφα και ζω επιτέλους τις στιγμές μου, και ότι δεν θέλω να κοιτάζω πια πίσω.

Σήμερα φιλοσοφούμε...

...nobody is your friend

nobody is your enemy

everybody is your teacher.

Τα στρατόπεδα του Ιησού

Μόλις το είδα στη Θεματική Βραδιά. Μου φάνηκε τόσο εξοργιστικό και απίστευτο που δεν βρίσκω λόγια να το περιγράψω. Οργανωμένες προσπάθειες για τη διάπλαση παιδιών με φανατικές θρησκευτικές αντιλήψεις, που πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι ανυπόστατη, το φαινόμενο του θερμοκηπίου αμελητέο (για να μπορεί ο Μπους να αγνοεί τις διεθνείς συνθήκες για το περιβάλλον), η θεωρία της εξέλιξης κίβδηλη (και ο δημιουργισμός η μόνη σωστή), ότι ο διάβολος τα απειλεί με την αμαρτία, παιδιών που ακούνε φανατισμένα "χριστιανικό χέβι μέταλ", "χριστιανικό χιπ χοπ", "χριστιανικό ροκ εν ρολ", παιδιών που έρχονται σε θρησκευτική έκσταση υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των γονιών τους, πιστεύοντας ότι ακούνε μέσα τους τη φωνή του θεού (που τους λέει ασυναρτησίες προφανώς, τις οποίες με ψυχικό παλμό επαναλαμβάνουν), παιδιών τυφλωμένων. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν αύριο οι οπαδοί ή και οι οδηγοί μιας Αμερικής που θα θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να εισβάλλει και να καταστρέφει οποιαδήποτε χώρα θεωρεί ότι αποτελεί "εχθρό" ή "απειλή για το χριστιανισμό", μιας Αμερικής που θα αποφασίσει να πολεμήσει τον θρησκευτικό φανατισμό του Ισλάμ με εντονότερο δικό της φανατισμό, που θα θεωρεί ότι μπορεί να "κατακυριεύσει τη γη" αδιαφορώντας για το περιβάλλον και που θα ζει σε έναν πνευματικό μεσαίωνα χειρότερο από τον πραγματικό.

Είναι πολλές οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου αλλά επειδή είμαι πολύ συγχυσμένη με αυτό που είδα θα περιοριστώ στα παραπάνω. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το ρόλο της θρησκείας.

Ή μάλλον θα πω το εξής. Θεωρώ ότι το θρησκευτικό αίσθημα μπορεί να συμβάλλει στην πνευματική (με την ανώτερη, πλέον "άυλη" έννοια της λέξης) ανύψωση του ανθρώπου και πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι πολύ όμορφο και αγνό. Η εκμετάλλευση όμως του σπόρου της πίστης που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο για την υπόθαλψη φανατισμού, για την τύφλωση του νου και την πρόκληση τερατογενέσεων όπως στην παραπάνω περίπτωση είναι παραπάνω από θλιβερή και επαίσχυντη, είναι εγκληματική.

Περσέπολις

Χθες πήγα και είδα την εκπληκτική αυτή ταινία που άλλοτε σε κάνει να γελάς και άλλοτε να βουρκώνεις. Σας παραπέμπω στην κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, την οποία συνυπογράφω, όπου μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ.

http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=7873&pubid=596176

Το μόνο που έχω να προσθέσω στα καλλιτεχνικά εμβριθή και εύστοχα σχόλια του σινεκριτικού είναι ότι η ταινία αυτή μου έδειξε πώς η δημιουργός της αυτοβιογραφικής ιστορίας , Μαρζάν Σατραπί, μοιράζεται τα βιώματά της με τον υπόλοιπο κόσμο με μέσο την πένα της (το κόμικ), κάτι που φαντάζομαι θα πρέπει να είναι όσο λυτρωτικό και ανακουφιστικό για αυτήν όσο και η δική μου (πολύ πιο περιορισμένη βέβαια) εμπειρία μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του blog. Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που μέσα μας θεωρούμε ως τα πιο μύχια και κρυφά, όταν ανοιχτούμε και τα φανερώσουμε στους άλλους διαπιστώνουμε ότι είναι τα πιο κοινά και πανανθρώπινα. Μέσα από την ταινία αυτή γνώρισα μία γυναίκα σαν εμένα, σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες προσωπικές εμπειρίες (από την ερωτική απογοήτευση μέχρι την... αποτρίχωση), η οποία όμως έζησε σε ένα περιβάλλον πολυτάραχο, αντίξοο, με πολλούς περιορισμούς. Το ελεύθερο πνεύμα της "κλωτσάει" μέσα σε αυτό και η Μαρζάν αναζητά, όπως όλοι μας, την ταυτότητά της, τη θέση της στον κόσμο. Η Περσέπολις της έδωσε πάντως σίγουρα μια θέση στην καρδιά όσων γνώρισαν την ιστορία της μέσα από την ταινία ή το κόμικ.

Τι ωραία που πέρασα την παραμονή της πρωτοχρονιάς

Κατ' αρχάς θα πρέπει να πω ότι όλη μέρα, μέχρι το βράδυ που πήγα στο σπίτι του φίλου Χρήστου, μεμψιμοιρούσα και κλαιγόμουν από μέσα μου για τα δεινά του έρωτα που μου βαρέσανε την πόρτα (με έχω πλέον βαρεθεί). Ένιωθα ότι ευχαρίστως θα μπορούσα να πάω για ύπνο νωρίς το βράδυ της παραμονής και να ξυπνήσω την άλλη μέρα και να έχει μπει ο νέος χρόνος χωρίς να έχω κάνει κάτι ιδιαίτερο για αυτό και να μη με νοιάζει. Ευτυχώς που δεν τα έκανα όλα αυτά καθώς επίσης που κοιμήθηκα αρκετές ώρες το απόγευμα για να αντέξω μέχρι τις 5 που ξενύχτησα.

Πήγα λοιπόν κατά τις 11 και κάτι στο φιλικό αυτό σπίτι στη φάση "σ'αγαπάει η πεθερά σου", γιατί τα παιδιά τρώγανε, και κάθισα και εγώ μαζί τους στο τραπέζι. Ευτυχώς γιατί όλη μέρα την είχα βγάλει λίγο "της ανορεξίας", ένα φρουτάκι από δω, ένα γιαουρτάκι από κει, ένα βραστό αυγουλάκι παρακεί, αλλά παραπάνω φαγητό δεν κατέβαινε. Βέβαια στου Χρήστου κατέβαινε και παρακατέβαινε, και το κρασάκι πολύ ωραίο και όλα (μπράβο παιδιά).

Το τσακ της αλλαγής του έτους μάς βρήκε στην ταράτσα να κυνηγάμε με το βλέμμα και ορισμένοι και με τις φωτογραφικές τους μηχανές τα πυροτεχνήματα που σκάγανε από δω κι από κει, με τον Χρήστο να ανοίγει το πρώτο μπουκάλι σαμπάνιας με απαράμιλλο στυλ. Στη συνέχεια κατεβήκαμε φυσικά κάτω (μην αρπάξουμε καμιά πνευμονία) και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να χαζολογάμε γενικότερα μέχρι που ήρθαν οι χορομανείς Αφροδίτη και Κώστας και αφού ο αριθμός μας επαρκούσε πλέον για ανσάμπλ ρουέδας (που θέλει πολλά ζευγάρια), επιχειρήσαμε με σχετική επιτυχία αυτόν τον next dimension λάτιν χορό (επιτυχία λέω σχετική γιατί εγώ δεν είχα ξαναχορέψει τον χορό αυτό και δεν μπορώ να κρίνω, πλάκα είχε πάντως). Μέχρι τις τρεις και κάτι όλο και κάποιος χόρευε αλλά επειδή δεν μπορώ να πω ότι μας είχε ακριβώς συνεπάρει ο πυρετός της πίστας (με εξαίρεση την χορομανή Αφροδίτη που είναι σε μια κατηγορία από μόνη της, είναι dance-addict όπως η ίδια ομολογεί), είπαμε να παίξουμε το νέο ταμπού (το οποίο έχει κάποια νέα χαρακτηριστικά πολύ ενδιαφέροντα, ιδίως τον ευλυγιστούλη, αργήσαμε κάπως να πάρουμε μπρος, μέχρι του χρόνου όμως νομίζω ότι θα το'χουμε 100%, όπως και στη rueda).

Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φιλική και ευχάριστη που πραγματικά ήμουν άλλος άνθρωπος σε σχέση με το πρωί και την υπόλοιπη μέρα. Αυτό όμως έγινε επειδή πήγα στο σπίτι αυτό με καλή διάθεση, με όμορφα συναισθήματα απέναντι στα παιδιά, χαλαρή και άνετη και δεκτική στο να περάσω καλά. Αυτό ήταν το μυστικό και αυτό θα πρέπει να κρατήσω και να συνεχίσω να κάνω όλη τη νέα χρονιά. Η αρχή πάντως έγινε σωστά!

You make me forget myself

Νιώθω υποχρεωμένη να ενημερώσω το blog μου σχετικά με την αλλαγή της διάθεσής μου και το "ξεκόλλημά" μου από το ατυχές συμβάν της συνάντησης κορυφής που είχα (βλέπε προηγούμενο post), κυρίως επειδή ορισμένες καλές μου φίλες βρίσκονται μακρυά μου αυτές τις μέρες και μαθαίνουν τα νέα μου διαβάζοντας το blog και φαντάζονται ότι κάθομαι ακόμη και αναλύω το γεγονός ότι τον συνάντησα (εντάξει λοιπόν έγινε; Τι να κάνουμε τώρα;) αγνοώντας τις επιτυχημένες απόπειρες αντιπερισπασμού που ακολούθησαν.

Χθες το απόγευμα, συγκεκριμένα, πήγα με τον φίλτατο Χρίστο, τη φίλτατη Ευγενία και την επίσης φίλτατη Karry στο σινεμά να δούμε Το Αστέρι του Βορρά. Πιστεύω πως ό,τι και να με βασανίζει στη ζωή μου (και μακάρι να περιορίζονται πάντα μέχρι το επίπεδο το ερωτικοσυναισθηματικό τα βάσανα που θα έχω γιατί πραγματικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα πράγματα) μια ταινία φαντασίας θα με κάνει πάντα να ξεχνιέμαι. Αντιπαρέρχομαι ακόμη και το γεγονός ότι η κινηματογραφική αίθουσα ήταν γεμάτη παιδάκια που κάνανε απίστευτη φασαρία (μέγα σφάλμα που πήγαμε στην απογευματινή του σαββάτου, να μην επαναληφθεί). Βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα ότι είχα ταξιδέψει πολύ μακρυά από ό,τι με προβλημάτιζε.

Στη συνέχεια επισκέφτηκα μία φίλη παλιά και πολύ αγαπημένη που είχα καιρό να δω. Πλέξαμε το εγκώμιο του πάλλευκου χριστουγεννιάτικου δέντρου της, των εξαιρετικών μελομακάρονων της γιαγιάς της, κάναμε μία ενημέρωση περί των προσφάτων τεκταινομένων στις ζωές μας, της έδωσα επιτέλους το δώρο που από τη γιορτή της, στις 9 του μήνα, ήταν μέσα στο αυτοκίνητό μου (συγκινήθηκα πολύ που μου είπε ότι είναι από τα πιο ιδιαίτερα που της έχουν χαρίσει) και όπως πάντα μοιραστήκαμε ένα σωρό αναλύσεις, τοποθετήσεις, σχόλια, σκέψεις.

