Closer

Οκ, η ταινία δεν είναι καινούρια, εγώ όμως προχθές είδα το dvd και σας γράφω εντυπώσεις. Πώς μπορείς να κάνεις μία ταινία για τις σχέσεις, τα ζευγάρια, τον έρωτα, τη ζήλια, την απιστία και να μην γίνεις βαρετός και κοινότυπος; Απογυμνώνεις τους διαλόγους από κάθε σύμβαση και συγκατάβαση. Οι ήρωες λένε αυτό ακριβώς που σκέφτονται σαν να μην νοιάζονται για το πώς θα το πάρει ο συνομιλητής τους αλλά και (αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον) σαν να έχουν πλήρη επαφή με τα συναισθήματά τους, σαν να ξέρουν ακριβώς τι νιώθουν κάθε στιγμή και πώς να το εκφράσουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι κάτι πρόστυχο, κάτι το αγενές, κάτι που θα τους κάνει να φανούν αδύναμοι, εγωιστές, δειλοί, κακεντρεχείς. Σε αυτήν την ταινία μιλάνε μεταξύ τους οι ψυχές, τα πάθη, τα ένστικτα. Μιλάνε βρώμικα, μιλάνε απροκάλυπτα, μιλάνε σαν να μην σκεπάζει τις σκέψεις τους ούτε το πιο λεπτό σεντόνι. Μιλάνε πάντα αληθινά και όποιος αντέξει. Για να μας δείξουν πώς είναι οι αλήθειες που δεν αντέχονται και γιατί δεν ξεστομίζονται. Για να μας δείξουν ότι στις σχέσεις δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια.

Και από τη φιλοσοφική ανάλυση ας περάσω στο άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας: τους ηθοποιούς. Επειδή το έργο εστιάζει στους ανθρώπους και τις ερωτικές σχέσεις τους, οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την ταινία. Πρέπει να σου δείξουν τον χαρακτήρα που υποδύονται, να σε κάνουν να αγγίξεις έστω και διαισθητικά κάτι από τον ψυχισμό τους, αλλιώς έχουν αποτύχει. Για μένα στην ταινία αυτό το πέτυχε περισσότερο από όλους η Νάταλι Πόρτμαν. Συγκλονιστική παρουσία, συνδύασε τα φυσικά της προσόντα ("the face of an angel", όπως σωστά παρατηρεί ο Κλάιβ Όουεν), την αθωότητα που εκπέμπει το πρόσωπό της με την αναπάντεχη τραχύτητα και σκληρότητα που εκπέμπει όταν εκστομίζει ατάκες διατρητικές σαν ακτίνες λέιζερ. Ως γυναίκα λόγω του παρουσιαστικού της είναι απλώς μη υποβιβάσιμη. Ακόμη και ως στριπτιζέζ, ακόμη και την ώρα που κουνιέται και μιλάει προκλητικά φορώντας σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να την πεις φτηνή. Εξωτερικά βλέπεις ένα κορίτσι, ένα παιδί, και όταν μέσα από αυτό προβάλλουν στοιχεία όπως η σάρκα και η σαγήνη της γυναίκας δεν μπορείς να της τα προσάψεις ως πρόστυχα, όταν την ακούς να μιλάει σκληρά και άκαρδα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τη διακρίνει πράγματι απάθεια.

Επίσης καλός στην ταινία ο Κλάιβ Όουεν. Το αρρενωπό παρουσιαστικό του ταιριάζει με τον πρωτόγονα αρσενικό και πορνολάγνο χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μυστηριώδης που δεν σε κάνει να τον θεωρήσεις μονοδιάστατο, σε αφήνει να αναζητάς στοιχεία ενός τέτοιου ψυχισμού μέσα στις ατάκες του.

Απογοητεύτηκα κάπως από τον Τζουντ Λο. Ενώ μου "έκανε" πολύ για το στυλ της ταινίας, δηλ. εγώ αν την έφτιαχνα θα τον επέλεγα σίγουρα, δεν είδα από αυτόν το κάτι παραπάνω. Ίσως και ο σκηνοθέτης να φταίει σε αυτό, δεν μου άφησε καμία συγκεκριμένη γεύση ο χαρακτήρας του. Απλά εμφανισιακά ταίριαζε με το όλο ντεκόρ.

Για τη Τζούλια Ρόμπερτς δεν μπορώ να μιλήσω για απογοήτευση, γιατί ούτως ή άλλως εμένα δεν μου άρεσε σαν επιλογή, άρα δεν είχα από την αρχή υψηλές προσδοκίες, μάλλον το αντίθετο. Χωρίς να παίζει άσχημα, δεν είχε το κάτι που θα σε έκανε να καταλάβεις τι είχε πια αυτή η γυναίκα και κοκορομαχούσανε για χάρη της δύο λαχταριστά αρσενικά όπως ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν. Το μόνο που φαινόταν να έχει ήταν ο ρόλος στα χέρια της. Έτυχε να διαβάσω ότι ο ρόλος προοριζόταν για την Κέιτ Μπλάνσετ και πραγματικά κρίμα που δεν τον ενσάρκωσε αυτή, ή εν πάσει περιπτώσει κάποια άλλη, όχι το απόλυτο συνώνυμο της εμπορικής ηθοποιού του Χόλιγουντ.

Φυσικά από ό,τι καταλάβατε η ταινία μου άρεσε. Θα ήθελα μόνο να είχα με κάποιον τρόπο στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας και να το έχω μελετήσει πριν τη δω, γιατί πολλές φορές το μυαλό μου δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τις ωμές αλήθειες των διαλόγων. Για το λόγο αυτό θα άξιζε ίσως να τη δω και δεύτερη φορά.