You make me forget myself

Νιώθω υποχρεωμένη να ενημερώσω το blog μου σχετικά με την αλλαγή της διάθεσής μου και το "ξεκόλλημά" μου από το ατυχές συμβάν της συνάντησης κορυφής που είχα (βλέπε προηγούμενο post), κυρίως επειδή ορισμένες καλές μου φίλες βρίσκονται μακρυά μου αυτές τις μέρες και μαθαίνουν τα νέα μου διαβάζοντας το blog και φαντάζονται ότι κάθομαι ακόμη και αναλύω το γεγονός ότι τον συνάντησα (εντάξει λοιπόν έγινε; Τι να κάνουμε τώρα;) αγνοώντας τις επιτυχημένες απόπειρες αντιπερισπασμού που ακολούθησαν.

Χθες το απόγευμα, συγκεκριμένα, πήγα με τον φίλτατο Χρίστο, τη φίλτατη Ευγενία και την επίσης φίλτατη Karry στο σινεμά να δούμε Το Αστέρι του Βορρά. Πιστεύω πως ό,τι και να με βασανίζει στη ζωή μου (και μακάρι να περιορίζονται πάντα μέχρι το επίπεδο το ερωτικοσυναισθηματικό τα βάσανα που θα έχω γιατί πραγματικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα πράγματα) μια ταινία φαντασίας θα με κάνει πάντα να ξεχνιέμαι. Αντιπαρέρχομαι ακόμη και το γεγονός ότι η κινηματογραφική αίθουσα ήταν γεμάτη παιδάκια που κάνανε απίστευτη φασαρία (μέγα σφάλμα που πήγαμε στην απογευματινή του σαββάτου, να μην επαναληφθεί). Βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα ότι είχα ταξιδέψει πολύ μακρυά από ό,τι με προβλημάτιζε.

Στη συνέχεια επισκέφτηκα μία φίλη παλιά και πολύ αγαπημένη που είχα καιρό να δω. Πλέξαμε το εγκώμιο του πάλλευκου χριστουγεννιάτικου δέντρου της, των εξαιρετικών μελομακάρονων της γιαγιάς της, κάναμε μία ενημέρωση περί των προσφάτων τεκταινομένων στις ζωές μας, της έδωσα επιτέλους το δώρο που από τη γιορτή της, στις 9 του μήνα, ήταν μέσα στο αυτοκίνητό μου (συγκινήθηκα πολύ που μου είπε ότι είναι από τα πιο ιδιαίτερα που της έχουν χαρίσει) και όπως πάντα μοιραστήκαμε ένα σωρό αναλύσεις, τοποθετήσεις, σχόλια, σκέψεις.

Το τέλος της βραδιάς βρήκε την καρδιά μου πολύ πιο ήρεμη από ό,τι ήταν την προηγούμενη μέρα (που τρομαγμένη από τη συνάντηση δεν είχε εμπιστοσύνη να παραδοθεί στον ύπνο για πάνω από δυο-τρεις ώρες, ενώ ακόμη και το άλλο πρωί η απαραμείωτη ταραχή της έκρυβε την έλλειψη ύπνου). Χαλαρωμένη πλέον και νυσταγμένη, πήγα για ύπνο σαν τον άνθρωπο και όχι σαν τον τσιλιαδόρο, έτοιμη να πεταχτώ ανά πάσα στιγμή. Το άλλο πρωί (το πρωί της σημερινής μέρας), αφού τελείωσα ένα κειμενάκι που είχα, παίρνω το αυτοκινητάκι μου και πηγαίνω στο Καστέλι να βρω δυο ξαδέρφες μου και πάμε για καφέ, μετά σπίτι για φαΐ και μετά πάλι για καφέ (βαρύ πρόγραμμα όπως καταλαβαίνετε, πού χρόνος για να σκεφτεί κανείς τα πλήγματα της μοίρας).

Επέστρεψα πριν από μια δυο ώρες ζαβλακωμένη από το δρόμο (με ταλαιπωρεί αφάνταστα ο θόρυβος από τη μηχανή αλλά δεν μπορώ να οδηγώ και με ωτασπίδες!) και ήμουν τόσο χαλαρωμένη που θα μπορούσα κάλλιστα να κοιμηθώ επί τόπου. Για να μην ξυπνήσω όμως μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και βρικολακιάσω στο σπίτι χορτασμένη από ύπνο, κάνω λίγη υπομονή μέχρι να πάει λίγο πιο αργά και γράφω το post αυτό, μεταξύ άλλων λόγω της βροχής τηλεφωνημάτων και mail που δέχθηκα από τις εκτός πόλεως φίλες μου που προσπαθούν εξ αποστάσεως να με καθησυχάσουν για μια μπόρα που προς το παρόν τουλάχιστον φαίνεται να πέρασε. Καλό βράδυ.

