Another night, another dream...

Τώρα τελευταία τα όνειρά μου έχουν γίνει πιο μπερδεμένα και από ό,τι θα πρέπει να είναι στην πραγματικότητα το δόλιο το υποσυνείδητό μου. Συνεχίζω όμως να τα καταγράφω μέσα σε αυτό το blog (οκ, έχω παραλείψει κάποια πολύ x-rated) για να τα διαβάζετε κι εσείς και να τα θυμάμαι και εγώ (το ενδεχόμενο επιτυχούς ερμηνείας κάποιου ονείρου από αναγνώστη το θεωρώ πλέον απίθανο, καθώς δεν έχει συμβεί με κανένα από τα πολυάριθμα όνειρα που έχω καταγράψει ως τώρα, δεν ξέρεις βέβαια και ποτέ). Λοιπόν θα είμαι σύντομη και περιεκτική, καθώς δεν θυμάμαι και πολλά από το χθεσινοβραδυνό όνειρο, εκτός από μία αλεπού. Όπως συνειδητοποίησα μιλώντας στο σκυλί μας σήμερα, η αλεπού αυτή είχε μορφή ενδιάμεση ανάμεσα στα δύο μας σκυλιά, ένα χάσκι και ένα κοπριτέξ με λαμπραντόρ και πενήντα άλλες ράτσες μέσα του, ωραιότατο παρόλα αυτά. Τώρα ήταν κακιά, ήταν καλή, θα σας γελάσω. Κακιά δεν ήταν ακριβώς, ξέρω όμως ότι φοβόμουν λίγο μη μου επιτεθεί "επειδή δεν θα με καταλάβαινε" (όχι από κακία, το είπαμε αυτό, μόνο από παρεξήγηση θα δεχόμουν επίθεση) και ότι δεν ήθελα να μπει μέσα στο σπίτι. Επίσης θυμάμαι ότι στο "σπίτι" (που δεν ήταν κανένα συγκεκριμένο σπίτι, απλά ήταν "το σπίτι" στο όνειρο, οδηγούσε ένας δρόμος πολύ σκοτεινός, στρωμένος με πέτρες ή πλάκες σκουρόχρωμες, υγρές και κάπως γλιτσιασμένες (αν και κανονικά δεν έβλεπα, μάλλον "το ήξερα"). Επίσης μετά βρήκα λέει στην αλεπού αυτή ένα ταίρι, έναν αλεπούδο ολόιδιο με αυτήν, και άρχιζαν να παίζουν μαζί ευτυχισμένα και να στριφογυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλον όπως η αλεπού στο σήμα του firefox αλλά στο διπλό (να μία ακόμη συνεκδοχή του ονείρου, το σήμα του firefox έβλεπα!). Αν επιχειρήσω μία ερμηνεία βάση της ιδέας ότι κάθε τι μέσα στο όνειρό μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας, ίσως η αλεπού στο όνειρο να ήταν η αδέσποτη, ημιάγρια πλευρά της ψυχής μου που βρήκε τη λύτρωση (ή απλά τους firefoxικούς στροβιλισμούς) στο άλλο της μισό. Lettera ricevuta. Stop.

