Ευτυχώς δεν ήτανε αληθινό το όνειρο τ'αποψινό!

Τι ονειρεύτηκα πάλι! Καλά, το υποσυνείδητο είναι φοβερός σκηνοθέτης και όταν θέλει σου βγάζει ταινίες με κάτι σενάρια που απορείς πού τα σκέφτηκε(ς). Πριν περιγράψω το όνειρο να τονίσω ότι λόγω του έντονα προσωπικού χαρακτήρα του ίσως να μην αγγίζει κάποιους αναγνώστες (αν διαβάζει κανείς το blog αυτό) και να τους ζητήσω να με συγχωρήσουν, αλλά θα ήθελα να προσπαθήσω στις γραμμές που ακολουθούν να το περιγράψω όσο γίνεται πιο αναλυτικά. Τι και τι γίνεται στο όνειρο λοιπόν. Πρώτον παντρεύομαι. Σε μια εκκλησία στενάχωρη και κάπως σκοτεινή, αλλά πάντως εκκλησία (που κάτι φέρνει προς γκαράζ αν το σκεφτείς αλλά όχι πολύ έντονα). Και τι είναι αυτό που πάει στραβά με το γαμπρό (το Ρέμο παντρεύομαι εν τω μεταξύ, ναι, τον τραγουδιστή, πώς μου ήρθε αυτό τώρα, ούτε τα τραγούδια του δεν ακούω) και τελικά τσακωνόμαστε και τα χαλάμε. Και τότε μου λέει ο ξαδερφός μου που τώρα μένει στην Αθήνα "καλά γι'αυτό σκας, εγώ θα σε παντρευτώ". Εντάξει λέω εγώ, μην πάνε χαμένες τόσες ετοιμασίες, για να θέλει και αυτός κάποιο λόγο θα έχει, (άκου εκεί, κάποιο λόγο λέει, πράσινη κάρτα θα του εξασφάλιζα; Τι χαζομάρες, πραγματικά!), ας κάνουμε το γάμο τώρα και μετά βλέπουμε. Και μετά να το μετανιώνω και να κάθομαι να σκέφτομαι ότι μπορούμε να τον ακυρώσουμε επειδή είμαστε πρώτα ξαδέρφια και απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάζεται να πάρουμε διαζύγιο. Χμμ... τι άλλο γίνεται; Α, ναι! Έρχεται η ξαδέρφη μου από τη Θεσ/νίκη (η οποία παρεμπιπτόντως αυτές τις μέρες ήρθε Χανιά χωρίς να με πάρει ένα τηλέφωνο να μου το πει, να δω πότε και αν θα επικοινωνήσει!) και εγώ της παραπονιέμαι ότι τόσο καιρό έχει εξαφανιστεί, τόσους μήνες, τόση αδιαφορία τόσα αυτά... και... πάρε μια ροχάλα! Με έφτυσε! Στο μανίκι του ωραίου μου φορέματος! (Είχα αλλάξει εν τω μεταξύ, υπ' όψιν, δεν ήμουν με το νυφικό, φορούσα ένα ωραιότατο φόρεμα από λεπτό ύφασμα, μουσελίνα πώς τα λένε). Με έφτυσε, τι πήγα και είδα, δεν το πιστεύω (αφού με ξέχεσε καλά καλά πρώτα, δεν θυμάμαι τι μου είπε). (Το ότι είδα πως με έφτυσε στο μανίκι έχει μία εξήγηση αν ακουμπούσα το χέρι μου όπως κοιμόμουν και τρέχανε τα σάλια μου πάνω στον καρπό μου, όπου με βρήκε και η ονειρική ροχάλα). Είδα επίσης έναν τραγουδιστή λέει (όλο καλλιτέχνες και σόγια πια αυτό το όνειρο, τι είν'αυτό;) που έχω πει ότι μου θυμίζει το φίλο μου, αλλά τώρα τον είδα από κοντά λέει και διαπίστωσα ότι ναι όντως μοιάζει αλλά ο φίλος μου είναι πιο ωραίος, και ότι αυτός έχει τελικά τη χάρη και ο άλλος μετά βίας το όνομα. Αυτό καλό ήταν νομίζω γιατί δείχνει ότι μου αρέσει το παιδί αυτό και όχι η κάθε φίρμα του βασανισμένου σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου, που από τα πάνδεινα που έχει περάσει σε λίγο οι νότες θα σπρώχνονται στην άκρη των γραμμών για να πέσουν από κάτω να γκρεμοτσακιστούν από την απελπισία τους, σαν το Ζάλογγο ένα πράγμα -άσχετο σχόλιο ας μου συγχωρεθεί. Επίσης είδα ότι ο Δημοτικός Κήπος στα Χανιά (όπου διαμένω) ήταν ένα ιδιαίτερα ευρύχωρο πάρκινγκ με δεντράκια και φυλλωσιές (για να φάμε και την απαραίτητη κουτσουλιά όταν θα παρκάρουμε) και ότι για κάποιο λόγο δικαίωμα να το χρησιμοποιήσει είχε μόνο η οικογένειά μου (ή άντε και λίγοι ακόμη προνομιούχοι). Αυτό θα είναι μάλλον από το άγχος για ανεύρεση πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, τι να πω (μα κι εγώ στον κήπο μέσα βρήκα να το παρκάρω; Α, ίσως εμπνεύστηκα από κάποιον που είδα στις ειδήσεις να εισβάλλει σε ένα μαγαζί με το αυτοκίνητό του όπως στις ταινίες, και να είπα κι εγώ πού με βολεύει να το αφήσω; Στον κήπο; Στον κήπο λοιπόν! Ας διαμορφώσω κατάλληλα το χώρο με το δημιουργικό μου υποσυνείδητο!) Το πιο "σκοτεινό" σημείο στο όνειρο ήταν ότι στην εκκλησία όπου παντρεύτηκα (γιατί είπαμε παντρεύτηκα κιόλας, μην το ξεχνάμε αυτό) υπήρχαν σε ένα σημείο κάτι σκαλάκια (μια μαρμάρινη σκάλα βασικά με άσπρα σκαλιά κάπως κακοχρονισμένα αλλά οκ όχι πολύ χάλια) που βγάζανε σε ένα μέρος που όταν το κοιτούσα εγώ ήταν κάτι σαν χώρος όπου είχανε διάφορα φαγητά καλυμμένα με μεταλλικά σκεύη όπως στα μαγειρεία (δεν φαινόταν κανένα φαγητό στην πραγματικότητα, απλά αυτή την εντύπωση έδινε), εγώ ήξερα όμως ότι εκεί ή κάπου εκεί επίσης πετάγανε αποφάγια και τα αφήνανε να μουχλιάζουν και επίσης σε κάτι φάσεις (δηλαδή όταν γύρναγες την πλάτη σου) όλος ο χώρος μετατρεπόταν σε κάτι ανάμεσα σε halloween party και σκηνή από τη μουσικοχορευτική όπερα "Δαίμονες", με ζόμπι και φρικιά και τέτοια, σαν αυτά που χορεύουν πίσω από τάφους σε κάτι καλαίσθητες αμερικάνικες ταινίες. (Με άλλα λόγια τώρα που το ξαναεξετάζω πιο ψύχραιμα, αφού το έγραψα, μάλλον είχανε το νεκροταφείο στο υπόγειο σε μια κάπως ινκόγκνιτο φάση, και στο μέρος όπου φαινόταν να είναι φαγητά προς σερβίρισμα στην πραγματικότητα σέπονταν τροφές και -νεκρά αλλά εντούτοις όχι εντελώς πεθαμένα- πτώματα. Τώρα αυτό από πού προήλθε; Τι με έπιασε και το ονειρεύτηκα; Ανησυχώ για την υγειινή της κουζίνας μου; Σίγουρα. Μια κουζίνα υπό πλήρη δική μου ευθύνη έχει καλές προοπτικές για πειραματισμούς μυκητολογίας (ένας από τους λόγους που δεν θα ήταν σκόπιμο να ζήσω και μόνη μου, βλέπε προηγούμενη καταχώρηση). Αλλά το ζόμπι πάρτι; Δεν είμαστε καλά. Λες λόγω Μεγάλης Βδομάδας; Καλά, η εκκλησία κολλάει σίγουρα εκεί. Και ο Ρέμος; Μήπως επειδή όλοι λέγανε ότι είχε την άλλη τόσο καιρό και δεν την έπαιρνε; Τι να πω; Έχει τέτοιες ανησυχίες το υποσυνείδητό μου; Μπράβο μου.