Συνάντηση κορυφής

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πες το μου, πες το μου έχω ανάγκη να το ακούσω. Ότι ο θεός υπάρχει και εκτός από το χείριστο χιούμορ που τον διακρίνει είναι και κακεντρεχής και κάνει ένα σωρό καζούρες στους ανθρώπους για να διασκεδάζει ο ίδιος από πάνω. Γιατί με μένα θα πρέπει να έσκασε στα γέλια απόψε, η κοιλιά του θα τον πόνεσε.

Τρεις μήνες και κάτι χωρισμένη και να μην έχω δει τον πρώην παρά μία φορά και πάλι δεν μιλήσαμε. Και πάω απόψε ωραία και καλά στο θέατρο (τι το 'θελα!) και τσουπ, να τος ο δικός σου, και όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθε και κάθισε στην ίδια σειρά με μένα. Φυσικά ούτε και αυτό ήταν αρκετό. Με το που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, εγκαταλείπει τη θέση του, και από την άκρη της σειράς έρχεται παραδίπλα μου για να μου μιλήσει κιόλας. (Φυσικά αυτός άνετος; Τι του κόστισε άλλωστε ο χωρισμός μας; Σε δυο βδομαδίτσες το είχε ξεπεράσει, πού να φανταστεί ότι ο άλλος χτυπιέται έκτοτε, δεν είναι τόσο ευρύς ο ορίζοντας ούτε της φαντασίας του ούτε της συμπονετικής του πρόνοιας -κάτι που αμφιβάλλω αν διαθέτει καν.

Δυο θέσεις μας χώριζαν που λέτε. Δίπλα μου καθόταν η φίλη μου, παραδίπλα η αδερφή της και μετά αυτός. Με χαιρετά δια χειραψίας και μου λέει χρόνια πολλά άνετος και ωραίος και μετά κάθεται και με κοιτάζει περιμένοντας (από μένα πάντα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) να ανοίξω συζήτηση (!!! ακούτε φίλοι bloggers, ακούτε γειτόνοι!!!). Τον κοιτάζω χαζά εγώ μία, δύο, τρεις, μετά επειδή με έφερνε σε δύσκολη θέση αυτή η κατάσταση και σίγουρα δεν είχα τίποτα να του πω, του δείχνω με μία ευθεία κίνηση του χεριού προς τη σκηνή (και καλά μπροστά βλέπε). Και όταν με είχε πάρει τηλέφωνο το ίδιο είχε κάνει. Περίμενε να πω εγώ. Όπως και όταν ήμασταν μαζί, αν δεν μιλούσαμε είχε ένα τρόπο να το κάνει να φαίνεται -συνήθως λέγοντας "άντε, πες κάτι"- ότι έφταιγα εγώ για αυτό. Άσχετο με συγχωρείτε.

Το έργο ήταν απαίσιο, ήταν τόσο χάλια που πραγματικά πίστευα ότι δεν γίνεται δύο πράγματα τόσο άσχημα να μου συμβαίνουν ταυτόχρονα. Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να δω λίγο από το πόδι του, λίγο από το χέρι του, λίγο από το σώμα στο οποίο δεν θα είχα πια δικαιώματα, λίγο από το άλλο μισό μιας σχέσης που δεν είχε πια υπόσταση, λίγο από την αόρατη για μήνες αιτία των πληγωμένων μου αισθημάτων. Προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου εντάξει ψυχραιμία, και πως κάθεται παραδίπλα δεν αλλάζει κάτι, ούτε το ότι δεν είστε πια μαζί αλλάζει ούτε τίποτα. Με το τέλος του έργου δεν γύρισε να μιλήσει (παρεξηγήθηκε, κατάλαβε, δεν ξέρω), εγώ πήρα τη φίλη μου και φύγαμε κουβεντιάζοντας στο αυτοκίνητο περί σχέσεων γενικά, περί της συγκεκριμένης σχέσης, περί της ζωής και πώς να την αξιοποιήσετε (ή πώς να τη χαντακώσετε), μέχρι που έφτασα στο σημείο να της πω (ήμασταν σταματημένες έξω από το σπίτι της): "Με συγχωρείς πραγματικά αλλά καλύτερα να κατέβεις τώρα να πας σπίτι σου γιατί κουράστηκα". Χωρίς άλλες κουβέντες έφυγε η κοπέλα (κακήν κακώς αλλά αδιαμαρτύρητα και με κατανόηση θέλω να πιστεύω). Γυρνάω σπίτι και η πρώτη μου δουλειά (οκ, ξεντύθηκα και ξεβάφτηκα πρώτα) ήταν να τα γράψω όλα στο blog.

