Νιώθω υποχρεωμένη να ενημερώσω το blog μου σχετικά με την αλλαγή της διάθεσής μου και το "ξεκόλλημά" μου από το ατυχές συμβάν της συνάντησης κορυφής που είχα (βλέπε προηγούμενο post), κυρίως επειδή ορισμένες καλές μου φίλες βρίσκονται μακρυά μου αυτές τις μέρες και μαθαίνουν τα νέα μου διαβάζοντας το blog και φαντάζονται ότι κάθομαι ακόμη και αναλύω το γεγονός ότι τον συνάντησα (εντάξει λοιπόν έγινε; Τι να κάνουμε τώρα;) αγνοώντας τις επιτυχημένες απόπειρες αντιπερισπασμού που ακολούθησαν.
Χθες το απόγευμα, συγκεκριμένα, πήγα με τον φίλτατο Χρίστο, τη φίλτατη Ευγενία και την επίσης φίλτατη Karry στο σινεμά να δούμε Το Αστέρι του Βορρά. Πιστεύω πως ό,τι και να με βασανίζει στη ζωή μου (και μακάρι να περιορίζονται πάντα μέχρι το επίπεδο το ερωτικοσυναισθηματικό τα βάσανα που θα έχω γιατί πραγματικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα πράγματα) μια ταινία φαντασίας θα με κάνει πάντα να ξεχνιέμαι. Αντιπαρέρχομαι ακόμη και το γεγονός ότι η κινηματογραφική αίθουσα ήταν γεμάτη παιδάκια που κάνανε απίστευτη φασαρία (μέγα σφάλμα που πήγαμε στην απογευματινή του σαββάτου, να μην επαναληφθεί). Βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα ότι είχα ταξιδέψει πολύ μακρυά από ό,τι με προβλημάτιζε.
Στη συνέχεια επισκέφτηκα μία φίλη παλιά και πολύ αγαπημένη που είχα καιρό να δω. Πλέξαμε το εγκώμιο του πάλλευκου χριστουγεννιάτικου δέντρου της, των εξαιρετικών μελομακάρονων της γιαγιάς της, κάναμε μία ενημέρωση περί των προσφάτων τεκταινομένων στις ζωές μας, της έδωσα επιτέλους το δώρο που από τη γιορτή της, στις 9 του μήνα, ήταν μέσα στο αυτοκίνητό μου (συγκινήθηκα πολύ που μου είπε ότι είναι από τα πιο ιδιαίτερα που της έχουν χαρίσει) και όπως πάντα μοιραστήκαμε ένα σωρό αναλύσεις, τοποθετήσεις, σχόλια, σκέψεις.
Το τέλος της βραδιάς βρήκε την καρδιά μου πολύ πιο ήρεμη από ό,τι ήταν την προηγούμενη μέρα (που τρομαγμένη από τη συνάντηση δεν είχε εμπιστοσύνη να παραδοθεί στον ύπνο για πάνω από δυο-τρεις ώρες, ενώ ακόμη και το άλλο πρωί η απαραμείωτη ταραχή της έκρυβε την έλλειψη ύπνου). Χαλαρωμένη πλέον και νυσταγμένη, πήγα για ύπνο σαν τον άνθρωπο και όχι σαν τον τσιλιαδόρο, έτοιμη να πεταχτώ ανά πάσα στιγμή. Το άλλο πρωί (το πρωί της σημερινής μέρας), αφού τελείωσα ένα κειμενάκι που είχα, παίρνω το αυτοκινητάκι μου και πηγαίνω στο Καστέλι να βρω δυο ξαδέρφες μου και πάμε για καφέ, μετά σπίτι για φαΐ και μετά πάλι για καφέ (βαρύ πρόγραμμα όπως καταλαβαίνετε, πού χρόνος για να σκεφτεί κανείς τα πλήγματα της μοίρας).
Επέστρεψα πριν από μια δυο ώρες ζαβλακωμένη από το δρόμο (με ταλαιπωρεί αφάνταστα ο θόρυβος από τη μηχανή αλλά δεν μπορώ να οδηγώ και με ωτασπίδες!) και ήμουν τόσο χαλαρωμένη που θα μπορούσα κάλλιστα να κοιμηθώ επί τόπου. Για να μην ξυπνήσω όμως μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και βρικολακιάσω στο σπίτι χορτασμένη από ύπνο, κάνω λίγη υπομονή μέχρι να πάει λίγο πιο αργά και γράφω το post αυτό, μεταξύ άλλων λόγω της βροχής τηλεφωνημάτων και mail που δέχθηκα από τις εκτός πόλεως φίλες μου που προσπαθούν εξ αποστάσεως να με καθησυχάσουν για μια μπόρα που προς το παρόν τουλάχιστον φαίνεται να πέρασε. Καλό βράδυ.
Όσο ευδιάθετο ήταν αυτό το post εύχομαι να είναι και όλα τα post σου για το 2008! Να σαι πάντα καλά, αλλά και όταν δεν είσαι να θυμάσαι τους καλούς σου φίλους και να τρέχεις πάντα σ'αυτούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ πολύ για τις ευχές σου αν και δεν εγγυώμαι τίποτα, η ψυχική μου ισορροπία βρίσκεται σε κατάσταση πραγματικά ασταθή. Εύχομαι ό,τι το καλύτερο και σε σένα. Καλή χρονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή