Συνάντηση κορυφής

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πες το μου, πες το μου έχω ανάγκη να το ακούσω. Ότι ο θεός υπάρχει και εκτός από το χείριστο χιούμορ που τον διακρίνει είναι και κακεντρεχής και κάνει ένα σωρό καζούρες στους ανθρώπους για να διασκεδάζει ο ίδιος από πάνω. Γιατί με μένα θα πρέπει να έσκασε στα γέλια απόψε, η κοιλιά του θα τον πόνεσε.

Τρεις μήνες και κάτι χωρισμένη και να μην έχω δει τον πρώην παρά μία φορά και πάλι δεν μιλήσαμε. Και πάω απόψε ωραία και καλά στο θέατρο (τι το 'θελα!) και τσουπ, να τος ο δικός σου, και όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθε και κάθισε στην ίδια σειρά με μένα. Φυσικά ούτε και αυτό ήταν αρκετό. Με το που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, εγκαταλείπει τη θέση του, και από την άκρη της σειράς έρχεται παραδίπλα μου για να μου μιλήσει κιόλας. (Φυσικά αυτός άνετος; Τι του κόστισε άλλωστε ο χωρισμός μας; Σε δυο βδομαδίτσες το είχε ξεπεράσει, πού να φανταστεί ότι ο άλλος χτυπιέται έκτοτε, δεν είναι τόσο ευρύς ο ορίζοντας ούτε της φαντασίας του ούτε της συμπονετικής του πρόνοιας -κάτι που αμφιβάλλω αν διαθέτει καν.

Δυο θέσεις μας χώριζαν που λέτε. Δίπλα μου καθόταν η φίλη μου, παραδίπλα η αδερφή της και μετά αυτός. Με χαιρετά δια χειραψίας και μου λέει χρόνια πολλά άνετος και ωραίος και μετά κάθεται και με κοιτάζει περιμένοντας (από μένα πάντα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) να ανοίξω συζήτηση (!!! ακούτε φίλοι bloggers, ακούτε γειτόνοι!!!). Τον κοιτάζω χαζά εγώ μία, δύο, τρεις, μετά επειδή με έφερνε σε δύσκολη θέση αυτή η κατάσταση και σίγουρα δεν είχα τίποτα να του πω, του δείχνω με μία ευθεία κίνηση του χεριού προς τη σκηνή (και καλά μπροστά βλέπε). Και όταν με είχε πάρει τηλέφωνο το ίδιο είχε κάνει. Περίμενε να πω εγώ. Όπως και όταν ήμασταν μαζί, αν δεν μιλούσαμε είχε ένα τρόπο να το κάνει να φαίνεται -συνήθως λέγοντας "άντε, πες κάτι"- ότι έφταιγα εγώ για αυτό. Άσχετο με συγχωρείτε.

Το έργο ήταν απαίσιο, ήταν τόσο χάλια που πραγματικά πίστευα ότι δεν γίνεται δύο πράγματα τόσο άσχημα να μου συμβαίνουν ταυτόχρονα. Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να δω λίγο από το πόδι του, λίγο από το χέρι του, λίγο από το σώμα στο οποίο δεν θα είχα πια δικαιώματα, λίγο από το άλλο μισό μιας σχέσης που δεν είχε πια υπόσταση, λίγο από την αόρατη για μήνες αιτία των πληγωμένων μου αισθημάτων. Προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου εντάξει ψυχραιμία, και πως κάθεται παραδίπλα δεν αλλάζει κάτι, ούτε το ότι δεν είστε πια μαζί αλλάζει ούτε τίποτα. Με το τέλος του έργου δεν γύρισε να μιλήσει (παρεξηγήθηκε, κατάλαβε, δεν ξέρω), εγώ πήρα τη φίλη μου και φύγαμε κουβεντιάζοντας στο αυτοκίνητο περί σχέσεων γενικά, περί της συγκεκριμένης σχέσης, περί της ζωής και πώς να την αξιοποιήσετε (ή πώς να τη χαντακώσετε), μέχρι που έφτασα στο σημείο να της πω (ήμασταν σταματημένες έξω από το σπίτι της): "Με συγχωρείς πραγματικά αλλά καλύτερα να κατέβεις τώρα να πας σπίτι σου γιατί κουράστηκα". Χωρίς άλλες κουβέντες έφυγε η κοπέλα (κακήν κακώς αλλά αδιαμαρτύρητα και με κατανόηση θέλω να πιστεύω). Γυρνάω σπίτι και η πρώτη μου δουλειά (οκ, ξεντύθηκα και ξεβάφτηκα πρώτα) ήταν να τα γράψω όλα στο blog.

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω! Τι σου φταίω και με περιγελάς!