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω! Τι σου φταίω και με περιγελάς!

Postcrossing Xmas tree

Ο φίλος Worka με μύησε (μεταξύ άλλων) και στο postcrossing (www.postcrossing.com), την αλληλοαποστολή καρτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Έστελνα, έστελνα, λάμβανα, λάμβανα, μάζευα, σε μια φάση βαρέθηκα και λέω σιγά δεν έχει και πολύ νόημα αυτό το πράγμα, σε τι χρησιμεύουν οι κάρτες στο κάτω κάτω (την έχω αυτήν την ισοπεδωτικά πεζή λογική ορισμένες φορές, σύμφωνα με την οποία καμία χρησιμότητα δεν έχουν επίσης τα λουλούδια και τα κοσμήματα -για να μη μιλήσω για τις φιλοσοφικές μου απορίες του τι χρησιμότητα και άρα αξία έχουν οι πολύτιμοι λίθοι και τι διαφορά έχει ένα κόσμημα με αληθινά πετράδια από ένα ακριβώς όμοιο ψεύτικο).

Την απάντηση στην πεζότητα έδωσε η μυστηριώδης εξαφάνιση των χριστουγεννιάτικων στολιδιών μας από το σπίτι. Είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να στολίσει κανείς ένα δέντρο με κάρτες postcrossing αλλά δεν πίστευα ότι θα το έκανα. Και να όμως που τo φετινό μας δέντρο αντί για στολίδια έχει κάρτες από όλον τον κόσμο. Πήραμε και μερικές εξτρά μπαλίτσες, ένα αγγελάκι που μου έκανε δώρο μια φίλη μου, μια χρυσοκλωνιά και... τα χιλιόμετρα που ταξίδεψαν για να έρθουν σε μένα οι κάρτες μου ξετυλίγονται και περιβάλλουν το φετινό μας δέντρο. Και του χρόνου!

Διαδικασίες θλίψης

Κάνω το τελευταίο διάστημα αυτοπαρατήρηση σχετικά με τις φάσεις που περνάει κανείς όταν στεναχωριέται για κάτι. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η φάση στην οποία είμαι τώρα (έχοντας υποτροπιάσει μετά από θεαματική ανάκαμψη και φαινομενική μόνο, από ό,τι αποδείχθηκε, ίαση), κατά την οποία τη θέση του αυτόβουλου μαζοχιστικού μαρτυρίου παίρνει σιγά σιγά μία απρόσωπη θλίψη, η οποία φαίνεται να σε περιβάλλει απόλυτα και αναπόδραστα και παρόλα αυτά "χωνεύει" σταδιακά την αιτία της. Στο τέλος δεν χρειάζεται παρά μόνο μια αφορμή, κάτι να σου τραβήξει την προσοχή για να πας πια αλλού. Κοντεύω. (Ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Βαρυσήμαντη δήλωση

Δηλώνω επισήμως τα εξής:

Πρώτον: βαρέθηκα να χτυπιέμαι σαν το χταπόδι και αποφάσισα να σταματήσω.

Δεύτερον: θα φτιάξω μελομακάρονα με γέμιση δαμάσκηνο και φυστίκι αιγίνης.

Caramel-Suzanne Vega

Ευχαριστώ Worka που μου έδωσες αφορμή να το ξαναθυμηθώ.

Τρικλοποδιά

Έτσι όπως κάνει από μόνος του ένα κλικ ο διακόπτης και έρχεται στην ορθή θέση (κοινώς όπως ήρθα στα ίσα μου κάποια στιγμή μετά που χώρισα) έτσι κάνει και ένα κλικ και γυρίζει πάλι ανάποδα. Τι έγινε ρε παιδιά; Πού το έχασα το παιχνίδι πάλι (την παρτίδα μάλλον, γιατί έχει εξελιχθεί σε δράμα με πολλές πράξεις η κατάσταση αυτή). Σήμερα δεν πολυείχα όρεξη να βγω, ανανεωμένη αν και κουρασμένη, μετά το γυμναστήριο γυρνάω σπίτι, τρώω, και αποφασίζω τελικά να πάω να βρω την παρέα που θα βρισκόταν στο Ψυχαγώγιο, Ψυχαγωγείο πώς το λένε. Άντε ας πάω για καμιά ωρίτσα, μη μείνω μέσα να βλέπω τηλεόραση. Κατ' αρχάς τα παιδιά μάλλον τα είχα κομπλάρει από αυτό που είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ γιατί απέφευγαν συστηματικά να με κοιτάξουν έστω και λίγο πιο παρατεταμένα (μετρούσαν λες να δουν τι ένταση βλέμματος θεωρείται blogably έντονη), και έτσι η αγκαλιά που έλεγα είχε με έναν περίεργο τρόπο μετατραπεί σε τοίχο. Ένιωθα λίγο σαν την έφηβη που είχε γράψει σε ένα γράμμα ερωτική εξομολόγηση για τον εκλεκτό της καρδιάς της και αφότου του το έδωσε δεν τολμούσε πια να τον κοιτάξει και δεν άντεχε να την κοιτάζει. Χαλαρώστε παιδιά, it's just me. (Παρένθεση: αυτό που άξιζε σίγουρα που πήγα ήταν για να δω τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που έχει το μαγαζί. Έπαθα πλάκα. Εξέπεμπε τόση καλοσύνη και ευγένεια που σου'ρχόταν να βάλεις τα κλάματα, ψυχούλα απίστευτη. Ίσως να με έκανε ακόμη πιο ευσυγκίνητη αυτό, δεν ξέρω).

Μήπως έφταιγε η κούραση; Πάντα μου ρίχνει τη διάθεση. Άλλη φορά κουρασμένη δεν πάω πουθενά. Ή μήπως έφταιγε που είδα μια παλιά μου φίλη και συμμαθήτρια που είναι πλέον αρραβωνιασμένη, με αποτέλεσμα να αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά ηττοπαθώς και παραλόγως τι το τόσο αποκρουστικό έχω εγώ και κάποιος δεν ήθελε να δει στο μέλλον του μια ζωή μαζί μου, τη στιγμή που τόσος κόσμος παίρνει αυτήν την απόφαση. Κακώς σας στο ομολογώ αυτό, πολύ άσχημη σκέψη. Μήπως έφταιγε η Αλεξίου με το "οι φίλοι μου χαράματα", το ζευγάρι που είδα αγκαλιασμένο στο δρόμο επιστρέφοντας, που με έκανε να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή θα πετύχω τον πρώην σε ανάλογη φάση με κάποια άλλη, το τραγούδι από το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο "I like you just the way you are" που και πάλι το διεστραμμένα πεσιμιστικό μυαλό μου με έκανε να σκεφτώ κάποιον που δεν με ήθελε ούτε όπως ήμουν ούτε με τις προσπάθειες που είχα κάνει να αλλάξω για να έρθω πιο κοντά του.

Ψυχραιμία. Ήταν όλα μια στιγμή. Όπως ήρθε έτσι θα φύγει. Μέχρι αύριο θα είμαι μια χαρά και πάλι. Δεν θα αργήσει να μου ανοίξει η ζωή νέους δρόμους και να φέρει μπροστά μου κάποιον άλλον, κάποιον που θα προσφέρει περισσότερα από όσα απαιτεί και που θα του είναι αρκετό αυτό που είμαι. Γιατί όμως το συναίσθημα με γυρίζει πίσω; Υπάρχει κάτι που πρέπει ακόμη να ψάξω; Να ξεκαθαρίσω; Να διδαχθώ; Πολλές σκέψεις έχω αφήσει στη μέση, απλά ήταν πολύ οδυνηρές. Κυρίως το πώς νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά και τελικά έκανα τόσα λάθη. Αν είναι κάτι που πρέπει ακόμη να μάθω, παρακαλώ να μου έρθει επειγόντως μια επιφοίτηση όπως τις προάλλες που μετά από μέρες κατάλαβα μέσα σε μια άσχετη στιγμή πώς να φτιάξω το πρόβλημα που είχα με τα mail, γιατί δεν μπορώ να κοπανιέμαι άλλο. Άντε.

Αυτά που ξέρεις για μένα και όμως δεν σου έχω πει (προσωπικά)

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το blog. Οι άλλοι μαθαίνουν πράγματα για σένα, πολλές φορές σκέψεις πολύ βαθειές, πολύ προσωπικές, τις οποίες δεν τους εκμυστηρεύτηκες ούτε μετά από ώρες συζήτησης, όταν η κουβέντα είχε αρχίσει να σκάβει και να αναπλάθει στο νου σου τα βιώματά σου, ούτε επειδή έτρεξες σε αυτούς κάποια στιγμή που ένιωσες ότι σε κάποιον ήθελες να στραφείς. Τη στιγμή εκείνη είχες μπροστά σου τον υπολογιστή, και απλώς έβγαζες από μέσα σου όσα ένιωθες και σκεφτόσουν, απευθυνόμενος ίσως στον εαυτό σου, ίσως στο σύμπαν, ίσως πουθενά. Το περίεργο είναι ότι δημοσιεύοντας το κείμενο που διαμορφώθηκε από αυτή τη διαδικασία έδωσες τη δυνατότητα σε πολλά άτομα να δουν "στον πάτο του πηγαδιού", να αγγίξουν τα ιζήματα της σκέψης σου, να μοιραστούν τα συναισθήματά σου. Όταν αυτό συμβαίνει με άτομα που δεν ξέρεις, η διαδικασία δεν μπορεί παρά να δημιουργεί έναν δεσμό απρόσωπο, όπως σε κάθε περίπτωση της σχέσης των άγνωστων μεταξύ τους συγγραφέα και αναγνώστη. Όταν από την άλλη τα δύο άτομα γνωρίζονται καλά, το κείμενο απλώς αντηχεί ή συμπληρώνει την εικόνα που έχεις ήδη για τον άλλο, αποκαλύπτοντας μερικές φορές και κάποιες πτυχές του που δεν είχε τύχει να δεις. Περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει στην ενδιάμεση περίπτωση, όταν τον άλλον τον ξέρεις, αλλά όχι πολύ καλά. Δεν είναι ο κολλητός σου φίλος, είναι ένας γνωστός που έτυχε να του πεις για το blog σου και από περιέργεια σε διάβασε, και μετά συνέχισε να σε διαβάζει με αποτέλεσμα να ξέρει περισσότερα ίσως για σένα από άτομα που σε βλέπουν και κάθε μέρα ακόμη αλλά δεν έχουν την προνομιακή αυτή πρόσβαση στις σκέψεις σου. Με αυτά τα άτομα δημιουργείται μία περίεργη οικειότητα χωρίς προσωπική επαφή. Ο άλλος ξέρει μυστικά σου αλλά δεν ξέρει εσένα ως προς τις εξωτερικές σου εκδηλώσεις. Γνωρίζει τι σκέφτεσαι, αλλά δεν έχει ζήσει το πώς είσαι.

