Failure to laugh

Πήγα χθες στο Ελληνίς και είδα την αισθηματική κομεντί με τίτλο Failure to launch. Δεν θα σχολιάσω καν την απόδοση του τίτλου στα ελληνικά ("Τριαντάρης από σπίτι", άκου εκεί τίτλος για ταινία που θα θέλει ο κόσμος να πάει να δει), θα επισημάνω όμως τι συμβαίνει όταν εκεί στο μακρυνό Χόλυγουντ αποφασίσουν σώνει και καλά ότι θέλουν να φτιάξουν μια επιτυχημένη κομεντί και ότι οπωσδήποτε θα το πετύχουν επειδή θα βάλουν όλα τα απαραίτητα υλικά και με το παραπάνω.

Τι είχε λοιπόν αυτή η ταινία, ποια ήταν τα συστατικά που φρόνισαν οι συντελεστές να περιέχει και που θεώρησαν ότι θα τους εξασφάλιζαν την επιτυχία: πρώτα απ' όλα, σούπερ σέξυ πρωταγωνιστή (αφού οι αισθηματικές κομεντί απευθύνονται πρωτίστως σε γυναίκες). Ο Μάθιου Μακόναχι θα πρέπει να θεωρείται αυτή τη στιγμή στο Χόλυγουντ the sexiest thing alive, και όχι άδικα έχω να πω. Το παιδί είναι προικισμένο από τη φύση, δούλεψε βέβαια κιόλας, πλακώθηκε στα γυμναστήρια για να μπορούμε εμείς να κάνουμε ανατομία των επιπολής μυών στον γυμνασμένο του κορμό. Επίσης πλακώθηκε είτε στα σολάριουμ είτε στην ηλιοθεραπεία είτε στα self-tan (και λίγο μεικ-απ θα του βάλανε, δεν αποκλείεται) για να κάνουμε εμείς την ανατομία μας σε ένα κορμί που εκτός από γυμνασμένο είναι και μαυρισμένο. Ενδεχομένως να έκανε και αποτρίχωση, εκτός αν από φυσικού του είναι παντελώς άτριχος, γιατί δεν διακρίνεται η παραμικρή υποψία τριχοφυΐας στο γυμνασμένο και μαυρισμένο όπως είπαμε κορμί (όλα αυτά χάριν της ανατομικής μας μελέτης, προσέξτε πόσα μας προσφέρει μέχρι τώρα η ταινία και δει ο πρωταγωνιστής). Δεύτερο συστατικό η πρωταγωνίστρια. Η γνωστή Κάρυ του Sex and the City, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που πρώτον είναι ταυτισμένη με αισθηματικού τύπου ρόλους και δεύτερον είναι μεν κομψή και ελκυστική, αλλά δεν είναι η γυναικάρα, η ενοχλητικά όμορφη γυναίκα που θα ξεστραβωθεί ο καλός σας να κοιτάει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και θα σας τσακίσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση. Σχεδόν ταυτίζεται μαζί της η γυναίκα θεατής. Χμ, άλλο συστατικό, για να δούμε... πολύ ωραία παραγωγή όσον αφορά τα εξωτερικά γυρίσματα που παρουσίαζαν τα χόμπυ των πρωταγωνιστών. Βλέπουμε να κάνουν mountain-bike, να παίζουν paintball, να κάνουν ορειβασία, βλέπουμε ιστιοπλοΐα σε πραγματικά πολύ όμορφα και αξιόπλοα σκάφη (Σ.τ.Μ: Εδώ να κάνω και ένα σχόλιο στον υποτιτλισμό και να προτείνω τη λέξη αξιόπλοος ως καλύτερη εναλλακτική του καλοτάξιδος, που έβαλε ο συνάδελφος ως εξειδικευμένη λέξη από το χώρο της ιστιοπλοΐας που εντυπωσίασε ξέροντάς την η πρωταγωνίστρια, συγχωρέστεμε για την επαγγελματική διαστροφή). Όλα αυτά συνθέτουν ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Επίσης οι δημιουργοί της ταινίας θεώρησαν καλό να βάλουν, ως σίγουρο στοιχείο επιτυχίας, ένα δεύτερο ρόλο που να ξεχωρίζει. Είχαν δει λοιπόν το Notting Hill και, εμπνευσμένοι από τον "γκάου" (ας τον πούμε κάπως εκκεντρικό και χαμένο στο διάστημα) συγκάτοικο του Χιου Γκραντ, σκέφτηκαν να βάλουν και αυτοί ένα τέτοιο χαρακτήρα σε γυναικείο όμως, για συγκάτοικο της πρωταγωνίστριας. Έστω ότι συγχωρούμε την αντιγραφή, πάντως ο θεατής δυσκολεύεται λίγο να καταλάβει "τι παίζει" με αυτήν την κοπέλα στην αρχή, πρώτον γιατί ούτε το ντύσιμό της είναι τόσο κραυγαλέα εξεζητημένο (την έχουν κάνει λίγο 80's αλλά όχι τόσο που να φωνάζει από μακρυά ότι η κοπέλα είναι psycho, ενώ στο Notting Hill και μόνο που τον έβλεπες τον άλλον και καταλάβαινες τι φρούτο είναι και γελούσες), και δεύτερον διότι είναι πολύ όμορφη και περιποιημένη για να ενδιαφερθείς πρωτίστως για την ψυχική της ισορροπία. Ένα άλλο έμψυχο συστατικό που υποτίθεται ότι θα ήταν γκανιάν αλλά εμένα με απογοήτευσε, ήταν η Κάθυ Μπέητς, στο ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή, κυρίως γιατί την είχα για πολύ αξιόλογη ηθοποιό και δεν μου άρεσε να τη βλέπω να αναλώνεται σε κάτι τόσο μέτριο (επιεικώς μέτριο). Να επισημάνουμε επίσης (ο πρώτος πληθυντικός μου μ'άρεσε, ποιοι είμαστε εμείς δηλαδή, τελοσπάντων, εμείς ο βασιλεύς, ή μάλλον η Βασιλική) ότι στην ταινία προστέθηκαν επίσης στοιχεία κακόγουστης φαρσοκωμωδίας (βλέπε βλακώδης σκηνή με τεχνητή αναπνοή σε ημιθανές πτηνό, δάγκωμα από σκίουρο, κλπ), ώστε να συμπεριληφθούν στο target group της άτομα με εξευγενισμένα και λεπτά γούστα όπως αυτά που απόλαυσαν ταινίες σαν τον Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο.

Τα βάζουμε όλα αυτά στο φούρνο της κινηματογραφικής παραγωγής λοιπόν και τι έχουμε; Ένα αριστούργημα; Ποσώς. Δεν ήταν ο στόχος μας άλλωστε να φέρουμε την επανάσταση στην έβδομη τέχνη. Μια αισθηματική κομεντί που βλέπεται ευχάριστα; Α, ναι, αυτός ήταν ο στόχος μας. Τον πετύχαμε λοιπόν; Δυστυχώς όχι. Γιατί τα υλικά δεν δέσανε, γιατί ίσως η φιλοδοξία της ταινίας ήταν πάνω από αυτό που μπορούσε να επιτύχει (αν και δεν το πολυπιστεύω αυτό, μπορούσε να το επιτύχει, σιγά το δύσκολο). Απλά την έφαγε η πολύ σιγουριά ότι η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη και ξέχασε τα πιο βασικά (φίλε οδηγέ, έβαλες Φλας στην μπαταρία;) με αποτέλεσμα να μην έχουμε μια χημεία που δένει αρμονικά το σύνολο, αλλά μια ταινία που βλέπεται με σφιγμένο χαμόγελο και ελάχιστες στιγμές από αυτό που υπόσχεται.

Περιττό να πω ότι δεν συνιστώ να πάει κανείς να δει την ταινία (εκτός αν είναι κριτικός κινηματογράφου και θέλει να δει πόσο οξυδερκής ήταν η κριτική μου για να παίρνει στο μέλλον έτοιμες από το μπλογκ τις κριτικές και να μην τρέχει στο σινεμά, γιατί σιγά μην κάθεται να γράφει τόσο αναλυτικά για μια ταινία που δεν συγκινεί καν, ποιος κάθεται να χαραμίζει έτσι το χρόνο του;)