Σκηνικά όνειρα

Ουφ, δύσκολο να το περιγράψω αυτό το όνειρο. Ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα καλά καλά πώς περνούσα από τη μια σκηνή στην άλλη. Τη μια ήμουν με τον καλό μου μέσα σε ένα πλωτό μεταφορικό μέσο με αεροπορικά καθίσματα (κάτι σαν μεγάλο δελφίνι, αλλά με πιο "καραβίσιο" στυλ, και δεν καταφέρναμε ποτέ να καθίσουμε δίπλα ο ένας στον άλλον (επίσης εγώ δεν κατάφερνα να βρω μία θέση από όπου να μπορώ να βλέπω τηλεόραση, όλο κάποιος μου την έκρυβε, άσχετο). Μετά ήταν δίπλα μία αίθουσα σαν προθάλαμος προς ένα άλλο μεγάλο δωμάτιο (εδώ κάπου το χάσαμε το πλωτό μέσο, αν και το άλλο μεγάλο δωμάτιο οδηγούσε στη θάλασσα, την οποία δεν έβλεπα αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί), και ο προθάλαμος αυτός ήταν υπερπολυτελής, με μάρμαρα μπεζ-κόκκινα κάτω, με τζάκι, πολύ μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη. Το άλλο δωμάτιο (δίπλα στη θάλασσα) ήταν πιο... Savvy/Κτήμα Νεραντζιά στυλ, πολύ ψηλοτάβανο, μπορεί να μην είχε καν ταβάνι, να ήταν απλώς ένα ύφασμα άσπρο στηριγμένο σε δοκάρια. Και υπήρχε και κάποια βλάστηση (φοίνικες ήταν αναρριχώμενα ήταν, θα σας γελάσω). Και είχε και βότσαλα (εξού και η θάλασσα). Τελικά μάλλον ήταν το Savvy (θερινό παραθαλάσσιο bar-restaurant κοντά στα Χανιά για να βοηθήσω τους μη χανιώτες, πολύ ωραίο, να πάτε). Και μετά από όλη αυτή την αρχιτεκτονική ξενάγηση (γιατί δεν είχε και καθόλου υπόθεση το όνειρο μέχρι τώρα, απλώς δεν μπορούσαμε να καθίσουμε μαζί, α, ναι, και μετά αυτός έφυγε, ξέχασα να το πω), είμαστε στην εστία ενός πανεπιστημίου με τον καλό μου, και αυτός πάλι φεύγει και αφήνει στο τραπέζι ένα πουλόβερ, ένα άλλο ρούχο και έναν φορτιστή για λαπτοπ ή κάτι τέτοιο, με καλώδιο ένα πράγμα. Εγώ πάω να πάρω φαγητό (νομίζω πήρα παντζάρια συν κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, ίσως τυρί) και παίρνω και ένα στυλό, μαρκαδοράκι που γράφει κοκκινο-καφέ. Ξεχνάω να πληρώσω στο ταμείο και πάω να καθίσω, στα μισά του δρόμου το θυμάμαι και κάνω να γυρίσω πίσω. Βγάζει κανείς νόημα;

Το όνειρο το χθεσινό ήταν πως είχα ένα μωρό...

(Σας έχω πρήξει με τα όνειρά μου το ξέρω. Εγώ όμως θέλω να τα καταγράφω και δεν με νοιάζει και να τα δημοσιεύω -μπορεί κάποιος αναγνώστης να έχει να μου πει καμία εύστοχη ερμηνεία, αν και μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο). Λοιπόν έχουμε και λέμε:

Είχα ένα μωρό. Ένα τέλειο μωρό που το είχα κάνει μαζί με τον καλό μου αλλά δεν μέναμε μαζί και οι τρεις. Εγώ σπιτάκι μου, ο καλός μου σπιτάκι του και το μωρό το ανέθρεφαν άλλοι στο διαμέρισμα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η γιαγιά μου με τη γυναίκα που την προσέχει. Το μωρό μου όπως είπα ήταν φανταστικό, το έκανα χωρίς πόνο (ναι καλά, στον ύπνο σου), χωρίς να μου αφήσει ραγάδες ή χαλαρότητα στην κοιλιά (και πάλι στον ύπνο σου). Στην αρχή ήταν πολύ μικρό, σαν κούκλα, μέσα σε κανένα δίμηνο όμως (το οποίο παρήλθε γρήγορα όπως καταλαβαίνετε, παραβιάζοντας τους κανόνες που διέπουν τη φυσιολογική ροή του χρόνου με χαρακτηριστική ευκολία, όπως γίνεται πάντα στα όνειρα) όχι μόνο είχε μεγαλώσει, αλλά είχε αρχίσει να μιλάει και να λέει διάφορες λέξεις εκτός από μαμά, στην πραγματικότητα προσπαθούσε εξ αρχής να σχηματίσει μία πλήρη πρόταση αλλά δεν του έβγαινε ακόμη ολοκληρωμένη κυρίως επειδή δεν μπορούσε ανατομικά ακόμη να μιλήσει, όχι πως δεν ήξερε τι ήθελε να πει (δεν θα μου έκανε δηλαδή εντύπωση αν στο intended meaning της πρώτης του πρότασης ήταν μέσα και η λέξη «αποκέντρωση», π.χ.). Μια μέρα (του ονειρικού χρόνου, είπαμε) είμαι στο διαμέρισμα και παίζω με το μωρό, όταν αντιλαμβάνομαι ότι το κρεβάτι της γιαγιάς είναι στρωμένο και υπόπτως άδειο. Ρωτάω αν κάτι συνέβη και μου λένε ότι η γιαγιά έπρεπε να κατεβεί να πάει downtown για να συναντηθεί με κάτι δικηγόρους για θέματα που αφορούσαν την περιουσία της, που κάποιοι επιτήδειοι πήγαιναν να της την φάνε. Είπα ότι κακώς δεν το ήξερα νωρίτερα, θα τους σύστηνα την κουμπάρα μου που είναι εξαιρετική δικηγόρος (άσχετο, το ξέρω). Ας επανέλθω στο μωρό και στην ιδιαίτερη γλωσσική του ικανότητα. Αντιλαμβανόμενη λοιπόν ότι το μωρό όχι μόνο μιλάει αλλά είναι έτοιμο και να ρητορεύσει, πάω να βρω τον καλό μου να του πω ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, ένα γάμο, μία συγκατοίκηση, κάτι. Και τον βρίσκω πού λέτε; Είναι ένα αυτοκίνητο, στο πορτ-μπαγκάζ του οποίου υπάρχουν κάτι σακούλες άσπρες με ωμά κρέατα μέσα, κάτι τεράστια κομμάτια (τα κρέατα ανήκαν στη γιαγιά μου, όπως ήξερα με τη βεβαιότητα που στα όνειρα μας συνοδεύει σχετικά με την προέλευση διαφόρων πραγμάτων). Και αυτός είναι μέσα στο πορτ-μπαγκάζ και έχει πιάσει ένα τεράστιο πόδι πουλερικού (με δάκτυλα και νύχια πάνω!) και το τρώει ωμό!!! Η αηδία μου δεν περιγράφεται, φίλες και φίλοι. Ακόμη και το ξίγκι, που πιο αηδία δεν υπάρχει, το τρώει έτσι, ωμό! Συνειδητοποιώ με πόνο τη στιγμή εκείνη ότι με τον άνθρωπο αυτό δεν ταιριάζουμε, ότι είναι πολύ άξεστος και δεν θα μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά σαν ζευγάρι. Αποφασίζω όμως να κάνω υπομονή για χάρη του παιδιού (εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω όσα ζευγάρια κάνουν την υποχώρηση να μένουν μαζί για χάρη των παιδιών τους) και να χωρίσω μόνο όταν και εφόσον αντιληφθώ ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που είναι πραγματικά καλύτερα για το παιδί να ζει με χωρισμένους γονείς.

