H ομορφιά και όσα δεν μπορεί να προσφέρει-Βeauty don't be sad

Μελαγχολική εδώ και μέρες, μπαίνω αφού τελειώσω τις δουλειές μου στο κέντρο σε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα και αρχίζω να δοκιμάζω βραδυνά φορέματα, έχοντας δει στη βιτρίνα ένα κομμάτι που μόνο το όνομά μου δεν έγραφε επάνω. Όλα τα φορέματα που δοκίμασα ήταν τέλεια, λες και ήταν φτιαγμένα για μένα. Οι πωλήτριες σχολίαζαν μεταξύ τους τι ωραίο που ήταν κάθε ένα και τι καλά που μου πήγαινε. Συμφωνούσα χωρίς ενθουσιασμό. Τα ρούχα ήταν πολύ ωραία, δεν τίθεται ζήτημα, δεν ήταν ανάγκη να με κολακεύσουν. Πάντα πίστευα ότι ιδίως ένα όμορφο γυναικείο φόρεμα φέρει κάτι το ονειρικό. Μεταμορφώνει τη γυναίκα. Σε γόησσα, σε λουλούδι, σε άγγελο, σε μοιραία ύπαρξη. Εμένα όμως γιατί δεν μου έδιωξε τη μελαγχολία μου; Είναι τόση η ειρωνία που έχουν τα ωραία πράγματα όταν βλέπεις ότι δεν μπορούν να σου προσφέρουν όσα τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν, που καλύτερα ίσως θα ήταν να μουρτζούφλιαζα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες μου μέσα στο σπίτι. Η ψευδαίσθηση που προσφέρουν τα υλικά αγαθά σε έναν κόσμο που τα έχει αναγάγει σε απόλυτο συνώνυμο της καλής ζωής ένιωσα πως δεν αρκούσε για να σκεπάσει την υποτονική μου διάθεση αυτή τη μέρα, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι ακόμη για την αξία των χρημάτων (και του πλεονάσματός τους που επιτρέπει πολυτέλειες) και τη σημασία τους στη ζωή μου, κάτι που ακόμη δεν έχω προσδιορίσει.

Από που προέρχεται η πίεση που νιώθω;

Αισθάνομαι φοβερά πιεσμένη χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία. Στη δουλειά δεν πιέζομαι, ελεύθερο χρόνο έχω, καμία φοβερή αναποδιά δεν με κατατρέχει. Τότε τι μου συμβαίνει και έχω αυτό το εσωτερικό άγχος;

Φοβερό απόφθεγμα για όσους κάνουν δίαιτα

"Nothing tastes as good as thin feels."

Repeat to yourself:

How high I aim
How much I see
How far I reach
Depends on me.

Η απόλυτη ένδειξη καπνιστικής καφρίλας

Είμαι για καφέ. Στο διπλανό τραπέζι μία οικογένεια με μαμά, μπαμπά, μωράκι, μικρό παιδάκι, θεία και πεθερά. Η πεθερά φωνάζει από μακρυά «Κέρβερος», το έχει άλλωστε ευκρινώς γραμμένο στο κούτελό της. Έτσι όπως κάθονται λοιπόν, τσουπ και ανάβει η πεθερά τσιγάρο. Όλος ο καπνός πηγαίνει γραμμή στο μουτράκι του μωρού, που κάθεται το καημένο ήσυχο ήσυχο στην αγκαλιά της μαμάς του. Η δύσμοιρη νύφη ούτε να διανοηθεί να κάνει παρατήρηση στην πεθερά (από εκεί κατάλαβα ότι είναι πεθερά της, αν ήταν μαμά της θα της έλεγε κάτι πιστεύω), για τον πατέρα ούτε λόγος, πού να παρέμβει, θα τον πάρει ο διάολος. Και το μωράκι να τρώει τον καπνό στα μούτρα.

Να θέλω τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ να πάω να της μιλήσω της παλιομέγαιρας, αλλά η παρέα μου με συγκράτησε να μην πάω. Ακόμη το μετανιώνω, φέρνω στο μυαλό μου ξανά τη σκηνή και φαντάζομαι ότι αυτή τη φορά πηγαίνω και της τη λέω. Την επόμενη φορά φαντάζομαι θα του βάλει και το τσιγάρο στο στόμα (έτσι, για να μπει στο μάτι της νύφης της!)

Τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον νέο Τζέημς Μποντ.

Μου άρεσε:
που ο νέος Τζέημς είναι βίαιος, σκληρός και λίγο τρελός (θυμηθείτε τη σκηνή με το βασανιστήριο)
Αλλά δεν μου άρεσε:
σαν άνδρας. Δεν είναι γοητευτικός. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι εξαιρετικός ηθοποιός, ενσάρκωσε τέλεια τον νέο Μποντ, αλλά σαν άνδρας δεν βγάζει στην ταινία το κατιτίς του (η σκηνή με την Μουρίνο πλάι στο αυτοκίνητο φαίνεται εντελώς ψεύτικη, λες αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξει γυναίκα αν δεν το γράφει το σενάριό της)

Δεν μου άρεσε:
Η Έυα Γρην. Δεν είναι όμορφη, είναι σαν αγγούρι και εντελώς κρύα και στην ταινία είναι παντελώς ανεξήγητο γιατί την ερωτεύεται ο Μποντ.
Μου άρεσε όμως:
ο τύπος γυναίκας που ψάχνανε. Κάποια που να είναι μυστηριώδης, να είναι και συναισθηματική, να είναι κι έξυπνη. Κρίμα τις καλές τους προθέσεις.

Μου άρεσε:
η Κατερίνα Μουρίνο εμφανισιακά. Έχει πραγματικά τη στόφα των παλιών γυναικών του Μποντ, φλογερό αισθησιασμό σε συνδυασμό με εντυπωσιακή ομορφιά και ιλιγγιώδεις καμπύλες. Μοιραία όπως και η κατάληξή της στην ταινία.
Δεν μου άρεσε όμως:
το παίξιμό της. Αν και μικρός ο ρόλος της φαίνεται η ανικανότητά της. Μακάρι να βελτιωθεί στο μέλλον γιατί γράφει φοβερά στην οθόνη.

Μου άρεσαν:
οι Άστον Μάρτιν, ιδίως η παλιά (αν και τις περισσότερες επεφημίες συγκέντρωσε η καινούρια)
Με πλήγωσε όμως:
η τραγική κατάληξη του δύσμοιρου αριστουργιματικού αυτοκινήτου. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Μου άρεσε:
ο ατζούμπαλος χαμός που δημιουργούσε κάθε τόσο ο Μποντ
Δεν μου άρεσε:
που έχει χάσει αυτό το φλεγματικό στυλάκι, που δεν είναι πλέον smooth operator όπως στις παλιές καλές εποχές.

Σίγουρα στο Casino Royale μιλάμε για την ανατροπή του James Bond. Αυτό όμως συνιστά έναν νέο Μποντ ή έναν μη Μποντ; (Καλά, το έχω φιλοσοφήσει το ζήτημα! Τι βάθος σκέψης!) Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.

Το χλώριο και το νάτριο ή η συναρπαστική ιστορία μιας ερωτικής μονομαχίας.

Είναι από τα συγκλονιστικότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ, στα πλαίσια επιστημονικών συγγραμμάτων τουλάχιστον σίγουρα. Στην εισαγωγή ενός κεφαλαίου ανόργανης χημείας συναντώ μια απίστευτη αφήγηση που λέει χονδρικά τα εξής (δυστυχώς δεν θυμάμαι πλέον το βιβλίο): Το νάτριο είναι ένα μέταλλο μαλακό, με αργυρό χρώμα, το οποίο είναι ιδιαίτερα καυστικό για το δέρμα και δεν μπορείς να το αγγίξεις με γυμνά χέρια. Το χλώριο από την άλλη μεριά είναι ένα αέριο με λαδοπράσινο χρώμα, που δεν μπορείς να το εισπνεύσεις γιατί έχει οσμή αποπνικτική. Εάν μέσα σε ένα δοχείο με αέριο χλώριο ρίχνουμε ένα κομμάτι νάτριο στο μέγεθος ενός ρεβυθιού, θα γίνει ανάμεσα στα δύο στοιχεία μία αντίδραση εκρηκτική που θα συνοδεύεται από φωτοβολία, χίλια πυροτεχνήματα επιστρατεύονται στη μάχη ανάμεσα στο χλώριο και το νάτριο και αστράφτουν εντυπωσιακά καθώς πέφτουν ηρωικά και φαντασμαγορικά στον αγώνα. Μέσα από την υπέρλαμπρη αυτή μάχη, στη θέση των δύο αυτών στοιχείων δημιουργείται μία κρυσταλλική ουσία με λευκό χρώμα και αλμυρή γεύση, το κοινότατο αλάτι (χλωριούχο νάτριο!) που όλοι τρώμε και περιέχουμε στο σώμα μας.

H συγκλονιστική αλληγορία της αντίδρασης μου μιλά για τη θλιβερή κατάληξη των δύο φλογερών εραστών, δύο απειλητικών μαχητών στην κοινοτυπία, για το πώς η εκρηκτική και απόλυτή τους ένωση στέρησε από το καθένα τις επικίνδυνες και επιβλαβείς ιδιότητές του και δημιούργησε (αυτή τη φορά ένα πράγμα αντί για δύο) μια κοινή, αβλαβή, βαρετή, καθημερινή ουσία. Ή για άλλους, το άλας της ζωής.

Τι έμαθα σήμερα

Σήμερα έμαθα ότι δεν μπορείς να βράσεις αυγό στα μικροκύματα γιατί σκάει.

Μη ρωτάτε λεπτομέρειες, απλώς μην το δοκιμάσετε.

Thank you for smoking

Μία ταινία που σου δίνει να καταλάβεις πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Αμερική σε ό,τι αφορά το κάπνισμα. Στα μάτια των αμερικανών ο πρωταγωνιστής, επαγγελματίας υποστηρικτής του καπνίσματος για λογαριασμό καπνοβιομηχανιών, μοιάζει να κάνει την πλέον επιλήψιμη ηθικά πράξη. Και εδώ έχεις τον κάθε ασυνείδητο να σου λέει «Δικαίωμά μου να καπνίζω», και στα λόγια και κυρίως στην πράξη. Στην Ελλάδα καπνίζουμε όλοι τα πνευμόνια μας κάθε φορά που βρισκόμαστε σε κλειστό δημόσιο χώρο και δεν μας καίγεται καρφί. Ούτε παιδιά υπολογίζουμε ούτε έγκυες ούτε τίποτα. Με βλέπω σύντομα να μεταναστεύω σε μία αντικαπνιστική χώρα.

Ενδιαφέρον στην ταινία είχε επίσης η συνειδητοποίηση από μέρους του πρωταγωνιστή, που έχει ένα δεκάχρονο γιο, του αντίκτυπου της δουλειάς του στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού του. Ο μικρός απορροφά σαν σφουγγάρι τις καταφερτζήδικες μανιέρες του πατέρα του και ετοιμάζεται να γίνει πιστό αντίγραφό του. Ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει πόσο έντονα επηρεάζει τη διάπλαση του γιου του κάθε πράξη και απόφαση της ζωής του.

Η ταινία δεν είναι ούτε η ξεκαρδιστική κωμωδία ούτε η βλοσυρή κοινωνική ταινία με την ανατομική ματιά στο θέμα που πραγματεύεται. Οι ηθοποιοί όλοι είναι καλοί (μόνο η κυρία Κρουζ δεν μου άρεσε και τόσο, νομίζω είναι πολύ «φατσούλα» για να παίζει την «γάτα» δημοσιογράφο-μοιραία γυναίκα που ξεσκεπάζει τον πρωταγωνιστή). Αν ήμουν εγώ θα έκανα ίσως δύο ταινίες, μία κωμωδία με ήρωες καρικατούρες, και μία σοβαρή, με απεικόνιση της ηθικής αναλγησίας των tobacco lobbyists και όσων προωθούν το τσιγάρο (αν και το δεύτερο είχε γίνει σε εκείνη την ταινία με τον Ράσελ Κρόου, που δεν θυμάμαι πώς τη λένε). Αξίζει πάντως να τη δει κανείς, ιδίως αν είναι αντικαπνιστής.

Ανάθεμα τα τσιγάρα σας!

Μία ακόμη κατά τα άλλα υπέροχη Κυριακή που με πήγαινε από τον ένα καφέ στον άλλο και από τη μία παρέα στην άλλη μου άφησε ένα δυσάρεστο ενθύμιο: την κάπνα. Γυρνάω σπίτι με τον λαιμό μου στρωμμένο με πίσσα, φωνή νταλικέρη, πνεύμονες ασφαλτοστρωμένους και ένα βήμα πριν τη φαρυγγίτιδα (ή μήπως λιγότερο). Ξυπνάω σήμερα και νιώθω το λαιμό μου "φαγωμένο" από τον καπνό μέχρι μέσα.

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση δεν ξέρω. Τι θα πρέπει να κάνω δηλαδή επειδή δεν την παλεύω με τον καπνό; Να κάθομαι σπίτι μου; Ήμουν για καφέ από τις 4 περίπου το απόγευμα, μετά πήγα για γλυκό, τελικά κάθισε και ένα πρόχειρο βραδυνό μέχρι τις 9:30- 10παρά που βρήκα μία άλλη παρέα και κάτσαμε για επιτραπέζια μέχρι μετά τις 12. Η ημέρα μου κατά τα άλλα ήταν εκπληκτική. Ύπνος μέχρι τις 12 και μετά όλο αυτό! Όμως η ευχαρίστησή μου που είδα τόσους φίλους και που περάσαμε τόσο καλά μετριάστηκε από την αγανάκτησή μου για μια ακόμη φορά με τα βρωμοτσίγαρα του ενός και του άλλου.