Όπως θα διαπιστώσει εδώ ο οξυδερκής αναγνώστης (γιατί κάπου εδώ θα πρέπει να εξηγήσω την ερμηνευτική μου άποψη για τα όνειρα), θεωρώ ότι ονειρευόμαστε πράγματα που: είτε θέλουμε (αν και δεν εντοπίζω κάτι που θέλω στο όνειρο που είδα χθες, μάλλον ανακουφισμένη διαπίστωσα ότι ήταν απλώς ένα όνειρο, το πρωί που ξύπνησα), είτε που φοβόμαστε (ενδόμυχα λέω πάει, θα μείνω στο ράφι, κάτσε να παντρευτώ τον ξάδερφό μου τώρα που τον βρήκα εύκαιρο και μετά το ακυρώνω), ή που μας έχουν κάνει εντύπωση κατά τη διάρκεια της ημέρας υποσυνείδητα όμως, χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει. Και όπως κατέστη νομίζω σαφές, μετά από ένα όνειρο προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω αυτά που είδα και να καταλάβω πού βρήκα το κάθε στοιχείο που εμφανίζεται στη σκηνή του ονειρικού θεάτρου κάθε φορά.

Κατέγραψα λοιπόν το όνειρο. Χαίρομαι που συνέπεσε με την τήρηση αυτού του blog γιατί έτσι θα μπορέσω να το ξαναδιαβάσω στο μέλλον (αλήθεια υπάρχει περίπτωση αυτό το blog να χαθεί από το ίντερνετ, όπως σου εξαφανίζουν καμιά φορά τα μέιλ αν δεν μπαίνεις για πολύ καιρό; Ας με ενημερώσει αν γνωρίζει κάποιος αναγνώστης -υποτεθείστω ότι έχω αναγνώστες. Αυτά για τώρα και όνειρα γλυκά.