tag:blogger.com,1999:blog-262972252024-03-07T08:43:09.850+02:00ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΡΟΠΙΑ...ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΘΟΡΟΠΟΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣBaltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.comBlogger238125tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-33482357244921076712014-07-04T11:44:00.002+03:002014-07-04T11:44:42.473+03:00Χρόνια και ζαμάνιαΩ, φίλοι της μπλογκόσφαιρας, είναι δυνατόν ακόμη να επισκέπτεστε τη σελίδα μου, χρόνια (!) μετά την τελευταία μου ανάρτηση; Είναι κάποια λέξη-κλειδί που σας βγαίνει στις αναζητήσεις; Είναι η τύχη η τυφλή που σας ξεβράζει στην έρημη πλέον ακτή του μπλογκ μου; Ω, φίλοι μου, δεν μου αξίζει αυτή η τιμή. Έχω παρατήσει το μπλογκ ετούτο εδώ και μήνες. Ούτε εγώ δεν μπαίνω καλά καλά να το διαβάζω. Πόσω μάλλον να γράψω.
Και τι να σας γράψω πια; Η ζωή μου δεν παρουσιάζει πλέον το πλούσιο (λέμε τώρα) ενδιαφέρον που είχε παλαιότερα. Τώρα έχω γίνει μια Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά. Σήμερα πέρασα μία ώρα με το ρολόι πάνω από τα μάτια της κουζίνας φτιάχοντας 4 διαφορετικά φαγητά (πρωινά-δεκατιανά-μεσημεριανά) για τον σύζυγο και το παιδί και κανένα για μένα. Από αυτό και μόνο πάρτε και καταλάβετε. Έχω χάσει τις φίλες μου, ούτε με τις μαμάδες παιδιών συνομίληκων με το δικό μου δεν προλαβαίνω καλά καλά να βρεθώ.
Με έχει ρουφήξει η μαύρη τρύπα. Έχω παρατήσει εντελώς διάβασμα και γράψιμο, με αποτέλεσμα η πένα μου να έχει σκουριάσει σε τέτοιο βαθμό που ούτε μια αράδα δεν μπορώ μπορώ πια να γράψω. Μοναδική μου διασκέδαση είναι να βλέπω ξένες σειρές από την οθόνη του κινητού μου (!) την ώρα που κοιμίζω το παιδί. Και άντε μια φορά το μήνα, κατά μέσο όρο, να πάω να χορέψω κι ένα τάγκο μετά κόπων και βασάνων του συζύγου γιατί το παιδί δεν κοιμάται χωρίς τη μαμά και μέχρι να γυρίσω κουτουλάει από τη νύστα το καημένο (άσε που πολλές φορές ο μπαμπάς έχει ήδη κοιμηθεί κι αυτό είναι ακόμα ξύπνιο).
Θα πρέπει να αντικαταστήσω πάντως τις σειρές με κάποιο βιβλίο διότι πρώτον το μυαλό μου θα κουρκουτιάνει στο τέλος και δεύτερον έχω αρχίσει να έχω ανησυχητικό interference από τα αγγλικά και στη δουλειά μεταφράζω πολλές φορές γράφοντας αγγλικούρες χωρίς να το πάρω καν χαμπάρι. Και να γράφω και καμιά αράδα στο μπλογκ μπας κι επικοινωνήσω ιντερνετικά τουλάχιστον με κανέναν άνθρωπο, γιατί αποστερηθεί οικτρά την ανθρώπινη επαφή.
Δεν ξέρω πώς να κλείσω το post. Σας αφήνω, φίλτατοι, έτσι κοφτά, κι ελπίζω σύντομα να τα ξαναπούμε.
Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-11782801822813562072012-12-20T19:32:00.000+02:002012-12-20T19:32:21.714+02:00Το μωρό-μαύρη τρύπαΤο μωρό είναι ένα πλάσμα τέλειο. Αψεγάδιαστο. Με έναν τρόπο σχεδόν υπερφυσικό, αυτήν του την τελειότητα φαίνεται να την εξασφαλίζει συγκεντρώνοντας όλη την ενέργεια που βρίσκει γύρω του. Και κυρίως αυτήν των γονιών του. Ρουφά όλες τις δυνάμεις σου, την καλή σου διάθεση, τα έσχατα των αντοχών σου και όλες τις υπερβάσεις της αγάπης σου. Και τρέφεται από αυτά για να μεγαλώσει και να γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο τέλειο. Και ο χώρος γύρω του, οι άνθρωποι γύρω του εξαντλούνται, διαλύονται, ασθμαίνουν, χωλαίνουν από την κούραση, για να μπορεί αυτό να θεριεύει κάθε μέρα και να δυναμώνει. Ξενύχτια για το μωρό, καυγάδες για το μωρό, το καλύτερο για το μωρό, όλα για το μωρό. Και αυτό δεν χρειάζεται να καταβάλλει ως αντίτιμο παρά ένα του χαμόγελο, ένα αμυδρό έστω κελάρυσμα από το γέλιο του, μια χαρωπή φωνούλα για να καλύψει και με το παραπάνω το χρέος του απέναντί σου. Το μόνο που θες είναι να είναι καλά και να το βλέπεις χαρούμενο. Η προοπτική του να δώσεις όλη σου τη ζωή για να το επιδιώξεις αυτό, όσο δύσκολη και να φαίνεται, υλοποιείται μέρα με τη μέρα. Οι ώρες γλιστρούν μέσα από τους δείκτες του ρολογιού, ο ήλιος τρέχει από την ανατολή στη δύση και η μέρα φεύγει με μοναδικό της αποτύπωμα μια σταγόνα ακόμα θρέψης και φροντίδας στο βλαστάρι σου. Και από τη μία μοιάζει μονότονο και κουραστικό σε βαθμό απάνθρωπο, από την άλλη με έναν περίεργο τρόπο είναι αρκετό για να δώσει αξία σε όλη σου την ύπαρξη. Γιατί αυτό το υπέροχο, μοναδικό αψεγάδιαστο πλάσμα το έχεις φτιάξει εσύ, είναι δικό σου, και δεν το αλλάζεις με τίποτα. Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-23558266966876455962012-11-18T18:01:00.001+02:002012-11-18T18:01:44.944+02:00Πώς είναι να έχεις παιδίΉδη από τις πρώτες επισκέψεις που δέχθηκα μετά τη γέννηση του παιδιού ήξερα πολύ καλά πώς να περιγράψω στις φίλες και τους φίλους που δεν έχουν παιδιά την νέα εμπειρία μου. Το πώς είναι να έχεις παιδί: "Στη ζωή μας κάνουμε ένα σωρό πράγματα, αποκτάμε γνώσεις, γνωρίζουμε ανθρώπους, κάνουμε παρέες, ταξιδεύουμε, ερωτευόμαστε και ξεερωτευόμαστε, καταπιανόμαστε με διάφορες δραστηριότητες, αλλά πάντα νιώθουμε κάτι βαθιά μέσα μας ανικανοποίητο, νιώθουμε να μας μένει ένα κενο. Ε, το παιδί γεμίζει απόλυτα αυτό το κενό, το εξαφανίζει. Απλά σου παίρνει όλα τα άλλα." Πράγματι είναι απίστευτο το πόσο αλλάζει η ψυχολογία σου όταν έχεις παιδί. Γιατί σου φέρνει κάτι που δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει τίποτα άλλο στη ζωή σου: ότι κάθε μέρα που θα περνά θα ζεις ευτυχισμένες στιγμές. Λέμε για την ευτυχία, ότι είναι στιγμές που έρχονται και φεύγουν. Με το παιδί τέτοιες στιγμές έρχονται κάθε μέρα, με ένα του χαμόγελο, με κάτι αστείο που θα κάνει, και μόνο που υπάρχει τελικά. Το τίμημα σε όλο αυτό είναι η ελευθερία σου που τσεκουρώνεται. Για να κάνεις πλέον κάτι για τον εαυτό σου πρέπει να έχεις προγραμματίσει και τι θα κάνεις το παιδί. Ξαφνικά συνειδητοποιείς πόση μα πόση ελευθερία είχες πριν. Το ότι μπορούσες να κάνεις περίπου ό,τι ήθελες περίπου όποτε ήθελες σου φαίνεται πια τόσο αδιανόητο. Ο ελεύθερος χρόνος σου πλέον γίνεται χρυσάφι, πολύτιμος και σπάνιος. Ο ύπνος δε, χαμένη Ατλαντίδα. Είναι μια νέα πραγματικότητα, μια νέα τάξη πραγμάτων. Σε φέρνει σε μια άλλη ζωή, σχεδόν σε έναν άλλον εαυτό. Αρχίζεις να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε όλα αυτά που κάνεις, γιατί τίποτα δεν σου θυμίζει την ζωή που είχες πριν. Η φροντίδα του παιδιού στραγγίζει τόσο πολύ το χρόνο και τις αντοχές σου που πιο εφικτό σου φαίνεται να αγγίξεις τη σκιά σου παρά να έχεις μια αυθύπαρκτη, ανεξάρτητη ζωή που θα την ορίζεις εσύ κι όχι κάποιος άλλος. Είναι αντιφατικά αυτά που γράφω αλλά έτσι ακριβώς τα βιώνω. Ίσως να είναι τόσο έντονα επειδή είναι αρχή και το μωρό εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από εμένα, αλλά μου φαντάζει αυτή τη στιγμή τεράστιο τόσο το τίμημα όσο και η ανταμοιβή. Η αυταπάρνηση είναι αναπόφευκτη, σχεδόν αυτονόητη, και η απομάκρυνση από τον εαυτό μου λογική συνέπεια. Περιμένω τη στιγμή που θα βρεθώ ξανά σε επαφή με... εμένα. Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-90160675394848295442012-10-08T18:41:00.001+03:002012-10-08T18:42:02.763+03:00Επιστροφή... με νέα ζωήΠρέπει μετά από τη μακρά απουσία μου λόγω μητρότητας να επανέλθω στη μπλογκοπαραγωγή γιατί το κοινό μου με καλεί και με χρειάζεται (καλά δεν θα πάθουμε και τίποτα αν δεν διαβάσουμε τις αρλούμπες σου, χαλάρωσε). Θα προσπαθώ να γράφω όσο γίνεται πιο συχνά, έστω και λίγο, ακόμη και πράγματα που είχα σκεφτεί κατά τη διάρκεια των μηνών της απουσίας και δεν είχα τη δυνατότητα να γράψω τότε. Τι θα μπορούσα να πω συνοπτικά; Η γέννηση ενός μικρού παιδιού είναι για τη μαμά... σκότωμα. Είναι όμορφο όσο και δύσκολο και...είναι πολύ όμορφο. Πρόκειται για μια εντελώς άλλη ζωή. Αυτά που ήξερες μέχρι τώρα πρέπει να τα ξεχάσεις και να κινηθείς πλέον σε εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Όσο όμως στενεύουν τα περιθώρια της προσωπικής ελευθερίας και αλλάζουν τα πρακτικά δεδομένα της ζωής σου, με αποτέλεσμα βρίσκεσαι ισοπεδωμένη κάθε μέρα από τις εξοντωτικές απαιτήσεις του βρέφους, τόσο ανοίγουν και οι συναισθηματικοί σου ορίζοντες, τόσο πλουτίζεται ο εσωτερικός σου κόσμος από την πληθώρα της αγάπης, μιας αγάπης του την αισθάνεσαι από την πρώτη μέρα σχεδόν τόσο οδυνηρά όσο και τη γέννα (για την άνευ αναισθησίας εμπειρία μου θα σας μιλήσω σε άλλο post). Νομίζεις ότι δεν είχες ποτέ πριν νιώσει τι θα πει αγάπη, πως οτιδήποτε νόμιζες ότι περιέγραφες με αυτή τη λέξη (για τους γονείς σου, τα αδέρφια, τους φίλους, τους εραστές) δεν μπορεί ούτε κατά διάννοια να πλησιάσει το νεογέννητό σου αίσθημα για το νεογέννητο. Και μέρα με τη μέρα βρίσκεις αυτήν την απέραντη αγάπη να σπρώχνει όλο και παραπέρα τα όρια της υπομονής, της αντοχής, της δοτικότητάς σου. Αυτά για τώρα, πάω να σπρώξω λίγο τα όρια, η αγάπη με καλεί!Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-45784490995666378822012-03-05T21:16:00.002+02:002012-03-05T21:16:03.869+02:00...και το μήλο έσωσε την Εύα!Είναι απίστευτο αγαπητοί αναγνώστες και όμως αληθινό! Η ανακούφιση από την ποταπή, παναπαίσια και βασανιστική καούρα έρχεται από το μήλο (και δει το πράσινο μήλο ή ξινόμηλον)! Το φορτωμένο (πόσο άδικα!) με τη ρετσινιά της αμαρτίας, του δόλου και της διχόνοιας! (Αντιστοίχως:) Το μήλον του προπατορικού αμαρτήματος που έδιωξε τον άνθρωπο από τον παράδεισο! Το μήλο που δηλητηρίασε τη Χιονάτη! Το μήλο των εσπερίδων που δίχασε τις θεότητες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας! (Ή μήπως αυτό ήταν εσπεριδοειδές;) Το ίδιο μήλο ακριβώς (καλά, μην παίρνεις κι όρκο πως ήταν αυτοπροσώπως το ίδιο) έρχεται τώρα να καταρρίψει όσα τόσο άδικα του έχουν προσαφτεί (γμτ, πώς γράφεται αυτό; Προσαυθεί; Προσαπτεί; Ή καλύτερα προς αυτί;). Με τη δύναμη του καλού, του απαλού και του ανακουφιστικού, και όχι του κακού και του δηλητηριώδους (όπως ξεκαθαρίσαμε), προτάσσει την αγνότητα και τη φρεσκάδα της λευκής του σάρκας, τη δροσιά των χυμών του και τη δύναμη των ινών του ενάντια στη φαρμακερή καούρα, στον βόρβορο που ξεχύνεται από τα βάθη του στομάχου για κάψει, να διαβρώσει και να κατσιάσει το τρυφερό, ανυποψίαστο κι ανυπεράσπιστο επιθήλιο του οισοφάγου. Η ανακούφιση απίστευτη όσο και ευπρόσδεκτη, βλέπει το μαρτύριο να υποχωρεί από τα πρώτα ήδη λεπτά της κατανάλωσής του. Ο ύπνος ξανάρχεται στα βλέφαρα, μη διωκώμενος πια από αδυσώπητα κύματα ξινοκαΐλας. (Μόνο που δυστυχώς αποκαθίσταται και η δυνατότητα αδιάκριτης τροφοληψίας, έτσι χάνεται ο μοναδικός τρόπος που είχα να περιορίσω λίγο τις ποσότητες που τρώω και να δαμάσω την ανεξέλεγκτη αύξηση του βάρου μου.)Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-59294634539380507512012-02-24T23:26:00.002+02:002012-02-24T23:26:19.619+02:00Η καούραΔιαπεραστική σαν πύρινη ρομφαία, καυστική σαν δέκα ακουαφόρτε, εφιαλτική σαν το σμήνος τις ακρίδες των πληγών του Φαραώ. Στοιχειώνει τις νύχτες σου και κλέβει τον ύπνο από τα βλέφαρά σου καθώς πυρακτώνει ανυπόφορα την ανώτερη μοίρα του γαστρεντερικού σου σωλήνα κάθε φορά που δοκιμάζεις να οριζοντιώσεις το δόλιο κορμί για να αναπαυτεί. Καυτή σαν την πιο ανομολόγητη αμαρτία (;!), σαρωτικά καυστική σαν όξινη βροχή μέσα στο σώμα, αποπληκτική σαν κεραυνός μες στην ψυχή, σου κατατρώει τα σωθικά (της ανώτερης μοίρας του γαστρεντερικού σου σωλήνα πάντα μιλάμε) και διαβρώνει τους ιστούς σου με το φρικτά όξινο pH του στομαχικού περιεχομένου. Ο θώρακάς σου πάλλεται και συσπάται από το φρικτό μαρτύριο κάθε φορά που η καυστική σουβλιά ξεπηδάει από το στόμιο του στομάχου, ολόκληρή σου η ύπαρξη τανύζεται από ένα απερίγραπτο κάψιμο-ξυνίλα που σε διαπερνά. <br />
Να ‘ναι άραγε τιμωρία για το θανάσιμο αμάρτημα της λαιμαργίας; Ένα αμάρτημα στο οποίο πολλάκις υπέπεσα κατά τη διάρκεια της κυήσεώς μου (σχεδόν καθημερινά για να πω την αλήθεια), χωρίς να με συνετίζει ούτε η αλματώδης αύξηση του σωματικού μου όγκου, ούτε ο ασυγκράτητος καλπασμός της βελόνας της ζυγαριάς. Όχι, είχα παραδοθεί άνευ όρων στο αμαρτωλό πάθος, είχα βουτήξει ολόκληρη στο βούρκο της σοκολατολαγνείας και της ασύστολης υπερφαγίας και δει της γλυκοφαγίας. Αλλά επειδή όλα πληρώνονται σε τούτη τη ζωή, τιμωρήθηκα με ένα μαρτύριο που μοιάζει με αποκύημα της πιο αλγεινής φαντασίας, ένα μαρτύριο εσωτερικό, σιωπηλό όσο και αδυσώπητο. Και έτσι το έραψα, σταμάτησα να τρώω, να παχαίνω (ευτυχώς!), να χαίρομαι τη ζωή και να χαίρω πραγματικής σωματικής υγείας. Άλλο ένα «προνόμιο» που μπορεί να σου προσφέρει η απολαυστική εμπειρία της εγκυμοσύνης.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-55105173859661144242012-02-21T22:06:00.000+02:002012-02-24T23:57:25.099+02:00Το αποφώλιον τέρας εγκυμονεί... Το δικαίωμα της εγκύου να νιώθει αποστροφή για την κατάστασή τηςΌλο και περισσότερες είναι οι αντιδράσεις που βλέπω σε σχόλια εντός και εκτός blog σχετικά με την αντιμετώπισή μου απέναντι στην εγκυμοσύνη μου. Τελικά είναι όντως τεράστιο ταμπού να πει μια γυναίκα ότι αποστρέφεται την εγκυμοσύνη ή οτιδήποτε σχετίζεται με τη μητρότητα. Το ότι πολλές γυναίκες έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα για τη μητρότητα εξίσου εξιδανικευμένη με το όνειρο του πριγκιπόπουλου (με ήτα γράφεται το γκι/η ή με γιώτα;) το ξέρω και με γεια τους με χαρά τους. Το γιατί τήκτονται και φρίττουν όταν μία άλλη γυναίκα εκφράζει το πόσο άβολα νιώθει με την κατάστασή της δεν το καταλαβαίνω. Τη στιγμή μάλιστα που για τη γυναίκα αυτή τα πάντα αλλάζουν και δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό της ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά. Πρέπει δηλαδή σώνει και καλά να τη βλέπω ρομαντικά την όλη κατάσταση και να ρεμβάζω νυχθημερόν στη σκέψη του επικείμενου επισκέπτη αγνοώντας τα όσα μου συμβαίνουν τώρα; Ή μήπως θα πρέπει να μου αρέσει που τώρα είμαι χοντρή επειδή είμαι έγκυος; Η κοιλιά δε λέω, έχει πλάκα, αλλά τα πανωλούθε ξίγκια και τα διπλοσάγωνα ουδόλως με διασκεδάζουν. Με βλέπω σε φωτογραφίες και δεν με αναγνωρίζω (βγήκαν για κακή μου τύχη στο facebook μερικές διόλου κολακευτικές από πρόσφατη εμφάνισή μου σε γενέθλια φίλης και είπα πως δεν θα ξαναφωτογραφηθώ πριν ξαναγίνω άνθρωπος). Από την άλλη βέβαια, να μην έχω και κάποιες φωτογραφίες να θυμάμαι πως ήμουν; (Οκ, αρκεί να ξαναγίνω όπως και πρώτα και να αποτελεί αυτή η διογκωμένη κατάσταση μία παροδική φάση του παρελθόντος, όχι το εφεξής μέλλον μου.) Για να επανέλθω στο θέμα μου, θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα της εγκύου και άκρως ΥΓΙΕΣ το να εκφράζει αποστροφή για την κατάστασή της. Καθόλου υποχρεωμένη δεν είναι να απολαμβάνει τις ζαλάδες, τις καούρες, την αποπληκτική πτώση των ενεργειακών της επιπέδων, την παραμόρφωση του σώματός της, την τρομακτική προοπτική της γέννας και όλα τα άλλα. Εξάλλου αν αρχίσει να νιώθει ενοχές για αυτά που αισθάνεται, προσθέτει ένα ολόκληρο επίπεδο πολυπλοκότητας στο μαρτύριό της (άντε, στην ταλαιπωρία της, ας κάνω μία μικρή "έκπτωση" στην ένταση της λέξης). Και αυτό γιατί επιβαρύνεται με δευτερογενή συναισθήματα. Δεν της έφταναν δηλαδή όλα τα προαναφερθέντα πρωτογενή, έχει και τις ενοχές ως δευτερογενή. Ε, όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Thank you but no thank you.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-21195874333903840722012-02-02T20:32:00.000+02:002012-02-24T23:57:25.099+02:00Το σύνδρομο του κώνειου ή το φυσιολογικό αντίδοτο στην κατάθλιψηΗ σχέση μου με τη γυμναστική επηρέαζε πάντα τη διάθεσή μου, τώρα όμως που είμαι έγκυος έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις ανησυχητικού σχεδόν εθισμού. Τη μία κάθομαι και δεν θέλω καθόλου να κουνήσω από τη θέση μου, τρώω ό,τι βρω μπροστά μου και η διάθεση μου πάει στο ναδίρ (βλέπε το ανησυχητικό προηγούμενο post, που ώθησε τυχαία άγνωστη αναγνώστρια να μου συστήσει συνεδρίες ψυχοθεραπείας). Την άλλη, μόλις λίγο μπω σε ένα πρόγραμμα γυμναστικής για λίγες μέρες γίνομαι άλλος άνθρωπος! Η όρεξή μου ρυθμίζεται και δεν ψάχνω στα ντουλάπια και τα ψυγεία σαν τον άνθρωπο των σπηλαίων με το ρόπαλο, η διάθεσή μου είναι στα πολύ καλά της... τι να πω! Σαν να με αγγίζει ένα μαγικό ραβδάκι και να αποκαλύπτει έναν άλλο εαυτό μου, ήρεμο, ευδιάθετο, ζωντανό, το σώμα να δυναμώνει και το πνεύμα να ίπταται. Με το που θα σταματήσω όμως, μέσα σε 1-2 μέρες μόλις, έχω γίνει ένα νωθρό, ανόρεκτο πλάσμα (για τα πάντα εκτός από το φαγητό), με πεσσιμιστικές διαθέσεις και μπαλκονοπτωτικές τάσεις. Την κατάστασή μου αυτή την ονόμαζα, και πριν μείνω έγκυος, «το σύνδρομο του κώνειου». Θυμάμαι στο γυμνάσιο που μας είχαν πει για αυτήν την ουσία, με την οποία ως γνωστόν θανατώθηκε ο Σωκράτης, ότι έχει ως αντίδοτο την κίνηση. Δηλαδή αν πάρεις κώνειο και σηκωθείς και τρέξεις το δηλητήριο δεν θα σε πιάσει. Γι’αυτό και όσους τους καταδίκαζαν σε θάνατο με αυτόν τον τρόπο τους έδεναν για να μην μπορούν να κουνήσουν (δεν ξέρω αν έσφιγγαν τους μυς ισομετρικά αν θα σωζόταν κάπως η κατάσταση, άσχετο, τώρα μου’ρθε). Κάπως έτσι είναι η κίνηση και για μένα. Αν δεν κινηθώ νιώθω ότι η αδράνεια με κυριεύει και όσο εξακολουθεί η ακινησία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντιδράσω. Σαν τους dementors στο Harry Potter που σε ζαλίζουν και σου παίρνουν όλες σου τις θετικές σκέψεις (τι συνειρμός! Τι επίπεδο!). Όταν όμως παίρνω τα πάνω μου θέλω να κινούμαι όλο και πιο πολύ και αισθάνομαι όλο και πιο καλά. Είναι όπως λέει και ο Καζαντζάκης, οι δύο δυνάμεις, ο ανήφορος και ο κατήφορος (μην πας να ανατρέψεις την εντύπωση τώρα, είσαι του χαρτοπολτού και της μαζικής υποκουλτούρας, σε καταλάβαμε) και είναι πολύ εύκολο να αφεθείς να σε πάρει ο κατήφορος αλλά πρέπει να προσπαθείς και να κοπιάζεις πάντα να ανηφορίζεις (τι εμπνευσμένα λόγια, πραγματικά με θαυμάζω ώρες ώρες). Τελοσπάντων (μία λέξη είναι αυτό ή δύο;) το πιάσατε το νόημα (πώς καταφέρνω και αυτοϋπονομεύομαι και μου βάζω τρικλοποδιά μέσα στο ίδιο μου το κείμενο δεν μπορώ να καταλάβω). Δεν μου’φτανε η άνιση μάχη με την εντροπία (εκεί είμαι χαμένη από χέρι), έχω και την καθημερινή μάχη με την αδράνεια (εκεί ίσως υπάρχει ελπίδα να κερδίσω έναν-δυο γύρους αν είμαι συγκεντρωμένη).Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-38638677513364370792012-01-14T20:36:00.002+02:002012-02-24T23:57:25.100+02:00Η πεταλούδα που γίνεται κάμπιαΌσοι και όσες έχουν στο μυαλό τους μία ρομαντική, εξιδανικευμένη εικόνα για την εγκυμοσύνη και δεν θέλουν να τη χαλάσουν, καλό θα ήταν να αφήσουν το παρόν κείμενο και να βρουν κάτι άλλο να διαβάσουν. <br />