Το τέλος της βραδιάς βρήκε την καρδιά μου πολύ πιο ήρεμη από ό,τι ήταν την προηγούμενη μέρα (που τρομαγμένη από τη συνάντηση δεν είχε εμπιστοσύνη να παραδοθεί στον ύπνο για πάνω από δυο-τρεις ώρες, ενώ ακόμη και το άλλο πρωί η απαραμείωτη ταραχή της έκρυβε την έλλειψη ύπνου). Χαλαρωμένη πλέον και νυσταγμένη, πήγα για ύπνο σαν τον άνθρωπο και όχι σαν τον τσιλιαδόρο, έτοιμη να πεταχτώ ανά πάσα στιγμή. Το άλλο πρωί (το πρωί της σημερινής μέρας), αφού τελείωσα ένα κειμενάκι που είχα, παίρνω το αυτοκινητάκι μου και πηγαίνω στο Καστέλι να βρω δυο ξαδέρφες μου και πάμε για καφέ, μετά σπίτι για φαΐ και μετά πάλι για καφέ (βαρύ πρόγραμμα όπως καταλαβαίνετε, πού χρόνος για να σκεφτεί κανείς τα πλήγματα της μοίρας).

Επέστρεψα πριν από μια δυο ώρες ζαβλακωμένη από το δρόμο (με ταλαιπωρεί αφάνταστα ο θόρυβος από τη μηχανή αλλά δεν μπορώ να οδηγώ και με ωτασπίδες!) και ήμουν τόσο χαλαρωμένη που θα μπορούσα κάλλιστα να κοιμηθώ επί τόπου. Για να μην ξυπνήσω όμως μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και βρικολακιάσω στο σπίτι χορτασμένη από ύπνο, κάνω λίγη υπομονή μέχρι να πάει λίγο πιο αργά και γράφω το post αυτό, μεταξύ άλλων λόγω της βροχής τηλεφωνημάτων και mail που δέχθηκα από τις εκτός πόλεως φίλες μου που προσπαθούν εξ αποστάσεως να με καθησυχάσουν για μια μπόρα που προς το παρόν τουλάχιστον φαίνεται να πέρασε. Καλό βράδυ.

Συνάντηση κορυφής

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πες το μου, πες το μου έχω ανάγκη να το ακούσω. Ότι ο θεός υπάρχει και εκτός από το χείριστο χιούμορ που τον διακρίνει είναι και κακεντρεχής και κάνει ένα σωρό καζούρες στους ανθρώπους για να διασκεδάζει ο ίδιος από πάνω. Γιατί με μένα θα πρέπει να έσκασε στα γέλια απόψε, η κοιλιά του θα τον πόνεσε.

Τρεις μήνες και κάτι χωρισμένη και να μην έχω δει τον πρώην παρά μία φορά και πάλι δεν μιλήσαμε. Και πάω απόψε ωραία και καλά στο θέατρο (τι το 'θελα!) και τσουπ, να τος ο δικός σου, και όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθε και κάθισε στην ίδια σειρά με μένα. Φυσικά ούτε και αυτό ήταν αρκετό. Με το που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, εγκαταλείπει τη θέση του, και από την άκρη της σειράς έρχεται παραδίπλα μου για να μου μιλήσει κιόλας. (Φυσικά αυτός άνετος; Τι του κόστισε άλλωστε ο χωρισμός μας; Σε δυο βδομαδίτσες το είχε ξεπεράσει, πού να φανταστεί ότι ο άλλος χτυπιέται έκτοτε, δεν είναι τόσο ευρύς ο ορίζοντας ούτε της φαντασίας του ούτε της συμπονετικής του πρόνοιας -κάτι που αμφιβάλλω αν διαθέτει καν.

Δυο θέσεις μας χώριζαν που λέτε. Δίπλα μου καθόταν η φίλη μου, παραδίπλα η αδερφή της και μετά αυτός. Με χαιρετά δια χειραψίας και μου λέει χρόνια πολλά άνετος και ωραίος και μετά κάθεται και με κοιτάζει περιμένοντας (από μένα πάντα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) να ανοίξω συζήτηση (!!! ακούτε φίλοι bloggers, ακούτε γειτόνοι!!!). Τον κοιτάζω χαζά εγώ μία, δύο, τρεις, μετά επειδή με έφερνε σε δύσκολη θέση αυτή η κατάσταση και σίγουρα δεν είχα τίποτα να του πω, του δείχνω με μία ευθεία κίνηση του χεριού προς τη σκηνή (και καλά μπροστά βλέπε). Και όταν με είχε πάρει τηλέφωνο το ίδιο είχε κάνει. Περίμενε να πω εγώ. Όπως και όταν ήμασταν μαζί, αν δεν μιλούσαμε είχε ένα τρόπο να το κάνει να φαίνεται -συνήθως λέγοντας "άντε, πες κάτι"- ότι έφταιγα εγώ για αυτό. Άσχετο με συγχωρείτε.

Το έργο ήταν απαίσιο, ήταν τόσο χάλια που πραγματικά πίστευα ότι δεν γίνεται δύο πράγματα τόσο άσχημα να μου συμβαίνουν ταυτόχρονα. Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να δω λίγο από το πόδι του, λίγο από το χέρι του, λίγο από το σώμα στο οποίο δεν θα είχα πια δικαιώματα, λίγο από το άλλο μισό μιας σχέσης που δεν είχε πια υπόσταση, λίγο από την αόρατη για μήνες αιτία των πληγωμένων μου αισθημάτων. Προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου εντάξει ψυχραιμία, και πως κάθεται παραδίπλα δεν αλλάζει κάτι, ούτε το ότι δεν είστε πια μαζί αλλάζει ούτε τίποτα. Με το τέλος του έργου δεν γύρισε να μιλήσει (παρεξηγήθηκε, κατάλαβε, δεν ξέρω), εγώ πήρα τη φίλη μου και φύγαμε κουβεντιάζοντας στο αυτοκίνητο περί σχέσεων γενικά, περί της συγκεκριμένης σχέσης, περί της ζωής και πώς να την αξιοποιήσετε (ή πώς να τη χαντακώσετε), μέχρι που έφτασα στο σημείο να της πω (ήμασταν σταματημένες έξω από το σπίτι της): "Με συγχωρείς πραγματικά αλλά καλύτερα να κατέβεις τώρα να πας σπίτι σου γιατί κουράστηκα". Χωρίς άλλες κουβέντες έφυγε η κοπέλα (κακήν κακώς αλλά αδιαμαρτύρητα και με κατανόηση θέλω να πιστεύω). Γυρνάω σπίτι και η πρώτη μου δουλειά (οκ, ξεντύθηκα και ξεβάφτηκα πρώτα) ήταν να τα γράψω όλα στο blog.

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω! Τι σου φταίω και με περιγελάς!

Postcrossing Xmas tree

Ο φίλος Worka με μύησε (μεταξύ άλλων) και στο postcrossing (www.postcrossing.com), την αλληλοαποστολή καρτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Έστελνα, έστελνα, λάμβανα, λάμβανα, μάζευα, σε μια φάση βαρέθηκα και λέω σιγά δεν έχει και πολύ νόημα αυτό το πράγμα, σε τι χρησιμεύουν οι κάρτες στο κάτω κάτω (την έχω αυτήν την ισοπεδωτικά πεζή λογική ορισμένες φορές, σύμφωνα με την οποία καμία χρησιμότητα δεν έχουν επίσης τα λουλούδια και τα κοσμήματα -για να μη μιλήσω για τις φιλοσοφικές μου απορίες του τι χρησιμότητα και άρα αξία έχουν οι πολύτιμοι λίθοι και τι διαφορά έχει ένα κόσμημα με αληθινά πετράδια από ένα ακριβώς όμοιο ψεύτικο).

Την απάντηση στην πεζότητα έδωσε η μυστηριώδης εξαφάνιση των χριστουγεννιάτικων στολιδιών μας από το σπίτι. Είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να στολίσει κανείς ένα δέντρο με κάρτες postcrossing αλλά δεν πίστευα ότι θα το έκανα. Και να όμως που τo φετινό μας δέντρο αντί για στολίδια έχει κάρτες από όλον τον κόσμο. Πήραμε και μερικές εξτρά μπαλίτσες, ένα αγγελάκι που μου έκανε δώρο μια φίλη μου, μια χρυσοκλωνιά και... τα χιλιόμετρα που ταξίδεψαν για να έρθουν σε μένα οι κάρτες μου ξετυλίγονται και περιβάλλουν το φετινό μας δέντρο. Και του χρόνου!

Διαδικασίες θλίψης

Κάνω το τελευταίο διάστημα αυτοπαρατήρηση σχετικά με τις φάσεις που περνάει κανείς όταν στεναχωριέται για κάτι. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η φάση στην οποία είμαι τώρα (έχοντας υποτροπιάσει μετά από θεαματική ανάκαμψη και φαινομενική μόνο, από ό,τι αποδείχθηκε, ίαση), κατά την οποία τη θέση του αυτόβουλου μαζοχιστικού μαρτυρίου παίρνει σιγά σιγά μία απρόσωπη θλίψη, η οποία φαίνεται να σε περιβάλλει απόλυτα και αναπόδραστα και παρόλα αυτά "χωνεύει" σταδιακά την αιτία της. Στο τέλος δεν χρειάζεται παρά μόνο μια αφορμή, κάτι να σου τραβήξει την προσοχή για να πας πια αλλού. Κοντεύω. (Ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Βαρυσήμαντη δήλωση

Δηλώνω επισήμως τα εξής:

Πρώτον: βαρέθηκα να χτυπιέμαι σαν το χταπόδι και αποφάσισα να σταματήσω.

Δεύτερον: θα φτιάξω μελομακάρονα με γέμιση δαμάσκηνο και φυστίκι αιγίνης.

Caramel-Suzanne Vega

Ευχαριστώ Worka που μου έδωσες αφορμή να το ξαναθυμηθώ.

Τρικλοποδιά

Έτσι όπως κάνει από μόνος του ένα κλικ ο διακόπτης και έρχεται στην ορθή θέση (κοινώς όπως ήρθα στα ίσα μου κάποια στιγμή μετά που χώρισα) έτσι κάνει και ένα κλικ και γυρίζει πάλι ανάποδα. Τι έγινε ρε παιδιά; Πού το έχασα το παιχνίδι πάλι (την παρτίδα μάλλον, γιατί έχει εξελιχθεί σε δράμα με πολλές πράξεις η κατάσταση αυτή). Σήμερα δεν πολυείχα όρεξη να βγω, ανανεωμένη αν και κουρασμένη, μετά το γυμναστήριο γυρνάω σπίτι, τρώω, και αποφασίζω τελικά να πάω να βρω την παρέα που θα βρισκόταν στο Ψυχαγώγιο, Ψυχαγωγείο πώς το λένε. Άντε ας πάω για καμιά ωρίτσα, μη μείνω μέσα να βλέπω τηλεόραση. Κατ' αρχάς τα παιδιά μάλλον τα είχα κομπλάρει από αυτό που είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ γιατί απέφευγαν συστηματικά να με κοιτάξουν έστω και λίγο πιο παρατεταμένα (μετρούσαν λες να δουν τι ένταση βλέμματος θεωρείται blogably έντονη), και έτσι η αγκαλιά που έλεγα είχε με έναν περίεργο τρόπο μετατραπεί σε τοίχο. Ένιωθα λίγο σαν την έφηβη που είχε γράψει σε ένα γράμμα ερωτική εξομολόγηση για τον εκλεκτό της καρδιάς της και αφότου του το έδωσε δεν τολμούσε πια να τον κοιτάξει και δεν άντεχε να την κοιτάζει. Χαλαρώστε παιδιά, it's just me. (Παρένθεση: αυτό που άξιζε σίγουρα που πήγα ήταν για να δω τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που έχει το μαγαζί. Έπαθα πλάκα. Εξέπεμπε τόση καλοσύνη και ευγένεια που σου'ρχόταν να βάλεις τα κλάματα, ψυχούλα απίστευτη. Ίσως να με έκανε ακόμη πιο ευσυγκίνητη αυτό, δεν ξέρω).

