Καιρό είχα να δω τόσο δυνατή ταινία. Γύρισα σπίτι και μου πήρε κανένα δίωρο να αποσπάσω τη σκέψη μου από τα όσα είχα δει. Ανήκει στο είδος των ταινιών που με επηρεάζουν πολύ, αυτών που έχουν να κάνουν με το αχανές, ανεξερεύνητο πεδίο του νου και του πώς μπορεί ένας κόσμος φανταστικός να υπάρχει ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και να μας αιχμαλωτίσει. Η διαφορά από τις υπόλοιπες παρόμοιες ταινίες είναι ότι εδώ μιλάμε για ένα θέαμα με καταιγιστική δράση, ένα «σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ», όπως λέει χαρακτηριστικά η εξαιρετική κριτική και ανάλυση του περιοδικού Σινεμά, στην οποία σας παραπέμπω γιατί εγώ αποκλείεται να τα έγραφα τόσο καλά (και σίγουρα όχι με τη σκουριά που κουβαλά η πένα μου αυτήν την περίοδο):
http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10177&subid=2&pubid=33666660
Να σας παραθέσω και τις ταινίες που ανήκουν στην ίδια «συνομοταξία» (θα την ονόμαζα «Φυλακές του μυαλού» -τι ευφάνταστος τίτλος, δημιούργησες πάλι, εντυπωσιαστήκαμε!), τουλάχιστον όσες μπόρεσα να σκεφτώ από αυτές που έχω δει εγώ (θα υπάρχουν ίσως κι άλλες):
Το κελί
Η πρώτη που σκέφτηκα. Είχα χεστεί πάνω μου κυριολεκτικά. Από το φόβο (όχι από διάρροια). Υποβλητικές εικόνες από έναν σκηνοθέτη βίντεο-κλιπ (δεν θυμάμαι το όνομά του, νομίζω είχε φτιάξει το κλιπ του Losing My Religion των REM –ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στη φάση του ύπνου που βλέπουμε όνειρα!). Μία ψυχίατρος (οκ, είναι η Τζένιφερ Λόπεζ, αλλά στο χώρο των video clip ήταν ο άνθρωπος, αυτή βρήκε πρόχειρη) μπαίνει στο υποσυνείδητο ενός κατά συρροή δολοφόνου για να μάθει που έχει κρύψει το τελευταίο του θύμα. Αλγεινές εικόνες από τον εσωτερικό κόσμο ενός αρρωστημένου μυαλού με στοίχειωναν πολλή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Άσε που στο σινεμά την περισσότερη ώρα γύριζα και κοίταζα την φίλη με την οποία είχαμε πάει μαζί. Τα pampers μου!!!
Vanilla sky
Ο Tom Cruise και η Penelope Cruise (που τότε τα’χανε, ή τότε τα φτιάξανε, κάτι τέτοιο) σε μια ταινία που είχε ξαναγυριστεί παλιότερα στα ισπανικά από τον Ατενάμπαρ(νομίζω το λέγανε Abre los ojos ή όπως λέγεται στα ισπανικά το «Άνοιξε τα μάτια») και που έπαιζε και πάλι η Πενέλοπε με κάποιον άλλον όμως (σας εντυπωσιάζω με τις κινηματογραφικές μου γνώσεις, δεν μπορείτε να πείτε).
Solaris
Και αυτό νομίζω είχε ξαναγυριστεί παλιότερα (σόρυ, έχω δει μόνο τις νεότερες βερσιόν) και μετά το πήρε το χόλιγουντ και το γύρισε με τον George Clooney και έτσι το είδαν πολύ περισσότεροι. Είναι ένας διαστημικός σταθμός λέει, (άκου τώρα) που εκεί πας και βρίσκεις στο δωμάτιό σου ένα άτομο πολύ αγαπημένο που σου λείπει (το φτιάχνει το μυαλό σου γιατί ρετάρει από τη γαλαξιακή μοναξιά) και κολλάς με αυτή τη φάση και μπορεί να σου φάει τη ζωή και να μην το καταλάβεις ότι είσαι σε τροχιά γύρω από τη Γη ή να μη σε νοιάζει πια.
σας βρήκα και σκηνές από το παλιό, του 1972 παρακαλώ (Ταρκόφσκι, αστοιχείωτη, πας και βλέπεις τα χολιγουντιανά και μετά μας το παίζεις σινεφίλ και γράφεις και post κινηματογραφικού περιεχομένου, ντροπή σου, κάτσε να το δεις στα ρωσικά πρώτα και μετά μας κουνιέσαι -σόρυ ένας μικρός εσωτερικός μονόλογος μου ξέφυγε):
The eternal sunshine of the spotless mind
Αυτό άργησε να μου έρθει στο μυαλό (τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ταινίες τις θυμήθηκα ενώ έβλεπα το Inception) αλλά ήταν ίσως η πιο ευχάριστη ταινία της συνομοταξίας (πιο αισιόδοξη), όπου ο Τζιμ Κάρεϊ προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη του την Κέιτ Γουίνσλετ. Σημαντική ομοιότητα με το Inception ότι ο κόσμος που έχει χτιστεί στο υποσυνείδητο δεν «διαλύεται» αθόρυβα αλλά καταρρέει με καταστροφικό τρόπο και με μπόλικο ορυμαγδό (κάπου τη διάβασα τη λέξη αυτή σήμερα, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ).
The Matrix
Εδώ οι συστάσεις νομίζω περιττεύουν. Σημαντική ομοιότητα με το Inception η άφθονη δράση και το feelgood που σου βγάζει πολλές φορές μέσα στην ταινία το χορταστικό θέαμα. (Δεν σας βάζω trailer, το ξέρετε).
Flatliners
Εδώ έχουμε να κάνουμε με near-death experiences μιας ομάδας φοιτητών ιατρικής που κάνουν πειράματα μεταξύ τους και βάζουν κάθε έναν από την ομάδα να πλησιάσει στο όριο του θανάτου για να δουν τι παίζει στο λυκόφως του άλλου κόσμου. Spooky. (Επίσης με στοίχειωσε, δεν είμαι εγώ για τέτοια).
Total recall
Ένα τελευταίο που μου ήρθε. Θα το ξέρετε μάλλον. Ο Σβαρτζενέγκερ όταν δεν του περνούσε από το μυαλό να γίνει πολιτικός ούτε σε ένα παράλληλο, φανταστικό σύμπαν και η Σάρον Στόουν πριν το Βασικό Ένστικτο.
Ααα, σκέφτηκα κι άλλη ταινία (πάνω στο editing του post το σκέφτηκα -ωραία ελληνικά, μεταφράστρια είστε;):
Ο λαβύρινθος του Πάνα
Η ταινία που με έκανε να λατρέψω τα τεράστια κόκκινα σταφύλια (δείτε και θα καταλάβετε, στην Ελλάδα τα έχω βρει μόνο σε εισαγωγής από τη Χιλή). Θα σας παραπέμψω σε post που έχω ήδη αφιερώσει ειδικά σε αυτήν την ταινία,
http://bio638.blogspot.com/search?q=%CE%9F+%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1
βάζω όμως και ένα trailer γιατί δεν είχα βάλει (προσπαθήστε να αγνοήσετε την ηλίθια και εντελώς αταίριαστη φωνή που ακούγεται σε όλα τα αμερικανικά τρέιλερ, χαλάει όλη την ατμόσφαιρα):
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σινεμά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σινεμά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 30, 2010
Πέμπτη, Ιανουαρίου 07, 2010
Αριστούργημα!
Απλά τέλειο, από την αρχή ως το τέλος. Είναι η εναρκτήρια σκηνή από την ταινία A Shot in the Dark της σειράς του Ροζ Πάνθηρα. Όταν την πρωτοείδα είχα γράψει την ταινία στο βίντεο και αφότου την είδα τη γύριζα συνέχεια από την αρχή για να βλέπω ξανά και ξανά αυτήν την αριστουργηματική σεκάνς (τσ, γνωρίζομεν και κινηματογραφικήν ορολογίαν!).
Οι ημιφωτισμένες σιλουέτες των εραστών που ψάχνουν ακροποδητί μέσα στη νύχτα να βρουν το παράνομο ταίρι τους μοιάζουν να ρέουν η μία μέσα στην άλλη. Σαν καλολαδωμένη μηχανή, η αλληλουχία των διαδρομών τους δεν διακόπτεται από ανεπιθύμητες συναντήσεις, λες και μία ουράνια νομοτέλεια εξασφαλίζει ότι ο καθένας θα φτάσει στον προορισμό του όπως το είχε σχεδιάσει, απόλυτα απαρατήρητος, σαν να ήταν μια σκιά, σαν να ήταν μια σταλιά από τη δροσιά που κουβαλά το εσπερινό αεράκι. Ο φωτισμός, το σκηνικό, η όλη ατμοσφαιρα σε κάνει να νιώθεις σχεδόν τη γλυκιά ψύχρα της βραδιάς, νομίζεις ότι φτάνει ως τα ρουθούνια σου η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα ή το άρωμα της κοπέλας που τρέχει σαν το πουλάκι να συναντήσει τον αγαπημένο της.
Δεύτερο επίπεδο τελειότητας το τραγούδι. Η ρομαντικά υποβλητική μουσική στήνει βελούδινο χαλί για να έρθει να πατήσει μία φωνή όχι μόνο εξαιρετικά όμορφη, αλλά και καλυμμένη με πέπλο μυστηρίου. Το όνομα της τραγουδίστριας μένει ως σήμερα άγνωστο (πολλές οι υποψήφιες βέβαια), καθώς δεν υπάρχει πουθενά στους τίτλους της ταινίας, ούτε έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε κάποιο δίσκο του Mancini (μόνο η μουσική του τραγουδιού, χωρίς τα λόγια, έχει κυκλοφορήσει σε συλλογή του συνθέτη). Κάτι έχει γίνει προφανώς με τα δικαιώματα του τραγουδιού και της φωνής, καταδικάζοντας στην αφάνεια τη γυναίκα που γρατζουνάει τις πιο μελό χορδές της ψυχής μας τραγουδώντας σπαρακτικά (ιδίως αυτό το "...of Paaaris" με σκοτώνει...), ανάγοντάς την όμως ταυτόχρονα σε μύθο.
Αυτό το μικρό διαμάντι ανοίγει την αυλαία μίας κλασικής κωμωδίας, και οι τίτλοι της αρχής αρχίζουν να πέφτουν αμέσως μετά τον πυροβολισμό.
Τρίτη, Μαρτίου 17, 2009
Prime
...ή στα ελληνικά "Εγώ, αυτός και η μητέρα του". Για κάποιο λόγο μου είχε μπει να δω την ταινία αυτή σε dvd, δεν ξέρω, φαντάστηκα ότι θα ήταν μία ευχάριστη αισθηματική κομεντί που θα μου χάριζε ένα ανέμελο και ξεκούραστο δίωρο, έπαιζε και η Ούμα Θέρμαν, έπαιζε και η Μέριλ Στριπ, ε, καλή δεν θα ήταν;
Αμ δε που ήταν. Η απόλυτη αποτυχία. Τίποτα στην ταινία δεν λειτουργεί αρμονικά. Κατ' αρχάς οι χαρακτήρες δρούσαν άλλα αντ'άλλων. Η Ούμα Θέρμαν υποτίθεται ότι έχει μόλις χωρίσει στην αρχή της ταινίας, κάτι που εξομολογείται στην ψυχολόγο της, αλλά με το που γνωρίζει τον 23χρονο (που είναι ο γιος της ψυχολόγου, αυτό είναι το κλου της ταινίας υποτίθεται) ούτε που της ξαναπερνά από το μυαλό ο πρώην σύζυγός της, με ένα παφ εξαλείφεται από τη μνήμη της. Υποτίθεται ότι είναι 37 χρονών (μακάρι να είμαστε κι εμείς έτσι στα 37, είναι μία κούκλα), αλλά δεν μας δίνει τίποτα παραπάνω από ακκισμούς και σκερτσάκια χαζοέφηβης (αν και ίσως κάπου με ευχαριστεί να βλέπω ότι αυτή η ιδιαίτερης ποιότητας γυναίκα δεν βρίσκει τη θέση της μέσα σε κάτι μέτριο -προς κακό, για να είμαι πολύ επιεικής- αποδεικνύοντας ότι είναι φτιαγμένη για κάτι πολύ διαφορετικό -πχ την πέτυχα τις προάλλες στην τηλεόραση στο Βατέλ, με τον Ντεπαρντιέ, έξοχη). Η Μέριλ Στριπ υποτίθεται ότι είναι ταυτόχρονα μία ψυχολόγος, από τη μία (που μία ευρύτητα πνεύματος περιμένεις να την έχει, τελοσπάντων), και από την άλλη είναι μία νοικοκυρά που κουβαλά πλήθος μικροαστικών αντιλήψεων της εβραϊκής κοινωνίας (με εμμονή να παντρευτεί ο γιος της εβραία και διάφορα τέτοια), κάτι που δεν κολλάει, αφού ούτε μία από τις καλύτερες ηθοποιούς του Χόλιγουντ δεν μπορεί να το αποδώσει πειστικά (ο χαρακτήρας για μένα έμεινε απογοητευτικά απροσδιόριστος και μπερδευτικά αντιφατικός).
Μετά, ο πιτσιρικάς... εδώ δεν φταίει μόνο ο σκηνοθέτης και η ταινία, φταίει και ο ηθοποιός. Ο νεαρός της ταινίας, αν ήταν χρώμα θα ήταν κομοδινί: αδιάφορος, μουντός, υποτίθεται πάει με όλα αλλά στην πραγματικότητα δεν πάει με τίποτα και χαλάει και το σύνολο αν κάπου το προσθέσεις. Η πάστα του δεν είναι ούτε για δευτέρας διαλογής ταινίες με ξελιγωμένους έφηβους που κυνηγάνε γκομενίτσες (ούτε την καλτ ποιότητα που θα ζητούσαν αυτού του είδους οι ταινίες είχε). Υποτίθεται ότι ο χαρακτήρας είναι ένας 23χρονος με πάθος για τη ζωγραφική, που όμως χαντακώνει ο ίδιος τα όνειρά του ανίκανος να αντιταχθεί στις συντηρητικές αντιλήψεις της παραδοσιακής εβραϊκής οικογένειάς του. Και υποτίθεται ότι ανήκει και στο είδος του έφηβου που θα αγνοήσει τις εικοσάχρονες συνομίληκές του και θα ερωτευτεί μία μεγαλύτερη γυναίκα, όχι πια τόσο φρέσκια, σημάδι πρόωρης και απρόσμενης (ιδίως για τα ανδρικά δεδομένα) ωριμότητας, που πραγματικά στην ταινία ούτε με κιάλια δεν το διακρίνουμε. Επίσης υποτίθεται ότι είναι έξυπνος και με χιούμορ, αλλά εμείς χασμουριόμαστε όποτε μιλάει. Γιατί δεν βρήκαν κάποιον άλλον δεν καταλαβαίνω. Σαν ποιον; Αν θέλανε το γκομενάκι που φυσάει και κάνει τα κοριτσάκια να αναστενάζουν, ας βάζανε τον Τζος Χάρνετ (έτσι δεν τον λένε, τον μορφονιό που έπαιζε στο 40 μέρες και 40 νύχτες, στο Περλ Χάρμπορ και διάφορα άλλα, εντυπωσιακά ωραίο παιδί). Αν θέλανε πάλι κάτι πιο "ψαγμένο" έπρεπε να βάλουν κάτι με την πάστα που είχαν οι νεαροί του "Κύκλου των χαμένων ποιητών", γεμάτοι νεανικά ιδανικά, εφηβική ορμή και ενέργεια, με τη σπίθα της οξυγονοκόλλησης που κολλά τον κρίκο ανάμεσα στον έφηβο και τον άνδρα (πώς τα λέω ώρες ώρες, μα πού τα βρίσκω). Δεν είναι δυνατόν στους χαμένους ποιητές να βρήκαν ένα τσούρμο ολόκληρο από τέτοιους νεαρούς και σε αυτήν την ταινία να μην τους βρέθηκε ούτε ένας! (Και ένας Τζον Κιούζακ θα πήγαινε πολύ τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να κάνω εγώ το κάστινγκ της ταινίας, πάει και τελείωσε.)
Για να ολοκληρώσω τη νεκροψία της ταινίας αυτής να πω τέλος ότι εκτός από τους χαρακτήρες δεν δουλεύουν καθόλου και οι σχέσεις μεταξύ τους. Δεν μας πείθει τίποτα ότι η Θέρμαν και ο νεαρός είναι δίδυμες ψυχές με μοναδική σχέση μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνουμε τι είδους σχέση έχει η Μέριλ Στριπ με την θεραπευόμενη (τη βλέπει απλώς επαγγελματικά; νοιάζεται για αυτήν; θέλει να τη σουβλίσει πριν το πάσχα όταν μαθαίνει ότι τα έχει με τον κανακάρη της; τι τελοσπάντων; Τώρα που το σκέφτομαι το κακό ήταν ότι η ταινία έδειχνε λίγο από όλα αυτά και πολύ από τίποτα, ενώ αν έδειχνε μία ακραία περίπτωση -πχ να έχει φρικάρει άσχημα που η άλλη είναι με το γιο της- θα μπορούσε να περισώσει το κωμικό στοιχείο, ή αν εστίαζε στο δίλημμα του ψυχολόγου θα μπορούσε να δώσει μία χροιά διαφορετικού προβληματισμού. Τα έβαλαν όμως όλα εκεί πέρα τουρλού τουρλού, με ανάλογα αποτελέσματα).
Εν κατακλείδι, μην δείτε την ταινία παρά μόνο για να ξεσηκώσετε ενδυματολογικές ιδέες από το ντύσιμο της Ούμα (το μόνο πράγμα στην ταινία που είναι πραγματικά άψογο) ή να διαπιστώσετε πόσο εύστοχη και ακριβής είναι η κριτική που μόλις διαβάσατε (πολύ θα με τιμούσε κάτι τέτοιο αλλά καλύτερα μην χάνετε το χρόνο σας, όταν το πετύχετε κάποια στιγμή στην τηλεόραση και δεν έχει κάτι καλύτερο στα άλλα κανάλια θα ρίξετε μια ματιά και θα με καταλάβετε). Αυτά.
Αμ δε που ήταν. Η απόλυτη αποτυχία. Τίποτα στην ταινία δεν λειτουργεί αρμονικά. Κατ' αρχάς οι χαρακτήρες δρούσαν άλλα αντ'άλλων. Η Ούμα Θέρμαν υποτίθεται ότι έχει μόλις χωρίσει στην αρχή της ταινίας, κάτι που εξομολογείται στην ψυχολόγο της, αλλά με το που γνωρίζει τον 23χρονο (που είναι ο γιος της ψυχολόγου, αυτό είναι το κλου της ταινίας υποτίθεται) ούτε που της ξαναπερνά από το μυαλό ο πρώην σύζυγός της, με ένα παφ εξαλείφεται από τη μνήμη της. Υποτίθεται ότι είναι 37 χρονών (μακάρι να είμαστε κι εμείς έτσι στα 37, είναι μία κούκλα), αλλά δεν μας δίνει τίποτα παραπάνω από ακκισμούς και σκερτσάκια χαζοέφηβης (αν και ίσως κάπου με ευχαριστεί να βλέπω ότι αυτή η ιδιαίτερης ποιότητας γυναίκα δεν βρίσκει τη θέση της μέσα σε κάτι μέτριο -προς κακό, για να είμαι πολύ επιεικής- αποδεικνύοντας ότι είναι φτιαγμένη για κάτι πολύ διαφορετικό -πχ την πέτυχα τις προάλλες στην τηλεόραση στο Βατέλ, με τον Ντεπαρντιέ, έξοχη). Η Μέριλ Στριπ υποτίθεται ότι είναι ταυτόχρονα μία ψυχολόγος, από τη μία (που μία ευρύτητα πνεύματος περιμένεις να την έχει, τελοσπάντων), και από την άλλη είναι μία νοικοκυρά που κουβαλά πλήθος μικροαστικών αντιλήψεων της εβραϊκής κοινωνίας (με εμμονή να παντρευτεί ο γιος της εβραία και διάφορα τέτοια), κάτι που δεν κολλάει, αφού ούτε μία από τις καλύτερες ηθοποιούς του Χόλιγουντ δεν μπορεί να το αποδώσει πειστικά (ο χαρακτήρας για μένα έμεινε απογοητευτικά απροσδιόριστος και μπερδευτικά αντιφατικός).
Μετά, ο πιτσιρικάς... εδώ δεν φταίει μόνο ο σκηνοθέτης και η ταινία, φταίει και ο ηθοποιός. Ο νεαρός της ταινίας, αν ήταν χρώμα θα ήταν κομοδινί: αδιάφορος, μουντός, υποτίθεται πάει με όλα αλλά στην πραγματικότητα δεν πάει με τίποτα και χαλάει και το σύνολο αν κάπου το προσθέσεις. Η πάστα του δεν είναι ούτε για δευτέρας διαλογής ταινίες με ξελιγωμένους έφηβους που κυνηγάνε γκομενίτσες (ούτε την καλτ ποιότητα που θα ζητούσαν αυτού του είδους οι ταινίες είχε). Υποτίθεται ότι ο χαρακτήρας είναι ένας 23χρονος με πάθος για τη ζωγραφική, που όμως χαντακώνει ο ίδιος τα όνειρά του ανίκανος να αντιταχθεί στις συντηρητικές αντιλήψεις της παραδοσιακής εβραϊκής οικογένειάς του. Και υποτίθεται ότι ανήκει και στο είδος του έφηβου που θα αγνοήσει τις εικοσάχρονες συνομίληκές του και θα ερωτευτεί μία μεγαλύτερη γυναίκα, όχι πια τόσο φρέσκια, σημάδι πρόωρης και απρόσμενης (ιδίως για τα ανδρικά δεδομένα) ωριμότητας, που πραγματικά στην ταινία ούτε με κιάλια δεν το διακρίνουμε. Επίσης υποτίθεται ότι είναι έξυπνος και με χιούμορ, αλλά εμείς χασμουριόμαστε όποτε μιλάει. Γιατί δεν βρήκαν κάποιον άλλον δεν καταλαβαίνω. Σαν ποιον; Αν θέλανε το γκομενάκι που φυσάει και κάνει τα κοριτσάκια να αναστενάζουν, ας βάζανε τον Τζος Χάρνετ (έτσι δεν τον λένε, τον μορφονιό που έπαιζε στο 40 μέρες και 40 νύχτες, στο Περλ Χάρμπορ και διάφορα άλλα, εντυπωσιακά ωραίο παιδί). Αν θέλανε πάλι κάτι πιο "ψαγμένο" έπρεπε να βάλουν κάτι με την πάστα που είχαν οι νεαροί του "Κύκλου των χαμένων ποιητών", γεμάτοι νεανικά ιδανικά, εφηβική ορμή και ενέργεια, με τη σπίθα της οξυγονοκόλλησης που κολλά τον κρίκο ανάμεσα στον έφηβο και τον άνδρα (πώς τα λέω ώρες ώρες, μα πού τα βρίσκω). Δεν είναι δυνατόν στους χαμένους ποιητές να βρήκαν ένα τσούρμο ολόκληρο από τέτοιους νεαρούς και σε αυτήν την ταινία να μην τους βρέθηκε ούτε ένας! (Και ένας Τζον Κιούζακ θα πήγαινε πολύ τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να κάνω εγώ το κάστινγκ της ταινίας, πάει και τελείωσε.)
Για να ολοκληρώσω τη νεκροψία της ταινίας αυτής να πω τέλος ότι εκτός από τους χαρακτήρες δεν δουλεύουν καθόλου και οι σχέσεις μεταξύ τους. Δεν μας πείθει τίποτα ότι η Θέρμαν και ο νεαρός είναι δίδυμες ψυχές με μοναδική σχέση μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνουμε τι είδους σχέση έχει η Μέριλ Στριπ με την θεραπευόμενη (τη βλέπει απλώς επαγγελματικά; νοιάζεται για αυτήν; θέλει να τη σουβλίσει πριν το πάσχα όταν μαθαίνει ότι τα έχει με τον κανακάρη της; τι τελοσπάντων; Τώρα που το σκέφτομαι το κακό ήταν ότι η ταινία έδειχνε λίγο από όλα αυτά και πολύ από τίποτα, ενώ αν έδειχνε μία ακραία περίπτωση -πχ να έχει φρικάρει άσχημα που η άλλη είναι με το γιο της- θα μπορούσε να περισώσει το κωμικό στοιχείο, ή αν εστίαζε στο δίλημμα του ψυχολόγου θα μπορούσε να δώσει μία χροιά διαφορετικού προβληματισμού. Τα έβαλαν όμως όλα εκεί πέρα τουρλού τουρλού, με ανάλογα αποτελέσματα).
Εν κατακλείδι, μην δείτε την ταινία παρά μόνο για να ξεσηκώσετε ενδυματολογικές ιδέες από το ντύσιμο της Ούμα (το μόνο πράγμα στην ταινία που είναι πραγματικά άψογο) ή να διαπιστώσετε πόσο εύστοχη και ακριβής είναι η κριτική που μόλις διαβάσατε (πολύ θα με τιμούσε κάτι τέτοιο αλλά καλύτερα μην χάνετε το χρόνο σας, όταν το πετύχετε κάποια στιγμή στην τηλεόραση και δεν έχει κάτι καλύτερο στα άλλα κανάλια θα ρίξετε μια ματιά και θα με καταλάβετε). Αυτά.
Τρίτη, Φεβρουαρίου 17, 2009
Keira Knightley is... the Duchess
Επέλεξα να δω αυτήν την ταινία χωρίς πολλή σκέψη, με κάποιες αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μου άρεσε. Τελικά βγήκα από την αίθουσα αρκετά ευχαριστημένη και σίγουρα δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου.
Η ταινία δεν θα ήταν τίποτα άλλο από μία πομπώδης παρέλαση από κουστούμια και (κυρίως) περούκες, χωρίς τη ζωντανή και νευρώδη ερμηνεία της Κίρα Νάιτλι. Για παράδειγμα, για να καταλάβουμε το πέρασμα από την ενθουσιώδη πλην ανυποψίαστη έφηβη που μπαίνει στα ανάκτορα (πώς το λένε αυτό; έπαυλη; παλάτι; αυλή ένα στρέμμα με σπίτι γύρω γύρω;) στην πιο "ψημένη" δούκισσα λίγα χρόνια μετά αρκεί το παίξιμό της (ο σκηνοθέτης θεωρεί ότι περιττεύει να μας δώσει οποιαδήποτε άλλη πληροφορία). Παίρνει επίσης επάξια το μετάλλιο άρσης βαρών με δυσμενή γεωμετρική κατανομή γιατί καταφέρνει να περιφέρει σχεδόν χωρίς να φαίνεται ότι πονάει περούκες ιλιγγιώδους ύψους και φαντάζομαι διόλου ευκαταφρόνητου βάρους (μόνο τη λακ που θα πρέπει να έχει πάνω ανά κυβικό εκατοστό περούκας να υπολογίσεις ένα πεντάκιλο βγαίνει σίγουρα).
Ο Ραλφ Φάινς... ο Ραλφ Φάινς, τι να πούμε για αυτόν τώρα. Προσπαθούσα σε όλη την ταινία να αποφασίσω εάν μου άρεσε το παίξιμό του ή όχι. Υποτίθεται ότι είναι ένας σκληρός, αδίστακτος, άκαρδος άνθρωπος (μάλλον δούκας, το άνθρωπος φαίνεται σχεδόν σαν ευφημισμός για αυτόν), συναισθηματικά χωλός. Μέσα από το παίξιμο του Φάινς βλέπουμε ένα ανδροειδές, εγγενώς πλασμένο χωρίς συναισθήματα αλλά εντελώς μηχανικό (η αφύσικη εσωτερική κενότητα του χαρακτήρα αποδίδεται από τον Φάινς ως ρομποτική συμπεριφορά), βλέπουμε έναν άνδρα χωλό όχι μόνο στο συναίσθημα αλλά και στο περπάτημα (λίγο προς το Φρανκενστάιν το πάει), έναν άνδρα που μοιάζει όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και διανοητικά ψιλοκαθυστερημένος (πραγματικά ορισμένες στιγμές αγγίζει τα όρια του αυτισμού), βλέπουμε όμως καθαρά και πόσο "ψόφιος", από όλες τις απόψεις, είναι σε σχέση με τη γυναίκα του. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου θύμιζε πάρα πολύ τον Σημίτη (!). Από όλα τα στοιχεία που φέρνει στην ερμηνεία του ο Φάινς, που φαίνεται τελευταία να έλκει τους ρόλους "κακών" όπως το μέλι τις μύγες (ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Βόλντεμορντ στο Χάρυ Πότερ!), το καλύτερο και αναμφισβήτητα πειστικό ήταν τα μάτια του και ιδίως το χρώμα των ματιών του, ίδιο με το χρώμα που παίρνει η "ανακατεμένη" θάλασσα όταν έχει κακοκαιρία (κανονικά τα ανοιχτόχρωμα μάτια παίρνουν τέτοιο χρώμα μόνο κόντρα στη θάλασσα), αδυσώπητο και αδίστακτο σαν κι αυτήν, έτοιμο να επιφέρει πόνο και να τσακίσει ό,τι είναι υγιές και όμορφο χωρίς να έχει ιδέα τι πάει να πει ενδοιασμός (μα πώς τα λέω πάλι). Που λέτε, δεν μπορούσα να καταλάβω καν τι σόι ερμηνεία προσπαθούσε να δώσει ο Φάινς για να του βγει τόσο αψυχολόγητη που του την ξελάσπωσε των ματιών του το γαλανό, μέχρι που διάβασα σήμερα σε μία κριτική της ταινίας ότι η δούκισσα παρουσιάζεται ως βίος παράλληλος προς αυτόν της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Αυτός λοιπόν ήταν ο στόχος του φίλτατου Ραλφ! Ο Κάρολος! Έτσι ναι, το καταλαβαίνω, το παίξιμό του είναι εντελώς "Κάρολος", χωρίς την εκτρωματική ασχήμια (γι' αυτό δυσκολεύτηκα να το διακρίνω).
Η απόλυτη ανδρική ερμηνεία όμως στην ταινία ανήκει στον Ντόμινικ Κούπερ, που με το σμιλεμένο του κορμί (το κορμί είναι όλη η ερμηνεία) μαθαίνει στην Κίρα Νάιτλι τις χαρές του έρωτα που της στερούσαν οι στεγνές, διεκπεραιωτικές, ξύλινες συνευρέσεις με τον δούκα. Ψάχνω σήμερα να βρω καμιά φωτογραφία να σας δείξω και διαπιστώνω ότι τον νεαρό αυτόν τον έχουμε ξαναδεί στο Mamma Mia (ως "γαμπρό" της Μέριλ Στριπ), και μου κάνει εντύπωση ότι ο εικοσάχρονος πιτσιρικάς του μιούζικαλ είναι ο (για τριαντάρη τον κόβεις) πολιτευόμενος Charles Gray της δούκισσας (που μας άφησε να θαυμάζουμε το "Gray's anatomy", όπως λέγαμε χαριτολογώντας με τις φίλες μου).
Γενικά σας προτείνω να δείτε την ταινία αν σας είναι συμπαθή τα έργα εποχής, αν σας αρέσει η Κίρα Νάιτλι, αν γουστάρετε να βλέπετε κερατώματα και μούλικα (πωπω, σαν νταλικέρης έχω αρχίσει να εκφράζομαι, πρέπει να συμμαζευτώ λίγο), περούκες επί κεφαλής της προ πολλών ετών καλής κοινωνίας και ανάκτορα/παλάτια/επαύλεις/αυλές ένα στρέμμα με σπίτι γύρω γύρω.
Η ταινία δεν θα ήταν τίποτα άλλο από μία πομπώδης παρέλαση από κουστούμια και (κυρίως) περούκες, χωρίς τη ζωντανή και νευρώδη ερμηνεία της Κίρα Νάιτλι. Για παράδειγμα, για να καταλάβουμε το πέρασμα από την ενθουσιώδη πλην ανυποψίαστη έφηβη που μπαίνει στα ανάκτορα (πώς το λένε αυτό; έπαυλη; παλάτι; αυλή ένα στρέμμα με σπίτι γύρω γύρω;) στην πιο "ψημένη" δούκισσα λίγα χρόνια μετά αρκεί το παίξιμό της (ο σκηνοθέτης θεωρεί ότι περιττεύει να μας δώσει οποιαδήποτε άλλη πληροφορία). Παίρνει επίσης επάξια το μετάλλιο άρσης βαρών με δυσμενή γεωμετρική κατανομή γιατί καταφέρνει να περιφέρει σχεδόν χωρίς να φαίνεται ότι πονάει περούκες ιλιγγιώδους ύψους και φαντάζομαι διόλου ευκαταφρόνητου βάρους (μόνο τη λακ που θα πρέπει να έχει πάνω ανά κυβικό εκατοστό περούκας να υπολογίσεις ένα πεντάκιλο βγαίνει σίγουρα).
Ο Ραλφ Φάινς... ο Ραλφ Φάινς, τι να πούμε για αυτόν τώρα. Προσπαθούσα σε όλη την ταινία να αποφασίσω εάν μου άρεσε το παίξιμό του ή όχι. Υποτίθεται ότι είναι ένας σκληρός, αδίστακτος, άκαρδος άνθρωπος (μάλλον δούκας, το άνθρωπος φαίνεται σχεδόν σαν ευφημισμός για αυτόν), συναισθηματικά χωλός. Μέσα από το παίξιμο του Φάινς βλέπουμε ένα ανδροειδές, εγγενώς πλασμένο χωρίς συναισθήματα αλλά εντελώς μηχανικό (η αφύσικη εσωτερική κενότητα του χαρακτήρα αποδίδεται από τον Φάινς ως ρομποτική συμπεριφορά), βλέπουμε έναν άνδρα χωλό όχι μόνο στο συναίσθημα αλλά και στο περπάτημα (λίγο προς το Φρανκενστάιν το πάει), έναν άνδρα που μοιάζει όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και διανοητικά ψιλοκαθυστερημένος (πραγματικά ορισμένες στιγμές αγγίζει τα όρια του αυτισμού), βλέπουμε όμως καθαρά και πόσο "ψόφιος", από όλες τις απόψεις, είναι σε σχέση με τη γυναίκα του. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου θύμιζε πάρα πολύ τον Σημίτη (!). Από όλα τα στοιχεία που φέρνει στην ερμηνεία του ο Φάινς, που φαίνεται τελευταία να έλκει τους ρόλους "κακών" όπως το μέλι τις μύγες (ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Βόλντεμορντ στο Χάρυ Πότερ!), το καλύτερο και αναμφισβήτητα πειστικό ήταν τα μάτια του και ιδίως το χρώμα των ματιών του, ίδιο με το χρώμα που παίρνει η "ανακατεμένη" θάλασσα όταν έχει κακοκαιρία (κανονικά τα ανοιχτόχρωμα μάτια παίρνουν τέτοιο χρώμα μόνο κόντρα στη θάλασσα), αδυσώπητο και αδίστακτο σαν κι αυτήν, έτοιμο να επιφέρει πόνο και να τσακίσει ό,τι είναι υγιές και όμορφο χωρίς να έχει ιδέα τι πάει να πει ενδοιασμός (μα πώς τα λέω πάλι). Που λέτε, δεν μπορούσα να καταλάβω καν τι σόι ερμηνεία προσπαθούσε να δώσει ο Φάινς για να του βγει τόσο αψυχολόγητη που του την ξελάσπωσε των ματιών του το γαλανό, μέχρι που διάβασα σήμερα σε μία κριτική της ταινίας ότι η δούκισσα παρουσιάζεται ως βίος παράλληλος προς αυτόν της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Αυτός λοιπόν ήταν ο στόχος του φίλτατου Ραλφ! Ο Κάρολος! Έτσι ναι, το καταλαβαίνω, το παίξιμό του είναι εντελώς "Κάρολος", χωρίς την εκτρωματική ασχήμια (γι' αυτό δυσκολεύτηκα να το διακρίνω).
Η απόλυτη ανδρική ερμηνεία όμως στην ταινία ανήκει στον Ντόμινικ Κούπερ, που με το σμιλεμένο του κορμί (το κορμί είναι όλη η ερμηνεία) μαθαίνει στην Κίρα Νάιτλι τις χαρές του έρωτα που της στερούσαν οι στεγνές, διεκπεραιωτικές, ξύλινες συνευρέσεις με τον δούκα. Ψάχνω σήμερα να βρω καμιά φωτογραφία να σας δείξω και διαπιστώνω ότι τον νεαρό αυτόν τον έχουμε ξαναδεί στο Mamma Mia (ως "γαμπρό" της Μέριλ Στριπ), και μου κάνει εντύπωση ότι ο εικοσάχρονος πιτσιρικάς του μιούζικαλ είναι ο (για τριαντάρη τον κόβεις) πολιτευόμενος Charles Gray της δούκισσας (που μας άφησε να θαυμάζουμε το "Gray's anatomy", όπως λέγαμε χαριτολογώντας με τις φίλες μου).
Γενικά σας προτείνω να δείτε την ταινία αν σας είναι συμπαθή τα έργα εποχής, αν σας αρέσει η Κίρα Νάιτλι, αν γουστάρετε να βλέπετε κερατώματα και μούλικα (πωπω, σαν νταλικέρης έχω αρχίσει να εκφράζομαι, πρέπει να συμμαζευτώ λίγο), περούκες επί κεφαλής της προ πολλών ετών καλής κοινωνίας και ανάκτορα/παλάτια/επαύλεις/αυλές ένα στρέμμα με σπίτι γύρω γύρω.
Κυριακή, Ιουλίου 20, 2008
Mamma mia…
… η εξηντάρα Μέριλ Στριπ ίσον με τρεις εικοσάρες και βάλε σε αυτό το απολαυστικό μιούζικαλ, τα νησιά των Βορείων Σποράδων είναι ένας παράδεισος που ευγνωμονούμε που βρίσκεται τόσο κοντά μας, ιδανικό φόντο για τα πασίγνωστα τραγούδια των Abba που μας ξεσηκώνουν από την πρώτη νότα, πολύχρωμα πλάνα όπου μελωδία και εικόνα ζευγαρώνουν μέσα σε ένα τρελό πανηγύρι, όλη η ταινία μοιάζει με ύμνο στη χαρά της ζωής και πειστική παρότρυνση για ξεφαντώματα μέχρι πρωίας.
Στις λεπτομέρειες τώρα. Η Μέριλ Στριπ όπως είπα ίσον με τρεις εικοσάρες τουλάχιστον. Η ενέργειά της, η φυσική εσωτερική και εξωτερική ομορφιά της –καταφέρνει άνετα να λάμπει γλυκά παρά την αυστηρότητα στην οποία θα μπορούσαν να παραπέμπουν οι γραμμές του προσώπου της, η τόλμη της να δοκιμαστεί σε κάτι τόσο απαιτητικό και διαφορετικό από ό,τι την έχουμε συνηθίσει σε μια ηλικία που η μέγιστης επιτρεπόμενης έντασης δραστηριότητα θα ήταν για άλλες το πλέξιμο. Δεν διστάζει να τραγουδήσει, να χορέψει, να φανεί ερωτική δείχνοντάς μας ότι η γοητεία μιας γυναίκας ουδεμία σχέση έχει με την ηλικία της, καθώς φτάνει και ξεπερνά σε «παλμό» την κινηματογραφική της «κόρη» που έχει το ένα τρίτο της ηλικίας της. Σχεδόν σε κάνει να εύχεσαι να είχες τα χρόνια της!
Η «κόρη» είναι ένα όμορφο κορίτσι με μάτια στο χρώμα της θολής και ταραγμένης θάλασσας, ένα χείμαρρο ξανθών μαλλιών που θα μπορούσε να κάνει έναν άνδρα ακόμη και φετιχιστή και ένα σφιχτό, λυγερό κορμί με τις σωστές καμπύλες. Το αγγελικό της προσωπάκι, που παραπέμπει ταυτόχρονα στην αθωότητα ενός παιδιού και τη λαγνεία μιας γυναίκας, ακκίζεται χαριτωμένα καθώς τα ζουμερά της χείλη ακολουθούν τα λόγια των γνωστών τραγουδιών. Ιδανική για το ρόλο –νομίζω έπαιζε και στην ομώνυμη θεατρική παράσταση.
Οι μπαμπάδες: ο πιο ωραίος από αυτούς και πραγματικά ο «μεγάλος» έρωτας της “Mamma”-Στριπ, ο Πηρς Μπρόσναν, αποδεικνύεται δυστυχώς και ο πιο ακατάλληλος για το ρόλο και το είδος αυτό. Ο τύπος είναι χάρμα οφθαλμών, φοβερό πρόσωπο, φοβερό κεφάλι, φοβερό παράστημα, take me now baby here as I am, κι όμως περιορίζεται στο να κάνει το «μοντέλο» στην ταινία. Μοιάζει ανίκανος να πάρει οποιαδήποτε άλλη έκφραση εκτός από την επιτηδευμένη αν και γοητευτική ματιά του με το ελαφρό σήκωμα του φρυδιού. Το πρόσωπό του συσπάται σε ένα ύφος δυσκοίλιο (μέρες δυσκοίλιο, θα έλεγα) όταν τραγουδάει, αν και η φωνή του καθαυτή δεν είναι τόσο χάλια αν το καλοσκεφτείς. Οι στιγμές που τραγουδάει πάντως σε ξεσυντονίζουν κάπως από αβίαστο feelgood της ταινίας, σκέφτεσαι ότι καλά θα κάνουν στο Χόλιγουντ να μη βάζουν τις γλάστρες να τραγουδάνε (ακόμη και μια τόσο γοητευτική γλάστρα «χάνει» με τον τρόπο αυτό).
