Μοναξιά μου όλα ή μοναξιά μου τίποτα;

Τώρα τελευταία πώς έτυχε και όλο και περισσότερες φίλες μου μου λένε ότι αποφασίζουν να αποχωρήσουν πλέον από τη γονεϊκή εστία και να βρουν ένα μέρος να μείνουν μόνες τους. Σίγουρα οι σκέψεις αυτές είναι λογικές καθώς περνά κανείς από την ηλικία των είκοσι και κάτι στο τριάντα παρά κάτι απειλώντας να ξεπεράσει το όριο των -άντα. Γιατί εντάξει, σπουδάσαμε, ζήσαμε την ελευθερία αυτής της ξέγνοιαστης εποχής και μετά επιστρέψαμε πίσω στο παιδικό μας δωμάτιο και στην προστασία του πατρικού σπιτιού και κάπου σαν να νιώσαμε ότι δεν μας χωράει πια. Να θέλεις ένα χώρο δικό σου είναι λογικό. Να μπορείς να φέρνεις όποτε θες τους φίλους σου, τον φίλο σου (λογικό, γιατί με τους φίλους πες, πας μια βόλτα, τον έρωτά σου πού θα τον στεγάσεις όμως;), να μη δίνεις λογαριασμό (αλλά να παίρνεις λογαριασμό, και συγκεκριμένα ό,τι λογαριασμός έρχεται στο σπίτι να πρέπει να τον πληρώσεις εσύ). Εγώ πάλι δεν καίγομαι να φύγω. Ακούγεται περίεργο; Κατ' αρχάς εγώ, επειδή είμαι μεταφράστρια, ανήκω σε μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που δουλεύουν στο σπίτι και που ζουν στο σπίτι τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους (εγώ και οι νοικοκυρές δηλαδή). Που σημαίνει ότι μία μέρα με ιδιαίτερα μεγάλο φόρτο εργασίας εγώ μπορεί και να μη βγω από το σπίτι καθόλου. Και επειδή δεν είμαι ούτε θεός ούτε θηρίο, δεν την παλεύω και πολύ εύκολα την κατάσταση αυτή. Θες να δεις έναν άνθρωπο, να πεις μια κουβέντα, να νιώσεις ότι στον κόσμο αυτό δεν υπάρχεις μόνο εσύ και το κείμενό σου, υπάρχουν και άλλα όντα. Ένα είναι αυτό. Το άλλο είναι ότι από τη στιγμή που όπως είπα ζω μέσα στο σπίτι αυτό, εμένα μου κάνει διαφορά να είμαι στο ωραιότατο, ευρύχωρο πατρικό μου σπιτάκι, και όχι σε ένα καρυδοτσουφλέ δυαράκι. Αν δούλευα εκτός σπιτιού όλη μέρα και μετά γύριζα σπίτι μόνο και μόνο για να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ, δεν θα μου έκανε και μεγάλη διαφορά. Άλλα να πάω να κλειστώ σε μία τρύπα μόνο και μόνο για να το παίζω ανεξάρτητη δεν το θέλω, ποιος ο λόγος; Κι ύστερα δεν έχω αυτήν τη φοβερή πατριωτική σχέση με την έννοια της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Να έχω σώνει και καλά τα δικά μου λεφτά (αν και τώρα πια έχω) και με αυτά να πληρώνω για όλα μου τα έξοδα (τζάμπα δούλευαν οι γονείς μου τόσα χρόνια, να μην τους δώσω τη χαρά να δουν ότι έχουν εξασφαλίσει πέντε πράγματα για το παιδί τους;)

Βολεμένη λοιπόν. Ναι, έτσι είναι. Φοβόμουν να το παραδεχτώ, όπως και φοβόμουν κάπως να δημοσιεύσω αυτό το post. Μη φανώ πολύ πατροδίαιτη και κακομαθημένη... αλλά είμαι. Όταν ήμουν φοιτήτρια δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε ένα φροντηστήριο κάνοντας αγγλικά και ο μπαμπάς μου μου είπε αν είναι για τα λεφτά μην το κάνεις, θα σου δώσω εγώ, αν θες για την εμπειρία, οκ. Κι έτσι δεν απέκτησα την εμπειρία. Καλόμαθα. Και τώρα άντε να ξεμάθω.

Πάντως έχω μια ξαδέρφη που θα 'ναι τώρα στα σαράντα, και που με συμβούλευε τις προάλλες, εμένα και τον αδερφό μου "Μην πάτε να το παίξετε ανεξάρτητοι και τέτοιες βλακείες, τέτοια έκανα κι εγώ και τι κατάλαβα; Φάτε τώρα που μπορείτε". Καλά, ο αδερφός μου σίγουρα δεν χρειάζεται καν να ακούει τέτοιες συμβουλές, τις εφαρμόζει ήδη και με το παραπάνω. Αυτός βέβαια διαφορετικά, πιο "ευδαιμονιστικά". Για αυτοκίνητο, για εξόδους, για ρούχα, κλπ. Εγώ "απορρόφησα" περισσότερα "κονδύλια" για τον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού (παλιότερα ξόδευα και για "λούσα" αλλά πλέον δε μου λέει και πολλά αυτό το σπορ). Αλλά κι εγώ κάτι θα πρέπει να κάνω σωστά.

Μέχρι να κόψω οριστικά το λώρο πάντως, θα είμαι ένας καλομαθημένος/κακομαθημένος ΚΓΠ (Καταχραστής Γονεϊκής Περιουσίας), τι να κάνουμε;