Η εγκυμοσύνη για μένα, ή μάλλον πιο σωστά η δική μου εγκυμοσύνη, ισοδυναμεί με μεταμόρφωση από πεταλούδα σε κάμπια, και συγκεκριμένα με το στάδιο που φτιάχνεται το κουκούλι. Όχι μόνο θα πρέπει από κάτι (λιγότερο ή περισσότερο) εκλυστικό να μετατραπώ σε μια σιχαμερή βιοχλαπάτσα με πόδια, αλλά θα πρέπει στην πορεία να υποφέρω και τη μαρτυρική μετατροπή των ιστών και των μελών μου στην απαίσια γλίτσα, να νιώθω τους ιστούς μου να λιώνουν και να αναρροφώνται, το σώμα μου ολόκληρο να μεταλλάσσεται, να διογκώνεται εκτρωματικά. Και το μόνο που έχω να περιμένω είναι το οδυνηρό σκίσιμο του κουκουλιού, μαζί και των ιστών μου, που θα αποκαλύψει πανηγυρικά τη βλενοσκέπαστη κάμπια στην οποία θα έχω πλήρως πλέον μετατραπεί. Όχι μόνο θα έχω να υποφέρω την άφατη ασχήμια μου, αλλά θα έχω χάσει και ότι πιο πολύτιμο και ωραίο απολάμβανα στην παλιά μου ζωή, κάτι πιο ωραίο και από τους ιριδισμούς των φτερών μου: την ικανότητά μου να πετάω ανέμελα μέσα στη ζωή. Από τη μαγευτική εμπειρία της πτήσης θα προσγειωθώ ανώμαλα, καταδικασμένη μια ζωή να έρπομαι πάνω στα κοντά μου πόδια. <br />
Αυτή η εικόνα περιγράφει με μια αστεία, ή ίσως μακάβρια αλληγορία το πόσο άσχημα νιώθω πολλές φορές για την κατάστασή μου. Δεν νιώθω πάντα έτσι και ελπίζω με τον καιρό, και ιδίως αφότου γεννήσω, να δω τα πράγματα και τη ζωή μου διαφορετικά. Όμως κάτι στιγμές σαν κι αυτήν, οι καταθλιπτικές μου τάσεις συναντούν τις έγνοιες μου και με κατεβάζουν στα άδυτα μιας δηλητηριώδους διάθεσης. Θα μου περάσει. Εξάλλου αύριο είναι μια άλλη μέρα.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-44443405074587503082011-11-30T13:35:00.000+02:002012-02-24T23:57:25.101+02:00Έγκυος = Ανάπηρη;Ένας φόβος που είχα πάντα ήταν η αναπηρία. Και ούτε καν. Η δυσκολία στην κίνηση. Έβλεπα πάντα με λύπηση τους ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να κάνουν παρά ένα μικρό μικρό βηματάκι κάθε φορά και που η μετακίνησή τους σε μία απόσταση λίγων μέτρων ήταν ολόκληρη ιστορία. Πρότυπο τρίτης ηλικίας ήταν για μένα η σούπερ γιαγια που ερχόταν στο γυμναστήριο που πήγαινα όταν ήμουν φοιτήτρια, δραστήρια και πιο αδύνατη από μένα (βασικά πιο αδύνατη από ό,τι ήμουν εγώ ποτέ). Κατά την παιδική και την εφηβική μου ηλικία δεν είχα και πολλές φυσικές δραστηριότητες, ήμουν πιο πολύ παιδί του διαβάσματος, ζούσα μέσα στο μυαλό μου ουσιαστικά, όχι στο σώμα μου. Γύρω στα 20 άρχισα να νιώθω την επίδραση που είχε η άσκηση στη διάθεσή μου (μέχρι τότε με κούραζε υπερβολικά για να την απολαύσω γιατί ήμουν ντιπ αγύμναστη). Και χωρίς να το καταλάβω έφτασα, μέσα σε λίγα χρόνια, να την έχω απόλυτη ανάγκη. Και μάλιστα σε έντονη μορφή, να αναβλύζουν άφθονες άφθονες οι ενδορφίνες. Είχε γίνει πια συνιστώσα της ψυχικής μου ισορροπίας. Ευχόμουνα και προσευχόμουνα να είμαι πάντα σε θέση να ασκούμαι με όση ένταση και διάρκεια θέλω. Και να τώρα που για ένα μικρό σχετικά, αλλά όχι ασήμαντο χρονικό διάστημα, αυτή τη δυνατότητα δεν την έχω. Θα μου πεις πήγαινε για περπάτημα, κάνε κάποια ήπια άσκηση, βρες κάτι άλλο. Όχι. Εγώ θέλω να πετάγομαι στο ταβάνι, να προσγειώνομαι στο πάτωμα, να ξαναπετάγομαι και πάλι από την αρχή. Αυτό έχω μάθει, αυτό θέλω, η ψυχή μου το ζητάει. Νιώθω όχι απλώς σαν το αγρίμι στο κλουβί, σαν το αγρίμι που το τύλιξαν σφικτά με σάββανο (δύο βήτα θέλει ή ένα;). Και αντί για όλα αυτά θα πρέπει να βλέπω λίγο λίγο, την κοιλιά μου να γίνεται όλο και πιο μεγάλη, το σώμα μου να γίνεται όλο και πιο βαρύ κι εμένα να λαχταράω τις ενδορφίνες της άσκησης με ένα σπαρακτικό σύνδρομο στέρησης. Και να ήξερα τουλάχιστον ότι όλα αυτά θα τέλειωναν τον Απρίλιο που αναμένεται να γεννήσω. Αλλά θεός ξέρει σε τι κατάσταση θα βγω από την αίθουσα τοκετών και πόσο καιρό θα πάρει για να επανέλθει πλήρως το σώμα μου. Πού πήγα κι έμπλεξα!Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-84012303091631165912011-11-30T13:32:00.002+02:002012-02-24T23:57:25.102+02:00Της γέννας μου τα βάσανα εσένα θα στοιχειώνουνΓιατί μου το κάνουν αυτό, γιατί; Πάνω που βρισκόμουν σε μία περίοδο ηρεμίας και αταραξίας (γιατί κάπου στο υποσυνείδητο θα είχα μάλλον καταφέρει να απωθήσω τους φόβους της γέννας και των όσων με περιμένουν γενικότερα), να τρώω τέτοιο χαστούκι. <br />
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, πηγαίνω, πριν 2-3 μέρες, να επισκεπτώ μία φίλη επίσης έγκυο, στο δεύτερο παιδί της όμως, η οποία είναι –για δεύτερη επίσης φορά- κλινήρης λόγω επικινδυνότητας της κατάστασής της. <br />
Φυσικά, όπως κάθε φορά που θα βρεθεί έγκυος με έγκυο, αρχίσαμε τα περί συμπτωμάτων, εβδομάδων κύησης, προβλεπόμενης ημερομηνίας τοκετού, διατροφικών συμπληρωμάτων κουλουπού κουλουπού αγαπητέ αναγνώστη, και μέχρι εκεί καλά. <br />
Έρχεται όμως, φευ, και η μοιραία στιγμή που δέχομαι το απρόσμενο χτύπημα κάτω από τη μέση, στα σπλάχνα μου τα έγκατα, να νιώθω να σχίζεται ξαφνικά το παραπέτασμα που κάλυπτε όλους μου τους φόβους. Η συγκεκριμένη κοπέλα είχε, από ό,τι κατάλαβα, ιδιαίτερα οδυνηρό, παρεμβατικό και κοπτοραπτικό τοκετό, που της άφησε μεγάλο ψυχικό τραύμα, το οποίο η τωρινή της κατάσταση κάθε άλλο παρά βοηθά. Έτσι, όταν ανέφερα την τεράστια τύχη της πεθεράς μου να έχει, όπως έμαθα, ιδιαίτερα σύντομους, συνοπτικούς και απροβλημάτιστους φυσιολογικούς τοκετούς και να έχει καταφέρει να βγει από τρεις γέννες χωρίς κανένα ράμμα, δεν μπόρεσε να μην αναφωνήσει με αγανάκτηση ότι όχι, δεν είναι έτσι, και σε κόβουν και σε σκίζουν, και ξεχειλώνεις από κάτω και ποτέ δεν γίνεσαι όπως πριν και ενώνεται το μπροστά με το πίσω έτσι που σε κόβουνε και λοιπά τρομακτικά (πλησίαζε πάρα πολύ στο splatter horror η όλη περιγραφή που έκανε στο ξέσπασμά της). Δεν κράτησε πολύ. Δεν είπε πάρα πολλά, πέντε λόγια είπε και καλά. Παρόλο που αντιπαρήλθα εκείνη τη στιγμή την περιγραφή, αφού άλλωστε η ίδια δεν γνώριζα τίποτα περί τοκετού από πρώτο χέρι, φαίνεται πως είχε μέσα μου έντονο ψυχολογικό αντίκτυπο, τον οποίο δεν αντιλήφθηκα από την αρχή. Γυρνάω σπίτι, πέφτω για ύπνο, όλα καλά. Μόνο που κατά τις 5.30 τα ξημερώματα ξυπνάω με ένα απίστευτο άγχος, μια αγωνία, ένα φόβο, να νιώθω να πνίγομαι, να είναι απίστευτα βαρύ το σώμα μου (έχω παχύνει αλλά όχι στο τόσο), και να μην μπορώ να ηρεμήσω. Είδα κι έπαθα να ξανακοιμηθώ, και την άλλη μέρα χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να ανησυχεί. (Άργησα και πάρα πολύ να ανοίξω κανένα ενημερωμένο βιβλίο περί εγκυμοσύνης και να δω ότι ένας τοκετός όπως της φίλης μου δεν είναι και το πιο σύνηθες.) Αλλά το πήρα απόφαση. Στο εξής θα αποφεύγω συστηματικά τις φίλες μου που έχουν γεννήσει, ιδίως αυτές που μου έχουν αρκετό θάρρος για να μου εξιστορούν με το νι και με το σίγμα τα παθήματά τους. Μέχρι έγκυες στο πρώτο παιδί δεκτές, να μου λείπουν οι αιφνιδιαστικές τρομοκρατικές επιθέσεις.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-67628299806756574182011-10-23T19:35:00.000+03:002012-02-24T23:57:25.102+02:00Εγκυμοσύνη-Nothing will ever change you moreΠραγματικά νομίζω ότι οι αλλαγές που έχουν συμβεί μέσα μου αυτούς τους δύο μήνες που γνωρίζω ότι είμαι έγκυος δεν συγκρίνονται ούτε με αυτές που είχαν συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Όχι στις συνθήκες της ζωής μου, γιατί αυτές δεν άλλαξαν ακόμα (όχι πως η μόνιμη αναγούλα, υπνηλία και εξάντληση μου ήταν οικείες), αλλά όσον αφορά το συναισθηματικό μέρος. Στην αρχή δεν την ήθελα αυτήν την εγκυμοσύνη, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα, θυμάμαι, όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος ήταν "Δηλαδή τώρα πρέπει να γίνω υπεύθυνη;", την ένιωθα αποκλειστικά σαν κάτι που θα σήμαινε το τέλος της ελευθερίας μου, που θα πρόσθετε στη ζωή μου ένα ισόβιο βάρος, σαν τον κελευστή του θανάτου του μέχρι τότε εαυτού μου. Τόσο πολύ δεν το ήθελα που ευχόμουν να αποβάλλω, όπως θεωρείται αρκετά πιθανό να συμβεί μέσα στο πρώτο 3μηνο, μάλιστα σε μία φάση προσπαθούσα "να συννεονοηθώ" με το έμβρυο και να το πείσω να αποκολληθεί μόνο του από τη μήτρα και να φύγει, γιατί εγώ δεν θα το ήθελα (και μάλιστα τις επόμενες μέρες είδα δυο-τρεις σταγόνες αίμα, δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο). Σιγά σιγά όμως, ήταν σαν να αναπτύχθηκε μέσα μου μία δύναμη με δική της θέληση, που με έκανε όχι απλώς να δω τα πράγματα διαφορετικά, αλλά να νιώσω τελείως διαφορετικά. Ευχόμουν παλιότερα, όταν θα γεννούσα, οι ορμόνες που θα κυκλοφορούσαν μέσα στο σώμα μου να δημιουργήσουν μέσα μου στοργή και αγάπη για το μωρό, μιας και από μόνη μου δεν το είχα και πολύ με τα παιδιά, και ιδίως με τα μωρά. Και να που έχω μπροστά μου σχεδόν έξι μήνες κύησης ακόμα και μια τέτοια αλλαγή έχει ήδη γίνει. Η κατάστασή μου μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογική, το να μην ήθελα το μωρό θα μου φαινόταν τόσο αφύσικο όσο το να... μη θέλω το χέρι μου, νιώθω ότι πρόκειται πλέον για ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι εντελώς διαφορετική η στάση μου απέναντι σε παιδιά (ακόμη και μωρά, που ποτέ δεν με συγκινούσαν), νιώθω πολύ ευσυγκίνητη. Τις προάλλες συναντήσαμε ένα φιλικό ζευγάρι που πρόσφατα απέκτησε παιδί και όταν ο άνδρας μου πήρε το μωρό στην αγκαλιά του βούρκωσα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έχω διανύσει συναισθηματική απόσταση τεράστια. Και σίγουρα ακόμη περισσότερα με περιμένουν όταν θα μεγαλώσει η κοιλιά μου (ίσως γι'αυτό να έχω μπουκωθεί τόσο πολύ με το φαγητό, για να αρχίσει να μεγαλώνει έστω και λόγω πάχους), όταν θα το αισθανθώ να κινείται (ένιωσα ένα περίεργο γουργουρητό χαμηλά στην κοιλιά προχθές, σε περιοχή σαφώς μη γαστρεντερική, αλλά δεν είμαι σίγουρη όταν ήταν αυτό), και σίγουρα όταν θα το γεννήσω. <br />
