Παλιά κρατούσα ημερολόγιο -κείμενα που με φρίκη διαβάζω τώρα αν τύχει να βρεθούν μπροστά μου σε καμιά οικιακή "ανασκαφή"-, αλλά φυσικά γραπτό, σε αυτά τα χαριτωμένα βιβλιαράκια ιαπωνικής προέλευσης με τα λουλουδάκια και τα συννεφάκια. Ήταν μια συνήθεια που είχε κρατήσει για μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας, μέχρι που, κάπου στην εφηβεία μου, σταμάτησε γιατί... τη μετέφερα στον υπολογιστή! Αυτό το ψυχρό και απρόσωπο μέσο με απώθησε τελείως από τη διαδικασία του να βγάζω τα εσώψυχά μου και να ντύνω με αυτά τις λέξεις. Ο δρόμος της επιστροφής στο αισθαντικό χαρτί και μολύβι είχε εν τω μεταξύ χαθεί.
Μετά από απουσία ετών λοιπόν, βρέθηκε τώρα το στοιχείο που θα με συνέδεε ξανά με τη διαδικασία της τήρησης "ημερολογίου": η ηλεκτρονική δημοσίευση. Το ημερολόγιό μου θα είναι πλέον διαθέσιμο στον καθένα, ανοικτό σε σχόλια γνωστών και αγνώστων, εκτεθειμένο στα μάτια του κάθε beholder. Ο άψυχος υπολογιστής με συνδέει νοητά με τον μυστηριώδη αναγνώστη, που κάτι θα δει στα γραπτά μου από τις δικές του ιστορίες, ανησυχίες και σκέψεις. Του αναγνώστη που έχει μέσα του κρυμμένο κάτι από το δικό μου εαυτό, και που ίσως θελήσει με ένα του σχόλιο και μια καλόβουλη κουβέντα να το επιστρέψει σε μένα.
Καλή αρχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;