Μία γνωστή μου, φίλη μιας πολύ καλής μου φίλης, από όταν της είπα τη διεύθυνση του blog μου και άρχισε να με διαβάζει έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας μία ιδιαίτερη σχέση. Ήδη από την αμέσως επόμενη φορά που την είδα μου φέρθηκε πολύ πιο οικεία και αυθεντικά εγκάρδια, τόσο που λίγο ντράπηκα (σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ενοχλήθηκα). Το κοινό βίωμα απουσιάζει, υπάρχει όμως το μοίρασμα της σκέψης.
Την προηγούμενη βδομάδα (είχα μόλις αρχίσει να συνέρχομαι από την άσχημη φάση που περνούσα) συνάντησα τον φίλο που με είχε "συστήσει" στο blog, ο πρώτος που διάβαζα και από τους λίγους που διαβάζω ακόμη, μαζί με την κοπέλα του σε μία παρέα που ήξερα ότι τα 3 από τα 4 άτομα με διαβάζουν. Το τελευταίο μου post ως τότε είναι βουτηγμένο στην απελπισία και τη μαυρίλα. Συμβαίνει τη βραδιά εκείνη λοιπόν κάτι πολύ περίεργο, που δεν μου έχει ξανασυμβεί και δεν είμαι και σίγουρη αν το αντιλήφθηκα σωστά. Ο φίλος μου που σας έλεγα αρκετές φορές μέσα στη βραδιά με κοιτάζει ιδιαίτερα διερευνητικά όχι από πάνω μέχρι κάτω, αλλά από μέσα μέχρι ακόμη πιο μέσα. Το βλέμμα του περνούσε μέσα από το κέντρο των ματιών μου τόσο διεισδυτικά, διατρητικά, σαν βελόνα. Έψαχνε άραγε μέσα από τα μάτια μου να δει ένα σημάδι από τον πόνο που είχα βιώσει; Ήθελε με το βλέμμα του να μου δείξει λίγη συμπαράσταση; Ένιωθε άσχημα που ήξερε ότι δεν ήμουν καλά; Με συμπονούσε; Ή μήπως το φαντάστηκα; Το ίδιο βλέμμα, αλλά μόνο μια-δυο φορές είδα και στα μάτια της φίλης του. Καθίστε ρε παιδιά, έτσι με κοιτάτε κάθε φορά ή είναι special occasion σήμερα; Ίσως αν το blog δεν υπήρχε να μπορούσα να "υποκριθώ" με μεγαλύτερη άνεση ότι δεν τρέχει τίποτα και κανείς από την παρέα να μην έχει ιδέα τι είχα περάσει και τι μου είχε συμβεί αν δεν επέλεγα η ίδια να το αποκαλύψω ενώπιόν τους. Τώρα όμως που ήξεραν, και ήξερα ότι ήξεραν, ένιωσα (ή το φαντάστηκα άραγε), τη συμπαράσταση ανεπαίσθητα στη συμπεριφορά τους, να μου φέρονται μαλακά, απαλά, σαν να με αγκάλιαζαν με έναν άρρητο και ασώματο τρόπο, σαν να με παρηγορούσαν. Ή μπορεί και όχι.

Θέλω να καταλήξω στο ότι η δυνατότητα που προσφέρει το νετ να κάνει τον καθένα από εμάς "συγγραφέα" ή "δημοσιογράφο", ανεξαρτήτως ποιοτικών αξιώσεων, με αναγνώστες που τον διαβάζουν, δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να έρθουν κοντά με νέους τρόπους. Και ίσως οι τρόποι αυτοί να είναι πιο αυθεντικοί και πιο ειλικρινείς. Και σίγουρα μα σίγουρα δίνονται ευκαιρίες να έρθεις κοντά στον άλλον που δεν θα είχες διαφορετικά. Και για αυτό νιώθω ευγνώμων.

Άντε να ανέβουμε λίγο

Μετά από μία τρομακτική σχεδόν βουτιά στην κατάθλιψη, αρχίζω να ανεβαίνω. Δεν έχει τελειώσει οριστικά η φάση που πρέπει να περάσω, κι όμως κάτι μου λέει, και είμαι πολύ σίγουρη μέσα μου, ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Αυτό που σε βασανίζει σε τρώει, σε τρώει, το σκέφτεσαι έτσι, το σκέφτεσαι αλλιώς, πληγώνεσαι όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή... αφήνεις το μαχαίρι κάτω. Νομίζω σε μένα έγινε σαν μία απαλή απογείωση. Απλά κάποια στιγμή ένιωσα να εγκαταλείπω την πεισματική μου εμμονή με τις οδυνηρές μου σκέψεις, την ηττοπάθεια, την απελπισία. Απλά πέρασα από πάνω. Κάποια πράγματα που δυσκολευόμουν να δεχθώ (βλέπε χωρισμός) βλέπω τώρα ότι πράγματι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ακόμη θα μου λείπουν πράγματα, ακόμη θα βρίσκω αδιέξοδα καθώς θα επεξεργάζομαι ξανά τα όσα πέρασα στο μυαλό μου. Απλά πλέον είμαι ένα βήμα πιο κάτω, έχω προχωρήσει μπροστά και οι σκέψεις αυτές μού έρχονται καθώς γυρνάω το κεφάλι πίσω και βλέπω το άμεσο παρελθόν. Όμως το σώμα μου είναι στραμμένο αλλού, τα πόδια μου ήδη βρίσκονται στην πορεία που θα με οδηγήσει στο αινιγματικό "παρακάτω".