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορεί να μη συνοδεύονται και από τα σχετικά άγχη, τον φόβο για τον τοκετό, την αγωνία για την ανατροφή του, για τη συμπεριφορά του πατέρα του και άλλα τέτοια. Η εγκυμοσύνη με έχει κάνει να δω και τον εαυτό μου πολύ διαφορετικά, από εντελώς άλλο πρίσμα. Τώρα πια αισθάνομαι ότι στον χαρακτηρισμό γυναίκα έχουν προστεθεί πολλά επιπλέον επίπεδα νοήματος. Και αρχίζω και να συνηθίζω κάπως και στο "μητέρα". Μέλλουσα μητέρα, προς στιγμήν, έστω. <br />
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάτι που με είχε βρει τόσο ανέτοιμη αρχικά, να κατάφερε να με κερδίσει και να με πάρει με το μέρος του και να με κάνει να νιώθω τόσο σταθερά δοσμένη σε αυτό. Το θαύμα της δημιουργίας έχει ξεκινήσει (και αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή!)Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-52544492247708416882011-10-04T09:03:00.000+03:002012-02-24T23:57:25.103+02:00"Τώρα που είσαι έγκυος...θα σε πιάσει ο καθένας και η κάθε μία και θα σου πει για το μακρύ του και το κοντό του, θα ακούσεις ιστορίες γκραν γκινιόλ για τη δική τους εμπειρία, το πώς ήταν για αυτούς η γέννα, πώς ήταν η εγκυμοσύνη και θα σε πρήξουνε». <br />
…είχε πει προφητικά ένας φίλος του άνδρα μου όταν πρωτοανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος. Και μετά ασφαλώς πήρε φόρα και άρχισε, πρώτος πρώτος, να μου λέει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη δική του εμπειρία από τις τρεις γέννες της γυναίκας του, που ήταν μπροστά και στις τρεις. Τότε δεν με πείραξε. Και γενικά μέχρι τώρα δεν με ένοιαζε που όλοι –οι γυναίκες κυρίως, δηλαδή- μου έλεγαν τα δικά τους γιατί ενημερωνόμουν, έψαχνα τα περί γιατρών, κλινικών, εξετάσεων κλπ, ρωτούσα μπας και βρω κάτι που να ανακουφίζει από την αναγούλα και λοιπά πρακτικά. Αλλά χθες το βράδυ η μοίρα έριξε μπροστά μου έναν εκνευριστικό πανηλίθιο που μου έσπασε τα νεύρα (μ’αρέσει που το εκφράζω έτσι χύμα, γι’ αυτό ξεκίνησα το post, για να τα βγάλω από μέσα μου). Δεν τον ήξερα από πριν, σε μία παρέα τον γνώρισα, και με το που έμαθε ότι είμαι έγκυος άρχισε όχι απλώς να λέει τη γνώμη του με βάση τα όσα είχε δει και ζήσει αυτός, αλλά να τα παρουσιάζει και σαν παγκόσμιους νόμους, ανάλογης ισχύος με τον νόμο της παγκόσμιας έλξης και τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. «Εσείς οι γυναίκες», λέει, «τη ζείτε διαφορετικά την εγκυμοσύνη και την απόκτηση του παιδιού, σας αρέσει (άκους εκεί! Σας αρέσει!), εσείς το θέλετε, εσείς το κάνετε, ενώ η ζωή του άνδρα αλλάζει εντελώς και δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί». «Θες να πεις ότι εμένα μου αρέσει να έχω αναγούλες και εξάντληση ή ότι έχει και ο άνδρας μου;» ήταν η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό. Εν τω μεταξύ εμένα ο άνδρας μου επέμεινε να κάνουμε τώρα παιδί, εγώ ήθελα να περιμένω (απλά άρχισα να αμφιβάλλω για το κατά πόσο έχω ακόμα περιθώριο και είπα άντε... μια ψυχή που είναι να γεννηθεί ας γεννηθεί). Οπότε τι μου λες ρε φίλε; Και δεν κρατήθηκα και ολοκλήρωσα την απόκριση μου με την πρόταση: «Όταν εσένα φουσκώσει η κοιλιά σου μέχρι εδώ πέρα και σου ξεσκίσουν το σώμα σου για να βγει το παιδί από μέσα τότε έλα να μου πεις ότι ο άνδρας αλλάζει και η γυναίκα δεν αλλάζει». Κρατήθηκα να μην προσθέσω «και παράτα με πια ηλίθιε πανίβλακα που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα», αλλά νομίζω ότι είχα γίνει ήδη αρκετά επιθετική. Άργησα να καταλάβω ότι είναι ένα άτομο «περιορισμένης ευθύνης», με τόσο περιορισμένους πνευματικούς ορίζοντες που νομίζει ότι το ένα πράγμα που άκουσε/έμαθε/συμπέρανε αυτός είναι μία παγκόσμια αλήθεια που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Παράτα μας ρε φίλε! Και να συνεχίζει να λέει «εσείς οι γυναίκες» (γιατί είπαμε γνωρίζει τι συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες, είναι ο φωτεινός παντογνώστης) «νομίζετε ότι εμάς τους άνδρες» (άντε πάλι) «μας ενοχλούν οι γραμμούλες που κάνει το σώμα μετά τη γέννα» (όπα φίλε, στην πίστα «ραγάδες» δεν είχα ακόμα φτάσει, μην προτρέχεις, μη μου προσθέτεις άλλα άγχη που δεν είναι της ώρας, αρκετά έχω στο μυαλό μου), «αλλά εμάς δεν μας ενοχλούν» (συνεχίζει) «εμάς μας ενοχλεί το λίπος». Βρε σε ρώτησα; Ζήτησε κανείς τη γνώμη σου για τις ραγάδες και τα κιλά της εγκυμοσύνης; Βρε δεν πας να δεις αν έρχομαι γιατί μου φαίνεται ότι ακόυω βήματα; Επίσης: «Εμένα η αδερφή μου είχε πάρει πάρα πολλά κιλά όταν ήταν έγκυος και είχε γίνει σαν μπουλντόζα (ακριβώς αυτήν την έκφραση χρησιμοποίησε), αλλά μετά τα έχασε. Βέβαια δεν έγινε το σώμα της και σαν 16χρονης. Άλλο σώμα έχει η γυναίκα στα 16, άλλο στα 26 και άλλο όταν κάνει παιδί». Σε εκείνη τη φάση ήμουν πλέον έτοιμη να ορμήξω στην κουζίνα να πάρω ένα καλό, κοφτερό μαχαίρι (γιατί αυτά που δίνουν στα σερβίτσια τα εστιατόρια δεν κόβουν αρκετά) και να του ορμήσω. Βρε άντε και ..., πανίβλακα που έχεις και άποψη για το σώμα της γυναίκας και θα κάτσεις και να μας την πεις (σε εμένα και την άλλη γυναίκα της παρέας τα έλεγε, για να καθόμασταν εμείς να μιλάμε για τις σεξουαλικές επιδόσεις των ανδρών να δούμε πώς θα του άρεσε του ηλίθιου). Το κακό είναι ότι με εκνεύρισε (δεν ξέρω αν έγινε εμφανές από τα παραπάνω) και ότι άργησα να καταλάβω ότι έπρεπε να εφαρμόσω το σύστημα «μπαινάκης βγαινάκης» ή να βρω μια πρόφαση να κάνω μία βόλτα και μετά να πάρω τον καλό μου να εξαφανιστούμε. (Και όχι απλώς πρόφαση αλλά λόγο σοβαρό είχα βασικά, γιατί είμαι αλλεργική στις γάτες, και το μαγαζί, αν και ήταν έξω, είχε εκατό γάτες να σουλατσάρουν και με είχε ενοχλήσει –άλλο θέμα αυτό, το αν έκανα καλά να υπομείνω κάτι που είναι επιβλαβές για την υγεία μου για να μην χαλάσω μια κοινωνική συνάντηση. Μάλλον βλακεία έκανα, δεδομένου μάλιστα το τι υπέμεινα από τον ανεκδιήγητο.) Μα δεν την ξαναπαθαίνω. Άλλες φορές θα μένω σπίτι καλύτερα και θα βγαίνω με άτομα που ξέρω καλά και είμαι σίγουρη ότι δεν θα με εκνευρίσουν.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-35723172199803386472011-09-12T17:39:00.000+03:002011-09-12T17:39:41.161+03:00Η αυτόματη μετάφραση αποδείχθηκε ανώτερη των μεταφραστώνΚαι ναι, αγαπητοί μου, δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η ημέρα που εγώ, μία επαγγελματίας μεταφράστριας, θα παραδεχόμουν την υπεροχή των αυτόματων μεταφράσεων έναντι της μετάφρασης που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος-μεταφραστής. Δεν μπορώ όμως παρά να υποκλιθώ ταπεινά απέναντι στο μεγαλείο και τη σαρωτική δύναμη αυτού του ποιητικού δημιουργήματος, αυτού του λυρικού αριστουργήματος. Και να φανταστείτε ότι προέκυψε από την αυτόματη μετάφραση ενός απλούστατου και ταπεινότατου κειμένου... ενός ημερολογίου δίαιτας. Πού να ήταν και καλύτερο το υλικό δηλαδή, δεν τολμώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να βγει αν η πρώτη ύλη ήταν κανένας Σαίξπηρ. <br />
<br />
<i>…οι σουλτάνες και το ρύζι αποτραβιούνται, ολοκληρωμένος με τις δεύτερες σκέψεις του σιροπιού σφενδάμνου (πολύ συμπαθητικότερου από την καλοσύνη! θα ήταν!)…<br />
<br />
Ήμουν όμορφο στερεό αίσθησης την ημέρα 2 αν και ήμουν αρκετά κοίλος, τσίμπησα έτσι πολλή στα καρύδια και τα φρούτα<br />
<br />
Ήμουν ευαισθησία αρκετά αγροίκα και που ενοχλήθηκε εξαιρετικά κοντά την ημέρα 3. Οι αδένες μου ήταν στομφώδεις και εξοργισμένοι, και τα σημεία στο κιβώτιό μου και αποκηρύσσουν είναι ι – κόκκινη και καταπιεστική γόρδια αμηχανία κόμβων. Γριπίζω το Διαδίκτυο που αναρωτιέται εάν αποκλείω τα σωστά τρόφιμα, κατόπιν διάβασα ότι αυτό είναι μια ίδια φθαρμένη αντίδραση. Αποδίδω σε εκείνο το απόγειο 3-7 μπορώ παραμονή execrable και η δύναμη συμπτωμάτων σας προς τα εμπρός χειρότερα, κατόπιν μετά από αυτήν purposefulness πηγαίνετε ύπουλα υπερνικημένος έως συμπονετικός ένας κανονικός πέρα από το κομμάτι μερικών ημερών, κατόπιν η φόρμα 15 ημέρες (30) προορίζεται να είναι όπως HALLELUJAH! Αναμένω με ενδιαφέρον αυτόν!<br />
<br />
Σημείωση: καμία δράση εντέρων μέχρι τώρα, η οποία είναι μια υποψία weirdie λαμβάνοντας υπόψη το πώς στο ροζ η εισαγωγή τροφίμων μου είναι. Πολύ φυσσώδης εν τούτοις (πόσο ταπεινωτικός). από για το παρόν στον έλεγχο, ανεξάρτητα από αυτόν, αφότου συμμετέχει ένα φοβερό IBS στη μάχη που είχα τη Δευτέρα μπορεί ισχυρό κτύπημα ημέρες χουφτών για το σκοπό η αφθονία μου να θελήσει να περάσει από αυτήν πάλι έτσι παίρνω το όφελος χορηγημένος αυτό δεν είμαι αυτός εξαιρετικός.<br />
<br />
</i>Σας παραπέμπω στον φίλο blogger όπου βρήκα αυτό το σπάνιο διαμάντι για να διαβάσετε και την πραγματικά αρμόζουσα εισαγωγή του:<br />
<br />
<a href="http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/04/11/translation-automatic/">http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/04/11/translation-automatic/<br />
</a>Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-15381405522067147202011-09-08T04:48:00.003+03:002012-02-24T23:57:25.104+02:00Ο διαμελισμός της προσωπικότητας από την επικείμενη μητρότητα ή πώς το μωρό σου σε ξεσκίζει πριν ακόμη το γεννήσειςΗ εγκυμοσύνη μου με έχει μετατρέψει σε ένα ον με πολλά πρόσωπα. Ξαφνικά είναι σαν να διαμελίστηκε η προσωπικότητά μου και να ξεπήδησαν από το σχίσιμό της πολλές, αυτόνομες σχεδόν, άγνωστες ως τώρα πλευρές της προσωπικότητάς μου. <br />