Μήπως έφταιγε η κούραση; Πάντα μου ρίχνει τη διάθεση. Άλλη φορά κουρασμένη δεν πάω πουθενά. Ή μήπως έφταιγε που είδα μια παλιά μου φίλη και συμμαθήτρια που είναι πλέον αρραβωνιασμένη, με αποτέλεσμα να αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά ηττοπαθώς και παραλόγως τι το τόσο αποκρουστικό έχω εγώ και κάποιος δεν ήθελε να δει στο μέλλον του μια ζωή μαζί μου, τη στιγμή που τόσος κόσμος παίρνει αυτήν την απόφαση. Κακώς σας στο ομολογώ αυτό, πολύ άσχημη σκέψη. Μήπως έφταιγε η Αλεξίου με το "οι φίλοι μου χαράματα", το ζευγάρι που είδα αγκαλιασμένο στο δρόμο επιστρέφοντας, που με έκανε να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή θα πετύχω τον πρώην σε ανάλογη φάση με κάποια άλλη, το τραγούδι από το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο "I like you just the way you are" που και πάλι το διεστραμμένα πεσιμιστικό μυαλό μου με έκανε να σκεφτώ κάποιον που δεν με ήθελε ούτε όπως ήμουν ούτε με τις προσπάθειες που είχα κάνει να αλλάξω για να έρθω πιο κοντά του.

Ψυχραιμία. Ήταν όλα μια στιγμή. Όπως ήρθε έτσι θα φύγει. Μέχρι αύριο θα είμαι μια χαρά και πάλι. Δεν θα αργήσει να μου ανοίξει η ζωή νέους δρόμους και να φέρει μπροστά μου κάποιον άλλον, κάποιον που θα προσφέρει περισσότερα από όσα απαιτεί και που θα του είναι αρκετό αυτό που είμαι. Γιατί όμως το συναίσθημα με γυρίζει πίσω; Υπάρχει κάτι που πρέπει ακόμη να ψάξω; Να ξεκαθαρίσω; Να διδαχθώ; Πολλές σκέψεις έχω αφήσει στη μέση, απλά ήταν πολύ οδυνηρές. Κυρίως το πώς νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά και τελικά έκανα τόσα λάθη. Αν είναι κάτι που πρέπει ακόμη να μάθω, παρακαλώ να μου έρθει επειγόντως μια επιφοίτηση όπως τις προάλλες που μετά από μέρες κατάλαβα μέσα σε μια άσχετη στιγμή πώς να φτιάξω το πρόβλημα που είχα με τα mail, γιατί δεν μπορώ να κοπανιέμαι άλλο. Άντε.

Αυτά που ξέρεις για μένα και όμως δεν σου έχω πει (προσωπικά)

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το blog. Οι άλλοι μαθαίνουν πράγματα για σένα, πολλές φορές σκέψεις πολύ βαθειές, πολύ προσωπικές, τις οποίες δεν τους εκμυστηρεύτηκες ούτε μετά από ώρες συζήτησης, όταν η κουβέντα είχε αρχίσει να σκάβει και να αναπλάθει στο νου σου τα βιώματά σου, ούτε επειδή έτρεξες σε αυτούς κάποια στιγμή που ένιωσες ότι σε κάποιον ήθελες να στραφείς. Τη στιγμή εκείνη είχες μπροστά σου τον υπολογιστή, και απλώς έβγαζες από μέσα σου όσα ένιωθες και σκεφτόσουν, απευθυνόμενος ίσως στον εαυτό σου, ίσως στο σύμπαν, ίσως πουθενά. Το περίεργο είναι ότι δημοσιεύοντας το κείμενο που διαμορφώθηκε από αυτή τη διαδικασία έδωσες τη δυνατότητα σε πολλά άτομα να δουν "στον πάτο του πηγαδιού", να αγγίξουν τα ιζήματα της σκέψης σου, να μοιραστούν τα συναισθήματά σου. Όταν αυτό συμβαίνει με άτομα που δεν ξέρεις, η διαδικασία δεν μπορεί παρά να δημιουργεί έναν δεσμό απρόσωπο, όπως σε κάθε περίπτωση της σχέσης των άγνωστων μεταξύ τους συγγραφέα και αναγνώστη. Όταν από την άλλη τα δύο άτομα γνωρίζονται καλά, το κείμενο απλώς αντηχεί ή συμπληρώνει την εικόνα που έχεις ήδη για τον άλλο, αποκαλύπτοντας μερικές φορές και κάποιες πτυχές του που δεν είχε τύχει να δεις. Περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει στην ενδιάμεση περίπτωση, όταν τον άλλον τον ξέρεις, αλλά όχι πολύ καλά. Δεν είναι ο κολλητός σου φίλος, είναι ένας γνωστός που έτυχε να του πεις για το blog σου και από περιέργεια σε διάβασε, και μετά συνέχισε να σε διαβάζει με αποτέλεσμα να ξέρει περισσότερα ίσως για σένα από άτομα που σε βλέπουν και κάθε μέρα ακόμη αλλά δεν έχουν την προνομιακή αυτή πρόσβαση στις σκέψεις σου. Με αυτά τα άτομα δημιουργείται μία περίεργη οικειότητα χωρίς προσωπική επαφή. Ο άλλος ξέρει μυστικά σου αλλά δεν ξέρει εσένα ως προς τις εξωτερικές σου εκδηλώσεις. Γνωρίζει τι σκέφτεσαι, αλλά δεν έχει ζήσει το πώς είσαι.

Μία γνωστή μου, φίλη μιας πολύ καλής μου φίλης, από όταν της είπα τη διεύθυνση του blog μου και άρχισε να με διαβάζει έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας μία ιδιαίτερη σχέση. Ήδη από την αμέσως επόμενη φορά που την είδα μου φέρθηκε πολύ πιο οικεία και αυθεντικά εγκάρδια, τόσο που λίγο ντράπηκα (σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ενοχλήθηκα). Το κοινό βίωμα απουσιάζει, υπάρχει όμως το μοίρασμα της σκέψης.
Την προηγούμενη βδομάδα (είχα μόλις αρχίσει να συνέρχομαι από την άσχημη φάση που περνούσα) συνάντησα τον φίλο που με είχε "συστήσει" στο blog, ο πρώτος που διάβαζα και από τους λίγους που διαβάζω ακόμη, μαζί με την κοπέλα του σε μία παρέα που ήξερα ότι τα 3 από τα 4 άτομα με διαβάζουν. Το τελευταίο μου post ως τότε είναι βουτηγμένο στην απελπισία και τη μαυρίλα. Συμβαίνει τη βραδιά εκείνη λοιπόν κάτι πολύ περίεργο, που δεν μου έχει ξανασυμβεί και δεν είμαι και σίγουρη αν το αντιλήφθηκα σωστά. Ο φίλος μου που σας έλεγα αρκετές φορές μέσα στη βραδιά με κοιτάζει ιδιαίτερα διερευνητικά όχι από πάνω μέχρι κάτω, αλλά από μέσα μέχρι ακόμη πιο μέσα. Το βλέμμα του περνούσε μέσα από το κέντρο των ματιών μου τόσο διεισδυτικά, διατρητικά, σαν βελόνα. Έψαχνε άραγε μέσα από τα μάτια μου να δει ένα σημάδι από τον πόνο που είχα βιώσει; Ήθελε με το βλέμμα του να μου δείξει λίγη συμπαράσταση; Ένιωθε άσχημα που ήξερε ότι δεν ήμουν καλά; Με συμπονούσε; Ή μήπως το φαντάστηκα; Το ίδιο βλέμμα, αλλά μόνο μια-δυο φορές είδα και στα μάτια της φίλης του. Καθίστε ρε παιδιά, έτσι με κοιτάτε κάθε φορά ή είναι special occasion σήμερα; Ίσως αν το blog δεν υπήρχε να μπορούσα να "υποκριθώ" με μεγαλύτερη άνεση ότι δεν τρέχει τίποτα και κανείς από την παρέα να μην έχει ιδέα τι είχα περάσει και τι μου είχε συμβεί αν δεν επέλεγα η ίδια να το αποκαλύψω ενώπιόν τους. Τώρα όμως που ήξεραν, και ήξερα ότι ήξεραν, ένιωσα (ή το φαντάστηκα άραγε), τη συμπαράσταση ανεπαίσθητα στη συμπεριφορά τους, να μου φέρονται μαλακά, απαλά, σαν να με αγκάλιαζαν με έναν άρρητο και ασώματο τρόπο, σαν να με παρηγορούσαν. Ή μπορεί και όχι.

Θέλω να καταλήξω στο ότι η δυνατότητα που προσφέρει το νετ να κάνει τον καθένα από εμάς "συγγραφέα" ή "δημοσιογράφο", ανεξαρτήτως ποιοτικών αξιώσεων, με αναγνώστες που τον διαβάζουν, δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να έρθουν κοντά με νέους τρόπους. Και ίσως οι τρόποι αυτοί να είναι πιο αυθεντικοί και πιο ειλικρινείς. Και σίγουρα μα σίγουρα δίνονται ευκαιρίες να έρθεις κοντά στον άλλον που δεν θα είχες διαφορετικά. Και για αυτό νιώθω ευγνώμων.

Άντε να ανέβουμε λίγο

Μετά από μία τρομακτική σχεδόν βουτιά στην κατάθλιψη, αρχίζω να ανεβαίνω. Δεν έχει τελειώσει οριστικά η φάση που πρέπει να περάσω, κι όμως κάτι μου λέει, και είμαι πολύ σίγουρη μέσα μου, ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Αυτό που σε βασανίζει σε τρώει, σε τρώει, το σκέφτεσαι έτσι, το σκέφτεσαι αλλιώς, πληγώνεσαι όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή... αφήνεις το μαχαίρι κάτω. Νομίζω σε μένα έγινε σαν μία απαλή απογείωση. Απλά κάποια στιγμή ένιωσα να εγκαταλείπω την πεισματική μου εμμονή με τις οδυνηρές μου σκέψεις, την ηττοπάθεια, την απελπισία. Απλά πέρασα από πάνω. Κάποια πράγματα που δυσκολευόμουν να δεχθώ (βλέπε χωρισμός) βλέπω τώρα ότι πράγματι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ακόμη θα μου λείπουν πράγματα, ακόμη θα βρίσκω αδιέξοδα καθώς θα επεξεργάζομαι ξανά τα όσα πέρασα στο μυαλό μου. Απλά πλέον είμαι ένα βήμα πιο κάτω, έχω προχωρήσει μπροστά και οι σκέψεις αυτές μού έρχονται καθώς γυρνάω το κεφάλι πίσω και βλέπω το άμεσο παρελθόν. Όμως το σώμα μου είναι στραμμένο αλλού, τα πόδια μου ήδη βρίσκονται στην πορεία που θα με οδηγήσει στο αινιγματικό "παρακάτω".

