τελικά εκεί που υπάρχει ο πόνος υπάρχει και η επόμενη μέρα. Χθες είχα ένα απίστευτο ψυχοπλάκωμα και σκέψεις που με γύριζαν πίσω σε ένα παρελθόν πρόσφατο μεν, οριστικά χαμένο (μάλλον) δε. Καθυστερημένη επενέργεια της συνάντησης που είχα την Κυριακή και που περιέγραψα στο προηγούμενο post. Σερνόμουν. Όλη μέρα κρατιόμουν με το ζόρι να μη βάλω τα κλάματα. Aκόμη και το βράδυ στο γυμναστήριο ένιωθα μέχρι και στις φάσεις της εντονότερης αεροβικής δραστηριότητας το σώμα μου άδειο, χαμένο, σαν ανδρείκελο που εκτελούσε μηχανικά κινήσεις.
Στο τέλος της μέρας όμως είδα τη ζωή να μου κλείνει με νόημα το μάτι, και να μου δείχνει ότι δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου και ότι όπως ένα κεφάλαιο της ζωής μου έκλεισε, έτσι ανοίγει ένα άλλο (ή τουλάχιστον από μένα εξαρτάται το να ανοίξει).
Σήμερα νιώθω πως έχω πάρει μια ανακουφιστική ανάσα. Δεν έχω παρά να αφήσω τη ζωή να με οδηγήσει στο μετά που με περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;