Υπάρχει το κομμάτι του εαυτού μου που λαχταρά την ελευθερία. Δυνατό και περήφανο, έχει δεχθεί θανατηφόρο πλήγμα και σφαδάζει φυλακισμένο. Τρέχει προς κάθε κατεύθυνση για να ξεφύγει αλλά κλείνουν συνεχώς μπροστά του τα σίδερα, άγνωστοι μέχρι τώρα δυνάστες το πιάνουν ξανά και ξανά αιχμάλωτο κάθε φορά που προσπαθεί να αποδράσει. Παλεύει με την απελπισία γιατί ξέρει ότι δεν υπάρχει δρόμος για απόδραση αλλά δεν μπορεί να υποταχτεί και να πάψει να μάχεται να ελευθερωθεί, όπως δεν μπορεί η φλέβα στο λαιμό του βασανιζόμενου να πάψει να χτυπά επειδή το μόνο που περιμένει το σώμα είναι κι άλλος ακόμη πόνος. Η ψυχή αυτή πονά και παίρνει φόρα για να χτυπήσει κάθε φορά πιο δυνατά στον τοίχο, να νιώσει τον πόνο πιο βαθύ. Ώσπου τον καταπίνει και κάθεται σε μια γωνιά ακίνητη και ανίσχυρη, προσπαθώντας να μην παρατηρεί και να περνάει η ίδια απαρατήρητη, μήπως η σκλαβιά την ξεχάσει και απλώς την προσπεράσει. Ή μήπως σωθεί από κάποιο θαύμα. Θέλει να γυρίσει στο πριν. Να αποβάλλει τον δυνάστη.<br />
Το άλλο κομμάτι είναι η δύναμη που ζωογονεί το σώμα μου, η δύναμη της νέας ζωής. Μέσα από μένα αλλά και πάνω από μένα, πέρα από μένα, φορτίζει με ακατάλυτη ισχύ κάθε μου κύτταρο, τρυπώνει με ρίζες βαθιές και ακατανίκητες στα έγκατα της γης και στα έγκατα της μήτρας μου. Κι όσο ριζώνει και δυναμώνει, και τρέφει τον ρωμαλαίο κορμό της και πετάει σαν τόξα τα κλαδιά της, σημαδεύοντας στα ουράνια, στην αιωνιότητα, στο διηνεκές, θεριεύει μέσα μου ο αναβρασμός της και κοχλάζουν οι χυμοί μου από την ανεξάντλητη ισχύ της. Η φύση γίνεται θηρίο που βρυχάται και που κοπανάει περήφανα το στήθος του καθώς καυχιέται που κατάφερε να γραπωθεί τόσο σφικτά πάνω στην αθανασία. <br />
Κι όλο αυτό γίνεται εις βάρος του φτωχού θνητού μου εαυτού, αναδεύοντας τα σωθικά του ως τα πρόθυρα της έμεσης και ρουφώντας τη δύναμή του ως τα όρια της εξάντλησης. Το θνητό σώμα παραδίνεται ανυπεράσπιστο στο πανίσχυρο πνεύμα που το κυριεύει, δεν ξέρει αν θρέφει μέσα του τον άγγελο ή τον δαίμονα, ξέρει μόνο ότι δεν μπορεί να αντισταθεί, ότι είναι αδύναμο, ένα έρμαιο, ένα κορμί σκλαβωμένο. <br />
Μέσα από το σώμα αυτό αντιδρά και παλεύει ο πρωτόγονος εαυτός μου, που πασχίζει μονάχα να επιβιώσει μέσα από χίλιους κινδύνους και σαστισμένος γυρνά συνεχώς γύρω από τον εαυτό του προσπαθώντας να προβλέψει την επόμενη επίθεση. Η πιο αρχέγονη από τις αισθήσεις του, η όσφρηση, οξύνεται σε βαθμό βασανιστικό, ώστε να μπορεί να αντιλαμβάνεται πια τα πάντα απ’τη μυρωδιά, ενστικτώδικα, να βιώνει τη χημεία τους, να τα νιώθει πρώτα με το σώμα και μετά με το μυαλό. Για να καθαρίσει το βρώμικο, να αποφύγει το αλλοιωμένο, να διαλέξει το θρεπτικό που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή χρειάζεται, να τα νιώθει όλα δυνατά, ασφυκτικά, να βλέπει με τη μύτη ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, να αφουγκράζεται τα πάντα γύρω ακόμα και στην πιο ερμητική σιωπή.<br />
Ο πρωτόγονος εαυτός βλέπει παντού εχθρούς, παντού κινδύνους. Κάθε νεύμα είναι μια απειλή, κάθε κίνηση και υπόνοια τον τινάζει σαν κεραυνός. Έτοιμος παντού και πάντα να παλέψει, ακονίζει τα βέλη του, σφίγγει τις γροθιές του και κρατά σε εγρήγορση τα τεντωμένα αντανακλαστικά του. Περιφρουρεί το χώρο του, περιφρουρεί το σώμα του, περιφρουρεί τη φωλιά του, και είναι έτοιμο να ορμήξει σε όποιον κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του. Στρέφει απειλητικά το ρόπαλο, μαστιγώνοντας με τους κύκλους του τον αέρα, τρίζει τα δόντια του και χτυπάει με το πέλμα του στη γη, δίνοντας και σ’αυτή σήμα να σειστεί και να ξεσηκωθεί να τον υπερασπίσει. Είναι πεινασμένος, είναι αγριεμένος και είναι αποφασισμένος. Θα παλέψει ως τη στερνή του πνοή. <br />
Μέσα σ’αυτά ο σύγχρονος, σκεπτόμενος, λογικός, μαλθακός εαυτός μου παραλύει από το φόβο. Το μέλλον υψώνεται πάνω από το κεφάλι του σαν ένα κύμα πελώριο που ετοιμάζεται να τον τυλίζει σε μια δίνη ασφυκτική. Η γνώση τού έχει πει ότι τον περιμένει πόνος, πόνος σπαρακτικός και ξέσκισμα της σάρκας του, πως δόντια σιδερένια θα πετσοκόψουν απ’ έξω τα σωθικά του για να τον ξεγεννήσουν αν δεν βγει το κύημα ξεσκίζοντας εκ των ένδον το σώμα του. Ξέρει πως τον περιμένει πόνος και μαρτύριο στα όρια των οργανικών του αντοχών. Ξέρει πως είναι αναπόδραστο, και το πιο παράλογο είναι ότι όλοι του λένε πως πρέπει να το καλοδεχτεί. Ότι έτσι γίνεται σε όλα τα σώματα που γίνονται μανάδες, τίποτα το περίεργο δεν υπάρχει εδώ. Το μαρτυρικό άλγος που τον περιμένει, για τη φύση αποτελεί κοινοτυπία. Στα μηλίγγια του ο φόβος που νιώθει για αυτόν τον πόνο δε χωράει, ξεχειλίζει από τα όρια του νου. Και ίσως να μην μπορέσει να τον συλλάβει ακόμη και όταν τον νιώσει.<br />
Υπάρχουν και πλευρές του εαυτού μου που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί, η θέση τους είναι ακόμη κενή, με μονάχο να την κρατάει ένα ερωτηματικό. Είναι η γυναίκα-μητέρα με τη φροντίδα, με το βάλσαμο, με το απαλό άγγιγμα, με το δόσιμο, με το μοίρασμα, με την αυτοθυσία. Θα τυλίξει απ’το κορμί της με το κομμάτι το πιο μαλακό το παιδί της, θα αφήσει να τρέξει το αίμα της για να το θρέψει, θα δώσει ύλη και πνεύμα, και πνοή και γάλα, ουσία απ’την ουσία της, σάρκα από τη σάρκα της. Θα αφήσει να ξεσκιστούν τα σωθικά της για να βγει ελεύθερη στον κόσμο η νέα ζωή, όπως παραμερίζει η γη το χώμα για να ξεπεταχτεί το νέο βλαστάρι. Γίνεται ολόκληρη χώμα, γίνεται ολόκληρη μήτρα.<br />
Μια άλλη αθέατη και απούσα ακόμη πλευρά είναι αυτή που όχι δίνει αλλά λαμβάνει. Που παίρνει φως από τη λάμψη της ζωής, χαρά απ΄το γέλιο της, στεναγμό απ’το κλάμα της, αυτή που παίρνει πίσω τη δύναμη που πρόσφερε, και την αφομοιώνει, και την πολλαπλασιάζει, που αμοίβεται για τον πόνο της με απρόσμενη ευτυχία και πλήρωση. Δεν έχω άλλα να πω για αυτήν γιατί δεν τη βλέπω ακόμη καλά.<br />
Τέλος, πέρα και πίσω από όλα αυτά (πολύ βάθος κήπος ίσως), απλώνεται μία πλευρά μου ανεξήγητα γαλήνια, γεμάτη εμπιστοσύνη στην αρχέγονη σοφία της φύσης, μία δύναμη ήρεμη που διαπερνά αδιόρατα τη γη και τον αέρα, η ανώτερη γνώση και η σιωπηρή ισχύς που διατρέχει κάθε τι το ζωογόνο, που αγγίζει τα πάντα ευγενικά και απαλά, μια δύναμη που εξυψώνει και αγιάζει την ύπαρξη τόσο τη δική μου όσο και αυτήν που φιλοξενώ, που αγκαλιάζει κάθε στιγμή αυτής της δημιουργίας ως ιερή, τέλεια και ανεπανάληπτη. Μακάρι να την ένιωθα συχνότερα ή εντονότερα.<br />
<br />
Ουφ… όπως καταλάβατε είμαι έγκυος και όπως επίσης καταλάβατε (σόρυ για τις επαναλήψεις, αλλά τείνουν να γίνουν μέρος του στυλ μου απ’ό,τι βλέπω) την υποδέχτηκα με σπαραγμό και βάσανο την είδηση και την πραγματικότητα της εγκυμοσύνης μου. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως προσπαθώ ή να μην το σκέφτομαι («να μην παρατηρώ και να περάσω και η ίδια απαρατήρητη») ή να απορροφώμαι από τις διάφορες πρακτικές της πλευρές (είναι άλλωστε υπέραρκετές για να με κρατούν απασχολημένη και να δίνουν τροφή για τις συζητήσεις με τους γύρω μου). Ελπίζω με τον καιρό να καλυφθούν και να υπερισχύσουν οι θετικές πλευρές αυτού του τέρατος με τα πολλά κεφάλια, γιατί αλλιώς πάω γραμμή για Μήδεια.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-38659580278664080672011-06-05T18:55:00.001+03:002011-06-07T12:35:51.043+03:00Η πρώτη μου εμπειρία στη διερμηνείαΑγαπητό μου ιστολόγιο,<br />
<br />
Μιας και όπως φαίνεται κολλώνω λίγο να γράψω και να επεκταθώ σε ό,τι αφορά προσωπικά θέματα τελευταία, ας περιγράψω μία πνευματικο-επαγγελματική εμπειρία που είχα αυτό το σαβ/κο και που αφορά την πρώτη μου επαφή με τον πνευματικά εξοντωτικό χώρο της διερμηνείας (της ταυτόχρονης και ουχί της διαδοχικής, να το τονίσουμε αυτό). <br />
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων και συγκεκριμένα των διαλέξεων του p_public, μιας πρωτοβουλίας του συλλόγου αρχιτεκτόνων χανίων, είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα μεταφραστικά μου αντανακλαστικά στην μπαρουτοκροτιδική για τον εγκέφαλο διαδικασία της διερμηνείας διαλέξεων (με θέμα το δημόσιο χώρο), σχεδόν χωρίς προετοιμασία, κάποιες φορές και χωρίς καθόλου κείμενο. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα βρισκόμαστε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πας να κάνεις διερμηνεία και θες να έχεις και κείμενα; (Για την ακρίβεια μας είχαν πει ότι τα κείμενα των διαλέξεων ήταν ήδη μεταφραστμένα και θα τα διαβάζαμε και ότι θα κάναμε διερμηνεία μόνο στις ερωτήσεις του κοινού. Τελικά αυτό δεν συνέβη παρά μόνο σε ένα δύο κείμενα και θεωρήθηκε ως εντελώς απροσδόκητη τύχη, γιατί συνήθως ή ψαχνόμασταν να βρούμε ποιες παραγράφους «πήδηξε» ο ομιλητής από το κείμενο που είχαμε, ή αν τα έλεγε σε απλό προφορικό στυλ μεταφράζαμε επί τόπου, ή τέλος, κάτι που μας έφερνε σε μεγάλη απελπισία, προσπαθούσαμε να αρπάξουμε έστω και λίγες λέξεις από κάθε φράση για να φτιάξουμε μία πρόταση όταν ο άλλος είχε ένα κείμενο που το διάβαζε γρήγορα στα ελληνικά και αγγλική μετάφραση δεν υπήρχε. <br />
<br />