Ξενυχτοκατάθλιψη

Περνάω τη φάση αυτή της κατάθλιψης που τρέμεις στην ιδέα ότι θα μείνεις μόνος σου με τις σκέψεις σου στο σπίτι το βράδυ, με αποτέλεσμα κάθε βραδιά τη βδομάδα που πέρασε να φροντίζω να κάνω και από κάτι που θα με κρατήσει εκτός σπιτιού. Τη μία πήγαινα σε φίλους, την άλλη έβγαινα, ήταν και οι ονομαστικές γιορτές, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι την Κυριακή που ήταν της Αγίας Άννας να είμαι τόσο κουρασμένη που να νιώθω ταλαιπωρία στη σκέψη και μόνο ότι θα πάω σε μία ακόμη γιορτή, και να αποχωρήσω νωρίς σχετικά από τη μάζωξη της φίλης μου της Άννας, νιώθοντας την κούρασή μου να επιβαρύνει την ήδη κατηφή μου διάθεση, για να πάω να πέσω ξερή για ύπνο.

Δεν έχω την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται για να δουλέψω (ενώ πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω, θα με πάρει και θα με σηκώσει), δεν θέλω να παραδοθώ στην ψυχοπλακωτική άβυσσο που έχω μέσα μου και που με τραβάει συνεχώς και πιο κάτω αλλά δεν βλέπω και καμία διέξοδο, παρά τις τόσες μου δραστηριότητες είναι σαν να βρίσκομαι σε κινούμενη άμμο και με κάθε μου κίνηση να βουλιάζω χειρότερα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα ξεσπάσματα που έρχονται στην επιφάνεια, τα δάκρυα, τους εκνευρισμούς (όταν μου πει κανείς κάτι που με εκνευρίζει αντί να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή και να γίνει καυγάς γυρίζω το κεφάλι από την άλλη ώστε να μη με βλέπει και τον βρίζω άφωνα, σχηματίζοντας απλά τις λέξεις με τα χείλη μου).

Υπομονή... Υπομονή δεν έχω, το μόνο που μου βρίσκεται είναι απρόθυμη ανοχή καθώς καταπνίγω τα τινάγματα του ψυχικού πόνου που σπαρταράνε στο στήθος μου και περιδιαβαίνω αδιάφορα τη ματαιότητα που βλέπω στα πάντα γύρω μου. Οι φίλοι, πολλοί και καλοί, είναι πιο κοντά μου από ποτέ, δεν με γλιτώνουν όμως από τη μοναξιά που με τυλίγει μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη και η σωματική άσκηση, που ήταν βάλσαμο για μένα από παλιά και αντίβαρο για την ψυχική μου ισορροπία σε στιγμές πολύ δύσκολες, μοιάζει απλώς να προσθέτει φυσικό βάρος στο ψυχικό και να πολλαπλασιάζει την πίεση που νιώθω. Βαρέθηκα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου με διαφόρων ειδών διεξόδους και να μην καταφέρνω τίποτα.

Προκαλώ τη ζωή να μου αλλάξει γνώμη. Για κάνε κάτι ρε ζωή να δούμε αν έχεις τίποτα καλύτερο για μένα γιατί έχω ξενερώσει άσχημα και δεν την παλεύω. Προκαλώ παθητικά θα μου πείτε; Κάθε άλλο. Εγώ δραστηριοποιούμαι, βγαίνω, κάνω, δείχνω και όμως τα πράγματα είναι τα ίδια, ενίοτε δε, χειροτερεύουν και λίγο ακόμα.

Ζητώ συγνώμη αν σας "έριξα" και σας ψυχολογικά, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το δημοσίευα αυτό το κείμενο, θα το κρατούσα μαζί με τα προσωπικά μου έγγραφα, αλλά αφού το έγραψα εξαρχής στη σελίδα του blog είπα να το δημοσιεύσω. Εξάλλου είμαι σε φάση που νιώθω τόσο άσχημα που δεν με νοιάζει ποιος άλλος θα το ξέρει.

Να είστε όλοι καλά.

Τα πλήκτρα κι οι σταγόνες

Μέρες σαν και αυτήν, κρύες, μουντές, βροχερές, που σηκώνεσαι το πρωί και λες «πού να τρέχω τώρα να πηγαίνω, δεν κάθομαι σπιτάκι μου καλύτερα;», ε… κάτι τέτοιες μέρες νιώθω ότι είναι προνόμιο που είμαι μεταφράστρια. Καλοριφέρ, φουτεράκι με φόρμα, παντοφλίτσα, τσαγάκι, καθισμένη στα ζεστά μπροστά στον υπολογιστή μου με τον ήχο της βροχής (οκ και του αερόθερμου, τι να κάνουμε;) να συνοδεύει αυτόν των πλήκτρων. Ίσως το καλύτερο δυνατό σκηνικό για μία εργάσιμη μέρα.

Τελικά...

τελικά εκεί που υπάρχει ο πόνος υπάρχει και η επόμενη μέρα. Χθες είχα ένα απίστευτο ψυχοπλάκωμα και σκέψεις που με γύριζαν πίσω σε ένα παρελθόν πρόσφατο μεν, οριστικά χαμένο (μάλλον) δε. Καθυστερημένη επενέργεια της συνάντησης που είχα την Κυριακή και που περιέγραψα στο προηγούμενο post. Σερνόμουν. Όλη μέρα κρατιόμουν με το ζόρι να μη βάλω τα κλάματα. Aκόμη και το βράδυ στο γυμναστήριο ένιωθα μέχρι και στις φάσεις της εντονότερης αεροβικής δραστηριότητας το σώμα μου άδειο, χαμένο, σαν ανδρείκελο που εκτελούσε μηχανικά κινήσεις.

Στο τέλος της μέρας όμως είδα τη ζωή να μου κλείνει με νόημα το μάτι, και να μου δείχνει ότι δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου και ότι όπως ένα κεφάλαιο της ζωής μου έκλεισε, έτσι ανοίγει ένα άλλο (ή τουλάχιστον από μένα εξαρτάται το να ανοίξει).

Σήμερα νιώθω πως έχω πάρει μια ανακουφιστική ανάσα. Δεν έχω παρά να αφήσω τη ζωή να με οδηγήσει στο μετά που με περιμένει.

Σαν τα χιόνια

Κυριακή απόγευμα. Είμαι για καφέ στο Κουμ Καπί, στο sea-u. Για τους μη χανιώτες το μαγαζί είναι όλο τζάμι στην μπροστινή του πλευρά, και βλέπει στη θάλασσα (παρεμβάλλεται δρόμος και πλακόστρωτο). Είμαι λοιπόν σε ένα από τα προνομιακά μπροστινά τραπεζάκια, και ενώ έχει ήδη νυχτώσει μια ανεπαίσθητη φιγούρα μου τραβάει το βλέμμα. Ετοιμάζομαι να πω στις φίλες μου "να, αυτός εκεί πέρα μου τράβηξε το βλέμμα επειδή έχει το ίδιο περπάτημα με τον πρώην μου", μετά ετοιμάζομαι να πω "χμ, μάλλον αυτό το σκέφτηκα επειδή φοράει τα ίδια παπούτσια με τον πρώην μου". Και ένα δευτερόλεπτο μετά συνειδητοποιώ και επιτέλους αρθρώνω και μία κουβέντα: "Αυτός είναι ο πρώην μου!" Μόλις έμπαινε στο μαγαζί.

Η μία από τις φίλες μου τον ήξερε, μου κάνει θα σου λέω κρύο-ζεστό να καταλάβεις πόσο κοντά είναι. Ευτυχώς ήμουν φάτσα στη τζαμαρία και πλάτη στο μαγαζί, έτσι δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω το κεφάλι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το κρύο και το ζεστό επαληθεύονταν από την αντανάκλασή του στο τζάμι, την οποία και ακολουθούσα με τα μάτια μου. Ήμουν απόλυτα μουδιασμένη, πάγωσα. Δυομιση, σχεδόν τρεις μήνες είχα να τον δω, από τότε που χωρίσαμε. Προφανώς είδε τη φίλη μου και κατάλαβε (πιστεύω να με κατάλαβε από την πλάτη, εγώ εδώ τον κατάλαβα μέσα στο σκοτάδι και πριν καν τον αναγνωρίσω) πως ήμουν εκεί, και προχώρησε προς άλλη πλευρά του μαγαζιού, ίσως τον πάνω όροφο.

Αν ήταν επιτραπέζιο αυτή θα ήταν η ζαριά που θα με γύριζε δέκα τετράγωνα πίσω (για να μην πω στην εκκίνηση). Πότε θα περάσει επιτέλους; Θέλω να δω την επόμενη μέρα και ενώ έχω δραστηριότητες και παρέες, δεν κλείνομαι, δεν φαίνεται παρόλα αυτά να τα καταφέρνω και τόσο καλά. Νιώθω ότι με κάποιον τρόπο εμποδίζω μόνη μου τον εαυτό μου να το ξεπεράσει. Άντε να δω πώς θα τα πάω στον επόμενο γύρο.

Εγγυημένος τρόπος για να κρυολογήσετε (σε μένα πάντως έπιασε)

Επιλέγετε μία βροχερή και ανεμοδαρμένη μέρα για να κάνετε τις δουλειές σας στο κέντρο της πόλης. Αφήνετε το αυτοκίνητο αρκετά μακρυά από εκεί όπου θέλετε να πάτε (μην ψάχνετε και εκατό ώρες για πάρκινγκ) και κατεβαίνετε από αυτό σε μία φάση που βρέχει ήδη αρκετά. Κρατάτε μία μικρή ομπρέλα που ίσα ίσα προστατεύει το πρόσωπο, με αποτέλεσμα από τη μέση και κάτω τουλάχιστον, εξ αιτίας και του αέρα, να βραχείτε σαν να έχετε κατουρηθεί με ανάποδη φορά (από κάτω προς τα πάνω). Αντί να κάνετε τις δουλειές σας γρήγορα γρήγορα και να επιστρέψετε στο αυτοκινητάκι σας και από εκεί στο σπιτάκι σας, βολοδέρνετε άσκοπα ή σκόπιμα πάνω κάτω στο κέντρο της πόλης και αφήνετε (αναγκαστικά) το παντελόνι να στεγνώσει πάνω σας, ώστε να αποσπάσει από τα πόδια σας όλη τη θερμότητα κατά τη διαδικασία αυτή. Μπαίνετε σε ένα μαγαζί με φουλ καλοριφέρ, ζεσταίνεστε και αρχίζετε να ιδρώνετε. Βγαίνετε ξανά έξω στο κρύο για να ενισχυθεί η κρυολογηματοποιητική προσπάθεια. Επιστρέφετε σπίτι μετά από ώρα και επειδή ιδρώσατε, βραχήκατε κλπ κλπ, κάνετε ένα μπανάκι χωρίς όμως να έχετε ανοίξει κάποιο θερμαντικό σώμα στο μπάνιο, με τη σκέψη ότι θα κάνετε γρήγορα, δεν πειράζει.

Και voila! Δεν έτυχε, πέτυχε! Την ίδια μέρα μπορεί να μη δείτε συμπτώματα (μην σας απελπίζει αυτό), από την επόμενη όμως θα ξυπνήσετε με ξυράφια στο λαιμό, ζαλούρα, σιγά σιγά θα αρχίσει καταρροή και βήχας που θα κρατήσει για μέρες. Με τις υγείες σας! (Που λέει ο λόγος).

Υπαρξιακά...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να ζουν τόσο όμορφα τη ζωή τους αξιοποιώντας κάθε στιγμή και άλλοι φαίνεται να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό; Τι είναι αυτό που φαίνεται να ξέρουν όσοι εκμεταλλεύονται την κάθε τους στιγμή και τι αγνοούν αυτοί που όλο παιδεύονται, βασανίζονται και στο τέλος δεν πετυχαίνουν και τίποτα; Είναι η αυτοπεποίθηση που κάνει τη διαφορά, είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του σύμπαντος που θα σε βοηθήσουν να πετύχεις αυτό που θέλεις πολύ, είναι το ότι το θέλουν πολύ και η λαχτάρα σε καθοδηγεί και σε εμψυχώνει, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτές τις μέρες νιώθω σαν να είμαι στην πλευρά των χαμένων, αυτών που αφήνουν το μυστικό της ζωής να περνάει πίσω απ’ την πλάτη τους γιατί δεν ήξεραν πότε να γυρίσουν και να το κοιτάξουν, έτσι πέρασε και έφυγε. Προσπαθώ στο μυαλό μου να ξαναπλάσω το σενάριο της ζωής μου κάνοντας προκαταβολικά για τον εαυτό μου στις καλύτερες δυνατές επιλογές (έτσι νομίζω δηλαδή, ποτέ δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν είχα κάνει αυτό θα είχε συμβεί το άλλο, νομίζεις ότι ξέρεις) αλλά και πάλι δεν μπορώ καν υποθετικά και φανταστικά να τοποθετήσω τον εαυτό μου στις βέλτιστες συνθήκες. Αν δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα ήταν το ιδανικό για μένα στη ζωή μου, πόσα (εξ ορισμού πολύ λιγότερα) μπορώ λοιπόν να πετύχω;

You light the skies up above me...

...a star so bright, you blind me...

...don't close your eyes, don't fade away...

ήταν τα λόγια του τραγουδιού που έπαιζε στους τίτλους τέλους του Stardust (που ναι πήγα και δεύτερη φορά να δω το ομολογώ, αν δεν το έβγαζε το σινεμά μια φορά τη βδομάδα θα πήγαινα σίγουρα για να νιώσω το feelgood της ταινίας -ήδη διαβάζω και το βιβλίο, εξάρτηση κανονική). Ήθελα να το ακούσω ολόκληρο και να δω στους τίτλους ποιο είναι αλλά το κόψανε μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα και τις δύο φορές (δεν είναι σωστό αυτό νομίζω, οι τίτλοι έχουν πληροφορίες που τον άλλον μπορεί να τον ενδιαφέρουν -καληώρα- και εν πάσει περιπτώσει είναι μία αναγνώριση για τους αφανείς συντελεστές της ταινίας). Αν το άκουγα ξανά από τη μέση και μετά δεν θα το αναγνώριζα. Ώσπου χθες βράδυ, περασμένες τρεις, γυρνώντας με το αυτοκίνητο στο σπίτι, ακούω στο σταθμό που αδιάφορα είχα επιλέξει την ίδια φωνή να μπαίνει συλλαβιστά σχεδόν, λέξη λέξη στο τραγούδι: "You light the skies up above me..." Αυτό ήταν! Λέω να κρατήσω τα λόγια στο μυαλό μου να τα ψάξω στο google να βρω ποιο είναι. Το rds του σταθμού με έβγαλε από τον κόπο πληροφορώντας με: Now playing -Take that- Rule the world. Ομολογώ ότι το υπόλοιπο τραγούδι αν και είναι ωραίο δεν με ενθουσίασε όσο η εισαγωγή του, που είχε κάτι από τη μαγεία και το αίσθημα της ταινίας (ίσως το είχα συνδέσει συνειρμικά και με την ευχαρίστηση που ένιωσα στο τέλος της). Επίσης δεν θα φανταζόμουν ότι ήταν των Τake that (υπάρχουν ακόμη οι Take that?Είμαι άσχετη από boys bands), αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι είναι το καινούριο των Duran Duran. Ωραίο πάντως, ακούστε το, δείτε και το video (σαν clip το μόνο που αξίζει είναι οι σκηνές από την ταινία, άντε και κάτι από την ατμόσφαιρα της ηχογράφησης με τα τόσα βιολιά μέσα στο στούντιο, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως).

Φίλοι και (πρώην) εραστές

Πότε μπορούν δύο πρώην να είναι φίλοι και πότε όχι; Πολλοί πιστεύουν ότι φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Από την άλλη πάλι εγώ έχω δει φιλίες πραγματικές ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, αν και θα πρέπει να πω ότι είναι λίγο δύσκολο. Από τη μία είχα άνδρες φίλους που εγώ τους θεωρούσα φίλους ενώ αυτοί είχαν άλλες βλέψεις (πάντα απογοητευτικό αυτό), από την άλλη με τους πρώην μου (με εξαίρεση έναν που είναι το στυλ του να είναι έτσι άνετος με αυτά) δεν έχω καμία επικοινωνία και επαφή. Με τον μεγάλο μου έρωτα που για χρόνια και χρόνια με είχε ταλαιπωρήσει, αφού είδα κι έπαθα να τον ξεπεράσω δεν θέλω πια ούτε να τον ξαναδώ ούτε να έχω νέα του (και από φόβο μην ξαναπέσω στην παγίδα αλλά και γιατί ποιο το νόημα; Να ξέρω τι κάνει; Αν έχει κάνει παιδιά και πόσα; Αν μοιάζουν σε αυτόν ή στη γυναίκα του; Αν πάνε σχολείο και αν είναι καλοί μαθητές; Τι χρησιμότητα έχουν για μένα οι πληροφορίες αυτές;). Θα μου πεις οκ εκεί κάηκες και γι'αυτό. Και με άλλη πρώην σχέση μου όμως, όπου εγώ... έκαψα, δεν ήθελα να υπάρχει από ένα σημείο και μετά (συγκεκριμένα όταν ήρθε ο επόμενος) κάποια επαφή από σεβασμό στα συναισθήματα του άλλου. Εγώ μπορεί να έχω προχωρήσει και να μην τον βλέπω πλέον ερωτικά, πού ξέρω όμως ο άλλος αν είναι σε θέση να με δει φιλικά. Και αν δεν είναι δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω κάτι τέτοιο και να τον κάνω να νιώθει άσχημα, ή ακόμη χειρότερα να τρέφει ελπίδες. Και στη μία περίπτωση δηλαδή και στην άλλη δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να κρατήσεις μία φιλία, παρόλο που και η δεύτερη περίπτωση ήταν μετεξέλιξη φιλίας και η πρώτη ήταν περίπτωση ατόμου που έλεγα, εκτιμώντας τόσο το μυαλό του όσο και τον τρόπο που στέκεται στους φίλους του, ότι μακάρι να μπορούσαμε να ήμασταν φίλοι, να βρισκόμαστε και να μιλάμε με τη νηφαλιότητα του να μην σου εμπνέει ο άλλος ερωτικά τίποτα. Αλλά αυτό δεν γίνεται με το συγκεκριμένο άτομο και ούτε θα γίνει ποτέ, μόνο αν ανήκαμε στο ίδιο φύλο θα γινόταν (για να μη σου πω ότι θα υπήρχε κίνδυνος ακόμη και τα όρια των ορκισμένων ετεροφυλοφιλικών επιλογών μας να υπερβαίναμε με τέτοια χημεία).

Πότε μπορείς να είσαι φίλος με έναν πρώην; Υπάρχει συγκεκριμένη "πάστα" ανθρώπου που μπορεί να περάσει από τον έρωτα στη φιλία χωρίς πρόβλημα; Είναι θέμα νοοτροπίας; Συνήθειας; Υπάρχουν περιπτώσεις ζευγαριών που μπορούν να περάσουν από τον έρωτα στη φιλία ενώ άλλα δεν μπορούν; Τα ζευγάρια αυτά έχουν λιγότερη χημεία από ό,τι άλλα δηλαδή, ήταν ούτως ή άλλως κάτι σαν "φίλοι που βρίσκονται και ερωτικά" ακόμη και κατά τη διάρκεια της σχέσης τους, ή απλώς κατάφεραν να την αφήσουν εντελώς πίσω τους αφού χώρισαν και να μετουσιώσουν όλα τους τα εναπομένοντα συναισθήματα σε φιλικά;

Όπως και να έχει είμαι σίγουρη ότι εγώ με τον πρώην μου φίλη δεν μπορώ να είμαι και ούτε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Adding insult to injury

Όταν μια γυναίκα τη θέλεις, την κυνηγάς.
Όταν δεν τη θέλεις, την αφήνεις στην ησυχία της.

Γι' αυτό άσε μας ρε φίλε που θες να δεις και τι κάνω. Το ανθρώπινο ενδιαφέρον σε μάρανε.

Ο σύντεκνος

Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο τον παραγωγό να μιλάει για μία πολύ πετυχημένη γελοιογραφία που δημοσιεύεται στην σελ. 6 της εφημερίδας Τα Νέα σήμερα, και αναφέρεται στην όλη υπόθεση με τα Ζωνιανά (ο παραγωγός δεν έδωσε λεπτομέρειες, λέει πρέπει να τη δείτε). Επειδή να πάω να πάρω την εφημερίδα πρωί πρωί δεν πρόκειται, μπαίνω στο site της εφημερίδας να δω αν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποια γελοιογραφία αναφερόταν. Έχει πολύ δίκιο και η γελοιογραφία είναι σίγουρα αυτή (του Δημήτρη Χατζόπουλου):

Αφορμή για να γίνει κανείς χορτοφάγος

Και έλεγα κι εγώ γιατί μύριζε τόσο άσχημα η κρεατόσουπα που βρήκα στην κατσαρόλα χθες και από τι είναι φτιαγμένη. Η απάντηση ήταν στη διπλανή κατσαρόλα, και όπως βλέπετε είναι ικανή να κάνει ακόμη και τους λάτρεις του κρέατος να το απαρνηθούν, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεραστεί το τραύμα και το σοκ του παραπάνω θεάματος.

