Εντροπία, αγάπη μου

Εντροπία είναι ο βαθμός αταξίας ενός συστήματος. Δεν είναι ενδιαφέρον που οι επιστήμονες θέλησαν να ορίσουν ως επίσημο μέγεθος την αταξία και όχι την τάξη; Τι μας λέει αυτό; Ότι η αταξία είναι η φυσιολογική τάση που επικρατεί στο σύμπαν, όχι η τάξη. (Καλά μπορεί να υπάρχει και το αντίστροφο μέγεθος, δεν είμαι σίγουρη, βιολόγος είμαι, όχι φυσικός, αλλά σίγουρα η εντροπία είναι η μεγάλη φίρμα στη φυσική). Μεγάλη ανταρσία απέναντι στην αδυσώπητη αυτή τάση αποτελεί το φαινόμενο της ζωής. Η οποία ζωή είχε το θράσος, τη μαγκιά και την επαναστατικότητα να σηκώσει κεφάλι και να οργανωθεί μέσα στο χάος. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν παρά πέτρες και νερό και διάφορα υλικά που θα αντιδρούσαν αδιάφορα το ένα με το άλλο μέχρι τελικής βαρεμάρας -ίσως η ζωή να δημιουργήθηκε από την πλήξη της ύλης και την αντίδρασή της προς αυτήν! Ως βιολόγος στέκομαι με δέος απέναντι στο φαινόμενο της ζωής, απέναντι στην ανεξήγητη πνοή που την έκανε να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι στο αχανές και να υψώσει τη φωνή της απέναντι στο βουβό σύμπαν.

Ο Καζαντζάκης περιγράφει ως δύο ακατάλυτες δυνάμεις τον ανήφορο και τον κατήφορο. Ανήφορος, δυσχερής, επίπονη πορεία προς μια κατάσταση ανώτερη, πιο εξευγενισμένη, πιο ποιοτική. Κατήφορος, ορμητική και αμείλικτη δύναμη που σε τραβά πίσω στο βόρβορο, στην ταπεινή σου φύση, τη ζωώδη, την υλική.

Από άποψη επιστημονική θαυμάζω τον "ανήφορο" της ζωής που κάνει την άψυχη ύλη έμβια, της δίνει πνοή και τελικά πνεύμα, και αποστρέφομαι την ειδεχθή κατηφόρα που τη βαραίνει στον αγώνα της.

Έλα όμως που στην προσωπική μου πορεία στον μάταιο τούτο κόσμο η πάλη με την εντροπία με βρίσκει συνήθως ηττημένη κατά κράτος: είμαι η καλύτερη φίλη της εντροπίας. Παρότι γνωρίζω ότι ως έμβιος οργανισμός αντιμάχομαι την εντροπία και μόνο που ζω, εντούτοις τα πάντα στη ζωή μου φαίνεται να υποκύπτουν στη δύναμή της: η ακαταστασία βασιλεύει στο μυαλό μου, στο δωμάτιό μου, στο γραφείο μου, στα γραπτά μου, στις σημειώσεις μου, στα πάντα. Και το κάθε βήμα προς τον ανήφορο τόσο οδυνηρό, τόσο σπαρακτικό!

Πώς γίνεται ενώ κάθε μου κύτταρο παλεύει για οργάνωση και τάξη, εγώ να νιώθω ότι με όλο μου το είναι θέλω να αφεθώ στην αταξία, να μην κάνω το παραμικρό για να αντισταθώ στη θέλησή της (θα μου πεις, μάλλον από τους δυο σας εσύ έχεις θέληση και όχι αυτή, εγώ όμως νομίζω πως ό,τι και να γίνει το δικό της θα περάσει).

Σκέψεις φευγαλέες, σχέδια ανοργάνωτα, ιδέες που περνάνε και φεύγουνε, πράγματα πεταμένα από δω κι από κει, χαρτάκια, έντυπα, περιοδικά, βιβλία, ρούχα... ό,τι πάρεις εκατό (μάλλον τώρα πια ό,τι πάρεις ένα ευρώ θα πρέπει να λέμε). Χάος απίστευτο, στα πάντα. Και εγώ να αρνούμαι πεισματικά να αντισταθώ, να νοικοκυρευτώ, να οργανωθώ... εντροπία σ'αγαπώ! (Sorry, δεν έβρισκα τρόπο να τελειώσω αυτό το post και έτσι κατέφυγα σε αυτή τη σάχλα)