Σαν τα χιόνια

Κυριακή απόγευμα. Είμαι για καφέ στο Κουμ Καπί, στο sea-u. Για τους μη χανιώτες το μαγαζί είναι όλο τζάμι στην μπροστινή του πλευρά, και βλέπει στη θάλασσα (παρεμβάλλεται δρόμος και πλακόστρωτο). Είμαι λοιπόν σε ένα από τα προνομιακά μπροστινά τραπεζάκια, και ενώ έχει ήδη νυχτώσει μια ανεπαίσθητη φιγούρα μου τραβάει το βλέμμα. Ετοιμάζομαι να πω στις φίλες μου "να, αυτός εκεί πέρα μου τράβηξε το βλέμμα επειδή έχει το ίδιο περπάτημα με τον πρώην μου", μετά ετοιμάζομαι να πω "χμ, μάλλον αυτό το σκέφτηκα επειδή φοράει τα ίδια παπούτσια με τον πρώην μου". Και ένα δευτερόλεπτο μετά συνειδητοποιώ και επιτέλους αρθρώνω και μία κουβέντα: "Αυτός είναι ο πρώην μου!" Μόλις έμπαινε στο μαγαζί.

Η μία από τις φίλες μου τον ήξερε, μου κάνει θα σου λέω κρύο-ζεστό να καταλάβεις πόσο κοντά είναι. Ευτυχώς ήμουν φάτσα στη τζαμαρία και πλάτη στο μαγαζί, έτσι δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω το κεφάλι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το κρύο και το ζεστό επαληθεύονταν από την αντανάκλασή του στο τζάμι, την οποία και ακολουθούσα με τα μάτια μου. Ήμουν απόλυτα μουδιασμένη, πάγωσα. Δυομιση, σχεδόν τρεις μήνες είχα να τον δω, από τότε που χωρίσαμε. Προφανώς είδε τη φίλη μου και κατάλαβε (πιστεύω να με κατάλαβε από την πλάτη, εγώ εδώ τον κατάλαβα μέσα στο σκοτάδι και πριν καν τον αναγνωρίσω) πως ήμουν εκεί, και προχώρησε προς άλλη πλευρά του μαγαζιού, ίσως τον πάνω όροφο.

Αν ήταν επιτραπέζιο αυτή θα ήταν η ζαριά που θα με γύριζε δέκα τετράγωνα πίσω (για να μην πω στην εκκίνηση). Πότε θα περάσει επιτέλους; Θέλω να δω την επόμενη μέρα και ενώ έχω δραστηριότητες και παρέες, δεν κλείνομαι, δεν φαίνεται παρόλα αυτά να τα καταφέρνω και τόσο καλά. Νιώθω ότι με κάποιον τρόπο εμποδίζω μόνη μου τον εαυτό μου να το ξεπεράσει. Άντε να δω πώς θα τα πάω στον επόμενο γύρο.