Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 30, 2010

Inception και άλλες ταινίες για τον κόσμο του υποσυνείδητου

Καιρό είχα να δω τόσο δυνατή ταινία. Γύρισα σπίτι και μου πήρε κανένα δίωρο να αποσπάσω τη σκέψη μου από τα όσα είχα δει. Ανήκει στο είδος των ταινιών που με επηρεάζουν πολύ, αυτών που έχουν να κάνουν με το αχανές, ανεξερεύνητο πεδίο του νου και του πώς μπορεί ένας κόσμος φανταστικός να υπάρχει ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και να μας αιχμαλωτίσει. Η διαφορά από τις υπόλοιπες παρόμοιες ταινίες είναι ότι εδώ μιλάμε για ένα θέαμα με καταιγιστική δράση, ένα «σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ», όπως λέει χαρακτηριστικά η εξαιρετική κριτική και ανάλυση του περιοδικού Σινεμά, στην οποία σας παραπέμπω γιατί εγώ αποκλείεται να τα έγραφα τόσο καλά (και σίγουρα όχι με τη σκουριά που κουβαλά η πένα μου αυτήν την περίοδο):

http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10177&subid=2&pubid=33666660


Να σας παραθέσω και τις ταινίες που ανήκουν στην ίδια «συνομοταξία» (θα την ονόμαζα «Φυλακές του μυαλού» -τι ευφάνταστος τίτλος, δημιούργησες πάλι, εντυπωσιαστήκαμε!), τουλάχιστον όσες μπόρεσα να σκεφτώ από αυτές που έχω δει εγώ (θα υπάρχουν ίσως κι άλλες):

Το κελί
Η πρώτη που σκέφτηκα. Είχα χεστεί πάνω μου κυριολεκτικά. Από το φόβο (όχι από διάρροια). Υποβλητικές εικόνες από έναν σκηνοθέτη βίντεο-κλιπ (δεν θυμάμαι το όνομά του, νομίζω είχε φτιάξει το κλιπ του Losing My Religion των REM –ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στη φάση του ύπνου που βλέπουμε όνειρα!). Μία ψυχίατρος (οκ, είναι η Τζένιφερ Λόπεζ, αλλά στο χώρο των video clip ήταν ο άνθρωπος, αυτή βρήκε πρόχειρη) μπαίνει στο υποσυνείδητο ενός κατά συρροή δολοφόνου για να μάθει που έχει κρύψει το τελευταίο του θύμα. Αλγεινές εικόνες από τον εσωτερικό κόσμο ενός αρρωστημένου μυαλού με στοίχειωναν πολλή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Άσε που στο σινεμά την περισσότερη ώρα γύριζα και κοίταζα την φίλη με την οποία είχαμε πάει μαζί. Τα pampers μου!!!


Vanilla sky


Ο Tom Cruise και η Penelope Cruise (που τότε τα’χανε, ή τότε τα φτιάξανε, κάτι τέτοιο) σε μια ταινία που είχε ξαναγυριστεί παλιότερα στα ισπανικά από τον Ατενάμπαρ(νομίζω το λέγανε Abre los ojos ή όπως λέγεται στα ισπανικά το «Άνοιξε τα μάτια») και που έπαιζε και πάλι η Πενέλοπε με κάποιον άλλον όμως (σας εντυπωσιάζω με τις κινηματογραφικές μου γνώσεις, δεν μπορείτε να πείτε).



Solaris
Και αυτό νομίζω είχε ξαναγυριστεί παλιότερα (σόρυ, έχω δει μόνο τις νεότερες βερσιόν) και μετά το πήρε το χόλιγουντ και το γύρισε με τον George Clooney και έτσι το είδαν πολύ περισσότεροι. Είναι ένας διαστημικός σταθμός λέει, (άκου τώρα) που εκεί πας και βρίσκεις στο δωμάτιό σου ένα άτομο πολύ αγαπημένο που σου λείπει (το φτιάχνει το μυαλό σου γιατί ρετάρει από τη γαλαξιακή μοναξιά) και κολλάς με αυτή τη φάση και μπορεί να σου φάει τη ζωή και να μην το καταλάβεις ότι είσαι σε τροχιά γύρω από τη Γη ή να μη σε νοιάζει πια.


σας βρήκα και σκηνές από το παλιό, του 1972 παρακαλώ (Ταρκόφσκι, αστοιχείωτη, πας και βλέπεις τα χολιγουντιανά και μετά μας το παίζεις σινεφίλ και γράφεις και post κινηματογραφικού περιεχομένου, ντροπή σου, κάτσε να το δεις στα ρωσικά πρώτα και μετά μας κουνιέσαι -σόρυ ένας μικρός εσωτερικός μονόλογος μου ξέφυγε):


The eternal sunshine of the spotless mind
Αυτό άργησε να μου έρθει στο μυαλό (τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ταινίες τις θυμήθηκα ενώ έβλεπα το Inception) αλλά ήταν ίσως η πιο ευχάριστη ταινία της συνομοταξίας (πιο αισιόδοξη), όπου ο Τζιμ Κάρεϊ προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη του την Κέιτ Γουίνσλετ. Σημαντική ομοιότητα με το Inception ότι ο κόσμος που έχει χτιστεί στο υποσυνείδητο δεν «διαλύεται» αθόρυβα αλλά καταρρέει με καταστροφικό τρόπο και με μπόλικο ορυμαγδό (κάπου τη διάβασα τη λέξη αυτή σήμερα, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ).


The Matrix
Εδώ οι συστάσεις νομίζω περιττεύουν. Σημαντική ομοιότητα με το Inception η άφθονη δράση και το feelgood που σου βγάζει πολλές φορές μέσα στην ταινία το χορταστικό θέαμα. (Δεν σας βάζω trailer, το ξέρετε).

Flatliners
Εδώ έχουμε να κάνουμε με near-death experiences μιας ομάδας φοιτητών ιατρικής που κάνουν πειράματα μεταξύ τους και βάζουν κάθε έναν από την ομάδα να πλησιάσει στο όριο του θανάτου για να δουν τι παίζει στο λυκόφως του άλλου κόσμου. Spooky. (Επίσης με στοίχειωσε, δεν είμαι εγώ για τέτοια).


Total recall
Ένα τελευταίο που μου ήρθε. Θα το ξέρετε μάλλον. Ο Σβαρτζενέγκερ όταν δεν του περνούσε από το μυαλό να γίνει πολιτικός ούτε σε ένα παράλληλο, φανταστικό σύμπαν και η Σάρον Στόουν πριν το Βασικό Ένστικτο.


Ααα, σκέφτηκα κι άλλη ταινία (πάνω στο editing του post το σκέφτηκα -ωραία ελληνικά, μεταφράστρια είστε;):
Ο λαβύρινθος του Πάνα
Η ταινία που με έκανε να λατρέψω τα τεράστια κόκκινα σταφύλια (δείτε και θα καταλάβετε, στην Ελλάδα τα έχω βρει μόνο σε εισαγωγής από τη Χιλή). Θα σας παραπέμψω σε post που έχω ήδη αφιερώσει ειδικά σε αυτήν την ταινία,
http://bio638.blogspot.com/search?q=%CE%9F+%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1

βάζω όμως και ένα trailer γιατί δεν είχα βάλει (προσπαθήστε να αγνοήσετε την ηλίθια και εντελώς αταίριαστη φωνή που ακούγεται σε όλα τα αμερικανικά τρέιλερ, χαλάει όλη την ατμόσφαιρα):