Οι άλλοι δύο μπαμπάδες είναι πολύ καλοί και πειστικοί, με το ίδιο τους το παρουσιαστικό «κομμένο και ραμμένο» θα έλεγε κανείς για τους ρόλους του εσωστρεφούς και άτολμου καριερίστα από τη μία και του αιώνιου ταξιδιώτη και ακούραστου εραστή της περιπέτειας από την άλλη.
Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει για τον σουρεαλισμό που αποπνέει ειδικά για έναν έλληνα η ταινία αυτή. Το τοπίο είναι αναγνωρίσιμα ελληνικό, βιωματικό, οικείο. Σου φαίνεται περίεργο το πώς φώλιασε μέσα σ’αυτό ένα πρωτοκλασάτο καστ του Χόλιγουντ από τη μία και αρκετές φυσιογνωμίες και προφορές βρετανικής προέλευσης από την άλλη, όλα αυτά δεμένα με τραγούδια που είχες συνδέσει με τη χρυσή εποχή της ντίσκο και που σε παρέπεμπαν σε διαλειπόντως αναλάμποντα στρόμπολι και όχι σε παραδοσιακούς ελαιώνες, συμπαθητικές κατσικούλες και σεμεδάκια στο βελονάκι.
Συμπερασματικά θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία, κατά προτίμηση σε σινεμά και επίσης κατά προτίμηση σε θερινό (αν και εγώ παρόλο που το είδα σε χειμερινό δεν ένιωσα την αίθουσα να με «μπουκώνει», αφού η ταινία ήταν τόσο ανάλαφρη και καλοκαιρινή).
Κυριακή, Απριλίου 13, 2008
The other Boleyn girl vs The Tudors
Πήγα χθες και είδα την ταινία με τον ελληνικό τίτλο "Η άλλη ερωμένη του βασιλιά", The other Boleyn girl στα αγγλικά. H ερωτική ζωή του Ερίκου VIIΙ, η οποία ξεπερνά τα όρια και της πιο ευφάνταστης σαπουνόπερας, έπεσε για πρώτη φορά στην αντίληψή μου το καλοκαίρι που πέρασε με αφορμή την καλογυρισμένη τηλεοπτική σειρά The Tudors που πρόβαλε καθημερινά στην τηλεόραση το Mega, αν δεν κάνω λάθος. Όσο έβλεπα τη σειρά δεν είχα ιδέα για την όλη ιστορία. Μετά το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου της σειράς είχα ήδη πληροφορηθεί τα εξής: ο Ερίκος ο 8ος είχε παντρευτεί την αρκετά μεγαλύτερή του ισπανίδα βασίλισσα Αικατερίνη της Αραγονίας, τη οποία είχε παντρευτεί προηγουμένως ο αδελφός του που όμως σκοτώθηκε (προφανώς την παντρεύτηκε για να διπλοκαβατζώσει τη βασιλεία). Μετά από κάποιο διάστημα, και έχοντας ήδη μία κόρη μαζί της (δυσανασχετώντας όμως που δεν του κάνει γιο), την ψιλοβαριέται και "απασχολείται" με διάφορες που βρίσκει στο παλάτι, μεταξύ των οποίων και η Mary Boleyn (που στο Tudors προβάλλεται ως απλώς μία ξεδιάντροπη που πέρασε από το κρεβάτι του βασιλιά). Μετά γνωρίζει και την Anne Boleyn, κατά το Tudors μία ακόμη ανάφτρα (επιτρέψτε μου τις εκφράσεις), η οποία όμως του το παίζει ηθική ("μυξοπαρθένα" μου 'ρχεται να γράψω αλλά ας κρατήσω ένα επίπεδο) και του λέει "μη, σας παρακαλώ, γιατί θέλετε να με ατιμάσετε έτσι, δεν βλέπετε η αδερφή μου τι όνομα έχει βγάλει κτλ). Αυτός λοιπόν της λέει εντάξει καλή, μου να σε πάρω να σε πάρω με παπά και με κουμπάρο αν είναι επιτέλους να σε πάρω (καλά ας το ξεχάσω το επίπεδο, το post αυτό θα είναι της χαμηλότερης υποστάθμης όπως το βλέπω). Προσπαθεί λοιπόν για ακύρωση του πρώτου γάμου, η Αικατερίνη τσινάει. Προσπαθεί να πάρει διαζύγιο μέσω του Πάπα, αποτυγχάνει. Όμως η Anne φέρει μεταρρυθμιστικές θρησκευτικές ιδέες και του "σκάει" την ιδέα να επαναπροσδιορίσει το θρήσκευμα της χώρας του, να απαλλαγεί από τον ασφυκτικό βραχνά του Πάπα και να δώσει μία νέα μορφή στη βασιλεία του, κατά την οποία θα είναι ο ίδιος ανώτατος κοσμικός και θρησκευτικός άρχοντας της Αγγλίας. Η προοπτική αυτή όχι μόνο προσφέρει μία βολική λύση στο προσωπικό πρόβλημα του Ερίκου αλλά κολακεύει και το υπερτροφικό του εγώ. Επειδή η σειρά (το Tudors, ντε) είναι βουτηγμένη στη λαγνεία και το σεξ, ο πρώτος κύκλος επεισοδίων τελειώνει με την κακομοίρα την Anne να κάνει τα πάντα για να συγκρατήσει το μαινόμενο πάθος του ξαναμμένου και ούτως ή άλλως υπερσεξουαλικού Ερίκου χωρίς τουλάχιστον να μείνει έγκυος (παρακάμπτοντας τελικά τα περί παρθενίας), προκειμένου όταν πλέον φέρει στον κόσμο το παιδί του αυτό να είναι νόμιμο τέκνο και όχι μούλικο.
Έχοντας μάθει λοιπόν τα παραπάνω, μπαίνω στο ίντερνετ για περισσότερες πληροφορίες, όπου πληροφορούμαι το συγκλονιστικό (και ευρέως γνωστό, όλα τελευταία τα μαθαίνω) γεγονός ότι η Anne Boleyn τελικά αποκεφαλίστηκε, ενώ η ίδια μοίρα περίμενε και αρκετές άλλες συζύγους του ίδιου βασιλιά. Παρατηρώ επίσης την εξόφθαλμη διαφορά ανάμεσα στη σωματική διάπλαση του πραγματικού Ερίκου (το τετράπαχος είναι πραγματικά λίγο για να την περιγράψει, πολύ μεγαλύτερο νούμερο θα πρέπει να μπει μπροστά, μια φίλη μου είδε στο Λονδίνο την πανοπλία του και είναι λέει σαν περίπτερο) και του ξανθού "κούρου" και κούκλου Τζόναθαν Ρις Μάγιερς (εδώ μου βγαίνει αυθόρμητα ένας αναστεναγμός).
Ας περάσω όμως στην ταινία The other Boleyn girl για να αρχίσω (επιτέλους) και την αντιπαράθεση ανάμεσα στη σειρά και την ταινία. Τι διαφορετικό μας λέει το στόρι της ταινίας: μας παρουσιάζει τη Mary Boleyn όχι ως μια ξετσίπωτη που χάρισε ανερυθρίαστα το λάγνο κορμί της στον βασιλιά, αλλά ως μια καλή κοπέλα και ίσως πιο όμορφη από την Anne, με αθώα ψυχή και αγνές προθέσεις, που "σερβίρεται" μεν στον Ερίκο ως ερωμένη αλλά τον "κατακτά" με τον τρόπο της γιατί ο Ερίκος βλέπει σε αυτήν μια καθαρή ψυχή. Επίσης στην ταινία η κοπέλα αυτή μένει έγκυος από τον Ερίκο και μάλιστα του κάνει γιο (νόθο όμως), κάτι που στη σειρά δεν αναφέρεται. Η Anne, από την άλλη, δεν είναι μία απλή ανάφτρα που κατακτά τον Ερίκο αναβάλλοντας συνεχώς τις υποσχέσεις που του δίνει με τα λάγνα της θέλγητρα. Είναι μία γυναίκα με υψηλή μόρφωση και ισχυρή προσωπικότητα (όπως είδα και σε άλλες πηγές), η οποία όμως δεν διστάζει να προδώσει ακόμη και την ίδια της την αδερφή προκειμένου να υλοποιήσει τις ακόρεστες φιλοδοξίες της, που φτάνουν ως το να γίνει βασίλισσα. Να κραδαίνει βέβαια την υπόσχεση του κορμιού της πάνω από τα ρουθούνια (και όχι μόνο) του ξαναμμένου Ερίκου την βλέπουμε και στην ταινία, όμως με λιγότερο λάγνες λεπτομέρειες. Απρόσμενη τροπή της πλοκής στην ταινία είναι ο βιασμός της από τον Ερίκο (δεν άντεξε άλλο ο άνθρωπος), ο οποίος στη συνέχεια την απεχθάνεται, και ουσιαστικά έκτοτε οι μέρες της είναι μετρημένες. (Βέβαια στη σειρά δεν φτάνει ως εκεί ο πρώτος κύκλος, επιφυλάσσομαι για τον δεύτερο).
Συγκρίνουμε λοιπόν κατ' αρχάς τους ηθοποιούς. Απογοητευτικός ο Μπάνα ως Ερίκος στην ταινία. Τίποτα δεν είδα από την προσωπικότητα του Ερίκου (για την ακρίβεια δεν είδα καμία προσωπικότητα, έστω και διαφορετική από αυτήν που παρουσιαζόταν στο Tudors). Αν και οι στιβαρές του πλάτες σήκωναν τα τερατωδώς ευμεγέθη ρούχα του πραγματικού Ερίκου αποδίδοντας μέρος από την "large" διάπλασή του (χωρίς να φτάνουν ως το "extra large", μια μεταποίηση την κάνανε στην ταινία), και διατηρούσε τα γένια και μια ιδέα από το γενικότερο physique του Ερίκου (προσθέτοντάς του όμως γελοιωδώς πεταχτά αυτιά), ο Μπάνα είναι εντελώς "γλάστρα" στην ταινία. Πραγματικά δεν βλέπουμε έναν άνδρα ικανό να εμπνεύσει τον έρωτα σε τόσες γυναίκες, δεν βλέπουμε καν έναν γυναικά στην ερμηνεία του. Τα σφιγμένα χείλη του ηθοποιού παραπέμπουν σε άνθρωπο συγκρατημένο και μάλλον δειλό και τα ματάκια του μοιάζουν αθώα, σαν από ποντικάκι, δεν σου δείχνουν άνθρωπο ικανό να αποκεφαλίσει τη μία σύζυγο μετά την άλλη. Ο Τζόναθαν (ααααχχχχ....) στη σειρά δεν βάζει μόνο την ομορφιά του και το εκρηκτικό του σεξ απίλ. Τα σαρκώδη χείλη του δείχνουν άνθρωπο λάγνο και φιλήδονο, ενώ ξετυλίγεται παράλληλα όλη η εγωμανία και η μεγαλομανία ενός ανθρώπου που ηδονίζεται με την εξουσία όσο και με τις γυναίκες (αν και οκ, στη σειρά κανείς δεν φαίνεται να έχει το νου του σε κάτι άλλο εκτός από το σεξ). Για τις γυναίκες ηθοποιούς δεν έχω κάποιο σχόλιο, κάθε μία νομίζω ήταν κατάλληλη και επαρκής για την απεικόνιση του αντίστοιχου προσώπου με τον τρόπο που ήθελαν να το παρουσιάσουν οι δημιουργοί.Και εδώ ένα σχόλιο για την γενικότερη αισθητική της σειράς και της ταινίας. Η ταινία μας δείχνει πολύ την εποχή, τους χώρους και τα κουστούμια "όπως θα ήταν τότε". Βλέποντάς την πολλές φορές μου έρχονταν στο νου πίνακες της εποχής αυτής που είχα δει στην Αγγλία ή στο νετ. Τα κουστούμια φαίνονταν πολύ αυθεντικά (ένιωθες σίγουρος ότι ακριβώς το ίδιο πράγμα θα έβλεπες αν πήγαινες σε αντίστοιχο μουσείο) αλλά κάπως "φθαρμένα", "παλιά", πατιναρισμένα. Το ίδιο και οι χώροι. Στη σειρά έβλεπες τα αντίστοιχα στοιχεία "όπως θα ήταν σήμερα", ή όπως θα έπρεπε να ήταν για να μας κάνουν αντίστοιχη εντύπωση σήμερα με αυτήν που έκαναν τότε. Τα κουστούμια φαίνονταν τόσο πλούσια, λαμπερά και καινούρια, που τα βελούδα που έντυναν το στήθος του Ερίκου νομίζω ότι τα βλέπω και τώρα μπροστά μου. Είχαν δε ένα σύγχρονο "styling" που σε έκανε να τα θαυμάζεις με τα σημερινά δεδομένα και να εύχεσαι να μπορούσες να τα φορέσεις σήμερα, όχι να τα εκτιμάς απλώς ιστορικά αλλά αισθητικά να σε απωθούν κάπως (σαν τις "φουστίτσες" που φοράει ο Ερίκος στην ταινία). Αυτό βέβαια ισχύει περισσότερο για τα ανδρικά ρούχα, γιατί τα γυναικεία ήταν έτσι κι αλλιώς ωραία και στις δύο περιπτώσεις.
Συνολικά θα έλεγα Boleyn girl vs Tudors σημειώσατε 2. Είδα στο video club τον πρώτο κύκλο της σειράς, ελπίζω σύντομα να φέρουν και τον δεύτερο που δεν τον έχω δει.
