Συμφιλίωση με το φθινόπωρο

Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή όχι, όμως ένα μέρος των διακοπών μου ήταν φέτος όψιμο. Με δύο ταξιδάκια σε νησάκια μέσα στο Σεπτέμβρη οι διακοπές έμοιαζαν να μην τελειώνουν. Ούτε τα σύννεφα στον ουρανό της Καλύμνου την προηγούμενη εβδομάδα, ούτε οι ψυχρές βραδιές με έκαναν να νιώσω ότι το καλοκαίρι τελειώνει, γιατί πολύ απλά... ήμουν ταξίδι.

Η επιστροφή μου ήταν απότομη, δυσάρεστη και για κάποιο λόγο εντελώς ακατανόητη. Με τον ταξιδιωτικό (και ερωτικό) μου σύντροφο να αναχωρεί άμεσα προς δύο εβδομάδες απουσίας (κάτι που ακόμη και τη στιγμή που τον αποχαιρετούσα αδυνατούσα να συλλάβω σε όλη του τη διάσταση) ξαφνικά όλα είχαν αλλάξει. Το μαγιώ μου ήταν ακόμη στο σακ βουαγιάζ αλλά αυτό που με περίμενε σε κάθε καινούρια μέρα ήταν ένας συννεφιασμένος ουρανός και μπόλικη δουλειά στον υπολογιστή. Πώς συνέβη αυτό ρε παιδάκι μου; Πού είχα το νου μου και δεν κατάλαβα τίποτα; Πώς έγιναν όλα έτσι απότομα;

Ένα ένστικτο συναισθηματικής επιβίωσης με έσπρωξε να επιδιώξω, έστω και ανόρεχτα στην αρχή, τις χειμερινές μου δραστηριότητες: χορός, γυμναστήριο. Κανονίζω σχεδόν κάθε μέρα να βρεθώ και με κάποια φίλη που με τα απανωτά πηξιμο-ταξιδάκια μου είχα καιρό να συναντήσω. Οι κουβέντες μας, με όλα μας τα νέα (ή όσα χωρούσαν στη διάρκεια ενός καφέ), η νοσταλγία καθώς το βλέμμα μου κυλούσε ξανά πάνω στις γραμμές και τα χαρακτηριστικά προσώπων γνώριμων και αγαπημένων, η ζεστασιά της φιλίας, ο ενθουσιασμός της επικοινωνίας, γλύκαναν τη γκρίζα διάθεση του φθινοπώρου.

Το μυαλό αρχίζει σιγά σιγά, μετά την αρχική ψυχρολουσία, να μπαίνει στο ρυθμό της δουλειάς, μαθαίνει και πάλι στα ψυχρά νερά της και έχοντας πάρει την "πρώτη κρυάδα" διασχίζει όλο και πιο άνετα τα ρεύματα της καθημερινότητας. Επόμενος στόχος θα είναι ο ουρανίσκος. Να ζεστάνω την καρδιά με ζεστή, αρωματική σοκολάτα, λαχταριστή μηλόπιτα με το μήλο να αχνίζει, σουπίτσες-βάλσαμο και διάφορα άλλα κυρίως παχυντικά που θα με κάνουν να τρέχω και να μη φτάνω για να αδυνατίσω όταν έρθει ξανά η άνοιξη.

Άντε, κι ώσπου να μεθοδεύσω στην εντέλεια τη συμφιλίωσή μου με το φθινόπωρο... θα έχουν περάσει και οι δύο εβδομάδες.

This mess we're in

Ένας λυγμός κι ένας καημός το τραγούδι αυτό, συνηχεί απόλυτα τη μελαγχολία του φθινοπώρου και δίνει φωνή στο πάντρεμα της κατάθλιψης με την απόγνωση. Ένα βίντεο κλιπ με εικόνες βγαλμένες από βιώματα ξένα που όμως θα μπορούσαν να είναι και δικά σου, χωρίς να ξέρεις γιατί σε κάνει να νοσταλγείς. This mess we're in.

Να ζήσω

Από τις τελευταίες "κλεμμένες" κυριολεκτικά διακοπές του Σεπτέμβρη, βρίσκομαι ξανά (με την ίδια σχιζοφρενική μετάβαση) στο πήξιμο, στις παραστάσεις της ξεχασμένης καθημερινότητας που τώρα μοιάζουν με τις σκηνές ενός μακάβριου εφιάλτη. Τι δουλειά έχω εδώ; Τίνος σπίτι είναι αυτό; Γιατί γνωρίζω να κινηθώ μέσα σε αυτό ακόμη και με κλειστά τα μάτια και όμως νιώθω τόσο έντονα πως δεν ανήκω εδώ; Θέλω για σπίτι μου το έξω, το δρόμο, το μακριά. Θέλω να κατευθύνομαι συνεχώς προς έναν άπιαστο ορίζοντα, να ανοίγω τα φτερά μου διάπλατα, ώσπου να πονέσουν, κόντρα στις ανάσες του ουρανού. Να φύγω, να φύγω, να φύγω. Κι όλα αυτά να τα λαχταρώ μέσα από μία αδράνεια που νεκρώνει τις κινήσεις μου και με θανατώνει αργά κυλώντας σαν το κώνειο μέσα μου. Να φύγω, να φύγω. Πρέπει να βρω πια τη δύναμη. Να ζήσω.