Μήπως μία πληκτική και καταθλιπτική Κυριακή μέσα στο σπίτι θα ήταν καλύτερη; Για το λαιμό μου και για τους πνεύμονές μου σίγουρα.

Είπαμε βρέξε Θεέ μου και και στ' αμπέλι μας...

...αλλά εσύ το παράκανες!

Τελειώσαμε λοιπόν, και τι να πούμε...

...το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει... αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό μόλις τελείωσα τη μετάφραση του βιβλίου που μεταφράζω τον τελευταίο καιρό. Θέμα του ο εγκέφαλος, η συνείδηση, το πώς η επιστήμη μπορεί να περιγράψει τις λειτουργίες του εγκεφάλου ακόμη και τις ανώτερες, σε επίπεδο όμως που πάντα θα υστερεί σε σχέση με την ίδια τη συνειδητή εμπειρία. Η επιστήμη αδυνατεί επίσης να συλλάβει και να πραγματευτεί την υποκειμενική αίσθηση που έχουμε για την τέχνη πχ, την αξία ενός ποιήματος. Δεν είναι σε θέση να αγγίξει τα θέματα αυτά παρά μόνο σε επίπεδο επιφανειακό. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των αισθήσεών του και των εγκεφαλικών διαδικασιών του (άλλα ζώα αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικές εκφάνσεις του φυσικού κόσμου, "βλέπουν" για παράδειγμα τη θερμότητα, τους υπέρηχους, χρώματα που δεν βλέπουμε εμείς και πολλά άλλα). Είναι επίσης καταδικασμένος, όντας το μόνο πλάσμα με συνείδηση της συνείδησής του, να αναρωτιέται για τα όσα βλέπει γύρω του και βιώνει μέσα του, να ψάχνει απαντήσεις... κι ας μην είναι πάντα εύκολο να τις βρει.

A Universe of Consciousness, Edelman & Tononi

Τα ζόμπι δεν είναι αγύμναστα

Τι όνειρο πάλι και αυτό χθες βράδυ. Μπαίνω λέει μέσα στο γυμναστήριο που πήγαινα μέχρι πρότινος και αντί για κανονικούς ζωντανούς γυμναζόμενους ήταν μέσα κάτι σαν ζόμπι! Κομμένα χέρια και πόδια (όχι επουλωμένα, με τα αίματα και τους μυς να φαίνονται από μέσα), μαλλιά κιτρινοπράσινα αλά πανκ, εξόφθαλμα και γουρλωμένα μάτια με βλέμματα που προσπαθούσα να αποφύγω... ένα χάλι σκέτο. Και να έχουν πιάσει και όλα τα όργανα και να μη βρίσκω πουθενά να κάνω μια άσκηση! Αυτό πού το πας!

Μιλώντας με κάποιον του έλεγα λέει ότι δεν έχει και πολύ καλό κόσμο το γυμναστήριο αυτό (ναι, ναι, ψόφιοι ήταν όλοι τους). Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξαναρχίσω το γυμναστήριο αλλά λέω τώρα να πάω σε ένα άλλο (αυτό που πήγαινα ως τώρα ήταν μια χαρά πάντως, ούτε βρώμικο ούτε τίποτα, δεν ξέρω πώς προέκυψε το όνειρο). Σίγουρα μετά από το όνειρο αυτό δύσκολα θα αποφάσιζα να πάω στο ίδιο. Σήμερα πέρασα από μπροστά με το αυτοκίνητο δύο φορές (ο δρόμος με έφερνε) και ένιωθα σαν να το ξαναζούσα. Βρε κακό και αυτό. Ελπίζω να μην το πάθω και με το άλλο γυμναστήριο και πληρώσω με ζελεδιάρικα ξίγκια τα τερτίπια που μου κάνει το υποσυνείδητό μου.

Το παλιόσ' είναι αλλιώς!

Επιτέλους το ομολογώ! Δεν μου αρέσουν τα καινούρια ρούχα. Θέλω τα παλιά, αυτά που έχουν λιώσει επάνω μου, το αιωνόβιο τζην μου, τα μπλουζάκια που είναι σαν να ξέρουν πια με τον καιρό το σώμα μου, ρούχα που αισθάνομαι σαν δεύτερο δέρμα. Τα καινούρια ρούχα μπορεί να είναι ωραία αλλά τα νιώθω πολλές φορές σαν ξένα, φοβάμαι διαρκώς ότι θα τα λερώσω και θα τα χαλάσω (αν είναι δε και ανοικτόχρωμα το άγχος απογειώνεται πραγματικά), τα αισθάνομαι σαν πανοπλία. Πανοπλία που καμιά φορά νιώθω ότι με προστατεύει αλλά και που με απομονώνει από τον έξω κόσμο, δεν με αφήνει να του παρουσιαστώ ως ο εαυτός μου αλλά ως η "ντυμένη έτσι". Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι από μικρή είχα μία απέχθεια για τα καινούρια ρούχα (για να με πείσουν να πάρω καινούρια μου λέγανε ότι είναι παλιά). Τα είχα σκεφτεί όλα αυτά από τότε; Τι ήμουν; Το σοφό παιδί; Ή μήπως είχα ήδη από μικρή την ενστικτώδη σχέση με το ύφασμα που φέρει τη μυρωδιά από το σώμα μου;

Για να εξηγηθώ θα πρέπει να πω ότι δεν φοράω ακόμη τα παιδικά μου ρούχα και ότι έχω επιδοθεί σε ανελέητο shopping στη ζωή μου όσο και κάθε άλλη γυναίκα. Και γοητεύομαι από την κομψότητα ενός καινούριου ρούχου, και αγοράζω και φοράω ασφαλώς και νέα πράγματα. Απλά αυτό που με δένει με τα παλιά και πολυφορεμένα ενδύματά μου είναι κάτι άλλο... το παλιόσ' είναι αλλιώς!

Πώς παντρεύτηκα επί σκηνής στην Κορέα χωρίς να το καταλάβω.

Λίγο πριν τα 30 και η αγωνία για "προσωπική αποκατάσταση" να βρίσκει απρόσμενη απάντηση στη θεατρική σκηνή μιας μουσικής παράστασης στην Κορέα. Η μουσικοχορευτική ομάδα ΝΑΝΤΑ έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο παράγοντας μουσική από "κουζινικούς" ήχους που χτυπάνε ρυθμικά (μαχαιροπήρουνα, δοχεία, επιφάνειες κοπής, κλπ, κλπ, φαντασία να υπάρχει). Η υποτυπώδης υπόθεση της επιτυχημένης μουσικής παράστασης είναι ότι μία ομάδα από μάγειρες ετοιμάζει με ασφυκτική προθεσμία ένα γαμήλιο γεύμα. Μετά την ολοκλήρωση της προετοιμασίας, τα μέλη της ομάδας επιλέγουν από κοινό τον γαμπρό και τη νύφη, και τους ανεβάζουν στη σκηνή για να δοκιμάσουν τα εδέσματα. Εγώ όπως θα υποψιαστήκατε επιλέχθηκα ως νύφη (κοπέλα της παντρειάς είμαι άλλωστε, καλά το σκέφτηκαν οι άνθρωποι). Έλα όμως που στη μακρυνή Κορέα η νύφη δεν φοράει πέπλα και τούλια, αλλά μία πολύχρωμη (ωραιότατη, δε λέω) στολή και ένα πολυγωνικό καπελάκι σαν κορωνίτσα! Πού να πάει κι εμένα ο νους μου! Λέω εντάξει, πήραν κάποιους από το κοινό να δοκιμάσουν και καλά αυτά που φτιάξανε, πάει στο καλό, τόσες και τόσες εμετικές αηδίες δοκίμασα σε αυτή τη χώρα, ας δοκιμάσω κάτι και υπό τις επεφημίες θεατρικού κοινού. Το καπελάκι και η ντεμέκ στολή (βλέπε κοκκινόχρυση ποδιά στην φωτο) δεν με προβλημάτισαν. Άρχισα εκεί πέρα να τρώω (μία κρεμούλα ήταν με πολύ ουδέτερη γεύση, επιλεγμένη ώστε να μην προβληματίζει), προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου (κάτι που επίσης φαίνεται στη φωτο) για την όλη εξέλιξη και το απρόσμενο ανέβασμά μου στο σανίδι . Η ομάδα των μουσικο-χορευτών, καλά κουρδισμένη, με συμβούλευε να τρώω και να τρώω και να τρώω, όπως και έκανα, μέχρι που ήρθε η ώρα να αποσυρθώ πλέον από το πάλκο. Άμαθη στους τρόπους της Άπω Ανατολής, παρέλειψα να υποκλιθώ στον "σύζυγό" μου (που ακόμη δεν είχα καταλάβει πως ήταν σύζυγος), αλλά σύντομα μου το επισήμαναν και με επανέφεραν στο σημείο υπόκλισης. Μόνο όταν πήγαμε να υποκλιθούμε όμως όλοι μαζί στη σκηνή, κατάλαβα, από το γαμήλιο εμβατήριο (εμβόλιμο δυτικότροπο στοιχείο της παράστασης για να καταλάβει και ο μη ασιάτης πέντε πράγματα), πως αυτός ήταν ο γάμος μου! Με ύφος απέραντης αγαλλίασης πλέον, ένα αίσθημα θριάμβου (yes! τον καπάρωσα τον ασιάτη!) και βλέμμα φανερής συγκίνησης, υποκλίθηκα στους "καλεσμένους" μου, κάπως ενθουσιωδέστερα αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα να μου πέσει το καπελάκι στη μούρη.

Μετά το τέλος της παράστασης δεχόμουν συγχαρητήρια από τους θεατές που με αναγνώρισαν, και φυσικά πειράγματα από την παρέα μου. Από το θέατρο κράτησαν το mail μου και μου έστειλαν τη φωτο που βλέπετε παραπάνω. Πού ήσουν μάνα να με δεις νυφούλα!

Felicità!

Τι ανείπωτη ευδαιμονία είναι αυτή που με έχει καταλάβει; Για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου ξύπνησα σήμερα με τόση καλή διάθεση, ενέργεια, ζωντάνια, όρεξη, προσμονή για την ημέρα που με περιμένει, έτοιμη να δοθώ με όλο μου το είναι στη δουλειά μου, να ρουφήξω την απόλαυση που μου προσφέρουν τα ενδιαφέροντά μου, να αφεθώ στον έρωτα, να χαρώ τους φίλους.

Οι ευτυχείς συγκυρίες που ευθύνονται για αυτό: ο δημιουργικός οίστρος που χαρίζει στη δουλειά μου το συναρπαστικό της (για μένα) αντικείμενο, ο ενθουσιασμός που μου μετέδωσαν για αυτήν οι φίλτατοι συνεργάτες μου, η ορμονική και συναισθηματική ισορροπία που μου προσφέρει μία ευτυχισμένη προσωπική ζωή, ο αέρας της ανανέωσης που ακόμη πνέει μέτα από το πρόσφατο ταξίδι μου.

Και ξαφνικά φαίνεται τόσο απλό και εύκολο η ζωή να κυλάει ωραία...

Μακάρι κάθε μέρα της υπόλοιπης ζωής μου να μου χαρίζει έστω και μία στιγμή από αυτό που νιώθω τώρα.

Απεργία με μπαλόνια στην Κορέα

Πηγαίνω που λέτε στην Κορέα να κάνω συνάλλαγμα σε μία τράπεζα. Δίπλα σε κάθε υπάλληλο βρίσκεται ένα κόκκινο μπαλόνι που κάτι γράφει σε ακατάληπτα κορεάτικα. «Ευφάνταστο ντεκόρ», σκέφτομαι. Κατόπιν πληροφορούμαι ότι οι υπάλληλοι αυτής της τράπεζας απεργούν. Στα μπαλόνια αναγράφεται το αίτημά τους και η αντίθεσή τους για την αγορά της τράπεζάς τους από μία άλλη. Επίσης φοράνε πόλο μπλουζάκια με το σήμα της τράπεζας, όχι πουκάμισο όπως θα έπρεπε. Κατά τα άλλα η τράπεζα λειτουργεί κανονικότατα. Πού έγκειται λοιπόν η απεργία; Γιατί στην Ελλάδα για να πεις ότι απεργείς θα πρέπει να προκαλέσεις προβλήματα και δυσφορία σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού; Am I missing something here?

Το ίδιο και στις συγκεντρώσεις. Πετυχαίνουμε στο δρόμο μία συνδικαλιστική διαδήλωση. Η μορφή της: οι συμπαθείς κορεάτες συνδικαλιστές κάθονται οκλαδόν στο δρόμο και κρατάνε από ένα κερί με προστατευτικό ποτηράκι γύρω από τη φλόγα για να μη σβήσει. Στα μεγάφωνα ο πύρινος λόγος του εμπνευστή της διαδήλωσης και οι συνδικαλιστές να αναλογίζονται τα αιτήματά τους ψάχνοντας το δίκιο τους μέσα στη φλόγα των κεριών. Ρομαντικό, αξιοπερίεργο. Ούτε ξύλο, ούτε φωνές, ούτε εκνευρισμοί, ούτε χριστοπαναγίες (καλά αυτό λόγω της θρησκευτικής ποικιλομορφίας της χώρας θα ήταν λίγο δύσκολο έτσι κι αλλιώς).

Όπως και στην Ελλάδα δηλαδή…

Back to reality with kimchi all over the place

Επιστρέφω από ένα εκπληκτικό ταξίδι στην Άπω και τη Μέση Ανατολή για να διαπιστώσω ότι:
-το βρωμερό kimchi που τρώγανε οι κορεάτες στη Σεούλ έσκασε μέσα σε μία από τις τσάντες μου και τώρα βρωμάνε όλα τα πράγματα που είχε μέσα (είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω μαζί μου ένα σακουλάκι από ειδεχθές αυτό έδεσμα για να το δοκιμάσουν οι δικοί μου στην Ελλάδα)
-το δωμάτιό μου είναι χειρότερο από τη Χιροσίμα γιατί κατά την απουσία μου πλημμύρισε το σπίτι επειδή είχε διαρροές το πλυντήριο και μου βγάλανε έξω άρον άρον τη μοκέτα
-το ψυγείο ήταν απελπιστικά άδειο (μα μόνο για μένα ήταν όλα τα πράγματα που συνήθως είχε μέσα και που τώρα απουσίαζαν; Δηλαδή οι υπόλοιποι τι τρώνε;)
-ο σκύλος μού έφαγε όσες κάλτσες δεν είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου

Αλλά ας μην γκρινιάζω άλλο. Το ταξίδι μου στην Κορέα και το Ντουμπάι ήταν πραγματικά εκπληκτικό και θα σας ζαλίσω με τις εντυπώσεις μου από αυτό στα επόμενα posts.

Είναι αναπόφευκτη η μούχλα;

Μιλούσαμε με μια φίλη μου για την «κατάντια» των γονιών μας, για το πώς βάλτωσε η ζωή τους σε μια μιζέρια καθημερινότητας, για το πώς από ερωτευμένα ζευγάρια έγιναν ζεύγη αντιπάλων και το πώς, ενώ φαινόταν να έχουν ξεκινήσει τη ζωή τους με τις καλύτερες προϋποθέσεις, τελικά κάπου στην πορεία «δεν τους βγήκε», το ΄χασαν.

Για δύο νέους ανθρώπους όπως εγώ και η φίλη μου φαίνεται αδιανόητο το πώς ένας μεσήλικας θα προτιμήσει να περάσει όλη του τη μέρα μπροστά στην τηλεόραση αντί να βγει έξω, να πάει μια εκδρομή, ένα ταξίδι, τη στιγμή που, φαινομενικά τουλάχιστον, η ζωή του πάει μια χαρά, τα παιδιά του δεν απαιτούν πλέον επιτακτικά το χρόνο του όπως όταν ήταν μικρά, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τα επαγγελματικά του κλπ. Και θα έπρεπε να απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής παρέα με τον σύντροφο της ζωής του, να νιώσουν κοντά ο ένας στον άλλον και όχι να είναι τη μια σαν δύο ξένοι και την άλλη σαν αντίπαλοι.

Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ο φόβος για αυτό που ίσως περιμένει και εμάς. Τώρα τα βλέπουμε και τα κρίνουμε, όταν όμως φτάσουμε και εμείς στην ηλικία τους, μήπως θα είμαστε στη θέση τους και χειρότερα; Μήπως τότε καταλάβουμε; Πώς θα νιώθουμε; Σαν να έχει χαραμιστεί η ζωή μας κυνηγώντας καριέρες και μεγαλώνοντας παιδιά δίπλα σε έναν άνθρωπο που απέτυχε να αποτρέψει τη φθορά του χρόνου στον οργανισμό μας, κάτι που θα αδυνατούμε πλέον ες αεί να του συγχωρήσουμε;

Κάνω απεγνωσμένη έκκληση, ας μου πει όποιος ξέρει, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΧΛΑ; ή μήπως είναι μία ακόμη έκφανση της άνισης μάχης με την εντροπία, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ολόκληρο σύμπαν, πόσο μάλλον εμείς;

Κριτήριο ευτυχίας: το πόσο συχνά βγαίνεις

Τουλάχιστον για τη φίλη μου που με επισκέφτηκε αυτές τις μέρες, αυτό είναι το κριτήριο. "Καλά, βλέπω τους φίλους μου από παλιά, που κάθε βράδυ ήμασταν έξω μέχρι το πρωί και ήταν όλοι πολύ party animals, και τώρα τους παίρνω τηλέφωνο να βγούμε και όλο μου λένε "είμαστε κουρασμένοι" και "έχουμε δουλειά αύριο". Βέβαια η φίλη μου αυτή έχει παρατείνει σημαντικά τις σπουδές της, καθώς και την εφηβεία της, έχει λοιπόν όλη την άνεση να λοιδωρεί το "τριπάκι" δουλειά-σπίτι-δουλειά στο οποίο έχουν πέσει άλλοι.

Με το ίδιο κριτήριο έκρινε και τη σχέση που έχω, θεωρώντας ότι ο φίλος μου δεν θέλει να βγαίνω αργά (κάτι που δεν ισχύει, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν θέλω να βγαίνω αργά, αν ήθελα δεν με εμποδίζει κάποιος) και ότι θα ήταν καλύτερο αν είχα δίπλα μου κάποιον πιο "τζερτζελεδιάρη", και όχι κάποιο ήσυχο και ήπιων τόνων άτομο, όπως είμαι και εγώ.

Τις τρεις-τέσσερις μέρες που ήταν εδώ η φίλη μου βγαίναμε συνεχώς και πηγαίναμε στη θάλασσα κάθε μέρα σχεδόν, από τη ντάλα μέχρι τη δύση του ηλίου. Εγώ παιδιά μου δεν το αντέχω αυτό. Μετά τη θάλασσα σέρνομαι (δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω και κουράζομαι τόσο, ούτε κολυμπάω ούτε ρακέτες παίζω ούτε καν περπατάω στην παραλία, απλά κάθομαι εκειπέρα και με βρίσκει η κούραση μόνη της). Με τη ζάλη της ζέστης και του ήλιου η βραδυνή έξοδος φαντάζει μαρτύριο, όχι διασκέδαση. Αλλά... μην είμαι ξενέρωτη, πρέπει να βγω... όπως και έκανα, όλες αυτές τις μέρες. Ομολογώ ότι μόνο τη μία ήμερα που δεν είχαμε πάει θάλασσα ήμουν ξεκούραστη και πέρασα καλά το βράδυ, άντε και τη μία μέρα που περιοριστήκαμε σε χαλαρή βόλτα στο λιμάνι και στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Δεν την αντέχω την κραιπάλη. Δεν μου ταιριάζει. Αν ξενυχτύσω μια μέρα μετά θα προσκυνάω την επόμενη, θα είμαι σαν το ζόμπι. Τουλάχιστον μια εβδομάδα πρέπει να περάσει για να διαννοηθώ να επαναλάβω το εγχείρημα.

Η φίλη μου θεωρεί πως το αλάτι της ζωής για αυτήν είναι το ξενύχτι και ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως. Της δίνει χρόνια, έτσι λέει. Εμένα πάλι μου παίρνει. Κούραση ετών είδα να συσσωρεύεται στο πρόσωπό μου μετά από δυο-τρία ξενύχτια.

Δέκα λόγοι να είσαι μπακούρι

Όλα τα διαβάζεις στο ίντερνετ, αλλά και ολόκληρη επιχειρηματολογία για το γιατί να είσαι μόνος στη ζωή, δεν το περίμενα. Θα τα παραθέσω επιγραμματικά χωρίς να τα σχολιάσω. Όποιος θέλει ας ανατρέξει στην αντίστοιχη σελίδα και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Συνοπτικά λοιπόν, οι ανύπαντροι έχουν τα εξής πλεονεκτήματα:

1. Δεν παχαίνουν.
2. Έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν σημαντικά πράγματα.
3. Έχουν λιγότερες δουλειές να κάνουν στο σπίτι (σημαντικό!)
4. Ξοδεύουν τα χρήματά τους όπως θέλουν χωρίς να τα θυσιάζουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
5. Κάνουν καλύτερο σεξ (όχι περισσότερο, καλύτερο όμως, γιατί σου λέει δεν ρουτινιάζουν).
6. Ξεκουράζονται περισσότερο και αποδίδουν καλύτερα πνευματικά.
7. Έχουν λιγότερη κατάθλιψη, ιδίως οι γυναίκες με παιδιά (αν έχετε ακούσει το τραγούδι As she pours herself another cup of coffee ίσως καταλάβετε το γιατί).
8. Έχουν καλύτερες φιλίες (γιατί επενδύουν περισσότερο χρόνο σε αυτές.
9. Ταξιδεύουν περισσότερο.
10. Έχουν καλύτερη αυτογνωσία και ξέρουν τι θέλουν από μία σχέση (άλλο αν μπορούν και να το έχουν).

Δείτε αναλυτικά τα επιχειρήματα στη διεύθυνση:

http://msn.match.com/msn/article.aspx?articleid=6320&TrackingID=516311&BannerID=562427&menuid=6&GT1=8333

Παγωτά 2006-Νέες αφίξεις. Δοκιμάσαμε και προτείνουμε.

Αυτή τη χρονιά εμφανίστηκαν στα ψυγεία των γνωστών παγωτοεταιρειών ορισμένα νέα και ενδιαφέροντα παγωτά. Χωρίς να έχω ολοκληρώσει τη δειγματοληψία, αναφέρω ενδεικτικά το top3 με βάση τα ως τώρα στοιχεία:

Στη θέση νούμερο 3 βρίσκουμε το Nirvana Millefeuille. Με γεύση για κάποιους πολύ γλυκειά, μπισκοτέ κομματάκια από μιλφέιγ –υποτίθεται- και την αίσθηση της αμαρτίας να πλημμυρίζει το στόμα από την πρώτη κουταλιά.

Τη θέση νούμερο 2 καταλαμβάνει το Unfaithful chocolate, Scandal. Εδώ η σοκολάτα συναντά το λευκό κέικ, το σιρόπι λευκής σοκολάτας και τα μικρά κομματάκια σοκολάτας, εξού και η απιστία. Αμάρτησες γι’αυτόoo…δεν σε συγχωρώ…

Και την πρώτη θέση καταλαμβάνει θριαμβευτικά το Passion for Chocolate, Carte d’Or. Η σοκολάτα, της σοκολάτας, τη σοκολάτα, ωωω… σοκολάτα! Με κομματάκια κέικ σοκολάτας που θυμίζουν έντονα το ζουμερό κέικ σοκολάτας της Κουκουβάγιας (οι χανιώτες το ξέρουν καλά, οι μη χανιώτες μαθαίνουν για το μύθο του κι έρχονται στην Κρήτη για να τον εξερευνήσουν). Το παγωτό αυτό είναι πιο σοκολάτα από τη σοκολάτα, μια κουταλιά να φας βρίσκεσαι τα ουράνια, με δυο και τρεις νιώθεις τέτοια ικανοποίηση που δεν σε νοιάζει να μην ξαναφάς όλη τη βδομάδα (λέμε τώρα). Εκτός από τα σιρόπια κλπ που έχει, θυμίζει κάτι από τη γεύση που έχει το μιλκ σέικ σοκολάτας. Σπεύσατε!

Ειδική μνεία θα γίνει στην πρωτότυπη ονομασία Chocolate Orgy, Scandal. Περίμενα να γευτώ το ανάλογο του Passion for Chocolate, αντ'αυτού όμως δοκίμασα ένα νορμάλ παγωτό σοκολάτα το οποίο απλώς τυχαίνει να έχει πολλά διαφορετικά είδη σοκολάτας μέσα σε μορφή μικρών σοκολατακίων. Εκεί έγκειται η αποτυχία του. Όχι στα πολλά διαφορετικά είδη, αλλά στα μικρά κομματάκια που είναι σαν σοκολατάκια. Γιατί το σοκολατάκι αυτό, μέσα στο παγωτό παγώνει υπερβολικά και μετά δεν καταλαβαίνεις γεύση (σε αντίθεση με το ωραίο και μαλακό κεϊκάκι του Passion). Ας είναι.

Να επισημάνουμε ότι στο διαγωνισμό συμμετείχαν μόνο ελληνικές παγωτοεταιρίες και εξαιρέθηκαν τα Haagen Daz.

Πεζοδρόμιο-καρμανιόλα στα Χανιά. Γιατί και οι πεζοί έχουν δικαίωμα στο ατύχημα.

Στους δρόμους της Κρήτης υπάρχουν αναμφισβήτητα μερικά από τα πιο επικίνδυνα οδηγικά σημεία για ατύχημα. Να όμως που το ένδοξο νησί, και συγκεκριμένα η πόλη των Χανίων, πρωτοπορεί και σε κάτι άλλο: την πρόκληση ατυχημάτων σε πεζούς!

Κατεβαίνοντας τη Χάληδων (ο δρόμος που οδηγεί από την πλατεία 1866 στο λιμάνι) συναντά κανείς στο αριστερό του χέρι ένα μεγάλο γωνιακό σουβλατζίδικο. Λοιπόν, η γωνία του πεζοδρομίου ακριβώς μετά έχει αυτή την ειδική διαμόρφωση για τα αναπηρικά καροτσάκια, που δεν κάνει σκαλοπατάκι αλλά ανηφορίτσα. Πλην όμως το σημείο εκείνο γλιστράει πάρα πάρα πάρα πολύ, και δεν είναι και ακριβώς επίπεδο, είναι λίγο σαν τσουλήθρα (για αυτό προορίζεται από ό,τι κατάλαβα).

Φορώντας λοιπόν η δύσμοιρη ένα trendy και δροσερό χλατσαράκι (παπούτσι τύπου σαγιοναρέ με δερμάτινη σόλα όμως, έτσι ίσια και λεία, να γλιστράει καλά, να την έχω σίγουρη τη σαβούρα), πήγα να περάσω στο εν λόγω πεζοδρόμιο, κάνοντας και μια μικρή μανούβρα για να αποφύγω και την αφρικάνα κατσαρίδα που ερχόταν από την αντίθεση κατεύθυνση. Και βρίσκω και πατάω στο πιο γλιστερό ίσως σημείο. Η κάθοδος ήταν μοιραία και αναπόφευκτη. Θα πρέπει να πω βέβαια ότι έπεσα αριστοτεχνικά. Γιατί το πόδι γλίστησε προς τα εμπρός (φκέρεσα που λένε -από το φτυάρι θα πρέπει να ετυμολογείται η λέξη αυτή), και βρέθηκα κάπως οριζόντια να στηρίζομαι προς τα πίσω στο ένα χέρι και να "κάθομαι" απαλά στο έδαφος. Ούτε καν λερώθηκα. Πάλι καλά. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με το πέσιμό μου.

Ένας κύριος που είχε μαγαζί με τουριστικά εκεί ακριβώς μου είπε ότι όλη την ώρα πέφτει κόσμος, η πτώση μου δεν φάνηκε άλλωστε να του κάνει και μεγάλη εντύπωση (...and another one down, and another one down...). Καλά είναι δυνατόν να μην έχουν βάλει έναν κώνο, ένα κάτι, (αν όχι να κάνουν αδρή την επιφάνεια που είναι και το πιο σωστό). Και εγώ πες την έβγαλα φτηνά, κάποιος άλλος μπορεί να μην έπεφτε με τη δική μου χάρη και ισοκατανομή.

Δηλαδή η φιλοσοφία είναι η εξής: σου λέει, αυτό είναι για τους ανάπηρους. Αν όμως δεν είστε ανάπηρος, μην απελπίζεστε, μπορείτε εύκολα να γίνετε και ιδού το πώς! Έτσι οι εν λόγω διαμορφώσεις των πεζοδρομίων αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη χρησιμότητα με κάθε νέο ανάπηρο που δημιουργούν.

Επιτρέπεται το κάπνισμα στο αεροδρόμιο; -Σουρεαλισμός στον αερολιμένα.

Μπαίνοντας στον αερολιμένα Χανιών τίποτα δεν είναι τόσο περίοπτο και εξώφθαλμο όσο οι επιγραφές που γράφουν ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Ο επισκέπτης όμως παρατηρεί αν μείνει για λιγάκι στο χώρο, την εξής αντίφαση: ο κόσμος καπνίζει χωρίς να δίνει σημασία στις ταμπέλες! Κάτω από την ταμπέλα ακριβώς καθόταν ο άλλος και μου φούμαρε το τσιγαράκι του! Και να θέλω να φωνάξω, να τους τα ψάλλω, να τους πω είστε γύφτοι και απολίτιστοι και τριτοκοσμικοί που δεν μπορείτε ούτε και σε ένα χώρο όπου σαφώς απαγορεύεται το κάπνισμα να συγκρατήσετε την οικτρή σας εξάρτηση, ή έστω, να δείξετε τον στοιχειώδη σεβασμό και να την πάρετε μαζί σας έξω από το κτήριο (που δεν είναι και μεγάλο για αεροδρόμιο εδώ που τα λέμε, αμέσως βγαίνεις έξω). Αλλά όχι.... όχι! Θα ξεβολευτεί ο αναίσθητος καπνιστής, θα καταπατηθεί το αναφαίρετο δικαιώμά του να φουμάρει όπου και όποτε του καπνίσει; Προς Θεού!

Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ στην Ελλάδα. Είμαστε απολίτιστοι και έχουμε τη χώρα που μας αξίζει. Και το σημερινό περιστατικό δεν ήταν παρά ένα μικρό δείγμα της κατάστασης αυτής.

Γενέθλια ήταν και πέρασαν

Τελικά τώρα καταλαβαίνω πότε στήνει ο άνθρωπος γλέντι. Όχι στις χαρές αλλά στις λύπες. Πχ σε ένα γάμο (το ύστατο θλιβερό γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, στο οποίο προβαίνει μάλιστα εκούσια, ο αφελής, ενώ τα άλλα πες είναι πάνω από τις δυνάμεις σου), στα γενέθλια (επί λέξει έλεγα στους φίλους μου ελάτε να μου συμπαρασταθείτε). Δεν ένιωθα καλά που φόρτωνα στην πλάτη μου άλλο ένα χρόνο και ίσως να είχα προτιμήσει να μείνω σπίτι για να πάθω την κρίση μου με την ησυχία μου αν δεν θεωρούσα κοινωνική μου υποχρέωση να κεράσω ένα ποτό πέντε δέκα ανθρώπους που συμμετέχουν το τελευταίο διάστημα στην πορεία της ζωής μου. Και τελικά είδα ότι... δεν είναι δα και για κλάμματα. Ίσα ίσα. Κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν με την καλή τους διάθεση, με τα δώρα τους και με τις ευχές μου να με τιμήσουν, μου ομορφαίνουν τη ζωή και κάνουν τον παραπάνω χρόνο που προστίθεται κάθε γενέθλια στα χρόνια που 'φτασα να ζω να μου αλαφραίνει τη διάθεση και όχι να τη βαραίνει.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από την εσωτερική αναταραχή που μου δημιούργησαν και φέτος τα γενέθλιά μου είναι ότι πρόβλημα με την ηλικία ουσιαστικά δεν υφίσταται. Πρόβλημα έχει (ή θα πρέπει να έχει) αυτός που δεν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Και ήμουν χαζή που ενώ η ζωή μου παρέχει αυτή τη στιγμή μια δουλειά που αγαπώ, φιλία, έρωτα, υγεία, αγάπη, εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν αν το 29 είναι ένα χρόνο πριν το 30 και αν από του χρόνου θα περάσω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και αν τα φωνήεντα είναι επτά και πόσο είναι η τετραγωνική ρίζα του τρία. Το μυαλό μου κούραζα και τη διάθεσή μου χάλαγα και τίποτα παραπάνω.

Αν δε σου αρέσει κάτι στη ζωή σου προσπάθησε να το αλλάξεις. Αν σου αρέσουν πράγματα στη ζωή σου απόλαυσέ τα. Αλλά μην τα βάζεις με τους αριθμούς και τις ηλικίες. Πρώτον γιατί δεν σε παίρνει (είναι σίγουρο ότι ο χρόνος θα σε νικήσει στο τέλος, πώς να το κάνουμε), και δεύτερον γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημά σου, δεν είναι αυτό το θέμα σου. Το θέμα σου είναι η ζωή σου, η κάθε σου μέρα και το πώς θα την περάσεις. Και αν θες να την περνάς με το να κλαίγεσαι για το χρόνο και την ηλικία τότε... έχεις πραγματικά πρόβλημα, ξεπέρασέ το.

Άντε μην τρελαθούμε κιόλας.

Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει;

Η ημερομηνία και η ώρα στο blog μου είναι λάθος αλλά δεν ξέρω από πού αλλάζουν. Μήπως ξέρει κανείς να μου πει; Όχι τίποτ'άλλο, βγαίνουν ετεροχρονισμένα και τα post για τα γενέθλιά μου και μου προσθέτουν μέρες.

"Έχεις γενέθλια; Και το γιορτάζεις;!"

...μου λέει αστειευόμενη μια φίλη μου. "Εντάξει, θα έρθω να σου συμπαρασταθώ". Αστεία αστεία, τα γενέθλια είναι κάπως οδυνηρή υπόθεση. Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα της "ξεχωριστής μέρας", της "μέρας σου", που όλα έπρεπε να είναι τέλεια για σένα, να περάσεις πολύ καλά, να κερδίσεις το λαχείο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Παραδόξως φέτος δεν με έπιασε καθόλου άγχος, σε αντίθεση με ένα φίλο μου που έχει γεννηθεί ίδια ημερομηνία που μέχρι και το υποσυνείδητό του αντέδρασε και άρχισε να βλέπει περίεργα όνειρα. Μέχρι σήμερα δηλαδή, παραμονή της "ημέρας μου". Από τη στιγμή που ξύπνησα νιώθω ένα ενδόμυχο άγχος, μια αγωνία που θέλει να εκδηλωθεί αλλά παραμένει κρυφή περιμένοντας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να μου προκαλέσει τη μεγαλύτερη αναστάτωση και σύγχυση.

Τα τελευταία μου γενέθλια για ηλικία που αρχίζει από είκοσι (και αν αφαιρούσα το "εν" από το εννέα και το κάναμε εικοσιένα πειράζει; Σαχλίτσες λέω, ναι, το ξέρω). Τα τελευταία γενέθλια πριν την τατα-ταράν-μας-πίασανε κατάληξη "-άντα". Don't panic. Δεν είχα καθόλου πανικοβληθεί μέχρι και χθες (αν και ομολογώ στάθηκε αδύνατον να αγοράσω κεράκια από το σούπερ μάρκετ, η καρδιά μου πιάστηκε, τα γύρισα πίσω στη θέση τους). Εντάξει αυτό βέβαια ήταν μια στιγμή, πέρασε. Σήμερα όμως τι με έπιασε; Σιγά, τι, γερνάω δηλαδή; Μεγαλώνω (και μυαλό δε βάζω); Τίνος ιδέα ήταν να γιορτάζονται τα γενέθλια; (Εκτός αν το νόημά τους από μια ηλικία και μετά είναι αυτό που τους έδωσε η φίλη μου, δηλαδή ότι έρχονται πέντε άνθρωποι να σου συμπαρασταθούν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή).

Ας περιμένω μέχρι αύριο τουλάχιστον να πάθω πιο ολοκληρωμένα την κρίση μου. 'Η ακόμη καλύτερα, ας περιμένω μέχρι του χρόνου να πάθω επισήμως την κρίση της αποτρόπαιης κατάληξης "-άντα". Θεέ μου τι με περιμένει ακόμη! (Γιατί δεν τολμώ να σκεφτώ τα "-ήντα" φυσικά, δεν είναι για μένα οι ηλικίες αυτές, δεν με εκφράζουν). Μέχρι εδώ ήταν τα εύκολα. Από δω και πέρα... ok, panic!

C. elegans- Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου

Οι επιστήμες που ασχολούνται με τους έμβιους οργανισμούς ομολογουμένως δεν είναι ιδιαίτερα προηγμένες. Η ιατρική δεν έχει ακόμη καταφέρει να βρει εμβόλιο για το κοινό κρυολόγημα ή θεραπεία για πολλές κοινές ασθένειες. Τα βάθη των θαλασσών κρύβουν μυστήρια ανεξερεύνητα όσο και τα πέρατα του σύμπαντος και οι ζωντανοί οργανισμοί δεν παύουν ποτέ να μας εκπλήττουν με τις απρόσμενες ιδιότητές τους. Στην πραγματικότητα ελάχιστα είναι αυτά που γνωρίζουν οι σχετικές επιστήμες, ούτε κορυφή του παγόβουνου δεν τα λες, και ας εντυπωσιάζονται με αυτά όσοι δεν τις ξέρουν από πρώτο χέρι.

Και όμως μέσα στο χάος του αγνώστου, στην ατέλευτη θάλασσα της ανεξερεύνητης γνώσης πλέει μονάχη μια κατάκτηση μοναδική: ο C. elegans! Ένα ταπεινό σκουλήκι είναι αυτό το άμοιρο, και όμως πάνω στο μικρό επιμήκες σώμα του η επιστήμη έχει στήσει ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ως τώρα θρίαμβο: γνωρίζει ένα προς ένα όλα του τα κύτταρα. Από το πρώτο ως το τελευταίο. Από το ζυγωτό μέχρι το ενήλικο άτομο. Βέβαια δεν έχει και πολλά, αλλά και πάλι. Είναι μεγάλη υπόθεση.

Τι παρατήρησαν λοιπόν οι επιστήμονες όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα; Υπάρχουν δύο διαφορετικά στελέχη του εξαιρετικού αυτού σκώληκα (δυο "ρατσούλες" ας πούμε), οι οποίες διαφέρουν στη συμπεριφορά τους ως προς το εξής σημείο: το ένα προτιμά να ψάχνει μόνο του να βρει την τροφή του και το άλλο ομαδικά, μαζί με άλλα ομοειδή συμπαθή σκουληκάκια. Ως εδώ καλά. Τι άλλο όμως διαπίστωσαν έκπληκτοι οι επιστήμονες; Ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές "ρατσούλες" ήταν ένα αμινοξύ σε μία πρωτεΐνη! Αυτό μόνο και τίποτα άλλο. Μια διαφορά τέτοια στον άνθρωπο πχ μπορεί να ευθύνεται για το ότι κάποιος έχει πχ σγουρά μαλλιά και όχι ίσια (όπως εγώ που παιδεύομαι μια ζωή να τα ισιώνω). Άλλο όμως οι... τρίχες και άλλο μια ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.

Αναρωτιέται κανείς, εάν σε κατώτερους, απλούς οργανισμούς ισχύει κάτι τέτοιο, τι θα μπορούσε να συμβαίνει σε ανώτερους, πολύπλοκους οργανισμούς, και γιατί όχι και στον άνθρωπο. Μήπως τελικά δεν απέχουμε και τόσο πολύ από το σενέριο του Blade Runner;

Η αρρώστια του ύπνου

Χθες βράδυ κοιμήθηκα πάνω από 12 ώρες. Πώς τα κατάφερα; Ξύπνησα κατά τις 8 το πρωί και λέω δεν ξαπλώνω ξανά λιγάκι. Ναι ωραία, ξαναξάπλωσα και ξύπνησα κατά τη 1! Φυσικά ξύπνησα σε ένα παράλληλο σύμπαν, εντελώς αποσυντονισμένη από το εξωτερικό περιβάλλον, με σημάδια ακόμη στον εγκέφαλο από το δυνατό αγκάλιασμα του Μορφέα. Πηγαίνω γυμναστήριο για να ξελαμπικάρω, κάτι που ομολογουμένως κατάφερα μόλις έθεσα το σώμα μου σε κίνηση, γυρνάω, κάνω μπάνιο, τρώω, δουλεύω λίγο και... κατά τις 6 και κάτι με πιάνει πάλι νύστα! Δεν το πιστεύω αλλά πραγματικά ευχαρίστως θα κοιμόμουν πάλι.

Νομίζω η κατάστασή μου αποτελεί προσβολή προς τα χιλιάδες άτομα που πάσχουν από αϋπνία σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Η ιδανική μετεξέλιξη της κρητικής μπαλωθιάς

Πήγα χθες στο γάμο μιας παιδικής μου φίλης. Μεγάλη συγκίνηση. Πιο μεγάλη ήταν όμως η έκπληξη και η ελπίδα που γεννήθηκε μέσα μου σχετικά με το επικίνδυνο έθιμο της "μπαλωθιάς" (κοινώς πυροβολείτε άσκοπα τον πιανίστα, τον μπασίστα, τον λαουτιέρη και όποιον άλλο θέλετε). Και αυτό γιατί η τρελοπαρέα του γαμπρού βρήκε έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο και ακίνδυνο τρόπο να αναβιώσει το μακραίωνο έθιμο της μπαλωτιάς (προφέρεται μπαλωθιά με τη βαρειά κρητική προφορά, κατά την οποία πχ τα μάτια προφέρονται μάθια): είχαν πάρει ψεύτικα, παιδικά μπιστόλια, και ρίχνανε... του σκοτωμού, μεταφορικά όμως, όχι κυριολεκτικά που ρίχνουν άλλοι. Με το που φτάνει η νύφη στα σκαλιά της εκκλησίας, οι φίλοι του γαμπρου, στημμένοι στις δύο πλευρές της σκάλας, βγάζουν από ένα δύο τέτοια "όπλα" ο καθένας, και αρχίζουν να πυροβολούν. Το ίδιο έγινε και στο γαμήλιο τραπέζι, που με την πρώτη ευκαιρία πυροβολούσαν, για να ζητήσουν επιτακτικά να φιληθούν ο γαμπρός με τη νύφη, πχ.

Το εν λόγω έθιμο δε λέει να σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια (ένας φίλος μου μου είπε ότι σε αρχείο κρητικών εφημερίδων διάβασε από εφημερίδα του 1910 περίπου ένα άρθρο που γεμάτο αγανάκτηση έλεγε ότι "δεν είναι δυνατόν εν έτει 1910, στον εικοστό αιώνα, να διατηρείται αυτό το επικίνδυνο έθιμο". Κόλλημα χοντρό ο κρητικός με τους πυροβολισμούς. Και πόσοι τραυματισμοί, πόσα ατυχήματα έχουν γίνει και πάλι δεν βάζει μυαλό.

Το χθεσινό περιστατικό μου έδωσε την ελπίδα ότι τα κρητικά έθιμα, αν τα μεταχειριστούν κατάλληλα οι νέες γενιές, και το ζεστό χρώμα της παράδοσης θα μπορέσουν να κρατήσουν, και θα μπορέσουν να πορευτούν προς το μέλλον... εν Ειρήνη (αυτό ήταν και το όνομα της νύφης, by the way).

www.nosmoking.gr - Ένα site κατά του καπνίσματος

Κάθε μέρα βλέπω και προστίθεται κι άλλο comment συμπαράστασης στο τελευταίο μου post περί καπνίσματος (θα μου πείτε σιγά πια κι εσύ, σε άλλους πιάνουν περισσότερο χώρο τα σχόλια παρά το post κι εσένα σε διαβάσαν πέντε άνθρωποι και νομίζεις ότι κάτι έκανες). Τελοσπάντων, με αφορμή το γεγονός αυτό όποια έκταση και αν έχει, και βαθύτερη αιτία τη συνεχιζόμενη τραγική πραγματικότητα του καπνίσματος, παραπέμπω τους ταλαίπωρους φίλους αντικαπνιστές στο site www.nosmoking.com (μπαίνει link από μόνο του εδώ ή πρέπει κάτι να κάνω;). Το έχει φτιάξει ένας γνωστός μου, επίσης φανατικός αντικαπνιστής, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να μην πολυβγαίνει και αιτία είναι το κάπνισμα(!). Ενώ είναι ιδιαίτερα ενημερωμένος σχετικά με αυτό το θέμα, δυστυχώς την τελευταία φορά που το συζητήσαμε ήταν φανερά απαισιόδοξος σε σχέση με πιθανή βελτίωση της όλης κατάστασης. (Ωραίο πράγματι το όνειρο να εφαρμοστούν και εδώ μέτρα όπως στην Ιταλία, αλλά λίγο δύσκολο, η νοοτροπία του έλληνα δεν φαίνεται να σηκώνει απαγορεύσεις στο τσιγάρο, θα υποφέρουμε οι υπόλοιποι ό,τι και να γίνει).

Χωρίς να έχω προσωπική υποχρέωση στο παιδί αυτό, αν θέλετε επισκεφτείτε το site του και γράψτε του δυο γραμμές σε ένα mail συμπαράστασης (η αλληλεγγύη μπορεί να μη διώχνει τον καπνό αλλά τουλάχιστον μας παρηγορεί κάπως).

Επίσης να πω ότι καλού κακού φρόντισε να κατοχυρώσει και το όνομα www.smoking.com, σε περίπτωση αντίστοιχης "αντεπίθεσης" από μέρους των καπνιστών.

Πάρ' τον καπνό σου απ' τα μούτρα μου

Ζω ένα φρικτό δράμα. Είμαι μια φανατική αντικαπνίστρια (όχι από πεποίθηση, κυρίως από οργανική αντίδραση) που ζει σε μία από τις χώρες με τους περισσότερους φανατικούς και αναίσθητους καπνιστές. Σήμερα Δευτέρα, είμαι και πάλι στα πρόθυρα κρυολογήματος επειδή το σαβ/κο κάπνισα πολύ. Παθητικά βέβαια. Τσιγάρο δεν έχω βάλει ποτέ στο στόμα μου, το σιχαίνομαι από κάθε άποψη. Δεν θα πας όμως για ένα καφέ; Δεν θα πας για ένα ποτό; Εκεί καπνίζει ο κόσμος. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα να πεις ότι σε ενοχλεί. Παράξενος είσαι και σε ενοχλεί; Υστερικός; Και στο κάτω κάτω αν σε ενοχλεί τόσο πια, κάτσε σπίτι σου, του άλλου είναι δικαίωμά του να καπνίσει... όσο του καπνίσει. Το ζω το δράμα αυτό χρόνια τώρα. Τι να πεις στον άλλον; Μια φίλη μου καπνίστρια δείχνει κατανόηση τουλάχιστον και όταν πάμε για καφέ προσέχει να μη μου έρχεται, αλλάζουμε και θέσεις αν χρειαστεί (γιατί με ένα μαγικό τρόπο ο καπνός πάντα πηγαίνει σε αυτούς που τον απεχθάνονται, μια θεωρία μου σχετικά με αυτό είναι ότι αναπνέουν πιο αργά για να μην τον εισπνέουν και έτσι δημιουργούν "βαρομετρικό χαμηλό" κατά κάποιο τρόπο, και "έλκουν" τον καπνό). Αλλά δεν έχω το θάρρος να το λέω στον καθένα. Άσε που με έχουν πάρει και μια δυο φορές στο ψιλό και τότε είναι που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι (όχι μόνο να ανέχομαι τον καπνό τους, αλλά και τα αστεία τους).

Μια φορά μπήκε μαζί μου στο ανσανσέρ ένας που κάπνιζε (στο ασανσέρ τώρα, στα ούτε δύο κυβικά μέτρα αέρα!). Με ρωτάει λοιπόν για να κάνει τον ευγενικό: "Σας ενοχλεί ο καπνός;". Του λέω κι εγώ "ναι, με ενοχλεί πάρα πολύ". Σιγά μην του χάριζα. Και τι γυρίζει και μου λέει; Αυτο, λέει, είναι ευχάριστο, γιατί δείχνει ότι τα πνευμόνια σας είναι υγιή. Το υβρεολόγιο που αυτόματα μου ήρθε στο κεφάλι δεν θα το μοιραστώ μαζί σας για λόγους ευπρέπειας, όπως για τον ίδιο λόγο κρατήθηκα να μην το πω και σε αυτόν.

Το πιο σουρεαλιστικό δε που μου έχει συμβεί, είναι να καπνίζει ο άλλος στην αίθουσα αναμονής του γυναικολόγου!!! Εγώ χαμένη πίσω από ένα περιοδικό, σε μια φάση σαν να μου μύρισε τσιγάρο αλλά δεν πήγε ο νους μου (λέω εντάξει, έχω ευαίσθητη μύτη, κάποιος κάπνιζε πριν). Και κατεβάζω το περιοδικό και βλέπω τον άλλον να καπνίζει και χωρίς να σκεφτώ καθόλου του λέω "Καλά είναι δυνατόν να καπνίζετε εδώ μέσα;". Με κοίταζε χαμένος σαν να μην καταλάβαινε τι του έλεγα. "Μπορεί κάποια κοπέλα να είναι έγκυος", μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω, γιατί προφανώς ο ίδιος δεν το είχε σκεφτεί. "Ναι, ναι, δίκιο έχετε", μου κάνει, και τράβηξε γρήγορα και αγχωμένα τις τελευταίες δυο του ρουφηξιές (μη χάσει!) προτού το σβήσει. Εκεί πια θα πρέπει να τον κοίταζα με ανάμεικτο οίκτο και αηδία.

Κάθε φορά που είμαι κάπου και ακούω τον ήχο του αναπτήρα ή βλέπω κάποιον να ανάβει τσιγάρο, είναι για μένα μαχαιριά στην καρδιά. Πάει, τα κεφάλια μέσα, λέω. Έχει τύχει να προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου για να μην εισπνεύσω τον καπνό, να ασφυκτιώ πραγματικά (έχω και άσθμα, αλλά θα μου πεις, το ίδιο και πολλοί που καπνίζουν). Τώρα πια είμαι εντελώς σίγουρη. Και τον ωραιότερο, γοητευτικότερο άντρα του κόσμου να γνώριζα, θα τον απέρριπτα αν ήταν καπνιστής.

Οι δικοί μου ξένοι...

...είναι οι αγαπημένοι, λέει ένα τραγούδι της Αλεξίου. Μιλάει για το πώς οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, οι συγγενείς ιδιαίτερα, είναι και οι πιο άγνωστοι γιατί παρότι περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας κοντά τους ποτέ δεν καταφέρνουμε να τους γνωρίσουμε πραγματικά, δεν θα μάθουμε ποτέ τις πιο κρυφές τους σκέψεις και ας τους έχουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Μοναδικό το θέμα του τραγουδιού, δεν έχω ακούσει άλλο τραγούδι με τέτοιο θέμα.

Το έφερα ξανά στο μυαλό μου με αφορμή μία... μεταμόρφωση που παρατηρώ το τελευταίο διάστημα στον αδερφό μου. Ο αδερφός μου γίνεται ένας ξένος. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είμασταν φίλοι-φίλοι, πάντα εφαρμόζαμε με επιτυχία την αρχή της παραλληλίας στις ζωές μας αλλά τώρα τελευταία έχει χαθεί ακόμη και αυτή η ευχάριστη αβίαστη οικειότητα που έχεις με τα αδέρφια σου. Η συμπεριφορά του έχει μία συγκατάβαση, καμιά φορά νομίζω πως μου φέρεται όπως θα φερόταν κάποιος στο αφεντικό του για να του κάνει καλή εντύπωση. Προσπαθεί να δείχνει ενδιαφέρον για ό,τι του πω ακόμη και αν δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά (με τρόπο που δείχνει περισσότερη προσπάθεια παρά ενδιαφέρον), γελά με τα αστεία μου (ή να γελά έτσι κι αλλιώς όταν υποψιάζεται ότι ίσως είπα για αστείο κάτι, ενώ μπορεί εγώ να μην περίμενα αντιδράσεις κοινού σώνει και καλά). Και αυτό το γέλιο του... ο αδερφός μου έχει δύο γέλια: ένα κανονικό, αυθόρμητο, και ένα προσποιητό, ψεύτικο (καινούριο είναι αυτό), ένα χαζό τρανταχτό κι επιδεικτικό χάχανο που μοιάζει με γέλιο γουρουνιού (αν γελούσαν τα γουρούνια έτσι θα ακουγόταν) και που πιστεύω πως αν μπορούσε να το ακούσει δεν θα το έκοβε αυτοστιγμεί.

Δεν τα λέω με κακή και προσβλητική διάθεση αυτά, τον αδερφό μου τον αγαπώ ίσως όσο κανέναν άλλον στον κόσμο. Όμως μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι μου φέρεται με αυτή τη συγκατάβαση κάποιος που μεγαλώσαμε μαζί. Ίσως να τον έχει επηρεάσει ο στρατός, δεν ξέρω (γιατί είναι φαντάρος τώρα) και να μου φέρεται βάσει ενός ενιαίου προτύπου συμπεριφοράς που ασυναίσθητα έχει υιοθετήσει σε ένα χώρο οπου αναγκαστικά μιλάς κάθε μέρα με ένα σωρό άτομα ανεξάρτητα από το αν τα κάνεις κέφι ή όχι.

Θα ήθελα να επέστρεφε ο αυθορμητισμός στη συμπεριφορά του προς τα μένα, έστω και αν αυτό σήμαινε ότι θα άρχιζε και πάλι να με φωνάζει "Μπαλούνα" και μου λέει χωρίς περιστροφές "Αηδία είναι τα μαλλιά σου!" για την καινούρια μου κόμμωση.

Αναπτυξιακή διαστροφή

Αυτή τη στιγμή μεταφράζω ένα βιβλίο αναπτυξιακής βιολογίας, ήτοι εμβρυολογίας. Όταν σπούδαζα βιολογία μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν από τα χειρότερά μου μαθήματα, δύσκολο και μπερδεμένο. Σε μια ανατομία πες, περιγράφεις τις δομές και άντε είναι έτσι, άντε είναι γιουβέτσι, τα λες και ξεμπερδεύεις. Εδώ όμως έχεις να κάνεις όχι μόνο με μία ανατομική περιγραφή αλλά με πολλές, γιατί το έρμο το έμβρυο σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Τουλάχιστον δεν είναι έτσι όπως το είχες εσύ περιγράψει. Από στάδιο σε στάδιο γίνεται αγνώριστο, όχι αυτό γυρίζει και πάει εκεί, όχι το άλλο αναδιπλώνεται και έρχεται από δω, όχι εκείνο μεγαλώνει και κάνει και δείχνει... δε με παρατάτε λέω 'γω, που θα κάθομαι να ασχολούμαι με την ανάπτυξη του εμβρύου, γιατί να θέλω να κάνω τη ζωή μου δύσκολη; Αυτό αναρωτιόμουν μεταφράζοντας τα πρώτα κεφάλαια (δεδομένου ότι τη μετάφραση μου έχουν αναθέσει δύο καθηγητές που διδάσκουν το μάθημα και που μια χαρά άνθρωποι φαίνονται οι καημένοι, δεν βρίσκω κάτι που να εξηγεί το μυστηριώδες γεγονός). Σιγά σιγά άρχισα όμως να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που έχει κάνει αρκετούς επιστήμονες να ασχολούνται με αυτό το απωθητικό κατά τα άλλα αντικείμενο: η διαστροφή του πειράματος. Το έμβρυο εμπεριέχει μια τεράστια δυναμική, βλέπεις από λίγα κύτταρα να προκύπτει ένας ολόκληρος οργανισμός και αρχίζεις να αναρωτιέσαι: χμ... αν βγάλω ένα κυτταράκι από εδώ τι θα γίνει; Και αν αυτό το πάρω από εδώ και το βάλω εκεί τι θα κάνει; Βρίσκεις το κύτταρο από το οποίο σχηματίζεται αργότερα το κεφάλι και πας και το βάζεις στην πλάτη πχ, να δεις τι θα συμβεί. Σε ένα δύσμοιρο μυγάκι κάνανε ένα πείραμα στο οποίο κατάφεραν εκεί που βγάζει κανονικά τις κεραίες του, να βγάλει... πόδια! Οι δυνατότητες είναι πραγματικά απεριόριστες και τρέφουν την περιέργεια του ερευνητή, που διακατέχεται από μία ασίγαστη επιθυμία να δοκιμάσει όσο γίνεται περισσότερους τρόπους δημιουργίας... τεράτων.

Επισημαίνω μεν τη διαστροφή, αλλά υποκλίνομαι στους επιστήμονες που προσπαθούν μέσα από την έρευνα να ξεγελάσουν τη φύση και να την πείσουν να τους αποκαλύψει τα μυστικά της.

Η αφανής νεράιδα

Πού είσαι ρε μαμά, ένα μήνα λείπεις από το σπίτι και η μούχλα έχει λάβει διαστάσεις... πλευρώτους! Αφανής ήρωας, αόρατη νεράιδα της αστραφτερής καθαριότητας και της αξιοπρεπούς υγιεινής (γιατί το πρώτο πες δεν το έχουμε πια, το δεύτερο όμως!). Τραγική η απουσία της μάνας, αφήνει τα σημάδια της στις καρδιές και κυρίως στα πλακάκια του μπάνιου, στη λεκάνη, το νιπτήρα, τη μοκέτα. Το σπίτι οδεύει στην πλήρη κατάρρευση, καθώς σε λίγο θα μας φάνε τα σκουλήκια.

Γι' αυτό η μάνα είναι η κολώνα του σπιτιού.

(Θα μου πεις πιάσε κι εσύ κανένα βετέξ, κόρη ακαμάτρα, κακομαθημένη, όλα στο πιάτο θες να σου τα έχουνε, μη σου πέσει η μύτη έτσι και κάνεις καμιά δουλειά παραπάνω, που με το ζόρι φροντίζεις για πιάτα και ρούχα!)

Η μέρα φεύγει...

Τι νιώθει κανείς στο τέλος μιας μέρας που αποστράγγιξε από πάνω του και το τελευταίο ίχνος αντοχής; Πώς θα το πάρει απόφαση να ξεκινήσει την ίδια προσπάθεια και αύριο;

Α, ρε Σκάρλετ Ο 'Χάρα, πες μας τι πίνεις!!!

Καινούρια μέρα ξεκινά, χαιρέτησε τον ήλιο

Ξεκινά λοιπόν άλλη μια τετραήμερη εβδομάδα. Ας αδράξουμε τη νέα μέρα και ας κάνουμε ένα δυναμικό νέο ξεκίνημα στη ζωή μας. Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε, να χαρούμε. Έχουμε βέβαια και δουλειά, ναι αυτό το είχαμε ξεχάσει...

χμ... μήπως να κοιμόμασταν λίγο παραπάνω;

Η μικρή μας πόλη

Να απαντήσω στον φίλτατο αναγνώστη του blog μου που θέλει να μάθει ποια είναι η πόλη αυτή όπου για τις γυναίκες είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα, και να πω ότι πρόκειται για τα Χανιά, ενώ η μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη στην οποία είχα επίσης την τύχη να ζήσω έστω και για λίγο είναι το Λονδίνο. Όντως το φαινόμενο που περιγράφω μπορεί να παρατηρηθεί σε διαφορετική κλίμακα σε πολλά διαφορετικά μέρη. Όταν ήμουν φοιτήτρια με ρωτούσαν παιδιά από άλλες πόλεις αν είναι αλήθεια αυτό που είχαν ακούσει ότι στα Χανιά για να βγάλεις γκόμενα θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις αυτοκίνητο. Και τους έλεγα ναι. Πολλά λέγονται για τη νοοτροπία των κατοίκων αυτής της πόλης, ακόμη και οι ίδιοι οι χανιώτες αποστρέφονται τα "ψώνια", δεν κάνουν όμως και τίποτα ώστε να πάψουν να συγκαταλέγονται ανάμεσα σε αυτά και έτσι διαιωνίζεται μια κατάσταση που εγώ πιστεύω ότι σε κανέναν δεν αρέσει πραγματικά (εκτός από αυτούς που τα κονομάνε πουλώντας μούρη).

Ίσως το πιο επαναστατικό και επαίσχυντο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς εδώ είναι να 'ναι ο εαυτός του. Χωρίς να λέω ότι δεν υπάρχουν και άτομα που έχουν ξεφύγει από τη λούμπα αυτή και που αξιέπαινα απέχουν από το όλο πανηγύρι.

Η γυναίκα χριστουγεννιάτικο δέντρο

Βγήκα λοιπόν χθες και μετά από πολύ καιρό πήγα ξανά σε ένα μαγαζί όπου μαζεύεται σταθερά όλο το ανφάν γκατέ της μικρής μας πόλης. Τα ψώνια, ας πούμε; Ας το πούμε. Έχω προ πολλού ξεπεράσει το κόμπλεξ του πώς θα φαίνομαι εγώ ανάμεσα σε κοπέλες που νομίζεις ότι έχουν ρίξει πάνω τους πέντε μεροκάματα για να είναι ντυμένες και φτιαγμένες ακριβώς όπως στο τελευταίο τεύχος των περιοδικών μόδας. Την έχω βαρεθεί τη μόδα γιατί στη ζωή μου δεν έχει πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται. Στα περιοδικά θα δεις κοπέλες όμορφες, που φαίνονται ευτυχείς, ποθητές, τέλειες. Και εγώ σου λέω ότι τα καταφέρνεις και γίνεσαι ακριβώς έτσι, ότι έχεις πετύχει τη σούπερ ντούπερ εμφάνιση, τι διαφορά θα κάνει στη ζωή σου; Να σας πω εγώ που έχω περάσει το στάδιο κοκετίτσα: καμία. Αν εγώ περνάω καλά με την παρέα μου, έχω τους φίλους μου, τον φίλο μου, είμαι χαλαρή και περνάω καλά, γιατί να κάτσω να πάθω υστερία για το αν ταιριάζει τέλεια αυτό και αυτό το κομμάτι, αν έχω εξοπλιστεί με όλα τα αξεσουάρ μόδας και αν έχω πετύχει επαρκώς το στυλ που προσπάθησα να ξεσηκώσω από το περιοδικό; Πιο δύσκολη δεν θα γίνει η ζωή μου έτσι, και πιο άσκοπα περίπλοκη; Δεν είμαι ενάντια στο να είναι μια γυναίκα περιποιημένη. Το αντίθετο. Είναι γυναίκες καλοβαλμένες που τις βλέπω και τις χαίρομαι πραγματικά. Και εγώ περιποιούμαι τον εαυτό μου και τον φροντίζω. Αλλά όχι μέχρι υστερίας. Άσε που αυτό δίνει την αντίθετη εντύπωση από αυτήν που στην πραγματικότητα είναι ο στόχος. Διαβάζοντας αγγλικά γυναικεία περιοδικά έβλεπα συνεχώς να επαναλαμβάνεται μια λέξη στις περιγραφές των γυναικών που θεωρούνταν ως έχουσες το τέλειο στυλ: effortless. Effortlessly cool γράφανε, σαν να μην προσπάθησε καν. Ή το άλλο, "She dresses to please herself, not the lens or men, she looks like she's too busy living to give a damn". Αυτό είναι ένα πρότυπο εντελώς διαφορετικό και ομολογώ ότι είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό που έχω στο μυαλό μου. Η γυναίκα που θα περιποιηθεί τον εαυτό της, θα χαρεί με τα ρούχα της, με το μακιγιάζ, με τα μαλλιά, αλλά μέχρι ενός σημείου, ξέρει ότι μεγαλύτερη σημασία έχουν άλλα πράγματα. Η εντύπωση που είχα χθες το βράδυ από πολλές κοπέλες που έβλεπα ήταν ακριβώς ότι "είχαν προσπαθήσει πάρα πολύ". Λες και όλη τους τη μέρα την είχαν περάσει ψάχνοντας ρούχα και καλλυντικά και φτιάχνοντας τα μαλλιά τους. Αυτή η εντύπωση εμένα με απωθεί. Δεν ξέρω αν θα με απωθούσε εξίσου αν ήμουν άντρας αλλά από την πλευρά μου το βρίσκω και αντιερωτικό. Πιστεύω ότι περισσότερο ερωτισμό εκπέμπει μια γυναίκα πιο φυσική, πιο αληθινή, πιο ζωντανή.

Έχοντας ζήσει σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού μπορώ να βρω κάποια δικαιολογία για αυτό που συμβαίνει εδώ: ο κόσμος απλά δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει. Εγώ ήμουν σε μία πόλη που από το πρωί μέχρι το βράδυ να γύρναγα από το ένα μέρος στο άλλο δεν θα τη χόρταινα. Είχε τόσα πολλά να κάνεις! Εδώ άντε να πας για ένα καφέ, να αράξεις εκεί πέρα και να παίζεις τάβλι (τι χάσιμο χρόνου το παιχνίδι αυτό ρε παιδί μου, αν και έχω περάσει και εγώ φάση ταβλαδορικής έξης). Δε λέω, όποιος θέλει να αξιοποιήσει το χρόνο του πάντα βρίσκει τρόπους. Και μπορεί να τους βρει και εδώ, και να έχει και χόμπυ που δεν μπορεί να κάνει σε μια μεγάλη πόλη. Λίγοι όμως το κάνουν αυτό έχω την εντύπωση. Το δημοφιλέστερο άθλημα είναι η επίδειξη. Κυκλοφορείς στην πόλη και δείχνεις... ό,τι έχεις. Το αυτοκίνητό σου, τα καινούρια σου γυαλιά (στον τομεά αυτό είμαι εξοπλισμένη, πήρα καινούρια), τα καινούρια σου ρούχα...
Κάθε μέρα είναι χριστούγεννα και στολίζουμε ξανά και ξανά το δέντρο.

Πλάκα πλάκα εμείς στο σπίτι μας ούτε καν δέντρο δεν στολίσαμε φέτος τα χριστούγεννα. Μήπως να αρχίζω να προβληματίζομαι;

Failure to laugh

Πήγα χθες στο Ελληνίς και είδα την αισθηματική κομεντί με τίτλο Failure to launch. Δεν θα σχολιάσω καν την απόδοση του τίτλου στα ελληνικά ("Τριαντάρης από σπίτι", άκου εκεί τίτλος για ταινία που θα θέλει ο κόσμος να πάει να δει), θα επισημάνω όμως τι συμβαίνει όταν εκεί στο μακρυνό Χόλυγουντ αποφασίσουν σώνει και καλά ότι θέλουν να φτιάξουν μια επιτυχημένη κομεντί και ότι οπωσδήποτε θα το πετύχουν επειδή θα βάλουν όλα τα απαραίτητα υλικά και με το παραπάνω.