Ξενυχτοκατάθλιψη

Περνάω τη φάση αυτή της κατάθλιψης που τρέμεις στην ιδέα ότι θα μείνεις μόνος σου με τις σκέψεις σου στο σπίτι το βράδυ, με αποτέλεσμα κάθε βραδιά τη βδομάδα που πέρασε να φροντίζω να κάνω και από κάτι που θα με κρατήσει εκτός σπιτιού. Τη μία πήγαινα σε φίλους, την άλλη έβγαινα, ήταν και οι ονομαστικές γιορτές, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι την Κυριακή που ήταν της Αγίας Άννας να είμαι τόσο κουρασμένη που να νιώθω ταλαιπωρία στη σκέψη και μόνο ότι θα πάω σε μία ακόμη γιορτή, και να αποχωρήσω νωρίς σχετικά από τη μάζωξη της φίλης μου της Άννας, νιώθοντας την κούρασή μου να επιβαρύνει την ήδη κατηφή μου διάθεση, για να πάω να πέσω ξερή για ύπνο.

Δεν έχω την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται για να δουλέψω (ενώ πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω, θα με πάρει και θα με σηκώσει), δεν θέλω να παραδοθώ στην ψυχοπλακωτική άβυσσο που έχω μέσα μου και που με τραβάει συνεχώς και πιο κάτω αλλά δεν βλέπω και καμία διέξοδο, παρά τις τόσες μου δραστηριότητες είναι σαν να βρίσκομαι σε κινούμενη άμμο και με κάθε μου κίνηση να βουλιάζω χειρότερα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα ξεσπάσματα που έρχονται στην επιφάνεια, τα δάκρυα, τους εκνευρισμούς (όταν μου πει κανείς κάτι που με εκνευρίζει αντί να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή και να γίνει καυγάς γυρίζω το κεφάλι από την άλλη ώστε να μη με βλέπει και τον βρίζω άφωνα, σχηματίζοντας απλά τις λέξεις με τα χείλη μου).

Υπομονή... Υπομονή δεν έχω, το μόνο που μου βρίσκεται είναι απρόθυμη ανοχή καθώς καταπνίγω τα τινάγματα του ψυχικού πόνου που σπαρταράνε στο στήθος μου και περιδιαβαίνω αδιάφορα τη ματαιότητα που βλέπω στα πάντα γύρω μου. Οι φίλοι, πολλοί και καλοί, είναι πιο κοντά μου από ποτέ, δεν με γλιτώνουν όμως από τη μοναξιά που με τυλίγει μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη και η σωματική άσκηση, που ήταν βάλσαμο για μένα από παλιά και αντίβαρο για την ψυχική μου ισορροπία σε στιγμές πολύ δύσκολες, μοιάζει απλώς να προσθέτει φυσικό βάρος στο ψυχικό και να πολλαπλασιάζει την πίεση που νιώθω. Βαρέθηκα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου με διαφόρων ειδών διεξόδους και να μην καταφέρνω τίποτα.

Προκαλώ τη ζωή να μου αλλάξει γνώμη. Για κάνε κάτι ρε ζωή να δούμε αν έχεις τίποτα καλύτερο για μένα γιατί έχω ξενερώσει άσχημα και δεν την παλεύω. Προκαλώ παθητικά θα μου πείτε; Κάθε άλλο. Εγώ δραστηριοποιούμαι, βγαίνω, κάνω, δείχνω και όμως τα πράγματα είναι τα ίδια, ενίοτε δε, χειροτερεύουν και λίγο ακόμα.

Ζητώ συγνώμη αν σας "έριξα" και σας ψυχολογικά, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το δημοσίευα αυτό το κείμενο, θα το κρατούσα μαζί με τα προσωπικά μου έγγραφα, αλλά αφού το έγραψα εξαρχής στη σελίδα του blog είπα να το δημοσιεύσω. Εξάλλου είμαι σε φάση που νιώθω τόσο άσχημα που δεν με νοιάζει ποιος άλλος θα το ξέρει.

Να είστε όλοι καλά.

Τα πλήκτρα κι οι σταγόνες

Μέρες σαν και αυτήν, κρύες, μουντές, βροχερές, που σηκώνεσαι το πρωί και λες «πού να τρέχω τώρα να πηγαίνω, δεν κάθομαι σπιτάκι μου καλύτερα;», ε… κάτι τέτοιες μέρες νιώθω ότι είναι προνόμιο που είμαι μεταφράστρια. Καλοριφέρ, φουτεράκι με φόρμα, παντοφλίτσα, τσαγάκι, καθισμένη στα ζεστά μπροστά στον υπολογιστή μου με τον ήχο της βροχής (οκ και του αερόθερμου, τι να κάνουμε;) να συνοδεύει αυτόν των πλήκτρων. Ίσως το καλύτερο δυνατό σκηνικό για μία εργάσιμη μέρα.