ΥΓ: Όχι, πείτε τώρα:
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 25, 2008
Closer
Οκ, η ταινία δεν είναι καινούρια, εγώ όμως προχθές είδα το dvd και σας γράφω εντυπώσεις. Πώς μπορείς να κάνεις μία ταινία για τις σχέσεις, τα ζευγάρια, τον έρωτα, τη ζήλια, την απιστία και να μην γίνεις βαρετός και κοινότυπος; Απογυμνώνεις τους διαλόγους από κάθε σύμβαση και συγκατάβαση. Οι ήρωες λένε αυτό ακριβώς που σκέφτονται σαν να μην νοιάζονται για το πώς θα το πάρει ο συνομιλητής τους αλλά και (αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον) σαν να έχουν πλήρη επαφή με τα συναισθήματά τους, σαν να ξέρουν ακριβώς τι νιώθουν κάθε στιγμή και πώς να το εκφράσουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι κάτι πρόστυχο, κάτι το αγενές, κάτι που θα τους κάνει να φανούν αδύναμοι, εγωιστές, δειλοί, κακεντρεχείς. Σε αυτήν την ταινία μιλάνε μεταξύ τους οι ψυχές, τα πάθη, τα ένστικτα. Μιλάνε βρώμικα, μιλάνε απροκάλυπτα, μιλάνε σαν να μην σκεπάζει τις σκέψεις τους ούτε το πιο λεπτό σεντόνι. Μιλάνε πάντα αληθινά και όποιος αντέξει. Για να μας δείξουν πώς είναι οι αλήθειες που δεν αντέχονται και γιατί δεν ξεστομίζονται. Για να μας δείξουν ότι στις σχέσεις δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια.
Και από τη φιλοσοφική ανάλυση ας περάσω στο άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας: τους ηθοποιούς. Επειδή το έργο εστιάζει στους ανθρώπους και τις ερωτικές σχέσεις τους, οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την ταινία. Πρέπει να σου δείξουν τον χαρακτήρα που υποδύονται, να σε κάνουν να αγγίξεις έστω και διαισθητικά κάτι από τον ψυχισμό τους, αλλιώς έχουν αποτύχει. Για μένα στην ταινία αυτό το πέτυχε περισσότερο από όλους η Νάταλι Πόρτμαν. Συγκλονιστική παρουσία, συνδύασε τα φυσικά της προσόντα ("the face of an angel", όπως σωστά παρατηρεί ο Κλάιβ Όουεν), την αθωότητα που εκπέμπει το πρόσωπό της με την αναπάντεχη τραχύτητα και σκληρότητα που εκπέμπει όταν εκστομίζει ατάκες διατρητικές σαν ακτίνες λέιζερ. Ως γυναίκα λόγω του παρουσιαστικού της είναι απλώς μη υποβιβάσιμη. Ακόμη και ως στριπτιζέζ, ακόμη και την ώρα που κουνιέται και μιλάει προκλητικά φορώντας σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να την πεις φτηνή. Εξωτερικά βλέπεις ένα κορίτσι, ένα παιδί, και όταν μέσα από αυτό προβάλλουν στοιχεία όπως η σάρκα και η σαγήνη της γυναίκας δεν μπορείς να της τα προσάψεις ως πρόστυχα, όταν την ακούς να μιλάει σκληρά και άκαρδα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τη διακρίνει πράγματι απάθεια.
Επίσης καλός στην ταινία ο Κλάιβ Όουεν. Το αρρενωπό παρουσιαστικό του ταιριάζει με τον πρωτόγονα αρσενικό και πορνολάγνο χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μυστηριώδης που δεν σε κάνει να τον θεωρήσεις μονοδιάστατο, σε αφήνει να αναζητάς στοιχεία ενός τέτοιου ψυχισμού μέσα στις ατάκες του.
Απογοητεύτηκα κάπως από τον Τζουντ Λο. Ενώ μου "έκανε" πολύ για το στυλ της ταινίας, δηλ. εγώ αν την έφτιαχνα θα τον επέλεγα σίγουρα, δεν είδα από αυτόν το κάτι παραπάνω. Ίσως και ο σκηνοθέτης να φταίει σε αυτό, δεν μου άφησε καμία συγκεκριμένη γεύση ο χαρακτήρας του. Απλά εμφανισιακά ταίριαζε με το όλο ντεκόρ.
Για τη Τζούλια Ρόμπερτς δεν μπορώ να μιλήσω για απογοήτευση, γιατί ούτως ή άλλως εμένα δεν μου άρεσε σαν επιλογή, άρα δεν είχα από την αρχή υψηλές προσδοκίες, μάλλον το αντίθετο. Χωρίς να παίζει άσχημα, δεν είχε το κάτι που θα σε έκανε να καταλάβεις τι είχε πια αυτή η γυναίκα και κοκορομαχούσανε για χάρη της δύο λαχταριστά αρσενικά όπως ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν. Το μόνο που φαινόταν να έχει ήταν ο ρόλος στα χέρια της. Έτυχε να διαβάσω ότι ο ρόλος προοριζόταν για την Κέιτ Μπλάνσετ και πραγματικά κρίμα που δεν τον ενσάρκωσε αυτή, ή εν πάσει περιπτώσει κάποια άλλη, όχι το απόλυτο συνώνυμο της εμπορικής ηθοποιού του Χόλιγουντ.
Φυσικά από ό,τι καταλάβατε η ταινία μου άρεσε. Θα ήθελα μόνο να είχα με κάποιον τρόπο στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας και να το έχω μελετήσει πριν τη δω, γιατί πολλές φορές το μυαλό μου δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τις ωμές αλήθειες των διαλόγων. Για το λόγο αυτό θα άξιζε ίσως να τη δω και δεύτερη φορά.
Και από τη φιλοσοφική ανάλυση ας περάσω στο άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας: τους ηθοποιούς. Επειδή το έργο εστιάζει στους ανθρώπους και τις ερωτικές σχέσεις τους, οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την ταινία. Πρέπει να σου δείξουν τον χαρακτήρα που υποδύονται, να σε κάνουν να αγγίξεις έστω και διαισθητικά κάτι από τον ψυχισμό τους, αλλιώς έχουν αποτύχει. Για μένα στην ταινία αυτό το πέτυχε περισσότερο από όλους η Νάταλι Πόρτμαν. Συγκλονιστική παρουσία, συνδύασε τα φυσικά της προσόντα ("the face of an angel", όπως σωστά παρατηρεί ο Κλάιβ Όουεν), την αθωότητα που εκπέμπει το πρόσωπό της με την αναπάντεχη τραχύτητα και σκληρότητα που εκπέμπει όταν εκστομίζει ατάκες διατρητικές σαν ακτίνες λέιζερ. Ως γυναίκα λόγω του παρουσιαστικού της είναι απλώς μη υποβιβάσιμη. Ακόμη και ως στριπτιζέζ, ακόμη και την ώρα που κουνιέται και μιλάει προκλητικά φορώντας σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να την πεις φτηνή. Εξωτερικά βλέπεις ένα κορίτσι, ένα παιδί, και όταν μέσα από αυτό προβάλλουν στοιχεία όπως η σάρκα και η σαγήνη της γυναίκας δεν μπορείς να της τα προσάψεις ως πρόστυχα, όταν την ακούς να μιλάει σκληρά και άκαρδα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τη διακρίνει πράγματι απάθεια.
Επίσης καλός στην ταινία ο Κλάιβ Όουεν. Το αρρενωπό παρουσιαστικό του ταιριάζει με τον πρωτόγονα αρσενικό και πορνολάγνο χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μυστηριώδης που δεν σε κάνει να τον θεωρήσεις μονοδιάστατο, σε αφήνει να αναζητάς στοιχεία ενός τέτοιου ψυχισμού μέσα στις ατάκες του.
Απογοητεύτηκα κάπως από τον Τζουντ Λο. Ενώ μου "έκανε" πολύ για το στυλ της ταινίας, δηλ. εγώ αν την έφτιαχνα θα τον επέλεγα σίγουρα, δεν είδα από αυτόν το κάτι παραπάνω. Ίσως και ο σκηνοθέτης να φταίει σε αυτό, δεν μου άφησε καμία συγκεκριμένη γεύση ο χαρακτήρας του. Απλά εμφανισιακά ταίριαζε με το όλο ντεκόρ.
Για τη Τζούλια Ρόμπερτς δεν μπορώ να μιλήσω για απογοήτευση, γιατί ούτως ή άλλως εμένα δεν μου άρεσε σαν επιλογή, άρα δεν είχα από την αρχή υψηλές προσδοκίες, μάλλον το αντίθετο. Χωρίς να παίζει άσχημα, δεν είχε το κάτι που θα σε έκανε να καταλάβεις τι είχε πια αυτή η γυναίκα και κοκορομαχούσανε για χάρη της δύο λαχταριστά αρσενικά όπως ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν. Το μόνο που φαινόταν να έχει ήταν ο ρόλος στα χέρια της. Έτυχε να διαβάσω ότι ο ρόλος προοριζόταν για την Κέιτ Μπλάνσετ και πραγματικά κρίμα που δεν τον ενσάρκωσε αυτή, ή εν πάσει περιπτώσει κάποια άλλη, όχι το απόλυτο συνώνυμο της εμπορικής ηθοποιού του Χόλιγουντ.
Φυσικά από ό,τι καταλάβατε η ταινία μου άρεσε. Θα ήθελα μόνο να είχα με κάποιον τρόπο στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας και να το έχω μελετήσει πριν τη δω, γιατί πολλές φορές το μυαλό μου δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τις ωμές αλήθειες των διαλόγων. Για το λόγο αυτό θα άξιζε ίσως να τη δω και δεύτερη φορά.
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 15, 2008
Atonement - Εξιλέωση
Πολύ κόσμο πήρα στο λαιμό μου να πάμε να δούμε αυτήν την ταινία (ολόκληρο τσούρμο μαζευτήκαμε) και τελικά μάλλον πως δεν πολυάξιζε τον κόπο. Αν κάποιος με ρωτούσε "είναι καλή η ταινία; Να πάω να τη δω ή θα βαρεθώ;" θα του έλεγα, "καλή είναι αλλά θα βαρεθείς". Αναλυτικά όμως:
-Εικαστικά η ταινία ήταν τέλεια. Απλώς τέλεια. Από το χρυσαφένιο στόλισμα στα φλιτζανάκια μέχρι την ταπετσαρία στους τοίχους, μέχρι τις αρχετυπικές φυσιογνωμίες των ηθοποιών όλα συνέθεταν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.
-Σε μία κριτική που είχα διαβάσει πριν πάω να δω την ταινία, μου είχε αποτυπωθεί μία φράση που μου έμεινε: "Μία ταινία φτιαγμένη για να τη βλέπεις, και όχι για να τη ζεις". Αυτό ακριβώς ένιωσα. Το μάτι ρουφούσε την εικόνα, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ιδανικές φυσιογνωμίες για τους ρόλους τους, το παίξιμό τους πολύ καλό, αλλά για κάποιο ρόλο η ενέργεια της ταινίας ήταν φυλακισμένη κάπου μέσα στο πανί και σε μένα τουλάχιστον δεν έφτασε. Κάτι πιάσαμε από το νεύρο της Κίρα Νάιτλι (χαζέψαμε με το υπέροχο πράσινο φόρεμα που φορούσε), μας αιχμαλώτισε κάποιες στιγμές το εκπληκτικό ομολογουμένως κοριτσάκι (ιδανική μορφή εκνευριστικού μικρομέγαλου, έφερνε κάπως στη Σίρλεϋ ΜακΛέην στο όχι τόσο όμορφο), ερωτευτήκαμε τον κούκλο πρωταγωνιστή (να θυμηθώ να ψάξω το όνομά του), σταθήκαμε με δέος απέναντι στη Ρεντγκρέιβ που κατάφερε να έχει ακριβώς το βλέμμα του κοριτσιού, αλλά... εγώ κάτι δεν ένιωσα. Δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα. Αντί να με βάλει στον κόσμο της η ταινία, εγώ ήμουν συνειδητά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα (λες να φταίγανε και τα προσγειωτικά ομολογουμένως σχόλια της φίλης μου που καθόταν δίπλα, η οποία στην αισθησιακή σκηνή της βιβλιοθήκης έκανε το εξής σχόλιο: "Απίστευτα παπούτσια όμως");
-Επίσης ήταν κάπως πιο μελό από ό,τι θα την ήθελα στο θέμα του μεγάλου έρωτα των πρωταγωνιστών (ναι έχω γίνει κυνική υπάρχει κανένα πρόβλημα;)
Αυτά μου έρχονται τώρα. Ο φίλος Worka με βοήθησε συζητώντας μαζί του να σκεφτώ κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, και ομολογώ ότι αν το συζητούσαμε περισσότερο θα με βοηθούσε έστω και αναδρομικά να εκτιμήσω περισσότερο και να προβληματιστώ για κάποια πράγματα που θίγει η ταινία, δεν μπορώ να πω όμως ότι πέρασα μία εξόχως ψυχαγωγική βραδιά χθες βράδυ στο σινεμά. Sorry...
-Εικαστικά η ταινία ήταν τέλεια. Απλώς τέλεια. Από το χρυσαφένιο στόλισμα στα φλιτζανάκια μέχρι την ταπετσαρία στους τοίχους, μέχρι τις αρχετυπικές φυσιογνωμίες των ηθοποιών όλα συνέθεταν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.
-Σε μία κριτική που είχα διαβάσει πριν πάω να δω την ταινία, μου είχε αποτυπωθεί μία φράση που μου έμεινε: "Μία ταινία φτιαγμένη για να τη βλέπεις, και όχι για να τη ζεις". Αυτό ακριβώς ένιωσα. Το μάτι ρουφούσε την εικόνα, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ιδανικές φυσιογνωμίες για τους ρόλους τους, το παίξιμό τους πολύ καλό, αλλά για κάποιο ρόλο η ενέργεια της ταινίας ήταν φυλακισμένη κάπου μέσα στο πανί και σε μένα τουλάχιστον δεν έφτασε. Κάτι πιάσαμε από το νεύρο της Κίρα Νάιτλι (χαζέψαμε με το υπέροχο πράσινο φόρεμα που φορούσε), μας αιχμαλώτισε κάποιες στιγμές το εκπληκτικό ομολογουμένως κοριτσάκι (ιδανική μορφή εκνευριστικού μικρομέγαλου, έφερνε κάπως στη Σίρλεϋ ΜακΛέην στο όχι τόσο όμορφο), ερωτευτήκαμε τον κούκλο πρωταγωνιστή (να θυμηθώ να ψάξω το όνομά του), σταθήκαμε με δέος απέναντι στη Ρεντγκρέιβ που κατάφερε να έχει ακριβώς το βλέμμα του κοριτσιού, αλλά... εγώ κάτι δεν ένιωσα. Δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα. Αντί να με βάλει στον κόσμο της η ταινία, εγώ ήμουν συνειδητά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα (λες να φταίγανε και τα προσγειωτικά ομολογουμένως σχόλια της φίλης μου που καθόταν δίπλα, η οποία στην αισθησιακή σκηνή της βιβλιοθήκης έκανε το εξής σχόλιο: "Απίστευτα παπούτσια όμως");
-Επίσης ήταν κάπως πιο μελό από ό,τι θα την ήθελα στο θέμα του μεγάλου έρωτα των πρωταγωνιστών (ναι έχω γίνει κυνική υπάρχει κανένα πρόβλημα;)
Αυτά μου έρχονται τώρα. Ο φίλος Worka με βοήθησε συζητώντας μαζί του να σκεφτώ κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, και ομολογώ ότι αν το συζητούσαμε περισσότερο θα με βοηθούσε έστω και αναδρομικά να εκτιμήσω περισσότερο και να προβληματιστώ για κάποια πράγματα που θίγει η ταινία, δεν μπορώ να πω όμως ότι πέρασα μία εξόχως ψυχαγωγική βραδιά χθες βράδυ στο σινεμά. Sorry...
Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2008
American Gangster
Βλέποντας χθες το τρέιλερ στο ίντερνετ δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα να πάω να δω την ταινία. Για το λόγο όμως αυτό κάθισα και διάβασα προσεκτικά την κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, μπας και με κάνει να την εκτιμήσω περισσότερο. Και έτσι έγινε.
Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.
Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.
Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.
Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.
Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;
Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.
Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.
Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.
Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.
Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;
Τι μετράει σε μία ταινία
Όταν βλέπω μία ταινία είναι πολλές οι παράμετροι βάσει των οποίων την κρίνω. Μία πολύ σημαντική από αυτές είναι η ψυχαγωγική της αξία, που είναι άλλωστε και ένας από τους βασικούς στόχους του κινηματογράφου γενικότερα. Ως προς την ψυχαγωγική αξία της για παράδειγμα με ενθουσίασε η Αστερόσκονη (και αυτό ήταν που με έκανε να πάω να τη δω και δεύτερη φορά, όχι το ότι τη θεωρώ παράμιλλη του Πολίτη Κέιν). Είναι απίστευτα σημαντικό για τον θεατή που ταλαιπωρείται από μια βέβηλη καθημερινότητα, βλέποντας μία ταινία να περνά καλά, και υπάρχουν πολλές ταινίες με αυτόν ακριβώς το στόχο που δεν το καταφέρνουν. Και φυσικά το είδος που είναι δυσκολότερο να το πετύχει αυτό είναι η κωμωδία.
Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").
Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.
Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).
Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").
Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.
Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).
Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008
Περσέπολις
Χθες πήγα και είδα την εκπληκτική αυτή ταινία που άλλοτε σε κάνει να γελάς και άλλοτε να βουρκώνεις. Σας παραπέμπω στην κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, την οποία συνυπογράφω, όπου μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ.
http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=7873&pubid=596176
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα καλλιτεχνικά εμβριθή και εύστοχα σχόλια του σινεκριτικού είναι ότι η ταινία αυτή μου έδειξε πώς η δημιουργός της αυτοβιογραφικής ιστορίας , Μαρζάν Σατραπί, μοιράζεται τα βιώματά της με τον υπόλοιπο κόσμο με μέσο την πένα της (το κόμικ), κάτι που φαντάζομαι θα πρέπει να είναι όσο λυτρωτικό και ανακουφιστικό για αυτήν όσο και η δική μου (πολύ πιο περιορισμένη βέβαια) εμπειρία μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του blog. Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που μέσα μας θεωρούμε ως τα πιο μύχια και κρυφά, όταν ανοιχτούμε και τα φανερώσουμε στους άλλους διαπιστώνουμε ότι είναι τα πιο κοινά και πανανθρώπινα. Μέσα από την ταινία αυτή γνώρισα μία γυναίκα σαν εμένα, σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες προσωπικές εμπειρίες (από την ερωτική απογοήτευση μέχρι την... αποτρίχωση), η οποία όμως έζησε σε ένα περιβάλλον πολυτάραχο, αντίξοο, με πολλούς περιορισμούς. Το ελεύθερο πνεύμα της "κλωτσάει" μέσα σε αυτό και η Μαρζάν αναζητά, όπως όλοι μας, την ταυτότητά της, τη θέση της στον κόσμο. Η Περσέπολις της έδωσε πάντως σίγουρα μια θέση στην καρδιά όσων γνώρισαν την ιστορία της μέσα από την ταινία ή το κόμικ.
http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=7873&pubid=596176
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα καλλιτεχνικά εμβριθή και εύστοχα σχόλια του σινεκριτικού είναι ότι η ταινία αυτή μου έδειξε πώς η δημιουργός της αυτοβιογραφικής ιστορίας , Μαρζάν Σατραπί, μοιράζεται τα βιώματά της με τον υπόλοιπο κόσμο με μέσο την πένα της (το κόμικ), κάτι που φαντάζομαι θα πρέπει να είναι όσο λυτρωτικό και ανακουφιστικό για αυτήν όσο και η δική μου (πολύ πιο περιορισμένη βέβαια) εμπειρία μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του blog. Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που μέσα μας θεωρούμε ως τα πιο μύχια και κρυφά, όταν ανοιχτούμε και τα φανερώσουμε στους άλλους διαπιστώνουμε ότι είναι τα πιο κοινά και πανανθρώπινα. Μέσα από την ταινία αυτή γνώρισα μία γυναίκα σαν εμένα, σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες προσωπικές εμπειρίες (από την ερωτική απογοήτευση μέχρι την... αποτρίχωση), η οποία όμως έζησε σε ένα περιβάλλον πολυτάραχο, αντίξοο, με πολλούς περιορισμούς. Το ελεύθερο πνεύμα της "κλωτσάει" μέσα σε αυτό και η Μαρζάν αναζητά, όπως όλοι μας, την ταυτότητά της, τη θέση της στον κόσμο. Η Περσέπολις της έδωσε πάντως σίγουρα μια θέση στην καρδιά όσων γνώρισαν την ιστορία της μέσα από την ταινία ή το κόμικ.
Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007
Stardust
Ναι, λοιπόν, είμαι μια χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένη και μου άρεσε τόσο που θα πάω μάλλον να το δω και δεύτερη φορά (με δύο παρέες είχα κανονίσει, τελικά πήγα με τη μία αλλά με βλέπω να πηγαίνω και με την άλλη -μην παρεξηγήσουν και τα παιδιά ε;). Πάντως εκτός από τις ρομαντικές ψυχές (ευφημισμός του προηγούμενου χαρακτηρισμού), η ταινία μπορεί επίσης να αρέσει σε κάποιον που θέλει να δει (ΣτΜ: αν είναι να δείτε την ταινία ίσως καλύτερα μη διαβάσετε παρακάτω, μη σας προϊδεάσω και σας χαλάσω την αγωνία):
-τη Μισέλ Πφάιφερ ως μία αηδιαστικά γερασμένη κακιά μάγισσα (αλλά και πανέμορφη όσο είναι ακόμη "στα καλά της" -γιατί γερνάει κάθε φορά που κάνει μάγια- να επιβαίνει περήφανα σε ένα άρμα που σέρνουν δύο... κατσικούλες)
-τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σε ρόλο κρυφο-ομοφιλόφιλου πειρατή ντυμένο χορεύτρια του κανκαν
-μία από τις σπάνιες περιπτώσεις μεταμόρφωσης (ελληνιστί makeover) του πρωταγωνιστή και όχι της πρωταγωνίστριας (ο συμπαθέστατος Τρίσταν από γλυκός αλλά αγαθός νεαρός γίνεται πολύ ελκυστικός και γοητευτικός άνδρας -από την αρχή φαίνεται αξιαγάπητος, στη συνέχεια όμως τον ερωτεύεσαι, εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα, ομολογώ)
-μία όμορφη ψηλομύτα (Sienna Miller) να τρώει χυλόπιτα
-μία απολαυστική παρέα από νεκρούς πρίγκηπες-φαντάσματα (όλοι ασπρόμαυροι και διαφανο-αόρατοι και ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονταν τη στιγμή του θανάτου τους)
-πώς θα ήταν ένα πεφταστέρι αν ήταν γυναίκα
-μία περιπέτεια φαντασίας με ξέφρενο ρυθμό, υπέροχα εφέ, γοητευτικούς πρωταγωνιστές και πολλά ηθικά διδάγματα...
...τώρα που είπα ηθικά διδάγματα να σταθώ λίγο σε αυτό γιατί θα πρέπει να διδαχθώ και η ίδια από την ιστορία: ο γλυκύτατος Τρίσταν είναι ερωτευμένος με την όμορφη Βικτόρια, μία ελαφρόμυαλη εγωίστρια που του φέρεται σαν να ήταν σκυλάκι (και φυσικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη ό,τι και να της προσφέρει γιατί θεωρεί ότι δεν είναι αρκετά καλός για κείνη -το ακούς αυτό; Ακούω να λες -Sorry, στον εαυτό που απευθυνόμουν). Πηγαίνει για χάρη της να πιάσει ένα πεφταστέρι (το οποίο έχει τη μορφή της Claire Danes) και συνειδητοποιεί ότι ο πραγματικός έρωτας και η αληθινή ευτυχία είναι δίπλα σε κάποιον με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και που θα σε θέλει για αυτό που είσαι αντί να υπολογίζει κάθε στιγμή και ώρα πόσο πολύ απέχεις από το ιδανικό του (το ακούς αυτό; Ακούω να λες- και πάλι μετά συγχωρήσεως).
Με άλλα λόγια θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία (αν δεν φάνηκε ως τώρα ότι είμαι ευνοϊκά προσκείμενη προς αυτήν), έχει κάτι για όλους, και περιπέτεια, και χιούμορ, και εφέ, και λαμπερούς πρωταγωνιστές, και έρωτα και παραμύθι και απ'όλα. Για τον χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένο που έχουμε όλοι μέσα μας και όχι μόνο.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007
Ο μάγος Άιζενχαϊμ vs Τhe Prestige
Μετά τη φόρμουλα πήραμε και ένα dvd να δούμε -είχαμε μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου από τις χλιαρές αντιδράσεις του νέου πρωταθλητή. Ο μάγος Άιζενχαϊμ ήξερα ότι έμοιαζε πολύ με την ταινία "The Prestige" που είχα δει το χειμώνα και επίσης μου άρεσε, και ήθελα πολύ να συγκρίνω τις δύο ταινίες. Και οι δύο πολύ καλές, η πρώτη ίσως καλύτερη. Συνοπτικά:
- Στον Άιζενχαϊμ η ταινία σε αφήνει να πιστεύεις ότι τα "μαγικά" που βλέπεις είναι όντως "μαγεία", και έτσι παρασύρεσαι περισσότερο από την ατμόσφαιρά της, ενώ στο Prestige, όπου σου δείχνει από την αρχή ότι πρόκειται για ταχυδακτυλουργικά κόλπα, μπαίνεις από την αρχή σε μία φάση λογικής ανάλυσης των "μαγικών", που σε κάνει να βλέπεις την ταινία ίσως πιο πολύ σαν σπαζοκεφαλιά και και λιγότερο σαν μία ωραία αναπαράσταση μίας εποχής και μίας ιστορίας -δεν είσαι τόσο από την μεριά του κοινού που αφήνεται να μαγευτεί, αλλά σε πάει πίσω στα παρασκήνια και σε βάζει να σκέφτεσαι πώς γίνεται το ένα και πώς το άλλο.
- Οι πρωταγωνιστές του Prestige Χιού Τζάκμαν και Κρίστιαν Μπηλ μπορεί είναι απείρως γοητευτικότεροι από τον Έντουαρτ Νόρτον του Άιζενχαϊμ, ο τελευταίος όμως έχει πάντα τον τρόπο να φέρνει μία πραγματικά εξαιρετική όσο και απροσδιόριστη ποιότητα στις ερμηνείες του και να εκπέμπει έναν μαγνητισμό για λογαριασμό του ρόλου του που σε αιχμαλωτίζει. Από ερμηνεία λοιπόν ψηφίζω Νόρτον.
- Οι κοπελιές... χμ, τι έχει γίνει εδώ. Η Τζέσικα Μπηλ του Άιζενχαϊμ είναι μία κούκλα που όμως δεν της ταιριάζει το στυλ της εποχής της ταινίας. Τα μικρά της μάτια μένουν γυμνά από έντονες γραμμές μακιγιάζ και χάνονται, τα χτενίσματα την αδικούν (χωρίς τίποτα βέβαια να μπορεί να "χαλάσει" ή να πάρει την προσοχή του θεατή από τα σαρκώδη και σπαρακτικά φιλήδονα χείλη της), ενώ
αδικείται επίσης από την ταινία γιατί είναι γνωστή για το υπέροχο, χυμώδες, καθηλωτικά σέξυ σώμα της, το οποίο αναγκάζεται να κρύψει κάτω από τα φαρδιά φουστάνια της εποχής (κρίμα, πολύ κρίμα). Με τη Σκάρλετ Γιόχανσον του Prestige γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Το "μπόλικο" σώμα της ταιριάζει, γεμίζει και κρύβεται πίσω από τα ρούχα εποχής, και το ραφαηλικό πρόσωπό της μοιάζει φτιαγμένο για το στυλ αυτό. Ένας πόντος για το Prestige στην κατηγορία κάστινγκ γυναικείου ρόλου. - Στο Prestige έχουμε ως γεγονός την εξαιρετική (και εκ των προτέρων ενδιαφέρουσα) εμφάνιση του Ντέιβιντ Μπάουι σε έναν ρόλο τον οποίο γεμίζει και μόνο με την αύρα και το δέος που εμπνέει η ίδια η προσωπικότητά του. Από τον Άιζενχαϊμ ξεχωρίζει ο ηθοποιός που παίζει τον γιο του αυτοκράτορα για τα μεγάλα πράσινα μάτια του, το απόλυτα ταιριαστό παρουσιαστικό και την καλή του ερμηνεία.