Vie (-vie) schizophrenique

Πήζω στη δουλειά. Με το ζόρι μιλάω σε κανέναν άνθρωπο στο τηλέφωνο, και ακόμη και όταν γίνεται αυτό νομίζω ότι χάνω πολύτιμο χρόνο που θα έπρεπε να επενδύσω στη δουλειά μου. Δεν σταματώ να δουλεύω παρά μόνο όταν βλέπω ότι η κούραση με έχει κάνει αντιπαραγωγική, ότι αρχίζω να κάνω λάθη χωρίς να το αντιλαμβάνομαι και η προσπάθειά μου στρέφεται πλέον εναντίον μου. Ο χρόνος χτυπά αλύπητα με ένα μεγάλο σφυρί κάθε δευτερόλεπτο που περνά.

Βρίσκομαι σε διακοπές. Ο χρόνος κυλάει με μια ξεγνοιασιά που ίσως μόνο αν είσαι παιδί μπορείς να βιώσεις, πρωτοΐδωτα τοπία και παραστάσεις, όμορφες εικόνες, στιγμές χαλάρωσης, παραλίες με κρυστάλλινα νερά, η φύση στις μεγάλες τις ομορφιές, βιώματα κλεμμένα από το υστέρημα των ειδυλλιακών στιγμών που είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε στη ζωή μας. Ο χρόνος είναι ένα αεράκι που μου χαϊδεύει το πρόσωπο και κάνει να ανεμίζουν οι άκρες από τα μαλλιά μου.

Είναι δυνατόν αυτά τα δύο σενάρια να εξελίσσονται παράλληλα; Αδύνατον, θα έλεγε κανείς. Και όμως, το τελευταίο διάστημα τα ζω σε τόσο γρήγορη εναλλαγή που βιώνω τον συνδυασμό τους με τρόπο σχεδόν σχιζοφρενικό. Λίγες μέρες δουλειά-δουλειά-δουλειά, να τελειώσω όσα έχω να κάνω για να μπορώ να φύγω διακοπές, και λίγες μέρες το ταξίδι, το καινούριο, η απόδραση, η ξεγνοιασιά. Αύριο το βράδυ θα περάσω και πάλι στη δεύτερη φάση μετά από ένα βάναυσο (όπως προβλέπεται) πέρασμα από την πρώτη. Ας είναι, αξίζει σίγουρα. Αρκεί να μην αρχίσω να αμφιβάλλω κάποια στιγμή αν όσα βιώνω συμβαίνουν πραγματικά ή μήπως ονειρεύομαι και ξυπνάω και ξαναονειρεύομαι σε γρήγορη διαδοχή.