Η συγκέντρωση που χρειάζεται για να κάνει κανείς διερμηνεία μοιάζει πολύ με τη συγκέντρωση που έχει ο έμπειρος, εθισμένος και φανατικός παίχτης ενός video-game. Πρέπει να πεις την κατάλληλη λέξη την κατάλληλη στιγμή, όπως στο παιχνίδι πρέπει να πατήσεις το κατάλληλο κουμπάκι τώρα τώρα τώρα και όχι αργότερα γιατί θα έχεις χάσει και την πάτησες. Πρέπει να πεις αυτό που μόλις ειπώθηκε αλλά να προσέχεις και το παρακάτω, όπως ακριβώς στο παιχνίδι μία σωστή σου κίνηση ακολουθείται άμεσα από την επόμενη πρόκληση (αν και στη διερμηνεία η αύξηση στη δυσκολία δεν είναι σταδιακή αλλά εντελώς απρόβλεπτη). Μια στιγμή να αφαιρεθείς, κάτι άλλο να σκεφτείς ή κάτι να σου τραβήξει την προσοχή και πάει, πέρασε η πρόταση και εσύ τι θα πεις τώρα, το έχασες. <br />
<br />
Κι εκεί που έσπαγα και ξανακόλλαγα το κεφάλι μου να μη χάσω τις λέξεις και τα νοήματα, εμφανίζεται μπροστά μου το πιο απρόσμενο τεστ συγκέντρωσης: στα πρώτα πρώτα καθίσματα που βρίσκονται ακριβώς μπροστά στην καμπίνα διερμηνείας, δυο-τρία μέτρα μπροστά μου, δύο μελαχροινές κοπέλες με αλογοουρά πλησιάζουν επικίνδυνα η μία την άλλη, υπερβαίνοντας τα γεωγραφικά όρια ακόμη και της γυναικείας φιλίας, αρχίζουν να τρίβουν τις κάπως μυτερές μυτούλες τους και μετά να ανταλλάζουν τρυφερά όσο και απροκάλυπτα φιλάκια μέσα στην αίθουσα των διαλέξεων. Μα η σημερινή νεολαία έχει εξελιχθεί πολύ, καμία ντροπή δεν έχει, εγώ αν ήμουν λεσβία δεν θα φιλιόμουν δημόσια νομίζω, εκτός αν το κάνουν για να προκαλέσουν, τι να πω, μα αυτή η κοπέλα η αριστέρή τι ύψος έχει, μιλάμε είναι χαλαρά 1.90, πολύ ύψος βρε παιδί μου, α, κάτσε να, σηκώνεται, για να δω πώς είναι στη φάτσα, χμ, αρκετά αρρενωπά χαρακτηριστικά έχει, μωρέ μήπως είναι αγόρι;<br />
<br />
...μέχρι να τα σκεφτείς όλα αυτά λες πάλι καλά που μεταφράζει η συνάδελφος δίπλα χωρίς πρόβλημα και δεν χρειάζεται τη βοήθειά σου, διότι την έχεις κρεμάσει τόση ώρα. Με άλλα λόγια το προαναφερθέν χάζεμα κανονικά απαγορεύεται αλλά... είναι δυνατόν αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά μου; Δεν το πίστευα!<br />
<br />
Μια παρηγοριά για το ερασιτεχνικό επίπεδο της διερμηνείας μας ήταν το γεγονός ότι το κοινό μας δεν αποτελείτο και από πολλά άτομα, για την ακρίβεια την περισσότερη ώρα από τον εξής ένα: έναν ιταλό, ο οποίος όμως ήταν και εισηγητής ο ίδιος. Σε μια φάση ήταν και 2-3 άλλα ακόμα, αλλά κυρίως αυτός ήταν ο «μεγάλη η χάρη του» αποδέκτης της κάθιδρης (μα τι ζέστη στην καμπίνα!) προσπάθειάς μας. Φεύγοντας από τον συνεδριακό χώρο σκεφτήκαμε να τον ρωτήσουμε πώς του φάνηκε η διερμηνεία αλλά διστάσαμε. Και καλά κάναμε μάλλον, γιατί περνώντας τυχαία από δίπλα του τον άκουγα να λέει στην παρέα του «non ho capito molto bene…» (είναι δυνατόν να τον άκουσα να μιλάει για μια μόνο στιγμή και να άκουσα να λέει ότι δεν καταλάβαινε; Αν άκουγα και περισσότερα δηλαδή τι θα έλεγε; Θα ανέπτυσσε το πόσο άσχετες ειναι οι διερμηνείς των διαλέξεων;)<br />
<br />
Επιστρέφω στο σπίτι και 3 ώρες μετά το πέρας της κοπιώδους αυτής εργασίας ο εγκέφαλός μου είναι ακόμη τηγανισμένος, ξεροψημένος για την ακρίβεια (τον πετύχαμε ένα τσακ πριν το απανθρακωμένος, πραγματικά το καις το brain cell με τη διερμηνεία). Ας πάω λίγο στο χορό να δω πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός που θα του επιβάλλω και δεύτερη προσπάθεια αυστηρής συγκέντρωσης την ίδια μέρα.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-70163667580876527062011-04-06T10:57:00.000+03:002011-04-06T10:57:16.306+03:00What I have becomeOk, να γράψω. Αλλά να γράψω τι ακριβώς; Πώς να περιγράψω τη ζωή και τον εαυτό μου; Πρόκειται να πάω στην Αθήνα τις επόμενες μέρες και έστειλα μήνυμα σε έναν ξάδερφό μου που μένει εκεί και που έχω πολύ καιρό να δω. Όταν μου απάντησε ότι έχει χρόνο να βρεθούμε ένιωσα λίγο άσχημα, όχι επειδή δεν θέλω να τον δω, αλλά επειδή δεν είμαι σίγουρη… πώς να του περιγράψω τον εαυτό μου έπειτα από τόσο καιρό που έχουμε να τα πούμε. Δηλαδή τώρα εγώ είμαι τι; Η ζωή μου είναι πώς; Νιώθω ότι όλα όσα μου συμβαίνουν είναι πολύ απροσδιόριστα. Ας κάνω μια απόπειρα περιγραφής. <br />
Έχω παντρευτεί πρόσφατα. Με τον άνδρα μου είμαστε σε αναγνωριστική φάση των ρόλων και των όρων της συμβίωσής μας (κάτι που συμβαίνει χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, που δεν ξέρω αν είναι καλό ή αν σημαίνει ότι κάτι μένει κρυμμένο). Κυρίως φοβάμαι μήπως εγώ κρατάω μέσα μου πράγματα και δεν εξωτερικεύω τα θέλω μου. <br />
Τη δουλειά μου γενικά την έχω βαρεθεί κάπως αν και παλιότερα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που έκανα πάρα πολλά για να την κατακτήσω και για να είμαι καλή σε αυτήν. Πλέον δεν είμαι τόσο αποδοτική, κυρίως όσον αφορά την ποσότητα (γιατί η εμπειρία που έχω πλέον μου επιτρέπει «όταν τελικά στρωθώ» να δώσω μια χαρά ποιότητα), και κυρίως μου λείπει η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Ίσως επειδή το αντικείμενο επαναλαμβάνεται (όποτε έχω δουλέψει με νέα και ενδιαφέροντα κείμενα, π.χ. μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά με θέμα –απίστευτο!- την εντροπία, ένιωθα άλλος άνθρωπος, με αναζωογόνησε πάρα πολύ, μου έδωσε νέα διάθεση και όρεξη). <br />
Ένα άλλο θέμα είναι ότι μένω όλη μέρα σπίτι επειδή τέτοια είναι η φύση της δουλειάς μου. Η κοινωνικότητα είναι κάτι που μου λείπει, αλλά και κάτι που μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο γιατί «ξεσυνηθίζω» να είμαι κοντά σε άλλους. Τελικά νιώθω άνετα και οικεία μόνο με πολύ κοντινές μου φίλες, που μαζί τους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το περνάω από «κοινωνικό φίλτρο» (μάλλον βλακεία έκφραση είναι αυτό, καταλάβατε τι θέλω να πω, όταν ξανασυνηθίσω να γράφω θα χρησιμοποιώ καλύτερες εκφράσεις, το υπόσχομαι!). Το περίεργο είναι ότι ενώ νιώθω πολύ ωραία όταν τύχει να βρεθώ σε ένα ευχάριστο κοινωνικό περιβάλλον, δεν επιδιώκω και τόσο να ξανασυναντηθώ με αυτά τα άτομα. Φαίνεται την έχω μάθει την απομόνωση και με έχει μάθει κι αυτή, και δύσκολα αποχωριζόμαστε η μία την άλλη. <br />
Άλλο. Έχω άγχος σχετικά με την τεκνοποίηση. Καταλαβαίνω ότι τώρα είναι η κατάλληλη ηλικία για να κάνω παιδί (ή μάλλον η ύστατη κατάλληλη ηλικία), αλλά φοβάμαι ότι όλα θα αλλάξουν τόσο πολύ αν και εφόσον και όταν γίνει αυτό που δεν θα αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι θα χάσω την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την ατομικότητά μου, τον ύπνο μου, τον προσωπικό χρόνο μου, τη σωματική μου ακεραιότητα και η λίστα δεν έχει τέλος. Ωραία, βλέπω παιδάκια καλά και χαριτωμένα και μπορεί να κάτσω να παίξουμε ή να μιλήσουμε και να περάσω όμορφα μαζί τους, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα έχω ένα δικό μου παιδί που 24 ώρες το 24ωρο θα είναι υπό την ευθύνη και τη φροντίδα μου. Με τρομοκρατεί αυτό. Μου γκρεμίζει όλο το παρόν. <br />
Και τι χαρές έχει το παρόν σου που θα στερηθείς δηλαδή, θα μου πείτε. Ας γράψω και για αυτό. Αέρα στα πανιά και τα πνευμόνια μου δίνει η έντονη σωματική άσκηση στην οποία επιδίδομαι σε πολύ συχνή βάση. Οι ενδορφίνες αναβλύζουν άφθονες έπειτα από κάθε αθλητική δραστηριότητα και παίζουν βασικό ρόλο στη βιοχημική ισορροπία του εγκεφάλου μου και τη διατήρηση της ψυχικής μου γαλήνης (στο βαθμό που την έχω). Βέβαια καμιά φορά η έντονη άσκηση με αφήνει πολύ κουρασμένη, αλλά μου φέρνει τόση βαρεμάρα η χαμηλής έντασης δραστηριότητα που πάντα θέλω να κάνω κάτι δύσκολο. <br />
Μία δεύτερη ευχάριστη ασχολία που πρόσφατα έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε πάθος είναι ο χορός, και συγκεκριμένα το αργεντίνικο tango (το γράφω με λατινικούς χαρακτήρες γιατί δεν ξέρω αν είναι σωστό να γράφουμε τάγκο ή τάνγκο, και τα δύο λάθος μου φαίνονται). Παρόλο που είναι η τέταρτη χρονιά που ασχολούμαι με χορούς, φέτος μόνο, που πήγα σε μια πιο «ψαγμένη» σχολή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι αυτόν τον χορό ακριβώς όπως αναζητούσα. Σαν μία συνομιλία και γνωριμία με το δικό μου σώμα πρώτα και μετά με το σώμα του παρτενέρ, σαν μία συναρπαστική άσκηση ισορροπίας στο τεντωμένο σχοινί της αντίληψης και των αισθήσεων, μία σπαρακτική προσπάθεια ελέγχου κάθε πιθαμής του σώματος, μία κατακόρυφη βουτιά στα άδυτα μιας άλλης διάστασης του εαυτού μου. Ασκητική αυτοσυγκέντρωση, ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στις εντολές που στέλνει το μυαλό για να χαλιναγωγήσει τα μέρη του σώματος, προσοχή πανέτοιμη κάθε στιγμή να αντιληφθεί τις κατευθύνσεις, τις διαθέσεις, να βρει τα πατήματα, να βρει τη στάση, να βρει το γύρισμα, νομίζεις πως όλη η ενσυνείδητη σκέψη σου δεν φτάνει να το ελέγξεις όλο αυτό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις με την εξάσκηση κάποιες από τις εντολές να αρχίσουν να δίνονται αυτόματα, ώστε να μπορέσεις να επεξεργαστείς καινούριες. Στίψιμο του μυαλού για χάρη της κίνησης του σώματος. Κάθε χορός και μια παρτίδα σκάκι που ακονίζει τις κιναισθητικές σου ικανότητες. Θα μπορούσα να μιλάω ή να γράφω για ώρες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Κάτι άλλο που μου αρέσει πολύ τελευταία είναι η μαγειρική (αν και δεν μου ασκεί την ίδια μαγεία με το χορό, με απορροφά εξίσου). Μ’ αρέσει να διαβάζω πολλές συνταγές πριν αποφασίσω τι θα μαγειρέψω (έχω κάτι φιλέτα μπακαλιάρου στην κατάψυξη τώρα και μέχρι να καταλήξω στο πώς θα τα μαγειρέψω θα έχω κάνει ολόκληρη διατριβή, τρεις ψαροτσελεμεντέδες θα μπορώ να γράψω). Επίσης μου αρέσει το διάβασμα, δεν το είπα. Τώρα διαβάζω το Πόλεμος και Ειρήνη. Βασικά από το 2010 το διαβάζω και μόνο τώρα πέρασα τη μέση. Όταν το τελειώσω θα το γράψω στο status μου στο facebook σαν σημαντικό κατόρθωμα). <br />