- Εκεί που για μένα πάσχουν και οι δύο ταινίες είναι στο τέλος. Πάντα η αποκάλυψη του "κόλπου" στο οποίο στηρίζεται το μαγικό συνοδεύεται με μία απομυθοποίησή του. Στον Άιζενχαϊμ τουλάχιστον αυτό είναι σύντομο, οπότε κυριαρχεί η γεύση της μαγείας, ενώ στο Prestige, το οποίο αντιθέτως επικαλείται ένα υπερφυσικό γεγονός, δίνει μία απογοητευτική για μένα λύση στην σπαζοκεφαλιά της πλοκής.
Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007
Fountain-Η πηγή της ζωής
Νοίκιασα το dvd αυτής της ταινίας γιατί με προσέλκυσαν οι γοητευτικοί πρωταγωνιστές, βρέθηκα όμως να παρακολουθώ μία ταινία με πολυδιάστατη αφήγηση, φιλοσοφικές νύξεις και άφθονο λυρισμό. Θέμα της η αναζήτηση της αθανασίας, μέσα από τις τρεις κύριες οδούς απ' τις οποίες την έχει κυνηγήσει ο άνθρωπος: τον μύθο, την επιστήμη και τον πνευματισμό. Ο πρωταγωνιστής παλεύει αναζητώντας το δέντρο της ζωής για να χαρίσει την αθανασία στην αγαπημένη του, ως επιστήμονας, ως γενναίος πολεμιστής και ως πνευματιστής. Οι αλλεπάλληλοι συμβολισμοί της ταινίας μοιάζουν με την ομοιοκαταληξία ενός ποιήματος και δένουν την αρμονία του έργου. Εικαστικά η ταινία προσφέρει αισθητική, περνά όμως και πέρα από αυτήν καθώς τη χρησιμοποιεί ως όχημα και ερέθισμα για συλλογισμό πάνω στο θέμα της.
Οι τρεις της διαστάσεις εκτοξεύουν τις σκέψεις από το ένα επίπεδο στο άλλο, διατηρώντας το κεντρικό θέμα της ταινίας ως ενοποιό στοιχείο. Τελικά το θέμα αυτό γίνεται ο πυρήνας μίας πολύπλευρης αναζήτησης και ο θεατής μένει στο τέλος να συσχετίζει και να αποκωδικοποιεί συμβολισμούς και νοήματα συνθέτοντας μόνος του τον ανάμεικτο αντίκτυπο που θα του αφήσει η ταινία.
Οι τρεις της διαστάσεις εκτοξεύουν τις σκέψεις από το ένα επίπεδο στο άλλο, διατηρώντας το κεντρικό θέμα της ταινίας ως ενοποιό στοιχείο. Τελικά το θέμα αυτό γίνεται ο πυρήνας μίας πολύπλευρης αναζήτησης και ο θεατής μένει στο τέλος να συσχετίζει και να αποκωδικοποιεί συμβολισμούς και νοήματα συνθέτοντας μόνος του τον ανάμεικτο αντίκτυπο που θα του αφήσει η ταινία.
Κυριακή, Απριλίου 22, 2007
Edith Piaf-Ζωή σαν τριαντάφυλλο
Μα τι ζωή! Η φωνή της σπαράζει μέσα στα πνευμόνια της και ορθώνει το ανάστημά της στο πείσμα μιας ζωής διαφορετικά καταδικασμένης στη φτώχεια και την πορνεία.
Την οδηγεί σε μια πορεία λουσμένη στο φως της δόξας και της καλλιτεχνικής καταξίωσης, πηγμένη στο σκοτάδι του πόνου από τα ανελέητα χτυπήματα μιας μοίρας που ξεσπά τις συμφορές πάνω της με όλη της τη μανία. Γυναίκα άχαρη, κακοφτιαγμένη και καμπουριαστή (έως και οικτρά σκεβρωμένη όσο προχωρούσε προς το τέλος της ζωής της), μα η φωνή της έκανε να μοιάζει θαμπή και ψεύτικη η ομορφιά του σώματος, εξέπεμπε κάλος και δύναμη πάνω από τα μέτρα της ζωής, από το βάθος των πνευμόνων της η φωνή της φτάνει και ξεπερνά τα μέτρα της ζωής, και θα ηχεί πια για πάντα πατώντας στον παλμό κάθε ψυχής που αισθάνεται συγκίνηση αυθεντική στο άκουσμά της.
Τρίτη, Απριλίου 03, 2007
Ο λαβύρινθος του Πάνα
Η ταινία με άγγιξε ιδιαίτερα γιατί ταυτίστηκα με αυτή τη διαδικασία απόδρασης από την πραγματικότητα. Κι εγώ προτιμώ να βυθίζομαι στα βιβλία μου αντί να βλέπω ειδήσεις πχ και να μην αντιμετωπίζω την ασχήμια κατάματα αλλά να κάνω σαν να μη με αφορούν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ελπίζω μόνο να μην έχω την τραγική κατάληξη της μικρής.
Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006
Τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον νέο Τζέημς Μποντ.
Μου άρεσε:
που ο νέος Τζέημς είναι βίαιος, σκληρός και λίγο τρελός (θυμηθείτε τη σκηνή με το βασανιστήριο)
Αλλά δεν μου άρεσε:
σαν άνδρας. Δεν είναι γοητευτικός. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι εξαιρετικός ηθοποιός, ενσάρκωσε τέλεια τον νέο Μποντ, αλλά σαν άνδρας δεν βγάζει στην ταινία το κατιτίς του (η σκηνή με την Μουρίνο πλάι στο αυτοκίνητο φαίνεται εντελώς ψεύτικη, λες αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξει γυναίκα αν δεν το γράφει το σενάριό της)
Δεν μου άρεσε:
Η Έυα Γρην. Δεν είναι όμορφη, είναι σαν αγγούρι και εντελώς κρύα και στην ταινία είναι παντελώς ανεξήγητο γιατί την ερωτεύεται ο Μποντ.
Μου άρεσε όμως:
ο τύπος γυναίκας που ψάχνανε. Κάποια που να είναι μυστηριώδης, να είναι και συναισθηματική, να είναι κι έξυπνη. Κρίμα τις καλές τους προθέσεις.
Μου άρεσε:
η Κατερίνα Μουρίνο εμφανισιακά. Έχει πραγματικά τη στόφα των παλιών γυναικών του Μποντ, φλογερό αισθησιασμό σε συνδυασμό με εντυπωσιακή ομορφιά και ιλιγγιώδεις καμπύλες. Μοιραία όπως και η κατάληξή της στην ταινία.
Δεν μου άρεσε όμως:
το παίξιμό της. Αν και μικρός ο ρόλος της φαίνεται η ανικανότητά της. Μακάρι να βελτιωθεί στο μέλλον γιατί γράφει φοβερά στην οθόνη.
Μου άρεσαν:
οι Άστον Μάρτιν, ιδίως η παλιά (αν και τις περισσότερες επεφημίες συγκέντρωσε η καινούρια)
Με πλήγωσε όμως:
η τραγική κατάληξη του δύσμοιρου αριστουργιματικού αυτοκινήτου. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Μου άρεσε:
ο ατζούμπαλος χαμός που δημιουργούσε κάθε τόσο ο Μποντ
Δεν μου άρεσε:
που έχει χάσει αυτό το φλεγματικό στυλάκι, που δεν είναι πλέον smooth operator όπως στις παλιές καλές εποχές.
Σίγουρα στο Casino Royale μιλάμε για την ανατροπή του James Bond. Αυτό όμως συνιστά έναν νέο Μποντ ή έναν μη Μποντ; (Καλά, το έχω φιλοσοφήσει το ζήτημα! Τι βάθος σκέψης!) Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.
που ο νέος Τζέημς είναι βίαιος, σκληρός και λίγο τρελός (θυμηθείτε τη σκηνή με το βασανιστήριο)
Αλλά δεν μου άρεσε:
σαν άνδρας. Δεν είναι γοητευτικός. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι εξαιρετικός ηθοποιός, ενσάρκωσε τέλεια τον νέο Μποντ, αλλά σαν άνδρας δεν βγάζει στην ταινία το κατιτίς του (η σκηνή με την Μουρίνο πλάι στο αυτοκίνητο φαίνεται εντελώς ψεύτικη, λες αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξει γυναίκα αν δεν το γράφει το σενάριό της)
Δεν μου άρεσε:
Η Έυα Γρην. Δεν είναι όμορφη, είναι σαν αγγούρι και εντελώς κρύα και στην ταινία είναι παντελώς ανεξήγητο γιατί την ερωτεύεται ο Μποντ.
Μου άρεσε όμως:
ο τύπος γυναίκας που ψάχνανε. Κάποια που να είναι μυστηριώδης, να είναι και συναισθηματική, να είναι κι έξυπνη. Κρίμα τις καλές τους προθέσεις.
Μου άρεσε:
η Κατερίνα Μουρίνο εμφανισιακά. Έχει πραγματικά τη στόφα των παλιών γυναικών του Μποντ, φλογερό αισθησιασμό σε συνδυασμό με εντυπωσιακή ομορφιά και ιλιγγιώδεις καμπύλες. Μοιραία όπως και η κατάληξή της στην ταινία.
Δεν μου άρεσε όμως:
το παίξιμό της. Αν και μικρός ο ρόλος της φαίνεται η ανικανότητά της. Μακάρι να βελτιωθεί στο μέλλον γιατί γράφει φοβερά στην οθόνη.
Μου άρεσαν:
οι Άστον Μάρτιν, ιδίως η παλιά (αν και τις περισσότερες επεφημίες συγκέντρωσε η καινούρια)
Με πλήγωσε όμως:
η τραγική κατάληξη του δύσμοιρου αριστουργιματικού αυτοκινήτου. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Μου άρεσε:
ο ατζούμπαλος χαμός που δημιουργούσε κάθε τόσο ο Μποντ
Δεν μου άρεσε:
που έχει χάσει αυτό το φλεγματικό στυλάκι, που δεν είναι πλέον smooth operator όπως στις παλιές καλές εποχές.
Σίγουρα στο Casino Royale μιλάμε για την ανατροπή του James Bond. Αυτό όμως συνιστά έναν νέο Μποντ ή έναν μη Μποντ; (Καλά, το έχω φιλοσοφήσει το ζήτημα! Τι βάθος σκέψης!) Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006
Thank you for smoking
Μία ταινία που σου δίνει να καταλάβεις πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Αμερική σε ό,τι αφορά το κάπνισμα. Στα μάτια των αμερικανών ο πρωταγωνιστής, επαγγελματίας υποστηρικτής του καπνίσματος για λογαριασμό καπνοβιομηχανιών, μοιάζει να κάνει την πλέον επιλήψιμη ηθικά πράξη. Και εδώ έχεις τον κάθε ασυνείδητο να σου λέει «Δικαίωμά μου να καπνίζω», και στα λόγια και κυρίως στην πράξη. Στην Ελλάδα καπνίζουμε όλοι τα πνευμόνια μας κάθε φορά που βρισκόμαστε σε κλειστό δημόσιο χώρο και δεν μας καίγεται καρφί. Ούτε παιδιά υπολογίζουμε ούτε έγκυες ούτε τίποτα. Με βλέπω σύντομα να μεταναστεύω σε μία αντικαπνιστική χώρα.
Ενδιαφέρον στην ταινία είχε επίσης η συνειδητοποίηση από μέρους του πρωταγωνιστή, που έχει ένα δεκάχρονο γιο, του αντίκτυπου της δουλειάς του στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού του. Ο μικρός απορροφά σαν σφουγγάρι τις καταφερτζήδικες μανιέρες του πατέρα του και ετοιμάζεται να γίνει πιστό αντίγραφό του. Ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει πόσο έντονα επηρεάζει τη διάπλαση του γιου του κάθε πράξη και απόφαση της ζωής του.
Η ταινία δεν είναι ούτε η ξεκαρδιστική κωμωδία ούτε η βλοσυρή κοινωνική ταινία με την ανατομική ματιά στο θέμα που πραγματεύεται. Οι ηθοποιοί όλοι είναι καλοί (μόνο η κυρία Κρουζ δεν μου άρεσε και τόσο, νομίζω είναι πολύ «φατσούλα» για να παίζει την «γάτα» δημοσιογράφο-μοιραία γυναίκα που ξεσκεπάζει τον πρωταγωνιστή). Αν ήμουν εγώ θα έκανα ίσως δύο ταινίες, μία κωμωδία με ήρωες καρικατούρες, και μία σοβαρή, με απεικόνιση της ηθικής αναλγησίας των tobacco lobbyists και όσων προωθούν το τσιγάρο (αν και το δεύτερο είχε γίνει σε εκείνη την ταινία με τον Ράσελ Κρόου, που δεν θυμάμαι πώς τη λένε). Αξίζει πάντως να τη δει κανείς, ιδίως αν είναι αντικαπνιστής.
Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006
Failure to laugh
Πήγα χθες στο Ελληνίς και είδα την αισθηματική κομεντί με τίτλο Failure to launch. Δεν θα σχολιάσω καν την απόδοση του τίτλου στα ελληνικά ("Τριαντάρης από σπίτι", άκου εκεί τίτλος για ταινία που θα θέλει ο κόσμος να πάει να δει), θα επισημάνω όμως τι συμβαίνει όταν εκεί στο μακρυνό Χόλυγουντ αποφασίσουν σώνει και καλά ότι θέλουν να φτιάξουν μια επιτυχημένη κομεντί και ότι οπωσδήποτε θα το πετύχουν επειδή θα βάλουν όλα τα απαραίτητα υλικά και με το παραπάνω.
Τι είχε λοιπόν αυτή η ταινία, ποια ήταν τα συστατικά που φρόνισαν οι συντελεστές να περιέχει και που θεώρησαν ότι θα τους εξασφάλιζαν την επιτυχία: πρώτα απ' όλα, σούπερ σέξυ πρωταγωνιστή (αφού οι αισθηματικές κομεντί απευθύνονται πρωτίστως σε γυναίκες). Ο Μάθιου Μακόναχι θα πρέπει να θεωρείται αυτή τη στιγμή στο Χόλυγουντ the sexiest thing alive, και όχι άδικα έχω να πω. Το παιδί είναι προικισμένο από τη φύση, δούλεψε βέβαια κιόλας, πλακώθηκε στα γυμναστήρια για να μπορούμε εμείς να κάνουμε ανατομία των επιπολής μυών στον γυμνασμένο του κορμό. Επίσης πλακώθηκε είτε στα σολάριουμ είτε στην ηλιοθεραπεία είτε στα self-tan (και λίγο μεικ-απ θα του βάλανε, δεν αποκλείεται) για να κάνουμε εμείς την ανατομία μας σε ένα κορμί που εκτός από γυμνασμένο είναι και μαυρισμένο. Ενδεχομένως να έκανε και αποτρίχωση, εκτός αν από φυσικού του είναι παντελώς άτριχος, γιατί δεν διακρίνεται η παραμικρή υποψία τριχοφυΐας στο γυμνασμένο και μαυρισμένο όπως είπαμε κορμί (όλα αυτά χάριν της ανατομικής μας μελέτης, προσέξτε πόσα μας προσφέρει μέχρι τώρα η ταινία και δει ο πρωταγωνιστής). Δεύτερο συστατικό η πρωταγωνίστρια. Η γνωστή Κάρυ του Sex and the City, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που πρώτον είναι ταυτισμένη με αισθηματικού τύπου ρόλους και δεύτερον είναι μεν κομψή και ελκυστική, αλλά δεν είναι η γυναικάρα, η ενοχλητικά όμορφη γυναίκα που θα ξεστραβωθεί ο καλός σας να κοιτάει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και θα σας τσακίσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση. Σχεδόν ταυτίζεται μαζί της η γυναίκα θεατής. Χμ, άλλο συστατικό, για να δούμε... πολύ ωραία παραγωγή όσον αφορά τα εξωτερικά γυρίσματα που παρουσίαζαν τα χόμπυ των πρωταγωνιστών. Βλέπουμε να κάνουν mountain-bike, να παίζουν paintball, να κάνουν ορειβασία, βλέπουμε ιστιοπλοΐα σε πραγματικά πολύ όμορφα και αξιόπλοα σκάφη (Σ.τ.Μ: Εδώ να κάνω και ένα σχόλιο στον υποτιτλισμό και να προτείνω τη λέξη αξιόπλοος ως καλύτερη εναλλακτική του καλοτάξιδος, που έβαλε ο συνάδελφος ως εξειδικευμένη λέξη από το χώρο της ιστιοπλοΐας που εντυπωσίασε ξέροντάς την η πρωταγωνίστρια, συγχωρέστεμε για την επαγγελματική διαστροφή). Όλα αυτά συνθέτουν ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Επίσης οι δημιουργοί της ταινίας θεώρησαν καλό να βάλουν, ως σίγουρο στοιχείο επιτυχίας, ένα δεύτερο ρόλο που να ξεχωρίζει. Είχαν δει λοιπόν το Notting Hill και, εμπνευσμένοι από τον "γκάου" (ας τον πούμε κάπως εκκεντρικό και χαμένο στο διάστημα) συγκάτοικο του Χιου Γκραντ, σκέφτηκαν να βάλουν και αυτοί ένα τέτοιο χαρακτήρα σε γυναικείο όμως, για συγκάτοικο της πρωταγωνίστριας. Έστω ότι συγχωρούμε την αντιγραφή, πάντως ο θεατής δυσκολεύεται λίγο να καταλάβει "τι παίζει" με αυτήν την κοπέλα στην αρχή, πρώτον γιατί ούτε το ντύσιμό της είναι τόσο κραυγαλέα εξεζητημένο (την έχουν κάνει λίγο 80's αλλά όχι τόσο που να φωνάζει από μακρυά ότι η κοπέλα είναι psycho, ενώ στο Notting Hill και μόνο που τον έβλεπες τον άλλον και καταλάβαινες τι φρούτο είναι και γελούσες), και δεύτερον διότι είναι πολύ όμορφη και περιποιημένη για να ενδιαφερθείς πρωτίστως για την ψυχική της ισορροπία. Ένα άλλο έμψυχο συστατικό που υποτίθεται ότι θα ήταν γκανιάν αλλά εμένα με απογοήτευσε, ήταν η Κάθυ Μπέητς, στο ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή, κυρίως γιατί την είχα για πολύ αξιόλογη ηθοποιό και δεν μου άρεσε να τη βλέπω να αναλώνεται σε κάτι τόσο μέτριο (επιεικώς μέτριο). Να επισημάνουμε επίσης (ο πρώτος πληθυντικός μου μ'άρεσε, ποιοι είμαστε εμείς δηλαδή, τελοσπάντων, εμείς ο βασιλεύς, ή μάλλον η Βασιλική) ότι στην ταινία προστέθηκαν επίσης στοιχεία κακόγουστης φαρσοκωμωδίας (βλέπε βλακώδης σκηνή με τεχνητή αναπνοή σε ημιθανές πτηνό, δάγκωμα από σκίουρο, κλπ), ώστε να συμπεριληφθούν στο target group της άτομα με εξευγενισμένα και λεπτά γούστα όπως αυτά που απόλαυσαν ταινίες σαν τον Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο.
Τα βάζουμε όλα αυτά στο φούρνο της κινηματογραφικής παραγωγής λοιπόν και τι έχουμε; Ένα αριστούργημα; Ποσώς. Δεν ήταν ο στόχος μας άλλωστε να φέρουμε την επανάσταση στην έβδομη τέχνη. Μια αισθηματική κομεντί που βλέπεται ευχάριστα; Α, ναι, αυτός ήταν ο στόχος μας. Τον πετύχαμε λοιπόν; Δυστυχώς όχι. Γιατί τα υλικά δεν δέσανε, γιατί ίσως η φιλοδοξία της ταινίας ήταν πάνω από αυτό που μπορούσε να επιτύχει (αν και δεν το πολυπιστεύω αυτό, μπορούσε να το επιτύχει, σιγά το δύσκολο). Απλά την έφαγε η πολύ σιγουριά ότι η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη και ξέχασε τα πιο βασικά (φίλε οδηγέ, έβαλες Φλας στην μπαταρία;) με αποτέλεσμα να μην έχουμε μια χημεία που δένει αρμονικά το σύνολο, αλλά μια ταινία που βλέπεται με σφιγμένο χαμόγελο και ελάχιστες στιγμές από αυτό που υπόσχεται.
Περιττό να πω ότι δεν συνιστώ να πάει κανείς να δει την ταινία (εκτός αν είναι κριτικός κινηματογράφου και θέλει να δει πόσο οξυδερκής ήταν η κριτική μου για να παίρνει στο μέλλον έτοιμες από το μπλογκ τις κριτικές και να μην τρέχει στο σινεμά, γιατί σιγά μην κάθεται να γράφει τόσο αναλυτικά για μια ταινία που δεν συγκινεί καν, ποιος κάθεται να χαραμίζει έτσι το χρόνο του;)
Τι είχε λοιπόν αυτή η ταινία, ποια ήταν τα συστατικά που φρόνισαν οι συντελεστές να περιέχει και που θεώρησαν ότι θα τους εξασφάλιζαν την επιτυχία: πρώτα απ' όλα, σούπερ σέξυ πρωταγωνιστή (αφού οι αισθηματικές κομεντί απευθύνονται πρωτίστως σε γυναίκες). Ο Μάθιου Μακόναχι θα πρέπει να θεωρείται αυτή τη στιγμή στο Χόλυγουντ the sexiest thing alive, και όχι άδικα έχω να πω. Το παιδί είναι προικισμένο από τη φύση, δούλεψε βέβαια κιόλας, πλακώθηκε στα γυμναστήρια για να μπορούμε εμείς να κάνουμε ανατομία των επιπολής μυών στον γυμνασμένο του κορμό. Επίσης πλακώθηκε είτε στα σολάριουμ είτε στην ηλιοθεραπεία είτε στα self-tan (και λίγο μεικ-απ θα του βάλανε, δεν αποκλείεται) για να κάνουμε εμείς την ανατομία μας σε ένα κορμί που εκτός από γυμνασμένο είναι και μαυρισμένο. Ενδεχομένως να έκανε και αποτρίχωση, εκτός αν από φυσικού του είναι παντελώς άτριχος, γιατί δεν διακρίνεται η παραμικρή υποψία τριχοφυΐας στο γυμνασμένο και μαυρισμένο όπως είπαμε κορμί (όλα αυτά χάριν της ανατομικής μας μελέτης, προσέξτε πόσα μας προσφέρει μέχρι τώρα η ταινία και δει ο πρωταγωνιστής). Δεύτερο συστατικό η πρωταγωνίστρια. Η γνωστή Κάρυ του Sex and the City, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που πρώτον είναι ταυτισμένη με αισθηματικού τύπου ρόλους και δεύτερον είναι μεν κομψή και ελκυστική, αλλά δεν είναι η γυναικάρα, η ενοχλητικά όμορφη γυναίκα που θα ξεστραβωθεί ο καλός σας να κοιτάει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και θα σας τσακίσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση. Σχεδόν ταυτίζεται μαζί της η γυναίκα θεατής. Χμ, άλλο συστατικό, για να δούμε... πολύ ωραία παραγωγή όσον αφορά τα εξωτερικά γυρίσματα που παρουσίαζαν τα χόμπυ των πρωταγωνιστών. Βλέπουμε να κάνουν mountain-bike, να παίζουν paintball, να κάνουν ορειβασία, βλέπουμε ιστιοπλοΐα σε πραγματικά πολύ όμορφα και αξιόπλοα σκάφη (Σ.τ.Μ: Εδώ να κάνω και ένα σχόλιο στον υποτιτλισμό και να προτείνω τη λέξη αξιόπλοος ως καλύτερη εναλλακτική του καλοτάξιδος, που έβαλε ο συνάδελφος ως εξειδικευμένη λέξη από το χώρο της ιστιοπλοΐας που εντυπωσίασε ξέροντάς την η πρωταγωνίστρια, συγχωρέστεμε για την επαγγελματική διαστροφή). Όλα αυτά συνθέτουν ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Επίσης οι δημιουργοί της ταινίας θεώρησαν καλό να βάλουν, ως σίγουρο στοιχείο επιτυχίας, ένα δεύτερο ρόλο που να ξεχωρίζει. Είχαν δει λοιπόν το Notting Hill και, εμπνευσμένοι από τον "γκάου" (ας τον πούμε κάπως εκκεντρικό και χαμένο στο διάστημα) συγκάτοικο του Χιου Γκραντ, σκέφτηκαν να βάλουν και αυτοί ένα τέτοιο χαρακτήρα σε γυναικείο όμως, για συγκάτοικο της πρωταγωνίστριας. Έστω ότι συγχωρούμε την αντιγραφή, πάντως ο θεατής δυσκολεύεται λίγο να καταλάβει "τι παίζει" με αυτήν την κοπέλα στην αρχή, πρώτον γιατί ούτε το ντύσιμό της είναι τόσο κραυγαλέα εξεζητημένο (την έχουν κάνει λίγο 80's αλλά όχι τόσο που να φωνάζει από μακρυά ότι η κοπέλα είναι psycho, ενώ στο Notting Hill και μόνο που τον έβλεπες τον άλλον και καταλάβαινες τι φρούτο είναι και γελούσες), και δεύτερον διότι είναι πολύ όμορφη και περιποιημένη για να ενδιαφερθείς πρωτίστως για την ψυχική της ισορροπία. Ένα άλλο έμψυχο συστατικό που υποτίθεται ότι θα ήταν γκανιάν αλλά εμένα με απογοήτευσε, ήταν η Κάθυ Μπέητς, στο ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή, κυρίως γιατί την είχα για πολύ αξιόλογη ηθοποιό και δεν μου άρεσε να τη βλέπω να αναλώνεται σε κάτι τόσο μέτριο (επιεικώς μέτριο). Να επισημάνουμε επίσης (ο πρώτος πληθυντικός μου μ'άρεσε, ποιοι είμαστε εμείς δηλαδή, τελοσπάντων, εμείς ο βασιλεύς, ή μάλλον η Βασιλική) ότι στην ταινία προστέθηκαν επίσης στοιχεία κακόγουστης φαρσοκωμωδίας (βλέπε βλακώδης σκηνή με τεχνητή αναπνοή σε ημιθανές πτηνό, δάγκωμα από σκίουρο, κλπ), ώστε να συμπεριληφθούν στο target group της άτομα με εξευγενισμένα και λεπτά γούστα όπως αυτά που απόλαυσαν ταινίες σαν τον Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο.
Τα βάζουμε όλα αυτά στο φούρνο της κινηματογραφικής παραγωγής λοιπόν και τι έχουμε; Ένα αριστούργημα; Ποσώς. Δεν ήταν ο στόχος μας άλλωστε να φέρουμε την επανάσταση στην έβδομη τέχνη. Μια αισθηματική κομεντί που βλέπεται ευχάριστα; Α, ναι, αυτός ήταν ο στόχος μας. Τον πετύχαμε λοιπόν; Δυστυχώς όχι. Γιατί τα υλικά δεν δέσανε, γιατί ίσως η φιλοδοξία της ταινίας ήταν πάνω από αυτό που μπορούσε να επιτύχει (αν και δεν το πολυπιστεύω αυτό, μπορούσε να το επιτύχει, σιγά το δύσκολο). Απλά την έφαγε η πολύ σιγουριά ότι η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη και ξέχασε τα πιο βασικά (φίλε οδηγέ, έβαλες Φλας στην μπαταρία;) με αποτέλεσμα να μην έχουμε μια χημεία που δένει αρμονικά το σύνολο, αλλά μια ταινία που βλέπεται με σφιγμένο χαμόγελο και ελάχιστες στιγμές από αυτό που υπόσχεται.
Περιττό να πω ότι δεν συνιστώ να πάει κανείς να δει την ταινία (εκτός αν είναι κριτικός κινηματογράφου και θέλει να δει πόσο οξυδερκής ήταν η κριτική μου για να παίρνει στο μέλλον έτοιμες από το μπλογκ τις κριτικές και να μην τρέχει στο σινεμά, γιατί σιγά μην κάθεται να γράφει τόσο αναλυτικά για μια ταινία που δεν συγκινεί καν, ποιος κάθεται να χαραμίζει έτσι το χρόνο του;)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)