Ένα διαμάντι στην καρδιά του Αιγαίου

...μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω το πανέμορφο νησί της Σκύρου, στο οποίο πέρασα 4 υπέροχες μέρες το πεμπτοπαρασκευοσαββατοκύριακο που μόλις μας πέρασε. Αρχικά νόμιζα (ή μάλλον μάντευα) ότι επρόκειτο για νησί των βορείων σποράδων, και από ό,τι διαπίστωσα κανένας δεν ήξερε πού βρίσκεται ("Πού θα πας; Στη Σύρο; Στη Σκύρο; Πού είναι η Σκύρος;"), ακόμη και μια φίλη μου από τη Μυτιλίνη, που ως νησιώτισα περίμενα να το ξέρει. Δεν ξέρω αν πρόκειται απλώς για ένα αφανές, άγνωστο γενικά νησί ή για καλά κρυμμένο μυστικό κρατημένο για τους λίγους. Γιατί σε μένα ως τέτοιο αποκαλύφθηκε. Οι παραλίες απίστευτες, η μία ωραιότερη από την άλλη, να μην πιστεύεις στα μάτια σου (όσο και αν λέμε με μία κάποια έπαρση ότι εμείς οι χανιώτες δύσκολα εντυπωσιαζόμαστε από παραλίες όταν πάμε κάπου αλλού, μαθημένοι στις ωραιότατες ακτές μας, ήταν πραγματικά υπέροχες). Το τοπίο τόσο ανέγγιχτο και παρθένο που στην παραλία συνάντησα για πρώτη φορά ζωντανά κοχύλια να σκάνε μπρος στα πόδια μου από το απαλό κυματάκι, είδα στους δρόμους από κατσικάκια και κουνελάκια (ελεύθερα) ως γουρουνάκια (αυτά ήταν ενός κτηνοτρόφου, αλλά τι μορφή κτηνοτροφίας είναι αυτή, με τα γουρουνάκια να τρέχουν ελεύθερα και ζωηρά πάνω κάτω αντί να στοιβάζονται βάναυσα σε μία σύγχρονη κτηνοτροφική μονάδα -έτσι μάλιστα, να το δεχθείς ότι θα σε σφάξουνε στο τέλος, αν έχεις ζήσει με τέτοια χαρά τη χοιροζωή σου!), μέσα σε λίγα λεπτά είδα να πετούν πάνω από το ξενοδοχείο τρία διαφορετικά είδη πουλιών, παντού πράσινο, τα νερά ακόμη και στο λιμάνι καθρέφτης... δεν έχω λόγια (άλλα).
Μην νομίζετε όμως ότι το νησί αυτό είναι έτσι επειδή βρίσκεται σε μία κατάσταση πρωτογονισμού. Κάθε άλλο. Τα πάντα μπορείς να βρεις. Αλλά βρίσκεις μόνο την πιο ποιοτική, προσεγμένη και καλαίσθητη μορφή τους. Από το beach bar με τις ψάθινες ξαπλώστρες και τις αχυρένιες ομπρέλες, με την πολύ όμορφη μουσική του να παίζει σε ένταση που σε συντροφεύει χωρίς να σε ενοχλεί, μέχρι τις ταβέρνες με τα απίστευτα φαγητά (ό,τι και αν φάγαμε ήταν θεσπέσιο, τέλειο), τα πάντα ήταν φτιαγμένα όχι για "εκμετάλλευση" του επισκέπτη, αλλά με το μεράκι της ποιοτικής προσφοράς. Φαντάζομαι ότι αντλώντας κανείς έμνευση και βιώματα από έναν τόπο τόσο όμορφο, δεν μπορεί να κάνει τίποτα λιγότερο. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να ανακαλύψετε κι εσείς το υπέροχο αυτό νησί.

Αγαπημένα παγωτά του καλοκαιριού 2008

Τις τελευταίες μέρες έχω ρημάξει τα παγωτά. Με βλέπουν από μακριά και παίρνουν δρόμο. Σκέφτηκα να γράψω για αυτά που ξεχώρισα φέτος το καλοκαίρι, καινούρια και παλιά:

Myan Mystica (Algida): Όσοι ξερογλείφεστε ήδη από τη διαφήμιση με τη λαχταριστή και μελαμψή καλλονή Eva Longoria δεν θα απογοητευτείτε. Άλλο επίπεδο γεύσης. Ιδίως αυτό που έχει μέσα κανέλα και μοσχοκάρυδο δεν παίζεται. Επιλέξτε το με κλειστά τα μάτια

Ξυλάκι με επικάλυψη σοκολάτας ΙΟΝ αμυγδάλου, Κρι-Κρι: πολύ έξυπνη επιλογή για την επικάλυψη αυτού του παγωτού η βιωματική και αξεπέραστη ΙΟΝ αμυγδάλου (η πρώτη σου σοκολάτα και παντοτινή). Η βανίλια που έχει μέσα είναι υπερβολικά "απλή" ίσως, αλλά η έκπληξη του να τρως παγωτό με την ίδια γεύση ακριβώς της σοκολάτας των παιδικών σου χρόνων σε κάνει να μην το προσέχεις.

Banana split-Κρι-Κρι: Συνδυασμός μπανάνα και σοκολάτα. Κόλαση. Η άστοχη ονομασία banana split (που νομίζω σημαίνει να σερβίρεις μία φρέσκια μπανάνα κομμένη κατά μήκος σε πιατάκι γόνδολα και να βάλεις δίπλα διάφορα παγωτά) δεν θα σας ενοχλήσει όταν η γεύση του παγωτού αυτού θα σας ταξιδεύσει στα ουράνια.

Fifty-fifty: Με έπιασε πανικός τις προάλλες που δεν μπορούσα να το βρω σε κανένα ψυγείο, μήπως και σταμάτησε να βγαίνει. Το κλασικό "σάντουιτς", μισό σοκολάτα μισό κρέμα και όλο σε απίθανο μπισκότο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Για τους χανιώτες: φυσικά παγωτό από τον "ιταλό", ή από το Vienna στη 1866. Δοκιμάστε άλλη γεύση κάθε φορά αν αντέχετε να απαρνηθείτε την απόλαυση των γεύσεων που ήδη έχετε φάει.

Α, και ένα αποτυχημένο: το παγωτό mohito του σπιτικού (επίσης σε χανιώτες απευθύνομαι). Αφήστε το καλύτερα... θα τρίζουνε τα κόκκαλα του Χεμινγουέι...