Σεισμός στον πολυέλαιο

Κατά τις 12.30 σήμερα όλοι θα νιώσατε τον σεισμό που μας έδωσε ένα hippy hippy shake…αρκετό για να μας αγχώσει λίγο, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διεξόδους διαφυγής, πόσο καλά να κρατάει τώρα αυτό το τραπέζι, προλαβαίνω να τρέξω να βγω έξω, αν πηδήξω από το μπαλκόνι πού θα προσγειωθώ και τα λοιπά. Μέχρι τώρα ήμουν σχετικά ψύχραιμη στους σεισμούς, δεν είχα δα ζήσει και κανέναν ιδιαίτερα έντονο. Την ημέρα όμως που έγινε το αμέσως προηγούμενο «ταρακουνηματάκι» στα Χανιά, μια φίλη μάς είχε αφηγηθεί στον καφέ που πήγαμε μετά, την εμπειρία της από ένα μεγάλο σεισμό. Δεν θυμάμαι καθόλου τι μας έλεγε ακριβώς, θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί και ανησυχήσει (σκέφτηκα, να, μπορούν πραγματικά να συμβούν τρομερά πράγματα με έναν σεισμό, συνέβησαν σε αυτήν μπορούν να συμβούν και σε μένα). Φαίνεται το ψυχολογικό αντίκτυπο της αφήγησης παρέμεινε παρόλο που έσβησαν όλες οι λεπτομέρειες, γιατί το σημερινό ταρακούνημα μου έφερε ένα σφίξιμο στην καρδιά που άλλες φορές δεν αισθάνομαι τόσο γρήγορα (όταν είχε γίνει εκείνος ο σεισμός που κουνιόμασταν αρκετή ώρα ένα άγχος το είχα εισπράξει βέβαια, αλλά αυτό λόγω διάρκειας, ενώ τώρα ένιωσα «μουδιασμα» εσωτερικό και αν ω μη γένοιτο ήταν κάτι πιο σοβαρό αμφιβάλλω αν θα είχα αντιδράσει ψύχραιμα). Επίσης στην ανησυχία μου συνέτεινε το γεγονός ότι επειδή το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν ήταν το σαλόνι με τους δυο πολυελαίους, με το που αισθάνομαι την «ναυτία» του σεισμού, επιβεβαιώνω ότι είναι σεισμός και όχι ζαλάδα από την συντονισμένη τους ταλάντωση. Το κακό ήταν ότι ακόμη και αφού ο σεισμός τελείωσε, οι ταλαντώσεις συνέχισαν, μέχρι που δεν μπορούσα πια να τις βλέπω και πήγα και σταθεροποίησα τα φωτιστικά με το χέρι μου. Βέβαια ήταν «αισθητήρες» και για κάτι μετασεισμάκια που ακολούθησαν, καθώς αντέδρασαν και στις μικρότερες δονήσεις. Η δεύτερη μεγάλη δόνηση με βρήκε στο μεσημεριανό μου ύπνο, όπου και πάλι το φωτιστικό (με μία μπαλίτσα «βαριδιάκι» που έχει, να χτυπάει πάνω στο μεταλλικό καπέλο του) με ξύπνησε, μόνο «σεισμός-σεισμός» δεν μου φώναξε. Άντε παιδιά, φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι.