Κατσαρίδα και ωριμότητα

Είχα δει παλαιότερα σε μία ελληνική σειρά (όχι ιδιαίτερα καλή, πρέπει να πω) την πρωταγωνίστρια να βρίσκει μία κατσαρίδα μέσα στο νιπτήρα του μπάνιου της (περίεργο, εγώ ποτέ δεν έχω βρει κατσαρίδα στον νιπτήρα, αλλά ας μην το μελετάω καλύτερα) και να παθαίνει μία (εύλογη, θεωρώ) φρίκη, να βάζει τις φωνές, να της πετάει ό,τι βρει (τη λακ, τη βούρτσα, το πιστολάκι των μαλλιών, ώστε να τα γεμίσει και με μικρόβια συν τοις άλλοις), κλπ. Αργότερα, περιγράφοντας το περιστατικό στις φίλες της, τους λέει ότι αυτή ποτέ δεν φοβόταν τις κατσαρίδες και ότι ο ξαφνικός της φόβος είναι σημάδι της κακής ψυχολογικής της κατάστασης και της συναισθηματικής της αστάθειας.
Αν και προς στιγμήν παραξενεύτηκα με την παραπάνω ερμηνεία, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι εάν ήμουν απόλυτα ψύχραιμη απέναντι στις κατσαρίδες θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος (πόσω μάλλον εάν ήμουν σε θέση να τις κυνηγήσω και να τις σκοτώσω). Είναι μία φίλη μου που αν τύχει να υπάρχει κατσαρίδα σπίτι της την ξεφορτώνεται με συνοπτικές διαδικασίες (δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει, δεν κοιτάζω). Τη θαυμάζω απεριόριστα για αυτό, τη θεωρώ ηρωίδα. Τι δυναμισμός, τι πυγμή, τι θάρρος! Τι... τι μου λείπει εμένα και δεν είμαι έτσι; Εγώ θεωρώ ως τεράστια πρόοδο το ότι δεν σπάνε πλέον κρύσταλλα και τζαμαρίες οι στριγκλιές που βάζω όταν δω κάποιον εκπρόσωπο του απεχθούς αυτού είδους εντόμου, ενώ ασφαλώς και ούτε μου περνάει από το μυαλό να το εξολοθρεύσω η ίδια (για την ακρίβεια τώρα τελευταία μου περνάει, κάτι που επίσης θεωρώ μεγάλη πρόοδο και δείγμα προσωπικής ωρίμανσης, αλλά μετά από λίγο... μου περνάει). Κι η άλλη πιάνει και σκοτώνει την κατσαρίδα έτσι, εν ψυχρώ, λες και είναι ο Ομέρ Βρυώνης -η κοπέλα εννοώ ότι είναι Ομέρ Βρυώνης όχι η κατσαρίδα, πρώτον, και δεύτερον, έτσι γράφεται το Βρυώνης; Από το "βρύο"; (Όχι από το "βρύο", από το "βρυώνω", άσχετη!).
Τεσπαν, για να τελειώνει αυτό το εμπνευσμένο, για μια ακόμη φορά, post, να πω απλά ότι εύχομαι μια μέρα να έχω τη γενναιότητα και το σθένος ψυχής να κυνηγήσω μία (έστω) κατσαρίδα, να τη σκοτώσω και να τη γδάρω ζωντανή! (Τι λες παιδάκι μου, πρώτον πώς θα την γδάρεις ζωντανή αν την έχεις σκοτώσει και δεύτερον η κατσαρίδα δεν έχει δέρμα, είναι χύμα ζουμιά και έντερα από μέσα, αν πας να τη γδάρεις -έστω ότι το επιχειρείς- θα πεταχτούν απλώς έτσι. Κρίμα το πτυχίο βιολογίας που σου δώσανε!)

Μακαβριότης μακαβριοτήτων, τα πάντα μακαβριότης!

