Ο μάγος Άιζενχαϊμ vs Τhe Prestige

Μετά τη φόρμουλα πήραμε και ένα dvd να δούμε -είχαμε μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου από τις χλιαρές αντιδράσεις του νέου πρωταθλητή. Ο μάγος Άιζενχαϊμ ήξερα ότι έμοιαζε πολύ με την ταινία "The Prestige" που είχα δει το χειμώνα και επίσης μου άρεσε, και ήθελα πολύ να συγκρίνω τις δύο ταινίες. Και οι δύο πολύ καλές, η πρώτη ίσως καλύτερη. Συνοπτικά:

• Στον Άιζενχαϊμ η ταινία σε αφήνει να πιστεύεις ότι τα "μαγικά" που βλέπεις είναι όντως "μαγεία", και έτσι παρασύρεσαι περισσότερο από την ατμόσφαιρά της, ενώ στο Prestige, όπου σου δείχνει από την αρχή ότι πρόκειται για ταχυδακτυλουργικά κόλπα, μπαίνεις από την αρχή σε μία φάση λογικής ανάλυσης των "μαγικών", που σε κάνει να βλέπεις την ταινία ίσως πιο πολύ σαν σπαζοκεφαλιά και και λιγότερο σαν μία ωραία αναπαράσταση μίας εποχής και μίας ιστορίας -δεν είσαι τόσο από την μεριά του κοινού που αφήνεται να μαγευτεί, αλλά σε πάει πίσω στα παρασκήνια και σε βάζει να σκέφτεσαι πώς γίνεται το ένα και πώς το άλλο.
• Οι πρωταγωνιστές του Prestige Χιού Τζάκμαν και Κρίστιαν Μπηλ μπορεί είναι απείρως γοητευτικότεροι από τον Έντουαρτ Νόρτον του Άιζενχαϊμ, ο τελευταίος όμως έχει πάντα τον τρόπο να φέρνει μία πραγματικά εξαιρετική όσο και απροσδιόριστη ποιότητα στις ερμηνείες του και να εκπέμπει έναν μαγνητισμό για λογαριασμό του ρόλου του που σε αιχμαλωτίζει. Από ερμηνεία λοιπόν ψηφίζω Νόρτον.
• Οι κοπελιές... χμ, τι έχει γίνει εδώ. Η Τζέσικα Μπηλ του Άιζενχαϊμ είναι μία κούκλα που όμως δεν της ταιριάζει το στυλ της εποχής της ταινίας. Τα μικρά της μάτια μένουν γυμνά από έντονες γραμμές μακιγιάζ και χάνονται, τα χτενίσματα την αδικούν (χωρίς τίποτα βέβαια να μπορεί να "χαλάσει" ή να πάρει την προσοχή του θεατή από τα σαρκώδη και σπαρακτικά φιλήδονα χείλη της), ενώ
  αδικείται επίσης από την ταινία γιατί είναι γνωστή για το υπέροχο, χυμώδες, καθηλωτικά σέξυ σώμα της, το οποίο αναγκάζεται να κρύψει κάτω από τα φαρδιά φουστάνια της εποχής (κρίμα, πολύ κρίμα). Με τη Σκάρλετ Γιόχανσον του Prestige γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Το "μπόλικο" σώμα της ταιριάζει, γεμίζει και κρύβεται πίσω από τα ρούχα εποχής, και το ραφαηλικό πρόσωπό της μοιάζει φτιαγμένο για το στυλ αυτό. Ένας πόντος για το Prestige στην κατηγορία κάστινγκ γυναικείου ρόλου.
• Στο Prestige έχουμε ως γεγονός την εξαιρετική (και εκ των προτέρων ενδιαφέρουσα) εμφάνιση του Ντέιβιντ Μπάουι σε έναν ρόλο τον οποίο γεμίζει και μόνο με την αύρα και το δέος που εμπνέει η ίδια η προσωπικότητά του. Από τον Άιζενχαϊμ ξεχωρίζει ο ηθοποιός που παίζει τον γιο του αυτοκράτορα για τα μεγάλα πράσινα μάτια του, το απόλυτα ταιριαστό παρουσιαστικό και την καλή του ερμηνεία.
• Εκεί που για μένα πάσχουν και οι δύο ταινίες είναι στο τέλος. Πάντα η αποκάλυψη του "κόλπου" στο οποίο στηρίζεται το μαγικό συνοδεύεται με μία απομυθοποίησή του. Στον Άιζενχαϊμ τουλάχιστον αυτό είναι σύντομο, οπότε κυριαρχεί η γεύση της μαγείας, ενώ στο Prestige, το οποίο αντιθέτως επικαλείται ένα υπερφυσικό γεγονός, δίνει μία απογοητευτική για μένα λύση στην σπαζοκεφαλιά της πλοκής.
  

Γενικά μου άρεσαν και οι δύο ταινίες. Ο μάγος Άιζενχαϊμ περισσότερο, αλλά θα πρότεινα σε κάποιον να τις δει και τις δύο ώστε να μπορεί να κάνει δικές του συγκρίσεις.