Αυτά μου αρέσουν να κάνω, αν δεν χρειαζόταν να δουλεύω φαντάζομαι ότι θα μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ άσκησης, χορού, μαγειρικής και διαβάσματος (αν και ίσως κάποια στιγμή να βαριόμουν και να καταντούσα να κάνω πεντικιούρ και ψώνια όπως οι real housewives of Athens). <br />
Ας καταλήξω όμως κάπου το post μου, φαντάζομαι έχω αρχίσει να κουράζω τον αναγνώστη. Την ιστορία της ζωής μου έγραψα, κυριολεκτικά. Τελικά τα κατάφερα να γράψω κάτι ειλικρινές και αυθεντικό για τον εαυτό μου. Ελπίζω να τη συνεχίσω αυτή τη μορφή ψυχοθεραπείας. Συγνώμη αν σας κούρασα.Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-58088116232613525382011-02-24T14:47:00.000+02:002011-02-24T14:47:54.164+02:00Μου έπεσε ο ουρανός της χύτρας στο κεφάλιΆνοιξε ο τέντζερης, κύλησε το καπάκι...και μου'ρθε κατακούτελα. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία που θα σας διηγηθώ σε αυτό το post (μα πώς τα καταφέρνω να τα αποκαλύπτω όλα από τον τίτλο ακόμη και να σκοτώνω εντελώς το σασπένς, είναι ταλέντο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να το κάνει). Πάω η δύσμοιρη να φτιάξω μια μακαρονάδα για τον αδερφό μου που θα ερχόταν. Η κανονική μου κατσαρόλα είχε τον κιμά μέσα, έτσι πήγα να κατεβάσω τη χύτρα, η οποία ήταν φυλαγμένη στο πάνω μέρος των ντουλαπιών της κουζίνας. Μόνο που το καπάκι της χύτρας (είναι και βαρύ βαρύ) δεν ήταν τοποθετημένο καλά, με αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να με χτυπήσει με το πλάι του στο μέτωπο, λίγο πάνω από τη γραμμή των μαλλιών. Στη συνέχεια έπεσε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, όπου έσπασε ένα πιάτο και ένα πιατάκι καφέ και συνέθλιψε εντελώς ένα άδειο κυπελάκι total, για να καταλήξει στο πάτωμα. Έφαγα γερό χτύπημα. Ένας παράγοντας που ίσως συνέβαλε στον βαρύτατο, πραγματικά, αντίκτυπο του χτυπήματος, αλλά σίγουρα δεν επέφερε την καταστροφή που θα μπορούσε, ήταν η (ατυχής) επιλογή μου να πατήσω σε μία καρέκλα γραφείου με ροδάκια (ιδιοφυής κίνηση, πραγματικά). Ευτυχώς η καρέκλα δεν πήγε πουθενά με το συμβάν, με ανάγκασε όμως ίσως να κρατήσω ίσιο το σώμα μου για να ισορροπήσω, ενώ αν έσκυβα λίγο μπορεί και να με έβρισκε ξώφαλτσα. Και έτσι μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι που λένε. Το σοκ από το χτύπημα με έστειλε κατ' ευθείαν να ξαπλώσω, ενώ λίγο αργότερα η ψυχολογική του επίδραση μου έφερε για λίγο ένα σιωπηλό κλάμα. Έβαλα παγάκια αλλά μετά πονούσα από το πάγωμα και τα έβγαλα. Έτσι κι αλλιώς το χτύπημα ήταν κάτω από τα μαλλιά και το καρούμπαλο δεν θα φαινόταν. Όλο το απόγεμα ήμουν ξαπλωμένη και δεν είχα διάθεση να ακούσω και να δω το παραμικρό αλλά όλο με έπαιρναν τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά και δεν κατάφερα να ηρεμήσω. Και πάλι όμως βαρέθηκα κάποια στιγμή την τόση ξάπλα, και το βράδυ πήγα σινεμά (είπα στις φίλες μου να έρθουν να με πάρουν, γιατί η ζαλάδα μάλλον θα με οδηγούσε και σε σύγκρουση στο δρόμο). Τι να πω, μακάρι να κουνήθηκε τουλάχιστον λίγο το κεφάλι μου και να έστρωσε καλύτερα το λίγο μυαλό που έχει απομείνει μέσα!Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-91644569333740736122011-02-16T11:30:00.001+02:002011-02-16T11:32:09.464+02:00Ο εφιάλτης της νοικοκυράς<iframe title="YouTube video player" width="560" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/t3tQh4pDke0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Θυμάμαι αυτό το βίντεο κλιπ από πολύ παλιά, από μικρή, όταν δεν με αφορούσε ιδιαίτερα το περιεχόμενό του. Είναι ιδιαίτερα παραστατικό και νομίζω έχει συμβάλλει στην καχυποψία που απέκτησα μεγαλώνοντας προς την ιδέα του έγγαμου βίου, μαζί με τη Μαίρη Παναγιωταρά και εκείνο το τραγούδι που τραγουδά η Πρωτοψάλτη και λέει "είχε ένα σίδερο μ'ατμό και λίγο ιδρώτα στο λαιμό/Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας/μια πιέτα δύσκολη πατά και λέει στον άνδρα ξαφνικά/πως πάει κι αυτός ο μήνας"... κλπ. Η δύναμη που έχουν αυτά τα τραγούδια να περιγράφουν τόσο άμεσα το βίωμα της γυναίκας μέσα από πεζά στοιχεία της καθημερινότητας, αυτή η αίσθηση του αναπόδραστου που μεταφέρουν, η παραίτηση, η αγανάκτηση, η καταπίεση, η στρέβλωση του εαυτού μέσα από το άχαρο και επαναλαμβανόμενο, το νοικοκυριό να πέφτει πάνω στη γυναίκα σαν μια πικρή μοίρα, μου σπάραζαν την καρδιά ακόμη κι όταν ήμουν ακόμη σε μαθητική ηλικία. Φυσικά όσο περνάει ο καιρός συμφιλιωνόμαστε με πράγματα που παλαιότερα θεωρούσαμε αδιανόητα.<br />
<br />
Don't look back, don't give up, pour yourself another cup...Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-75568755274083546272010-12-28T21:56:00.003+02:002010-12-28T21:58:30.929+02:00…και τώρα κάνε ένα παιδί.…όπως λέμε πήγαινε να πάρεις ένα κουτάκι τσίχλες απ’το περίπτερο. Έτσι απλά; Άντε μία και παντρεύτηκα, άντε κι άλλη μία να κάνω ένα παιδί; Μα η ζωή μου θα αλλάξει εντελώς με αυτό το πράγμα! («Το πράγμα»; Αδυνατώ προφανώς να συλλάβω την έμψυχη διάστασή του). Δεν ξέρω, η ζωή μου έχει αλλάξει τόσο πολύ με το γάμο, δεν έχω προλάβει να προσαρμοστώ και να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει, νιώθω ότι συντελούνται πάνω και εντός μου αλλαγές που με μεταμορφώνουν σε μία ύπαρξη που ακόμη δεν αναγνωρίζω, και πριν προλάβω καλά καλά να αντιληφθώ τη νέα κατάσταση, να βάλω στην εξίσωση ναυτίες, εμετούς, κομάρες, κοιλιά τούρλα, αποχή από την έντονη γυμναστική (την πηγή ενδορφινών με εξισορροπεί ψυχολογικά και αποτελεί πρωταρχικό έρεισμα της ψυχικής μου υγείας), και όλα αυτά ως προάγγελο μόνο μιας «σκατομηχανής που κλαίει» (αυτά δεν είναι λόγια δικά μου, είναι λόγια μιας νεαρής μάνας παρακαλώ, μη μου τα χρεώσετε) και που θα διεκδικεί ανυποχώρητα 24 ώρες από κάθε 24ωρό μου; Που θα μου στερεί τον ύπνο μου (το έτερον έρεισμα της ψυχικής μου υγείας), θα παίζει με τα νεύρα μου, (ααα, ξέχασα τις ραγάδες και το ξεφουσκωμένο βυζί, για να μην αναφέρω πόσο μπλιαχ μου φαίνεται ο θηλασμός ή την ξεχειλωμένη κοιλιά και τα κιλά της εγκυμοσύνης!!!) Βοήθεια!!! Το αγέννητο παιδί μου απειλεί την υπόλοιπη ζωή μου!!! (Γμτ, κάνει ομοιοκαταληξία, στερεί από τον δραματικό τόνο που ήθελα να δώσω.)Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-39397345541686846132010-12-17T12:07:00.000+02:002010-12-17T12:07:36.719+02:00Συμβουλές για τα δώρα των γιορτών (και όχι μόνο)Βρήκα ένα ωραίο link σχετικά με τα δώρα (όπου αναπτύσσεται διεξοδικότατα το επίκαιρο αυτό θέμα, όπως θα δείτε όσοι το διαβάσετε), κι είπα να σας το κάνω πάσα, να τη βγάλω και φτηνά με το σημερινό post:<br />
<br />
<a href="http://www.fabulousgifts.com/Articles.asp?ID=134">http://www.fabulousgifts.com/Articles.asp?ID=134</a>Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-50782739913514291082010-12-10T11:19:00.004+02:002010-12-10T11:22:28.517+02:00Περασμένη ξεχασμένηΑγαπητό μου ιστολόγιο, σε έχω ξεχάσει τελείως. Έχω σταματήσει να γράφω τόσο στο μπλογκ όσο και προσωπικά κείμενα που δεν προορίζονται για δημοσίευση, και νομίζω σε λίγο καιρό η ικανότητά μου να γράψω ένα κείμενο σαν αυτά που περιέχει το ιστολόγιό μου θα είναι η ίδια με κάποιου που δεν μιλάει ελληνικά. Οι αλλαγές στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες ήταν μεγάλες, και αυτό με κάνει να νιώθω έξω από τα νερά μου –συν ότι επειδή πλέον έχω αλλάξει και κατοικία, δεν έχω την ίδια αίσθηση του προσωπικού χώρου, τόσο σε «γεωγραφικό» όσο και σε νοητικό επίπεδο, ώστε να συγκεντρωθώ και να αποτυπώσω σε λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Από την άλλη πάλι νιώθω ότι την περίοδο αυτή γίνονται μέσα μου τόσες ζυμώσεις και ανακατατάξεις που θα ήταν κρίμα να μην καταγραφούν (ή να μην προσπαθήσω, έστω). Δεν ξέρω βέβαια σε τι βαθμό είμαι έτοιμη να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου –αν και είναι μάλλον λίγοι, αναγκαστικά, αφού έχω αποφασίσει να κρατήσω το blog κρυφό από κάποια άτομα- την καινούρια φυσιογνωμία που σιγά σιγά αποκτώ και που ακόμη και σε μένα δεν είναι ακόμη πλήρως αναγνωρίσιμη. Το πέρασμα από το Sex & the City στο Desperate Housewives (!) με βρίσκει σε μία ενδιάμεση κατάσταση όπου δεν έχω πάρει απόφαση να αποχαιρετήσω οριστικά τον πιο “cool” εργένικο εαυτό μου για να περάσω στην ξενέρα –ή τουλάχιστον στην κάπως ξενερουά και σίγουρα όχι και τόσο glamorous εικόνα μιας… δεν ξέρω αν αντέχω να το πω… νοικοκυράς (υποτυπωδώς εργαζόμενης αυτήν περίοδο ευτυχώς ή δυστυχώς). (Στην προηγούμενη πρόταση αξίζει να προσέξουμε ότι η συγγραφεύς γνωρίζει και χρησιμοποιεί εύστοχα στην έκφρασή της τη λεπτή διάκριση μεταξύ των λέξεων «ξενέρα» (υψηλός βαθμός ξενερότητος, ένα στάδιο κάτω από την «καραξενέρα» και την «απόλυτη ξενέρα») και «ξενερουά» (μέτριος βαθμός ξενερότητος, καθώς η γαλλοπρεπής κατάληξη προσδίδει μία κάποια αίγλη. Πρόκειται προφανώς για blogger ικανότατη στο χειρισμό του λόγου και στην απόδοση των λεπτών αποχρώσεων του κάθε νοήματος). <br />
Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Πώς να μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες ότι αντί να κάνω διάφορα cool stuff όπως <a href="http://bio638.blogspot.com/2006/10/blog-post.html">ταξίδια στην άπω ανατολή</a> ή να τρώω <a href="http://bio638.blogspot.com/2006/06/blog-post_24.html">θεαματικές σαβούρες στη Χάληδων</a> (αν και αυτό δεν με εμποδίζει και τίποτα να το κάνω και τώρα, εκτός από το γεγονός ότι δεν βγαίνω και πολύ από το σπίτι), κάθομαι και μαγειρεύω σαν καλή νοικοκυρούλα; (Με υψηλές αξιώσεις μπορώ να πω, την ώρα που όλο το τηλεθεάμον κοινό βλέπει σεφ, εγώ αγνοώ τις σχετικές εκπομπές διαβάζω βιβλία και συνταγές μαγειρικής σαν να ήταν μυθιστορήματα και περνάω στην πράξη.) Μάλλον θα πρέπει να σας «ξεντραπώ» και να αρχίσω και πάλι να μοιράζομαι μέρος του εαυτού μου με τη blogόσφαιρα, όσο πεζό και αδιάφορο και αν μου φαίνεται ότι είναι πλέον. Ίσως αυτό με συμφιλιώσει και με τους νέους μου ρόλους τελικά…Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-32015052896388682922010-09-30T11:27:00.004+03:002010-09-30T11:54:59.370+03:00Inception και άλλες ταινίες για τον κόσμο του υποσυνείδητουΚαιρό είχα να δω τόσο δυνατή ταινία. Γύρισα σπίτι και μου πήρε κανένα δίωρο να αποσπάσω τη σκέψη μου από τα όσα είχα δει. Ανήκει στο είδος των ταινιών που με επηρεάζουν πολύ, αυτών που έχουν να κάνουν με το αχανές, ανεξερεύνητο πεδίο του νου και του πώς μπορεί ένας κόσμος φανταστικός να υπάρχει ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και να μας αιχμαλωτίσει. Η διαφορά από τις υπόλοιπες παρόμοιες ταινίες είναι ότι εδώ μιλάμε για ένα θέαμα με καταιγιστική δράση, ένα «σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ», όπως λέει χαρακτηριστικά η εξαιρετική κριτική και ανάλυση του περιοδικού Σινεμά, στην οποία σας παραπέμπω γιατί εγώ αποκλείεται να τα έγραφα τόσο καλά (και σίγουρα όχι με τη σκουριά που κουβαλά η πένα μου αυτήν την περίοδο):<br />
<a href=" http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10177&subid=2&pubid=33666660"><br />
http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10177&subid=2&pubid=33666660</a><br />
<br />
Να σας παραθέσω και τις ταινίες που ανήκουν στην ίδια «συνομοταξία» (θα την ονόμαζα «Φυλακές του μυαλού» -τι ευφάνταστος τίτλος, δημιούργησες πάλι, εντυπωσιαστήκαμε!), τουλάχιστον όσες μπόρεσα να σκεφτώ από αυτές που έχω δει εγώ (θα υπάρχουν ίσως κι άλλες):<br />
<br />
<b>Το κελί</b><br />
Η πρώτη που σκέφτηκα. Είχα χεστεί πάνω μου κυριολεκτικά. Από το φόβο (όχι από διάρροια). Υποβλητικές εικόνες από έναν σκηνοθέτη βίντεο-κλιπ (δεν θυμάμαι το όνομά του, νομίζω είχε φτιάξει το κλιπ του Losing My Religion των REM –ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στη φάση του ύπνου που βλέπουμε όνειρα!). Μία ψυχίατρος (οκ, είναι η Τζένιφερ Λόπεζ, αλλά στο χώρο των video clip ήταν ο άνθρωπος, αυτή βρήκε πρόχειρη) μπαίνει στο υποσυνείδητο ενός κατά συρροή δολοφόνου για να μάθει που έχει κρύψει το τελευταίο του θύμα. Αλγεινές εικόνες από τον εσωτερικό κόσμο ενός αρρωστημένου μυαλού με στοίχειωναν πολλή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Άσε που στο σινεμά την περισσότερη ώρα γύριζα και κοίταζα την φίλη με την οποία είχαμε πάει μαζί. Τα pampers μου!!!<br />
<object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ICqzcsQn8Wk?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ICqzcsQn8Wk?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br />
<br />
<b>Vanilla sky</b><br />
<br />
<object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/mVp2YVNSBv0?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/mVp2YVNSBv0?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br />
Ο Tom Cruise και η Penelope Cruise (που τότε τα’χανε, ή τότε τα φτιάξανε, κάτι τέτοιο) σε μια ταινία που είχε ξαναγυριστεί παλιότερα στα ισπανικά από τον Ατενάμπαρ(νομίζω το λέγανε Abre los ojos ή όπως λέγεται στα ισπανικά το «Άνοιξε τα μάτια») και που έπαιζε και πάλι η Πενέλοπε με κάποιον άλλον όμως (σας εντυπωσιάζω με τις κινηματογραφικές μου γνώσεις, δεν μπορείτε να πείτε).<br />
<br />
<object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5ewhb3ic57E?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/5ewhb3ic57E?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br />
<br />
<b>Solaris</b><br />
Και αυτό νομίζω είχε ξαναγυριστεί παλιότερα (σόρυ, έχω δει μόνο τις νεότερες βερσιόν) και μετά το πήρε το χόλιγουντ και το γύρισε με τον George Clooney και έτσι το είδαν πολύ περισσότεροι. Είναι ένας διαστημικός σταθμός λέει, (άκου τώρα) που εκεί πας και βρίσκεις στο δωμάτιό σου ένα άτομο πολύ αγαπημένο που σου λείπει (το φτιάχνει το μυαλό σου γιατί ρετάρει από τη γαλαξιακή μοναξιά) και κολλάς με αυτή τη φάση και μπορεί να σου φάει τη ζωή και να μην το καταλάβεις ότι είσαι σε τροχιά γύρω από τη Γη ή να μη σε νοιάζει πια. <br />
<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ZYTmdsTEiJg?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ZYTmdsTEiJg?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br />
<br />
σας βρήκα και σκηνές από το παλιό, του 1972 παρακαλώ (Ταρκόφσκι, αστοιχείωτη, πας και βλέπεις τα χολιγουντιανά και μετά μας το παίζεις σινεφίλ και γράφεις και post κινηματογραφικού περιεχομένου, ντροπή σου, κάτσε να το δεις στα ρωσικά πρώτα και μετά μας κουνιέσαι -σόρυ ένας μικρός εσωτερικός μονόλογος μου ξέφυγε):<br />
<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/seCRhjrLNy4?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/seCRhjrLNy4?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br />
<br />
<b>The eternal sunshine of the spotless mind</b><br />
Αυτό άργησε να μου έρθει στο μυαλό (τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ταινίες τις θυμήθηκα ενώ έβλεπα το Inception) αλλά ήταν ίσως η πιο ευχάριστη ταινία της συνομοταξίας (πιο αισιόδοξη), όπου ο Τζιμ Κάρεϊ προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη του την Κέιτ Γουίνσλετ. Σημαντική ομοιότητα με το Inception ότι ο κόσμος που έχει χτιστεί στο υποσυνείδητο δεν «διαλύεται» αθόρυβα αλλά καταρρέει με καταστροφικό τρόπο και με μπόλικο ορυμαγδό (κάπου τη διάβασα τη λέξη αυτή σήμερα, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ).<br />
<object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/lnSgSe2GzDc?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/lnSgSe2GzDc?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br />
<br />
<b>The Matrix</b><br />
Εδώ οι συστάσεις νομίζω περιττεύουν. Σημαντική ομοιότητα με το Inception η άφθονη δράση και το feelgood που σου βγάζει πολλές φορές μέσα στην ταινία το χορταστικό θέαμα. (Δεν σας βάζω trailer, το ξέρετε).<br />
<br />
<b>Flatliners</b><br />
Εδώ έχουμε να κάνουμε με near-death experiences μιας ομάδας φοιτητών ιατρικής που κάνουν πειράματα μεταξύ τους και βάζουν κάθε έναν από την ομάδα να πλησιάσει στο όριο του θανάτου για να δουν τι παίζει στο λυκόφως του άλλου κόσμου. Spooky. (Επίσης με στοίχειωσε, δεν είμαι εγώ για τέτοια). <br />
<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/oCm_NMU6Phw?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/oCm_NMU6Phw?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br />
<br />
<b>Total recall</b><br />
Ένα τελευταίο που μου ήρθε. Θα το ξέρετε μάλλον. Ο Σβαρτζενέγκερ όταν δεν του περνούσε από το μυαλό να γίνει πολιτικός ούτε σε ένα παράλληλο, φανταστικό σύμπαν και η Σάρον Στόουν πριν το Βασικό Ένστικτο. <br />
<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TlI8pwlNmjk?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/TlI8pwlNmjk?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br />
<br />
Ααα, σκέφτηκα κι άλλη ταινία (πάνω στο editing του post το σκέφτηκα -ωραία ελληνικά, μεταφράστρια είστε;):<br />
<b>Ο λαβύρινθος του Πάνα</b><br />
Η ταινία που με έκανε να λατρέψω τα τεράστια κόκκινα σταφύλια (δείτε και θα καταλάβετε, στην Ελλάδα τα έχω βρει μόνο σε εισαγωγής από τη Χιλή). Θα σας παραπέμψω σε post που έχω ήδη αφιερώσει ειδικά σε αυτήν την ταινία, <a href=" http://bio638.blogspot.com/search?q=%CE%9F+%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1"><br />
http://bio638.blogspot.com/search?q=%CE%9F+%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1</a><br />
βάζω όμως και ένα trailer γιατί δεν είχα βάλει (προσπαθήστε να αγνοήσετε την ηλίθια και εντελώς αταίριαστη φωνή που ακούγεται σε όλα τα αμερικανικά τρέιλερ, χαλάει όλη την ατμόσφαιρα):<br />
<object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/EqYiSlkvRuw?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/EqYiSlkvRuw?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-72983435465786794332010-08-26T19:39:00.003+03:002010-08-26T19:41:01.518+03:00A friend's loss<a href="http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/08/19/AR2010081906354.html">http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/08/19/AR2010081906354.html</a>Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-26297225.post-47709999001638842492010-08-25T12:03:00.003+03:002010-08-25T12:05:13.271+03:00Ουφ, εντάξει το βρήκαΕντάξει, βρήκα τι έφταιγε. Για κάποιο λόγο είχε ενεργοποιηθεί η μεταγραφή σε Hindi παρακαλώ, γι'αυτό και έπαθα το σχετικό σοκ. Για το πώς μπορώ να βγάλω τους τόνους από τις ημερομηνίες ξέρει κανείς να μου πει (για να περάσουμε στα επουσιώδη);Baltazarhttp://www.blogger.com/profile/05293419072477873451noreply@blogger.com0