Εγώ σήμερα λέω να φάω κάτι σε λαχανικό. Εσείς;

Stardust

Ναι, λοιπόν, είμαι μια χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένη και μου άρεσε τόσο που θα πάω μάλλον να το δω και δεύτερη φορά (με δύο παρέες είχα κανονίσει, τελικά πήγα με τη μία αλλά με βλέπω να πηγαίνω και με την άλλη -μην παρεξηγήσουν και τα παιδιά ε;). Πάντως εκτός από τις ρομαντικές ψυχές (ευφημισμός του προηγούμενου χαρακτηρισμού), η ταινία μπορεί επίσης να αρέσει σε κάποιον που θέλει να δει (ΣτΜ: αν είναι να δείτε την ταινία ίσως καλύτερα μη διαβάσετε παρακάτω, μη σας προϊδεάσω και σας χαλάσω την αγωνία):

-τη Μισέλ Πφάιφερ ως μία αηδιαστικά γερασμένη κακιά μάγισσα (αλλά και πανέμορφη όσο είναι ακόμη "στα καλά της" -γιατί γερνάει κάθε φορά που κάνει μάγια- να επιβαίνει περήφανα σε ένα άρμα που σέρνουν δύο... κατσικούλες)
-τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σε ρόλο κρυφο-ομοφιλόφιλου πειρατή ντυμένο χορεύτρια του κανκαν
-μία από τις σπάνιες περιπτώσεις μεταμόρφωσης (ελληνιστί makeover) του πρωταγωνιστή και όχι της πρωταγωνίστριας (ο συμπαθέστατος Τρίσταν από γλυκός αλλά αγαθός νεαρός γίνεται πολύ ελκυστικός και γοητευτικός άνδρας -από την αρχή φαίνεται αξιαγάπητος, στη συνέχεια όμως τον ερωτεύεσαι, εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα, ομολογώ)
-μία όμορφη ψηλομύτα (Sienna Miller) να τρώει χυλόπιτα
-μία απολαυστική παρέα από νεκρούς πρίγκηπες-φαντάσματα (όλοι ασπρόμαυροι και διαφανο-αόρατοι και ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονταν τη στιγμή του θανάτου τους)
-πώς θα ήταν ένα πεφταστέρι αν ήταν γυναίκα
-μία περιπέτεια φαντασίας με ξέφρενο ρυθμό, υπέροχα εφέ, γοητευτικούς πρωταγωνιστές και πολλά ηθικά διδάγματα...

...τώρα που είπα ηθικά διδάγματα να σταθώ λίγο σε αυτό γιατί θα πρέπει να διδαχθώ και η ίδια από την ιστορία: ο γλυκύτατος Τρίσταν είναι ερωτευμένος με την όμορφη Βικτόρια, μία ελαφρόμυαλη εγωίστρια που του φέρεται σαν να ήταν σκυλάκι (και φυσικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη ό,τι και να της προσφέρει γιατί θεωρεί ότι δεν είναι αρκετά καλός για κείνη -το ακούς αυτό; Ακούω να λες -Sorry, στον εαυτό που απευθυνόμουν). Πηγαίνει για χάρη της να πιάσει ένα πεφταστέρι (το οποίο έχει τη μορφή της Claire Danes) και συνειδητοποιεί ότι ο πραγματικός έρωτας και η αληθινή ευτυχία είναι δίπλα σε κάποιον με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και που θα σε θέλει για αυτό που είσαι αντί να υπολογίζει κάθε στιγμή και ώρα πόσο πολύ απέχεις από το ιδανικό του (το ακούς αυτό; Ακούω να λες- και πάλι μετά συγχωρήσεως).

Με άλλα λόγια θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία (αν δεν φάνηκε ως τώρα ότι είμαι ευνοϊκά προσκείμενη προς αυτήν), έχει κάτι για όλους, και περιπέτεια, και χιούμορ, και εφέ, και λαμπερούς πρωταγωνιστές, και έρωτα και παραμύθι και απ'όλα. Για τον χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένο που έχουμε όλοι μέσα μας και όχι μόνο.

Alanis Morissette-Uninvited

Όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο...

...μόνο που δεν τον ξέρουμε από την αρχή. Θα μπορούσα να παραπονεθώ για το χλιαρό σαβ/κο που πέρασα, κατά το οποίο δεν πολυβγήκα παρά μόνο για φαγητό το σάββατο το μεσημέρι και για ένα καφέ την Κυριακή το πρωί. Θα ήμουν άδικη όμως. Χαζεύοντας βαριεστημένα στο ίντερνετ την Κυριακή το απόγευμα αντιλαμβάνομαι ότι ένα mail με κείμενα προς μετάφραση, δεν περιείχε 5 attachments, όπως νόμιζα, αλλά γύρω στα... 145 (οκ, 11, και πάλι πολύ περισσότερα από ό,τι είχα προγραμματίσει να κάνω μέσα στη βδομάδα). Ξεκούραστη από τον μεσημεριανό ύπνο της Κυριακής, το οκτάωρο προς εννιάωρο ύπνου το Σάββατο το το βράδυ, και φορτισμένη από το άγχος στη θέα της επιπλέον δουλειάς, πέφτω με τα μούτρα στα νέα κείμενα και τα κατατροπώνω... ή τουλάχιστον τα φέρνω σε λογαριασμό σε σχέση με το πρόγραμμα της τρέχουσας εβδομάδας ώστε να μην τρέχω και δεν φτάνω για να τα προλάβω όλα μετά. Τα πάντα εν σοφία τελικά... (ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα στην προσωπική μου ζωή, να υπάρχει πίσω από αυτά κάποιος καλός λόγος που δεν έχω δει ακόμη).

Baby one more time

Για πολλοστή φορά ονειρεύτηκα χθες ένα μωρό. Όχι δικό μου. Το έφερε λέει στο σπίτι μία κουμπάρα μας από την Αθήνα (ήταν της κόρης της) και μας το άφησε να το φυλάμε. Το μωρό σούπερ, πανέμορφο και έσκαγε από υγεία. Εγώ το είχα σαν δικό μου. Κολλημένη όλη την ώρα από πάνω του, να σκέφτομαι ότι από τη μια θα μπορούσα να κάθομαι όλη τη μέρα απλώς να το κοιτάζω και από την άλλη ότι εντάξει, καλά είναι για μία μέρα, αλλά αν κάνεις δικό σου παιδί θα πρέπει να σαι σε τέτοια φάση συνεχώς. Το είχε πάρει η μαμά μου σε μία φάση, και έντρομη τρέχω δίπλα της μπροστά από τον ανοιγμένο φούρνο να σώσω το μωρό που ήταν ακουμπισμένο πάνω στην ανοιγμένη του πόρτα, για να συνειδητοποιήσω ότι... δεν ήταν αυτό το μωρό αλλά ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, έτοιμο για ψήσιμο. Το μωρό το είχε έξω από το σπίτι μία κοπέλα που δεν ήξερα και το κοιτούσε (λέω γιατί μου το πήρανε;) Αργότερα ανακαλύπτω ότι το μωρό περπατούσε κιόλας. Άσχετο.

Και από τα ξυπνήματα του μητρικού ενστίκτου (αν και λένε ότι το μωρό είναι βάσανο αν το δεις σε όνειρο -σάμπως στη ζωή δεν είναι;) το υποσυνείδητό μου περνάει ακάθεκτο σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Με δύο μέλη της παρέας που είχα πέρυσι πάει στην Κορέα, προχωράμε σε ένα στενό μονοπατάκι-μπεντενάκι (μικρό τοιχάκι για τους μη κρητικούς) γύρω από κάτι φυλλωσιές σαν τετραγωνοκουρεμένα θαμνοδεντρύλλια του Κήπου (πάλι κάπου εκεί στην άπω ανατολή ήμασταν, μεταξύ Κορέας και Αυστραλίας, οκ όνειρο ήταν, μη βαράτε). Έπρεπε να προλάβουμε να το περάσουμε, εγώ ήμουν πρώτη, γιατί ανέβαινε λέει η παλίρροια, στην οποία ταυτόχρονα ο όγκος του νερού ανυψωνόταν καθώς περνούσε η ώρα. Εγώ προλάβαινα κανονικά αλλά τελικά δίστασα και μέχρι να το πάρω απόφαση να πηδήξω στη στεριά είχαμε ανέβει σε ύψος από όπου δεν μπορούσα να κάνω με ασφάλεια το άλμα, θα χτυπούσα (αν δεν σκοτωνόμουν). Και από εκεί συνεχίζει η ανύψωση, το στοιχείο του νερού χάνεται και βρισκόμαστε στον αέρα, να πετάμε με ένα... πώς τα λένε τώρα, delta-plan, αυτά που είναι ένα τρίγωνο και εσύ έχεις μία μπάρα μπροστά σου (ακριβέστατη περιγραφή, επιπέδου δημοτικού και κάτω, τεσπα). Και να προσπαθούμε από το κινητό ενός στην παρέα να πάρουμε τηλέφωνο να έρθει ένα ελικόπτερο να μας μαζέψει γιατί πώς θα κατεβαίναμε από εκεί πάνω; Και εκεί που προσπαθούσαμε να πιάσουμε γραμμή, βρισκόμαστε αίφνης και μυστηριωδώς μέσα σε ένα λεωφορείο στην Αυστραλία μάλλον, από όπου παίρνω τηλέφωνο στην Ελλάδα γιατί συνειδητοποιώ ότι εκείνη την ώρα έχω ραντεβού με την κομμώτρια (για την ακρίβεια την έχω ήδη στήσει 10 λεπτά) και πρέπει να πάρω να το ακυρώσω ή να πω στη μαμά μου αν θέλει να πάει αυτή (έχω όντως ραντεβού για χτένισμα την Παρασκευή και μάλιστα την ώρα που ονειρεύτηκα, προφανώς αγχώνομαι ότι θα το ξεχάσω).

Αυτά ονειρεύτηκα χθες βράδυ. Ουδέν σχόλιον.

Όποιος χάνει στην αγάπη κερδίζει στους διαγωνισμούς

Μου φέρνει σήμερα ο ταχυδρόμος ένα συστημένο φάκελο (μεγάλο με φυσαλίδες) με τα στοιχεία γυναικείου περιοδικού στη θέση του αποστολέα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό, κάτι διαφημιστικό ίσως; Το ανοίγω και βρίσκω μέσα ένα... μαγιώ. Τριγωνάκι μπικίνι. Κέρδισα κάποιο διαγωνισμό και δεν το θυμάμαι; Φοράω το μαγιώ, μια χαρά, αυτά τα τριγωνάκια είναι εύκολα στην εφαρμογή. Από πού είναι όμως ρε παιδί μου; Ψάχνω να βρω το τελευταίο τεύχος του περιοδικού αυτού που μπορούσα να βρω. Ήταν το τεύχος Ιουλίου (ταίριαζε να έχουν διαγωνισμό με μαγιώ). Το ξεφυλλίζω διεξοδικά και τελικά το βρίσκω: κερδίστε 10 μαγιώ μάρκας τάδε, συνολικής αξίας 600 ευρώ. Μωρέ μπράβο, ήμουν μία από τις 10 που κέρδισαν; (Τότε σαν να το θυμήθηκα, είχα απαντήσει σε μία ερώτηση που είχαν στο site του περιοδικού στο ίντερνετ, σχετικά με τη Τζούλιαν Μουρ, ούτε που θα το ξαναθυμόμουν ποτέ). Καλά και τώρα θυμήθηκαν να μου το στείλουν; (Θα μου πεις με τέτοιο ηλιόλουστο καιρό που έχει κάποιες μέρες και με τον τόσο απρόθυμο χειμώνα, ευκαιρία να το εγκαινιάσω από τώρα). Άντε και... καλές βουτιές.