Τι όνειρο ήταν πάλι αυτό που είδα χθες το βράδυ; Ο οργανισμός μου θέλει θρίλερ, δεν εξηγείται αλλιώς, και αφού δεν τα βλέπω στον ξύπνιο μου τα δημιουργεί το υποσυνείδητό μου στον ύπνο μου! Για την ακρίβεια το χθεσινό δεν ήταν τόσο τρομακτικό όσο πραγματικά μακάβριο, όπως λέει ο τίτλος του post. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πια πολλές λεπτομέρειες εκτός από το ότι ήμουν εγώ και άλλες δυο φίλες μου (που δεν τις ξέρω στην πραγματικότητα ποιες είναι, απλά ήταν δύο κοπέλες και στο όνειρο ήταν φίλες μου και καλά) σε μία πλατεία όπου υπήρχε άκουσον άκουσον κλίβανος αποτέφρωσης! Ήταν ένα αρκετά μεγάλο σε μέγεθος πράγμα (σαν τέσσερα-πέντε περίπτερα -χαχα, μονάδα μεγέθους που βρήκα!) μαυροτσουκαλιασμένο γύρω γύρω και το περίεργο σε αυτό ήταν ότι είχε μία σκάλα αποτελούμενη από χρυσά ραβδιά (τα σκαλοπάτια δηλαδή), από την οποία έπρεπε να ανέβεις σε ύψος 3 μέτρα τουλάχιστον για να κάνεις τη δουλειά σου. Ανεβήκαμε λοιπόν κι εγώ και οι φίλες μου, εγώ με τόσο χαρακτηριστική άνεση που κρατούσα και τη μαύρη σακούλα με το πτώμα, οι άλλες δεν φάνηκε επίσης να δυσκολεύτηκαν, δεν ξέρω από πού ανέβηκαν όμως (ίσως είχε "πατάρια" από το πλάι, ή να βρήκαν σκαλιά και εκεί). Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ανοίξαμε το καπάκι και να πέταξα τη σακούλα μέσα ή να τέλειωσε το όνειρο πάνω που το ανοίγαμε.
Γιατί ρε subconscious να πούμε μου ξηγιέσαι έτσι; Δεν τον έκοψα τον Γιάλομ; Ορίστε, παρόλο που πήγα και αγόρασα κι άλλο βιβλίο του το άφησα για να μη βλέπω τέτοια όνειρα και να μην αγχώνομαι γενικότερα, γιατί το άγχος του θανάτου να πω την αλήθεια μου αν και αυθεντικό (γιατί οφείλεται σε πραγματικό και σοβαρό πρόβλημα), το θεωρώ και μάταιο γιατί τι έχεις να κερδίσεις με το άγχος σου; Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από αυτό είναι να αποκτήσεις δίψα για ζωή, οπότε απόκτησέ την και από μόνος σου και χίμηξε πάνω της εξ αρχής να γλιτώσεις και χρόνο. Τι να κάνω τώρα εγώ; Μήπως να ξαναρχίσω το διάβασμα να το εξαντλήσω το θέμα, μπας και τώρα μου φταίει ότι το έχω αφήσει ημιτελές και μέσα μου το επεξεργάζεται το ασυνείδητο-υποσυνείδητο πώς τα λένε αυτά τα αφανή της νόησης; Δεν ξέρω.
Α, επίσης θυμάμαι ένα φυσικό σφουγγάρι μεγάλο μεγάλο να πέφτει από έναν καταρράκτη. Άσχετο.

Για να πω την αλήθεια βέβαια, τώρα που το καλοσκέφτομαι, παρόλο που δεν καταναλώνω εδώ και κάποιες μέρες σχετικά αναγνώσματα, σκέψεις για το θάνατο κάνω. Φίλους και γνωστούς με μεγάλη ηλικία και άσπρα μαλλιά τους σκέφτομαι καμιά φορά με θλίψη γιατί ξέρω ότι όπως και να έχει θα "φύγουν" πολύ πριν από μένα και θα τους χάσω (για γονείς και συγγενείς ούτε λόγος βέβαια, ο νους μου δεν τολμά να πάει ως εκεί, με τρόμο αγγίζει αυτή τη σκέψη όταν τη συναντήσει), φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη άγγελος για να χαρακτηρίσω κάποιον -από τους λίγους που κάποιες φορές την αξίζουν-, κοιτάζω στον καθρέφτη τα πρώτα βαρίδια που έχει αφήσει ο χρόνος στο πρόσωπό μου, τις πρώτες μου άσπρες τρίχες (μα επιτέλους γιατί δεν τα βάφω όσο είναι ακόμη λίγες;!). Πρέπει να απορροφηθώ στη ζωή, να μην τα σκέφτομαι αυτά. Πώς όμως;