Τελικά...

τελικά εκεί που υπάρχει ο πόνος υπάρχει και η επόμενη μέρα. Χθες είχα ένα απίστευτο ψυχοπλάκωμα και σκέψεις που με γύριζαν πίσω σε ένα παρελθόν πρόσφατο μεν, οριστικά χαμένο (μάλλον) δε. Καθυστερημένη επενέργεια της συνάντησης που είχα την Κυριακή και που περιέγραψα στο προηγούμενο post. Σερνόμουν. Όλη μέρα κρατιόμουν με το ζόρι να μη βάλω τα κλάματα. Aκόμη και το βράδυ στο γυμναστήριο ένιωθα μέχρι και στις φάσεις της εντονότερης αεροβικής δραστηριότητας το σώμα μου άδειο, χαμένο, σαν ανδρείκελο που εκτελούσε μηχανικά κινήσεις.

Στο τέλος της μέρας όμως είδα τη ζωή να μου κλείνει με νόημα το μάτι, και να μου δείχνει ότι δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου και ότι όπως ένα κεφάλαιο της ζωής μου έκλεισε, έτσι ανοίγει ένα άλλο (ή τουλάχιστον από μένα εξαρτάται το να ανοίξει).

Σήμερα νιώθω πως έχω πάρει μια ανακουφιστική ανάσα. Δεν έχω παρά να αφήσω τη ζωή να με οδηγήσει στο μετά που με περιμένει.

Σαν τα χιόνια

Κυριακή απόγευμα. Είμαι για καφέ στο Κουμ Καπί, στο sea-u. Για τους μη χανιώτες το μαγαζί είναι όλο τζάμι στην μπροστινή του πλευρά, και βλέπει στη θάλασσα (παρεμβάλλεται δρόμος και πλακόστρωτο). Είμαι λοιπόν σε ένα από τα προνομιακά μπροστινά τραπεζάκια, και ενώ έχει ήδη νυχτώσει μια ανεπαίσθητη φιγούρα μου τραβάει το βλέμμα. Ετοιμάζομαι να πω στις φίλες μου "να, αυτός εκεί πέρα μου τράβηξε το βλέμμα επειδή έχει το ίδιο περπάτημα με τον πρώην μου", μετά ετοιμάζομαι να πω "χμ, μάλλον αυτό το σκέφτηκα επειδή φοράει τα ίδια παπούτσια με τον πρώην μου". Και ένα δευτερόλεπτο μετά συνειδητοποιώ και επιτέλους αρθρώνω και μία κουβέντα: "Αυτός είναι ο πρώην μου!" Μόλις έμπαινε στο μαγαζί.

Η μία από τις φίλες μου τον ήξερε, μου κάνει θα σου λέω κρύο-ζεστό να καταλάβεις πόσο κοντά είναι. Ευτυχώς ήμουν φάτσα στη τζαμαρία και πλάτη στο μαγαζί, έτσι δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω το κεφάλι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το κρύο και το ζεστό επαληθεύονταν από την αντανάκλασή του στο τζάμι, την οποία και ακολουθούσα με τα μάτια μου. Ήμουν απόλυτα μουδιασμένη, πάγωσα. Δυομιση, σχεδόν τρεις μήνες είχα να τον δω, από τότε που χωρίσαμε. Προφανώς είδε τη φίλη μου και κατάλαβε (πιστεύω να με κατάλαβε από την πλάτη, εγώ εδώ τον κατάλαβα μέσα στο σκοτάδι και πριν καν τον αναγνωρίσω) πως ήμουν εκεί, και προχώρησε προς άλλη πλευρά του μαγαζιού, ίσως τον πάνω όροφο.

Αν ήταν επιτραπέζιο αυτή θα ήταν η ζαριά που θα με γύριζε δέκα τετράγωνα πίσω (για να μην πω στην εκκίνηση). Πότε θα περάσει επιτέλους; Θέλω να δω την επόμενη μέρα και ενώ έχω δραστηριότητες και παρέες, δεν κλείνομαι, δεν φαίνεται παρόλα αυτά να τα καταφέρνω και τόσο καλά. Νιώθω ότι με κάποιον τρόπο εμποδίζω μόνη μου τον εαυτό μου να το ξεπεράσει. Άντε να δω πώς θα τα πάω στον επόμενο γύρο.