ΥΓ: Το power plate που δίνουν τα δημητριακά που τρώω πότε θα το κερδίσω; Μόνο μαγιώ και κασετίνες μακιγιάζ θα παίρνω; (Ναι, έχω κερδίσει και μία κασετίνα μακιγιάζ μία φορά, κάτι που επίσης είχα ξεχάσει, μέχρι που ξεφύλλιζα ένα επόμενο τεύχος του περιοδικού εκείνου στο γυμναστήριο όπου έλεγε: "Διαβάστε το όνομά σας και κερδίστε". Και όντως διαβάζω το όνομά μου, και τηλεφωνώ να μου στείλουν το δώρο μου. Μήπως να πάρω και κανένα λαχείο;

Απών...

όνομα και πράγμα...

Ο μάγος Άιζενχαϊμ vs Τhe Prestige

Μετά τη φόρμουλα πήραμε και ένα dvd να δούμε -είχαμε μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου από τις χλιαρές αντιδράσεις του νέου πρωταθλητή. Ο μάγος Άιζενχαϊμ ήξερα ότι έμοιαζε πολύ με την ταινία "The Prestige" που είχα δει το χειμώνα και επίσης μου άρεσε, και ήθελα πολύ να συγκρίνω τις δύο ταινίες. Και οι δύο πολύ καλές, η πρώτη ίσως καλύτερη. Συνοπτικά:

• Στον Άιζενχαϊμ η ταινία σε αφήνει να πιστεύεις ότι τα "μαγικά" που βλέπεις είναι όντως "μαγεία", και έτσι παρασύρεσαι περισσότερο από την ατμόσφαιρά της, ενώ στο Prestige, όπου σου δείχνει από την αρχή ότι πρόκειται για ταχυδακτυλουργικά κόλπα, μπαίνεις από την αρχή σε μία φάση λογικής ανάλυσης των "μαγικών", που σε κάνει να βλέπεις την ταινία ίσως πιο πολύ σαν σπαζοκεφαλιά και και λιγότερο σαν μία ωραία αναπαράσταση μίας εποχής και μίας ιστορίας -δεν είσαι τόσο από την μεριά του κοινού που αφήνεται να μαγευτεί, αλλά σε πάει πίσω στα παρασκήνια και σε βάζει να σκέφτεσαι πώς γίνεται το ένα και πώς το άλλο.
• Οι πρωταγωνιστές του Prestige Χιού Τζάκμαν και Κρίστιαν Μπηλ μπορεί είναι απείρως γοητευτικότεροι από τον Έντουαρτ Νόρτον του Άιζενχαϊμ, ο τελευταίος όμως έχει πάντα τον τρόπο να φέρνει μία πραγματικά εξαιρετική όσο και απροσδιόριστη ποιότητα στις ερμηνείες του και να εκπέμπει έναν μαγνητισμό για λογαριασμό του ρόλου του που σε αιχμαλωτίζει. Από ερμηνεία λοιπόν ψηφίζω Νόρτον.
• Οι κοπελιές... χμ, τι έχει γίνει εδώ. Η Τζέσικα Μπηλ του Άιζενχαϊμ είναι μία κούκλα που όμως δεν της ταιριάζει το στυλ της εποχής της ταινίας. Τα μικρά της μάτια μένουν γυμνά από έντονες γραμμές μακιγιάζ και χάνονται, τα χτενίσματα την αδικούν (χωρίς τίποτα βέβαια να μπορεί να "χαλάσει" ή να πάρει την προσοχή του θεατή από τα σαρκώδη και σπαρακτικά φιλήδονα χείλη της), ενώ
  αδικείται επίσης από την ταινία γιατί είναι γνωστή για το υπέροχο, χυμώδες, καθηλωτικά σέξυ σώμα της, το οποίο αναγκάζεται να κρύψει κάτω από τα φαρδιά φουστάνια της εποχής (κρίμα, πολύ κρίμα). Με τη Σκάρλετ Γιόχανσον του Prestige γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Το "μπόλικο" σώμα της ταιριάζει, γεμίζει και κρύβεται πίσω από τα ρούχα εποχής, και το ραφαηλικό πρόσωπό της μοιάζει φτιαγμένο για το στυλ αυτό. Ένας πόντος για το Prestige στην κατηγορία κάστινγκ γυναικείου ρόλου.
• Στο Prestige έχουμε ως γεγονός την εξαιρετική (και εκ των προτέρων ενδιαφέρουσα) εμφάνιση του Ντέιβιντ Μπάουι σε έναν ρόλο τον οποίο γεμίζει και μόνο με την αύρα και το δέος που εμπνέει η ίδια η προσωπικότητά του. Από τον Άιζενχαϊμ ξεχωρίζει ο ηθοποιός που παίζει τον γιο του αυτοκράτορα για τα μεγάλα πράσινα μάτια του, το απόλυτα ταιριαστό παρουσιαστικό και την καλή του ερμηνεία.
• Εκεί που για μένα πάσχουν και οι δύο ταινίες είναι στο τέλος. Πάντα η αποκάλυψη του "κόλπου" στο οποίο στηρίζεται το μαγικό συνοδεύεται με μία απομυθοποίησή του. Στον Άιζενχαϊμ τουλάχιστον αυτό είναι σύντομο, οπότε κυριαρχεί η γεύση της μαγείας, ενώ στο Prestige, το οποίο αντιθέτως επικαλείται ένα υπερφυσικό γεγονός, δίνει μία απογοητευτική για μένα λύση στην σπαζοκεφαλιά της πλοκής.
  

Γενικά μου άρεσαν και οι δύο ταινίες. Ο μάγος Άιζενχαϊμ περισσότερο, αλλά θα πρότεινα σε κάποιον να τις δει και τις δύο ώστε να μπορεί να κάνει δικές του συγκρίσεις.

Ο τελευταίος αγώνας της φόρμουλα 1

Είδα χθες τον τελευταίο αγώνα της φόρμουλα 1 στο σπίτι των κουμπάρων μου. Με την τεράστια επίπεδη οθόνη νόμιζες ότι έρχονταν κατά πάνω σου τα μονοθέσια. Συνοπτικά τα σχόλιά μου:

• Ο κουμπάρος μου κόντευε να πάθει εγκεφαλικό από την αγωνία, αντιδρούσε κάθε φορά που η εξέλιξη δεν του άρεσε και μου μετέδωσε μία περιττή ένταση που κάπως μείωσε τη διάθεσή μου να απολαύσω απλά τον αγώνα ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
• Η κουμπάρα μου, άσχετη από φόρμουλα αλλά με φοβερή ως συνήθως διάθεση, έβγαλε από το χρονοντούλαπο του μυαλού της μία ξεχασμένη από το θεό διαφήμιση παλαιότερων δεκαετιών (ούτε που μου θύμιζε κάτι), συνειρμικά ακούγοντας το όνομα του Χάμιλτον. Η αρχαία αυτή τηλεοπτική διαφήμιση έδειχνε λέει έναν άντρα και μία γυναίκα σε στιγμές ατέλειωτου πάθους με τα σεντόνια μέχρι τη μασχάλη (κλασικά), συνοδευόμενη από το τραγούδι-σλόγκαν που, μέσα στο πνεύμα του αγώνα, η κουμπάρα μου μας τραγουδούσε:
  

" Την κολώνια που φοράς τη λένε Χάμιλτον,
και σ' αυτήν που αγαπάς χαρίζεις Χάμιλτον,
Χάαααμιλτον, Χάαααμιλτον...."

• Ο αγώνας συναρπαστικός, με ανατροπές (ανετράπη ακόμη και ο καημένος ο μηχανικός του πιτ-στοπ από τον άσχετο πιλότο Ναγκαζάκι-Ναγκαζίουα-πώς-τον-λέγανε).
• Ο Χάμιλτον πήρε κάτι από την γκαντεμιά του Ραϊκοννεν και κατάφερε να χάσει ένα πρωτάθλημα που του άνηκε δικαιωματικά μέσα στους δύο τελευταίους αγώνες. Δεν πειράζει, το μέλλον του ανήκει, το ίδιο και οι καλύτερες εντυπώσεις από τη φετινή χρονιά.
  
• Ο Ραϊκοννεν έκανε πραγματικά σαν να είχε χάσει (είχα πολλές αμφιβολίες ότι θα χαμογελούσε, έλεγα θέλω να δω τα δοντάκια του), και με έκανε να μετανιώνω που ήθελα να κερδίσει οποιοσδήποτε εκτός από τον αντιπαθή Αλόνσο (αυτός ό,τι και να γινόταν θα χαιρόταν τουλάχιστον αν κέρδιζε, όχι σαν τον φινλανδό παγοπιλότο που μας ξενέρωσε).
• Η Φερράρι έκανε όλες τις υπόλοιπες ομάδες να δείχνουν "τελευταίες" μπροστά της, με τον τρίτο να έχει 54 δευτερόλεπτα διαφορά από τον πρώτο (οι περισσότεροι είχαν διαφορά γύρου).
  

Κι οι μέρες θα περνούν χωρίς εσένα... E, και;

Θα μου πάρει λίγο καιρό ακόμη να ξεπεράσω το πόσο αδικημένη και προδομένη νιώθω επειδή κάποιος (ναι και αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσω, ότι είναι απλώς "κάποιος" και όχι "Αυτός") δεν ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Αυτό είναι και το μόνο που με κρατάει από το να απολαύσω πλήρως τις στιγμές που έχει να μου προσφέρει ο χειμώνας που έρχεται (τον οποίο σίγουρα θα περάσω πολύ πιο συναρπαστικά μόνη μου παρά στη ζεστασιά-επαπειλούμενη-από-μούχλα που είχε να μου προσφέρει η σχέση που είχα. Δεν πειράζει, κάποια στιγμή θα το καταλάβω. Το είχα κάνει και στο παρελθόν αυτό το λάθος. Κολλημένη σε έναν έρωτα, δεν έβλεπα τις στιγμές μου ως πολύτιμες και μοναδικές, αλλά ως πάντα ημιτελείς και ψεύτικες γιατί "δεν τον είχα". Όταν αργότερα απέκτησα ξανά τη συναισθηματική μου αυτονομία κατάλαβα πόσα είχα χάσει από τη ζωή μου. Αλλά αυτό δεν θέλω να γίνει ξανά. Ας αφεθώ να ζήσω τις στιγμές που με περιμένουν και ας ακολουθεί στο τέλος κάθε μέρας (ή κάθε νύχτας) και η πικρή επίγευση του χωρισμού. Ας τα δεχθώ πια όλα χωρίς φόβους και δισταγμούς, και τα άσχημα και τα όμορφα. Η ζωή ξετυλίγεται με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις και δεν θα πρέπει πια να αφήνω μία σκοτεινή/μαύρη/σκατένια απόχρωση να ακυρώνει όλες τις άλλες, όσο καταθλιπτική/πνιγηρή/εμετική και αν είναι (αντίστοιχα).