Τι είχε λοιπόν αυτή η ταινία, ποια ήταν τα συστατικά που φρόνισαν οι συντελεστές να περιέχει και που θεώρησαν ότι θα τους εξασφάλιζαν την επιτυχία: πρώτα απ' όλα, σούπερ σέξυ πρωταγωνιστή (αφού οι αισθηματικές κομεντί απευθύνονται πρωτίστως σε γυναίκες). Ο Μάθιου Μακόναχι θα πρέπει να θεωρείται αυτή τη στιγμή στο Χόλυγουντ the sexiest thing alive, και όχι άδικα έχω να πω. Το παιδί είναι προικισμένο από τη φύση, δούλεψε βέβαια κιόλας, πλακώθηκε στα γυμναστήρια για να μπορούμε εμείς να κάνουμε ανατομία των επιπολής μυών στον γυμνασμένο του κορμό. Επίσης πλακώθηκε είτε στα σολάριουμ είτε στην ηλιοθεραπεία είτε στα self-tan (και λίγο μεικ-απ θα του βάλανε, δεν αποκλείεται) για να κάνουμε εμείς την ανατομία μας σε ένα κορμί που εκτός από γυμνασμένο είναι και μαυρισμένο. Ενδεχομένως να έκανε και αποτρίχωση, εκτός αν από φυσικού του είναι παντελώς άτριχος, γιατί δεν διακρίνεται η παραμικρή υποψία τριχοφυΐας στο γυμνασμένο και μαυρισμένο όπως είπαμε κορμί (όλα αυτά χάριν της ανατομικής μας μελέτης, προσέξτε πόσα μας προσφέρει μέχρι τώρα η ταινία και δει ο πρωταγωνιστής). Δεύτερο συστατικό η πρωταγωνίστρια. Η γνωστή Κάρυ του Sex and the City, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που πρώτον είναι ταυτισμένη με αισθηματικού τύπου ρόλους και δεύτερον είναι μεν κομψή και ελκυστική, αλλά δεν είναι η γυναικάρα, η ενοχλητικά όμορφη γυναίκα που θα ξεστραβωθεί ο καλός σας να κοιτάει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και θα σας τσακίσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση. Σχεδόν ταυτίζεται μαζί της η γυναίκα θεατής. Χμ, άλλο συστατικό, για να δούμε... πολύ ωραία παραγωγή όσον αφορά τα εξωτερικά γυρίσματα που παρουσίαζαν τα χόμπυ των πρωταγωνιστών. Βλέπουμε να κάνουν mountain-bike, να παίζουν paintball, να κάνουν ορειβασία, βλέπουμε ιστιοπλοΐα σε πραγματικά πολύ όμορφα και αξιόπλοα σκάφη (Σ.τ.Μ: Εδώ να κάνω και ένα σχόλιο στον υποτιτλισμό και να προτείνω τη λέξη αξιόπλοος ως καλύτερη εναλλακτική του καλοτάξιδος, που έβαλε ο συνάδελφος ως εξειδικευμένη λέξη από το χώρο της ιστιοπλοΐας που εντυπωσίασε ξέροντάς την η πρωταγωνίστρια, συγχωρέστεμε για την επαγγελματική διαστροφή). Όλα αυτά συνθέτουν ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Επίσης οι δημιουργοί της ταινίας θεώρησαν καλό να βάλουν, ως σίγουρο στοιχείο επιτυχίας, ένα δεύτερο ρόλο που να ξεχωρίζει. Είχαν δει λοιπόν το Notting Hill και, εμπνευσμένοι από τον "γκάου" (ας τον πούμε κάπως εκκεντρικό και χαμένο στο διάστημα) συγκάτοικο του Χιου Γκραντ, σκέφτηκαν να βάλουν και αυτοί ένα τέτοιο χαρακτήρα σε γυναικείο όμως, για συγκάτοικο της πρωταγωνίστριας. Έστω ότι συγχωρούμε την αντιγραφή, πάντως ο θεατής δυσκολεύεται λίγο να καταλάβει "τι παίζει" με αυτήν την κοπέλα στην αρχή, πρώτον γιατί ούτε το ντύσιμό της είναι τόσο κραυγαλέα εξεζητημένο (την έχουν κάνει λίγο 80's αλλά όχι τόσο που να φωνάζει από μακρυά ότι η κοπέλα είναι psycho, ενώ στο Notting Hill και μόνο που τον έβλεπες τον άλλον και καταλάβαινες τι φρούτο είναι και γελούσες), και δεύτερον διότι είναι πολύ όμορφη και περιποιημένη για να ενδιαφερθείς πρωτίστως για την ψυχική της ισορροπία. Ένα άλλο έμψυχο συστατικό που υποτίθεται ότι θα ήταν γκανιάν αλλά εμένα με απογοήτευσε, ήταν η Κάθυ Μπέητς, στο ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή, κυρίως γιατί την είχα για πολύ αξιόλογη ηθοποιό και δεν μου άρεσε να τη βλέπω να αναλώνεται σε κάτι τόσο μέτριο (επιεικώς μέτριο). Να επισημάνουμε επίσης (ο πρώτος πληθυντικός μου μ'άρεσε, ποιοι είμαστε εμείς δηλαδή, τελοσπάντων, εμείς ο βασιλεύς, ή μάλλον η Βασιλική) ότι στην ταινία προστέθηκαν επίσης στοιχεία κακόγουστης φαρσοκωμωδίας (βλέπε βλακώδης σκηνή με τεχνητή αναπνοή σε ημιθανές πτηνό, δάγκωμα από σκίουρο, κλπ), ώστε να συμπεριληφθούν στο target group της άτομα με εξευγενισμένα και λεπτά γούστα όπως αυτά που απόλαυσαν ταινίες σαν τον Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο.

Τα βάζουμε όλα αυτά στο φούρνο της κινηματογραφικής παραγωγής λοιπόν και τι έχουμε; Ένα αριστούργημα; Ποσώς. Δεν ήταν ο στόχος μας άλλωστε να φέρουμε την επανάσταση στην έβδομη τέχνη. Μια αισθηματική κομεντί που βλέπεται ευχάριστα; Α, ναι, αυτός ήταν ο στόχος μας. Τον πετύχαμε λοιπόν; Δυστυχώς όχι. Γιατί τα υλικά δεν δέσανε, γιατί ίσως η φιλοδοξία της ταινίας ήταν πάνω από αυτό που μπορούσε να επιτύχει (αν και δεν το πολυπιστεύω αυτό, μπορούσε να το επιτύχει, σιγά το δύσκολο). Απλά την έφαγε η πολύ σιγουριά ότι η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη και ξέχασε τα πιο βασικά (φίλε οδηγέ, έβαλες Φλας στην μπαταρία;) με αποτέλεσμα να μην έχουμε μια χημεία που δένει αρμονικά το σύνολο, αλλά μια ταινία που βλέπεται με σφιγμένο χαμόγελο και ελάχιστες στιγμές από αυτό που υπόσχεται.

Περιττό να πω ότι δεν συνιστώ να πάει κανείς να δει την ταινία (εκτός αν είναι κριτικός κινηματογράφου και θέλει να δει πόσο οξυδερκής ήταν η κριτική μου για να παίρνει στο μέλλον έτοιμες από το μπλογκ τις κριτικές και να μην τρέχει στο σινεμά, γιατί σιγά μην κάθεται να γράφει τόσο αναλυτικά για μια ταινία που δεν συγκινεί καν, ποιος κάθεται να χαραμίζει έτσι το χρόνο του;)

Ευτυχώς δεν ήτανε αληθινό το όνειρο τ'αποψινό!

Τι ονειρεύτηκα πάλι! Καλά, το υποσυνείδητο είναι φοβερός σκηνοθέτης και όταν θέλει σου βγάζει ταινίες με κάτι σενάρια που απορείς πού τα σκέφτηκε(ς). Πριν περιγράψω το όνειρο να τονίσω ότι λόγω του έντονα προσωπικού χαρακτήρα του ίσως να μην αγγίζει κάποιους αναγνώστες (αν διαβάζει κανείς το blog αυτό) και να τους ζητήσω να με συγχωρήσουν, αλλά θα ήθελα να προσπαθήσω στις γραμμές που ακολουθούν να το περιγράψω όσο γίνεται πιο αναλυτικά. Τι και τι γίνεται στο όνειρο λοιπόν. Πρώτον παντρεύομαι. Σε μια εκκλησία στενάχωρη και κάπως σκοτεινή, αλλά πάντως εκκλησία (που κάτι φέρνει προς γκαράζ αν το σκεφτείς αλλά όχι πολύ έντονα). Και τι είναι αυτό που πάει στραβά με το γαμπρό (το Ρέμο παντρεύομαι εν τω μεταξύ, ναι, τον τραγουδιστή, πώς μου ήρθε αυτό τώρα, ούτε τα τραγούδια του δεν ακούω) και τελικά τσακωνόμαστε και τα χαλάμε. Και τότε μου λέει ο ξαδερφός μου που τώρα μένει στην Αθήνα "καλά γι'αυτό σκας, εγώ θα σε παντρευτώ". Εντάξει λέω εγώ, μην πάνε χαμένες τόσες ετοιμασίες, για να θέλει και αυτός κάποιο λόγο θα έχει, (άκου εκεί, κάποιο λόγο λέει, πράσινη κάρτα θα του εξασφάλιζα; Τι χαζομάρες, πραγματικά!), ας κάνουμε το γάμο τώρα και μετά βλέπουμε. Και μετά να το μετανιώνω και να κάθομαι να σκέφτομαι ότι μπορούμε να τον ακυρώσουμε επειδή είμαστε πρώτα ξαδέρφια και απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάζεται να πάρουμε διαζύγιο. Χμμ... τι άλλο γίνεται; Α, ναι! Έρχεται η ξαδέρφη μου από τη Θεσ/νίκη (η οποία παρεμπιπτόντως αυτές τις μέρες ήρθε Χανιά χωρίς να με πάρει ένα τηλέφωνο να μου το πει, να δω πότε και αν θα επικοινωνήσει!) και εγώ της παραπονιέμαι ότι τόσο καιρό έχει εξαφανιστεί, τόσους μήνες, τόση αδιαφορία τόσα αυτά... και... πάρε μια ροχάλα! Με έφτυσε! Στο μανίκι του ωραίου μου φορέματος! (Είχα αλλάξει εν τω μεταξύ, υπ' όψιν, δεν ήμουν με το νυφικό, φορούσα ένα ωραιότατο φόρεμα από λεπτό ύφασμα, μουσελίνα πώς τα λένε). Με έφτυσε, τι πήγα και είδα, δεν το πιστεύω (αφού με ξέχεσε καλά καλά πρώτα, δεν θυμάμαι τι μου είπε). (Το ότι είδα πως με έφτυσε στο μανίκι έχει μία εξήγηση αν ακουμπούσα το χέρι μου όπως κοιμόμουν και τρέχανε τα σάλια μου πάνω στον καρπό μου, όπου με βρήκε και η ονειρική ροχάλα). Είδα επίσης έναν τραγουδιστή λέει (όλο καλλιτέχνες και σόγια πια αυτό το όνειρο, τι είν'αυτό;) που έχω πει ότι μου θυμίζει το φίλο μου, αλλά τώρα τον είδα από κοντά λέει και διαπίστωσα ότι ναι όντως μοιάζει αλλά ο φίλος μου είναι πιο ωραίος, και ότι αυτός έχει τελικά τη χάρη και ο άλλος μετά βίας το όνομα. Αυτό καλό ήταν νομίζω γιατί δείχνει ότι μου αρέσει το παιδί αυτό και όχι η κάθε φίρμα του βασανισμένου σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου, που από τα πάνδεινα που έχει περάσει σε λίγο οι νότες θα σπρώχνονται στην άκρη των γραμμών για να πέσουν από κάτω να γκρεμοτσακιστούν από την απελπισία τους, σαν το Ζάλογγο ένα πράγμα -άσχετο σχόλιο ας μου συγχωρεθεί. Επίσης είδα ότι ο Δημοτικός Κήπος στα Χανιά (όπου διαμένω) ήταν ένα ιδιαίτερα ευρύχωρο πάρκινγκ με δεντράκια και φυλλωσιές (για να φάμε και την απαραίτητη κουτσουλιά όταν θα παρκάρουμε) και ότι για κάποιο λόγο δικαίωμα να το χρησιμοποιήσει είχε μόνο η οικογένειά μου (ή άντε και λίγοι ακόμη προνομιούχοι). Αυτό θα είναι μάλλον από το άγχος για ανεύρεση πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, τι να πω (μα κι εγώ στον κήπο μέσα βρήκα να το παρκάρω; Α, ίσως εμπνεύστηκα από κάποιον που είδα στις ειδήσεις να εισβάλλει σε ένα μαγαζί με το αυτοκίνητό του όπως στις ταινίες, και να είπα κι εγώ πού με βολεύει να το αφήσω; Στον κήπο; Στον κήπο λοιπόν! Ας διαμορφώσω κατάλληλα το χώρο με το δημιουργικό μου υποσυνείδητο!) Το πιο "σκοτεινό" σημείο στο όνειρο ήταν ότι στην εκκλησία όπου παντρεύτηκα (γιατί είπαμε παντρεύτηκα κιόλας, μην το ξεχνάμε αυτό) υπήρχαν σε ένα σημείο κάτι σκαλάκια (μια μαρμάρινη σκάλα βασικά με άσπρα σκαλιά κάπως κακοχρονισμένα αλλά οκ όχι πολύ χάλια) που βγάζανε σε ένα μέρος που όταν το κοιτούσα εγώ ήταν κάτι σαν χώρος όπου είχανε διάφορα φαγητά καλυμμένα με μεταλλικά σκεύη όπως στα μαγειρεία (δεν φαινόταν κανένα φαγητό στην πραγματικότητα, απλά αυτή την εντύπωση έδινε), εγώ ήξερα όμως ότι εκεί ή κάπου εκεί επίσης πετάγανε αποφάγια και τα αφήνανε να μουχλιάζουν και επίσης σε κάτι φάσεις (δηλαδή όταν γύρναγες την πλάτη σου) όλος ο χώρος μετατρεπόταν σε κάτι ανάμεσα σε halloween party και σκηνή από τη μουσικοχορευτική όπερα "Δαίμονες", με ζόμπι και φρικιά και τέτοια, σαν αυτά που χορεύουν πίσω από τάφους σε κάτι καλαίσθητες αμερικάνικες ταινίες. (Με άλλα λόγια τώρα που το ξαναεξετάζω πιο ψύχραιμα, αφού το έγραψα, μάλλον είχανε το νεκροταφείο στο υπόγειο σε μια κάπως ινκόγκνιτο φάση, και στο μέρος όπου φαινόταν να είναι φαγητά προς σερβίρισμα στην πραγματικότητα σέπονταν τροφές και -νεκρά αλλά εντούτοις όχι εντελώς πεθαμένα- πτώματα. Τώρα αυτό από πού προήλθε; Τι με έπιασε και το ονειρεύτηκα; Ανησυχώ για την υγειινή της κουζίνας μου; Σίγουρα. Μια κουζίνα υπό πλήρη δική μου ευθύνη έχει καλές προοπτικές για πειραματισμούς μυκητολογίας (ένας από τους λόγους που δεν θα ήταν σκόπιμο να ζήσω και μόνη μου, βλέπε προηγούμενη καταχώρηση). Αλλά το ζόμπι πάρτι; Δεν είμαστε καλά. Λες λόγω Μεγάλης Βδομάδας; Καλά, η εκκλησία κολλάει σίγουρα εκεί. Και ο Ρέμος; Μήπως επειδή όλοι λέγανε ότι είχε την άλλη τόσο καιρό και δεν την έπαιρνε; Τι να πω; Έχει τέτοιες ανησυχίες το υποσυνείδητό μου; Μπράβο μου.

Όπως θα διαπιστώσει εδώ ο οξυδερκής αναγνώστης (γιατί κάπου εδώ θα πρέπει να εξηγήσω την ερμηνευτική μου άποψη για τα όνειρα), θεωρώ ότι ονειρευόμαστε πράγματα που: είτε θέλουμε (αν και δεν εντοπίζω κάτι που θέλω στο όνειρο που είδα χθες, μάλλον ανακουφισμένη διαπίστωσα ότι ήταν απλώς ένα όνειρο, το πρωί που ξύπνησα), είτε που φοβόμαστε (ενδόμυχα λέω πάει, θα μείνω στο ράφι, κάτσε να παντρευτώ τον ξάδερφό μου τώρα που τον βρήκα εύκαιρο και μετά το ακυρώνω), ή που μας έχουν κάνει εντύπωση κατά τη διάρκεια της ημέρας υποσυνείδητα όμως, χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει. Και όπως κατέστη νομίζω σαφές, μετά από ένα όνειρο προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω αυτά που είδα και να καταλάβω πού βρήκα το κάθε στοιχείο που εμφανίζεται στη σκηνή του ονειρικού θεάτρου κάθε φορά.

Κατέγραψα λοιπόν το όνειρο. Χαίρομαι που συνέπεσε με την τήρηση αυτού του blog γιατί έτσι θα μπορέσω να το ξαναδιαβάσω στο μέλλον (αλήθεια υπάρχει περίπτωση αυτό το blog να χαθεί από το ίντερνετ, όπως σου εξαφανίζουν καμιά φορά τα μέιλ αν δεν μπαίνεις για πολύ καιρό; Ας με ενημερώσει αν γνωρίζει κάποιος αναγνώστης -υποτεθείστω ότι έχω αναγνώστες. Αυτά για τώρα και όνειρα γλυκά.

Μοναξιά μου όλα ή μοναξιά μου τίποτα;

Τώρα τελευταία πώς έτυχε και όλο και περισσότερες φίλες μου μου λένε ότι αποφασίζουν να αποχωρήσουν πλέον από τη γονεϊκή εστία και να βρουν ένα μέρος να μείνουν μόνες τους. Σίγουρα οι σκέψεις αυτές είναι λογικές καθώς περνά κανείς από την ηλικία των είκοσι και κάτι στο τριάντα παρά κάτι απειλώντας να ξεπεράσει το όριο των -άντα. Γιατί εντάξει, σπουδάσαμε, ζήσαμε την ελευθερία αυτής της ξέγνοιαστης εποχής και μετά επιστρέψαμε πίσω στο παιδικό μας δωμάτιο και στην προστασία του πατρικού σπιτιού και κάπου σαν να νιώσαμε ότι δεν μας χωράει πια. Να θέλεις ένα χώρο δικό σου είναι λογικό. Να μπορείς να φέρνεις όποτε θες τους φίλους σου, τον φίλο σου (λογικό, γιατί με τους φίλους πες, πας μια βόλτα, τον έρωτά σου πού θα τον στεγάσεις όμως;), να μη δίνεις λογαριασμό (αλλά να παίρνεις λογαριασμό, και συγκεκριμένα ό,τι λογαριασμός έρχεται στο σπίτι να πρέπει να τον πληρώσεις εσύ). Εγώ πάλι δεν καίγομαι να φύγω. Ακούγεται περίεργο; Κατ' αρχάς εγώ, επειδή είμαι μεταφράστρια, ανήκω σε μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που δουλεύουν στο σπίτι και που ζουν στο σπίτι τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους (εγώ και οι νοικοκυρές δηλαδή). Που σημαίνει ότι μία μέρα με ιδιαίτερα μεγάλο φόρτο εργασίας εγώ μπορεί και να μη βγω από το σπίτι καθόλου. Και επειδή δεν είμαι ούτε θεός ούτε θηρίο, δεν την παλεύω και πολύ εύκολα την κατάσταση αυτή. Θες να δεις έναν άνθρωπο, να πεις μια κουβέντα, να νιώσεις ότι στον κόσμο αυτό δεν υπάρχεις μόνο εσύ και το κείμενό σου, υπάρχουν και άλλα όντα. Ένα είναι αυτό. Το άλλο είναι ότι από τη στιγμή που όπως είπα ζω μέσα στο σπίτι αυτό, εμένα μου κάνει διαφορά να είμαι στο ωραιότατο, ευρύχωρο πατρικό μου σπιτάκι, και όχι σε ένα καρυδοτσουφλέ δυαράκι. Αν δούλευα εκτός σπιτιού όλη μέρα και μετά γύριζα σπίτι μόνο και μόνο για να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ, δεν θα μου έκανε και μεγάλη διαφορά. Άλλα να πάω να κλειστώ σε μία τρύπα μόνο και μόνο για να το παίζω ανεξάρτητη δεν το θέλω, ποιος ο λόγος; Κι ύστερα δεν έχω αυτήν τη φοβερή πατριωτική σχέση με την έννοια της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Να έχω σώνει και καλά τα δικά μου λεφτά (αν και τώρα πια έχω) και με αυτά να πληρώνω για όλα μου τα έξοδα (τζάμπα δούλευαν οι γονείς μου τόσα χρόνια, να μην τους δώσω τη χαρά να δουν ότι έχουν εξασφαλίσει πέντε πράγματα για το παιδί τους;)

Βολεμένη λοιπόν. Ναι, έτσι είναι. Φοβόμουν να το παραδεχτώ, όπως και φοβόμουν κάπως να δημοσιεύσω αυτό το post. Μη φανώ πολύ πατροδίαιτη και κακομαθημένη... αλλά είμαι. Όταν ήμουν φοιτήτρια δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε ένα φροντηστήριο κάνοντας αγγλικά και ο μπαμπάς μου μου είπε αν είναι για τα λεφτά μην το κάνεις, θα σου δώσω εγώ, αν θες για την εμπειρία, οκ. Κι έτσι δεν απέκτησα την εμπειρία. Καλόμαθα. Και τώρα άντε να ξεμάθω.

Πάντως έχω μια ξαδέρφη που θα 'ναι τώρα στα σαράντα, και που με συμβούλευε τις προάλλες, εμένα και τον αδερφό μου "Μην πάτε να το παίξετε ανεξάρτητοι και τέτοιες βλακείες, τέτοια έκανα κι εγώ και τι κατάλαβα; Φάτε τώρα που μπορείτε". Καλά, ο αδερφός μου σίγουρα δεν χρειάζεται καν να ακούει τέτοιες συμβουλές, τις εφαρμόζει ήδη και με το παραπάνω. Αυτός βέβαια διαφορετικά, πιο "ευδαιμονιστικά". Για αυτοκίνητο, για εξόδους, για ρούχα, κλπ. Εγώ "απορρόφησα" περισσότερα "κονδύλια" για τον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού (παλιότερα ξόδευα και για "λούσα" αλλά πλέον δε μου λέει και πολλά αυτό το σπορ). Αλλά κι εγώ κάτι θα πρέπει να κάνω σωστά.

Μέχρι να κόψω οριστικά το λώρο πάντως, θα είμαι ένας καλομαθημένος/κακομαθημένος ΚΓΠ (Καταχραστής Γονεϊκής Περιουσίας), τι να κάνουμε;

Εντροπία, αγάπη μου

Εντροπία είναι ο βαθμός αταξίας ενός συστήματος. Δεν είναι ενδιαφέρον που οι επιστήμονες θέλησαν να ορίσουν ως επίσημο μέγεθος την αταξία και όχι την τάξη; Τι μας λέει αυτό; Ότι η αταξία είναι η φυσιολογική τάση που επικρατεί στο σύμπαν, όχι η τάξη. (Καλά μπορεί να υπάρχει και το αντίστροφο μέγεθος, δεν είμαι σίγουρη, βιολόγος είμαι, όχι φυσικός, αλλά σίγουρα η εντροπία είναι η μεγάλη φίρμα στη φυσική). Μεγάλη ανταρσία απέναντι στην αδυσώπητη αυτή τάση αποτελεί το φαινόμενο της ζωής. Η οποία ζωή είχε το θράσος, τη μαγκιά και την επαναστατικότητα να σηκώσει κεφάλι και να οργανωθεί μέσα στο χάος. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν παρά πέτρες και νερό και διάφορα υλικά που θα αντιδρούσαν αδιάφορα το ένα με το άλλο μέχρι τελικής βαρεμάρας -ίσως η ζωή να δημιουργήθηκε από την πλήξη της ύλης και την αντίδρασή της προς αυτήν! Ως βιολόγος στέκομαι με δέος απέναντι στο φαινόμενο της ζωής, απέναντι στην ανεξήγητη πνοή που την έκανε να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι στο αχανές και να υψώσει τη φωνή της απέναντι στο βουβό σύμπαν.

Ο Καζαντζάκης περιγράφει ως δύο ακατάλυτες δυνάμεις τον ανήφορο και τον κατήφορο. Ανήφορος, δυσχερής, επίπονη πορεία προς μια κατάσταση ανώτερη, πιο εξευγενισμένη, πιο ποιοτική. Κατήφορος, ορμητική και αμείλικτη δύναμη που σε τραβά πίσω στο βόρβορο, στην ταπεινή σου φύση, τη ζωώδη, την υλική.

Από άποψη επιστημονική θαυμάζω τον "ανήφορο" της ζωής που κάνει την άψυχη ύλη έμβια, της δίνει πνοή και τελικά πνεύμα, και αποστρέφομαι την ειδεχθή κατηφόρα που τη βαραίνει στον αγώνα της.

Έλα όμως που στην προσωπική μου πορεία στον μάταιο τούτο κόσμο η πάλη με την εντροπία με βρίσκει συνήθως ηττημένη κατά κράτος: είμαι η καλύτερη φίλη της εντροπίας. Παρότι γνωρίζω ότι ως έμβιος οργανισμός αντιμάχομαι την εντροπία και μόνο που ζω, εντούτοις τα πάντα στη ζωή μου φαίνεται να υποκύπτουν στη δύναμή της: η ακαταστασία βασιλεύει στο μυαλό μου, στο δωμάτιό μου, στο γραφείο μου, στα γραπτά μου, στις σημειώσεις μου, στα πάντα. Και το κάθε βήμα προς τον ανήφορο τόσο οδυνηρό, τόσο σπαρακτικό!

Πώς γίνεται ενώ κάθε μου κύτταρο παλεύει για οργάνωση και τάξη, εγώ να νιώθω ότι με όλο μου το είναι θέλω να αφεθώ στην αταξία, να μην κάνω το παραμικρό για να αντισταθώ στη θέλησή της (θα μου πεις, μάλλον από τους δυο σας εσύ έχεις θέληση και όχι αυτή, εγώ όμως νομίζω πως ό,τι και να γίνει το δικό της θα περάσει).

Σκέψεις φευγαλέες, σχέδια ανοργάνωτα, ιδέες που περνάνε και φεύγουνε, πράγματα πεταμένα από δω κι από κει, χαρτάκια, έντυπα, περιοδικά, βιβλία, ρούχα... ό,τι πάρεις εκατό (μάλλον τώρα πια ό,τι πάρεις ένα ευρώ θα πρέπει να λέμε). Χάος απίστευτο, στα πάντα. Και εγώ να αρνούμαι πεισματικά να αντισταθώ, να νοικοκυρευτώ, να οργανωθώ... εντροπία σ'αγαπώ! (Sorry, δεν έβρισκα τρόπο να τελειώσω αυτό το post και έτσι κατέφυγα σε αυτή τη σάχλα)

Ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, ...

Παλιά κρατούσα ημερολόγιο -κείμενα που με φρίκη διαβάζω τώρα αν τύχει να βρεθούν μπροστά μου σε καμιά οικιακή "ανασκαφή"-, αλλά φυσικά γραπτό, σε αυτά τα χαριτωμένα βιβλιαράκια ιαπωνικής προέλευσης με τα λουλουδάκια και τα συννεφάκια. Ήταν μια συνήθεια που είχε κρατήσει για μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας, μέχρι που, κάπου στην εφηβεία μου, σταμάτησε γιατί... τη μετέφερα στον υπολογιστή! Αυτό το ψυχρό και απρόσωπο μέσο με απώθησε τελείως από τη διαδικασία του να βγάζω τα εσώψυχά μου και να ντύνω με αυτά τις λέξεις. Ο δρόμος της επιστροφής στο αισθαντικό χαρτί και μολύβι είχε εν τω μεταξύ χαθεί.

Μετά από απουσία ετών λοιπόν, βρέθηκε τώρα το στοιχείο που θα με συνέδεε ξανά με τη διαδικασία της τήρησης "ημερολογίου": η ηλεκτρονική δημοσίευση. Το ημερολόγιό μου θα είναι πλέον διαθέσιμο στον καθένα, ανοικτό σε σχόλια γνωστών και αγνώστων, εκτεθειμένο στα μάτια του κάθε beholder. Ο άψυχος υπολογιστής με συνδέει νοητά με τον μυστηριώδη αναγνώστη, που κάτι θα δει στα γραπτά μου από τις δικές του ιστορίες, ανησυχίες και σκέψεις. Του αναγνώστη που έχει μέσα του κρυμμένο κάτι από το δικό μου εαυτό, και που ίσως θελήσει με ένα του σχόλιο και μια καλόβουλη κουβέντα να το επιστρέψει σε μένα.

Καλή αρχή!