Πώς υπολόγισα ότι ο αντίχριστος γεννήθηκε το 1983

Τίτλος της εκπομπής της Δρούζα τώρα αυτός, τον πήρε το μάτι μου περνώντας μπροστά από την τηλεόραση. Καλά αυτήν την αφήνουν ακόμη να κάνει εκπομπές; Τι περιμένουν για να τη σταματήσουν; Θεωρούν ότι τα όρια του σουρεαλισμού είναι ελαστικότερα και άρα επεκτείνουν τα όρια της ηλιθιότητας; Αφού κανείς δεν την σταματάει ελπίζω τουλάχιστον σύντομα να τη "φτύσει" από μόνο του το τηλεοπτικό σύστημα. Αρκετά.

The Lady's Reward

από την αγαπημένη μου Dorothy Parker

Lady, lady, never start
Conversation toward your heart;
Keep your pretty words serene;
Never murmur what you mean.
Show yourself, by word and look,
Swift and shallow as a brook.
Be as cool and quick to go
As a drop of April snow;
Be as delicate and gay
As a cherry flower in May.
Lady, lady, never speak
Of the tears that burn your cheek-
She will never win him, whose
Words had shown she feared to lose.
Be you wise and never sad,
You will get your lovely lad.
Never serious be, nor true,
And your wish will come to you-
And if that makes you happy, kid,
You'll be the first it ever did.

Κουράστηκα να τρέχω

Είναι δυνατόν ένα μήνα αφού χώρισα να αισθάνομαι χειρότερα από ότι στις δύο βδομάδες πχ; Είναι δυνατόν να αισθάνομαι σαν ο χρόνος να μην με πηγαίνει μπροστά αλλά πίσω, και όσο προχωράει τόσο να πληθαίνουν οι αναμνήσεις και οι επώδυνες σκέψεις αντί να ατονούν και να μειώνονται; Αρχίζω νομίζω να καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό. Γιατί στην αρχή πρώτον δεν είχα συνειδητοποιήσει στην πλήρη του διάσταση αυτό που έγινε (ή δεν ήθελα) και δεύτερον γιατί είχα βάλει μπροστά τόσο πολλές και ισχυρές άμυνες που δεν επέτρεψα να με αγγίξει τίποτα. Το αποκορύφωμα ήταν το ταξίδι μου στο Λονδίνο για μία εβδομάδα (συν 3 μέρες στην Αθήνα με φίλους και ψώνια, ό,τι πρέπει για να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη μόλις κλείσει ένας μήνας και να είμαι ήδη πολύ καλύτερα). Έτσι νόμιζα. Το ταξίδι ήταν όντως ευεργετικό. Όταν έφυγα... έφυγα. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί που πήγα που να μου θυμίζει αυτόν ή πράγματα που κάναμε ή μέρη που πήγαμε, τίποτα. Ένιωθα τόσο καλά. Όμως με το που γύρισα... γύρισα. Σε ένα περιβάλλον όπου όλο και κάτι έβρισκε το μυαλό μου για να θυμηθεί (έκανα και την εμπνευσμένη κίνηση να διαβάσω ένα γράμμα που είχε γράψει για μένα και ως τώρα απέφευγα -στα πλαίσια της γενικότερης άρνησης- να διαβάσω, αυτό με πήγε πολύ πίσω). Τώρα έχω κουραστεί όμως να τρέχω. Κάπου μέσα μου λέω, εντάξει, ας τελειώσει αυτό το αστείο, θέλω να είμαι και πάλι σε μία νορμάλ φάση, να τελειώσουν οι σκέψεις, να κλείσουν οι πληγές, να σταματήσει η αυτολύπηση. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αφήσω να εκδηλωθούν πλήρως όλα μου τα αρνητικά συναισθήματα ή αν αποφεύγοντας ή κρύβοντάς τα -από μένα- θα φύγουν κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω καταλήξει σε κάποια γραμμή πλεύσης δηλαδή και αυτό με δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ. Προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου ότι άντε, λίγο έχει ακόμα, σε λίγο καιρό δεν θα το σκέφτεσαι πια, αλλά μέσα μου δεν ξέρω αν με πιστεύω.

Κάποια στιγμή όμως όσο και να τρέξω θα πρέπει να σταματήσω για να ξαποστάσω. Και τότε όλα όσα αποφεύγω θα με προλάβουν.

Τι κατάλαβα τελικα από αυτή τη σχέση;

Όταν ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου δεν το είχα καταλάβει. Όταν ξενέρωσε δεν το κατάλαβα. Το ότι δεν ήταν διατεθειμένος να μείνει σε μία σχέση μετά το πέρας του πρώτου ενθουσιασμού επίσης δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου.

Αν το σκεφτώ θα θυμηθώ κάποια σημάδια, αλλά αν με ρωτούσε κανείς τι ένιωθε για μένα δεν θα του έλεγα "καλά, αυτός ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου", θα του έλεγα απλώς "με ήθελε", στην καλύτερη, "με ήθελε πραγματικά και συνειδητοποιημένα", ούτε για αργότερα θα έλεγα "είχε ξενερώσει" ή "του είχε τελειώσει", θα έλεγα απλώς "δεν μου άρεσε σε κάποια σημεία η συμπεριφορά του", ή "ήταν πιο ανένδοτος". Λοιπόν αυτό το συνειδητοποιημένα νομίζω με έφαγε. Γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα άτομο που σταθερά και "συνειδητοποιημένα" θα επέλεγε ένα αξιόλογο άτομο για να έχει μία σταθερή σχέση μαζί του. Τον εκτίμησα εντελώς λάθος από ό,τι φαίνεται. Όπως θεωρούσα ότι έκανε και αυτός σε μένα (με ενοχλούσε που είχε μία πολύ στατική, μονοδιάστατη άποψη για το πώς είμαι, τη στιγμή που εγώ θεωρούσα πολύ ρευστή και απροσδιόριστη τη φύση μου). Αλλά προφανώς κι εγώ το ίδιο λάθος έκανα. Έμεινα σε μία στατική εικόνα που εμένα με βόλευε και "μου έκανε" ως προς τις απαιτήσεις που είχα, βρήκα (ή νόμιζα ότι είχα βρει) την ηρεμία και τη σταθερότητα που έψαχνα και από κει και πέρα... απλώς δεν το έψαχνα.

Ίσως αυτός δεν είναι τόσο επικοινωνιακός ώστε να δείξει στον άλλον τι πραγματικά αισθάνεται, να μην εκφράζεται αρκετά έντονα ώστε να δώσει σαφή σημεία της συναισθηματικής του κατάστασης, ίσως εγώ να μην ήμουν σε θέση να διακρίνω τι συνέβαινε μέσα του και μέσα μου και μεταξύ μας, δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο.

Πώς στο καλό έγινε αυτό και δεν πήρα πρέφα τίποτα από αυτή τη σχέση; Κατά κάποιο τρόπο νομίζω ότι μόνο τώρα που τέλειωσε την ανακαλύπτω. Τόσο γκάγκα είμαι πια;

Η στιγμή που αφήνομαι

Κουρασμένη, ανόρεχτη (για οποιαδήποτε δραστηριότητα, για φαγητό ποτέ), βαριεστημένη, να θέλω να μιλήσω με κάποιον να πω μία κουβέντα μετά από μία μέρα μοιρασμένη σε λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα (τα πλοία μού ξέφυγαν), θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Μου λείπει η οικειότητα της βραδυνής συνομιλίας, το ότι κάποιος θα σε ακούσει και θα νοιαστεί για το πώς πέρασες τη μέρα σου, το ότι αφήνεις την πεσμένη σου ενέργεια να φανεί μέσα στη συζήτηση αντί να προσπαθείς να φανείς πρόσχαρος σε κάποιον που έχεις λιγότερο θάρρος, που νιώθεις έναν άνθρωπο κοντά σου. Πήρα τηλέφωνο όλες τις φίλες μου με τις οποίες μπορώ να μιλήσω κάπως έτσι αλλά όλες είναι έξω ή λείπουν. Θέλω πολύ να του τηλεφωνήσω. Ασφαλώς δεν θα το κάνω.

Επιστροφή στην πραγματικότητα

Επέστρεψα σήμερα μετά από μία εβδομάδα στο Λονδίνο. Πήρα τον γηραιοαλβιωνικό αέρα μου, πήγα τις βόλτες μου, είδα τους φίλους μου, βγήκα, έκανα τα φλερτ μου και τώρα... τα κεφάλια μέσα. Ξανά μανά τα ίδια. Να πρέπει να επανέλθω στους ρυθμούς μου στη δουλειά, να συνεχίσω τη διαδικασία προσαρμογής μετά το χωρισμό μου (ένας μήνας πέρασε αλλά μ' αυτά και μ' αυτά μάλλον το παραμέριζα από τη σκέψη μου το θέμα παρά το αντιμετώπιζα -και κυρίως το παραμέριζα συναισθηματικά, πραγματικά ελάχιστα έχω νιώσει από όταν χώρισα, αν και είναι τόσα αυτά που έχω σκεφτεί). Έχει έρθει η ώρα να βρω τι πραγματικά θέλω από τη ζωή μου, να δω πώς θα μπορέσω να το αποκτήσω και πώς θα πορευτώ γενικότερα. Ίσως οι σκέψεις για τη σχέση μου που τελείωσε δεν είναι παρά υπεκφυγές για να μην αντιμετωπίσω τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχω μπροστά μου. Πρέπει να δω ποια είμαι και τι θέλω να κάνω. Στην Αγγλία οι φίλες μου με παροτρύνουν να πάω να ζήσω και εγώ στο Λονδίνο (ωραία σκέψη αλλά άντε να το κάνεις πράξη, και αν το κάνεις θα είναι πράγματι τόσο καλό όσο ήταν σαν σκέψη;). Θέλω να πάω να ζήσω στο Λονδίνο; Θέλω να μείνω εδώ, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά;
Είναι αυτή η ηλικία δυστυχώς που σε κάνει να θεωρείς ότι θα πρέπει κάπου να "παρκάρεις" τη ζωή σου, ότι τέρμα οι βόλτες, ως εδώ ήταν. Με τη διαφορά ότι εγώ δεν θέλω να τις σταματήσω. Αλλά μέχρι πότε θα μπορώ να τις συνεχίσω; Θα μου πεις η ζωή είναι μικρή έτσι κι αλλιώς. Συνεπώς δεν έχω πολύ χρόνο. Δεν έχω όμως και καμία καλή ιδέα. Το τέλος της σχέσης που είχα με βρήκε απογοητευμένη γιατί αυτή τη φορά νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά. Και προφανώς έκανα λάθος. Όχι πως ήξερα μέχρι πού ήθελα να το φτάσω ή ότι είχα πει να, αυτό είναι, τώρα θα συνεχίσω με αυτόν τον άνθρωπο και όπου με βγάλει. Αλλά θεωρούσα ότι από τη μεριά μου είχε κατά κάποιο τρόπο παιχτεί σωστά το παιχνίδι. Βγήκα γελασμένη. Τι να πω πια, νιώθω ότι δεν ξέρω προς τα πού να πορευτώ, δεν ξέρω τι είμαι εγώ πραγματικά, τι με εκφράζει, τι θέλω να είμαι. Ίσως πάλευα πολύ μεγάλο διάστημα με τις δυνάμεις που με απομάκρυναν από αυτό και έμεινα κάπου στη μέση.

Χύμα οι σκέψεις και οι ιδέες σήμερα, χωρίς επεξεργασία και λογοκρισία, χωρίς ειρμό, όπως μου ήρθαν. Καλώς όρισα.