Αυτό ήταν εν πολλοίς το όνειρο. Δεν ξέρω αν θέλω να μπω στη διαδικασία να το αναλύσω…

Bang bang

Τι θα γίνει; Έτσι θα τη βγάλουμε; Κάθε βράδυ θα ξυπνάω με εφιάλτες και δεν θα μπορώ να ξανακοιμηθώ, για να είμαι χάλια το πρωί και να θέλω να βάλω τα κλάματα; Όνειρο της περασμένης εσπέρας:

Μόλις έχω παρκάρει το αυτοκίνητο μακριά από εκεί που θέλω να πάω και ξεκινάω με τα πόδια προς το κέντρο. Είναι σκοτεινά και η διαδρομή που περπατώ είναι περισσότερο σαν διάδρομος παρά σαν δρόμοι. Φοβάμαι. Με προσπερνά ξαφνικά κάποιος που τρέχει και λίγο μετά κάποιος που τον κυνηγά. Κάνω στην άκρη για να περάσει ο δεύτερος και να αποφύγω τον κίνδυνο. Προχωρώ λίγο ακόμα αλλά αποφασίζω να γυρίσω πίσω και να πάρω το αυτοκίνητο ώστε να έρθω λίγο πιο κοντά στο μέρος που ήθελα να πάω για να μην κινδυνεύσω στο γυρισμό που θα είναι και πιο αργά. Βλέπω δύο τύπους που περνάνε και πυροβολούν απρόκλητα δύο άτομα. Συνεχίζω να περπατώ. Λίγο αργότερα απειλούν με όπλο τρία άτομα -το ένα τουλάχιστον από αυτά είναι μία μικροκαμωμένη κοπέλα με μαύρη μπλούζα, τα άλλα δεν θυμάμαι, μάλλον κοπέλες- και πυροβολούν αμέσως τα δύο. Μόλις φτάνουν στην κοπέλα πάνε να πυροβολήσουν αλλά διαπιστώνουν ότι τους έχουν μόλις τελειώσει οι σφαίρες. Η κοπέλα λέει μία "εξυπνάδα" ότι δεν θα μιλήσει για αυτό που είδε και κάνει να φύγει. Την χτυπούν και την αφήνουν παράλυτη από τη μέση και κάτω ή σοβαρά τραυματισμένη στη μέση. Φοβάμαι ότι τώρα που τους προκάλεσε θα την βιάσουν. Ο ένας προσπαθεί όντως να εκμεταλλευτεί τους κινητικούς περιορισμούς του τραυματισμού της, το μόνο που κάνει όμως είναι να της ξεζώσει την μπλούζα από τη μέση και να την πιάσει λίγο στο λαιμό. Τελικά σκοτώνουν την κοπέλα βάζοντάς της ένα περιστέρι στο στόμα σχεδόν ολόκληρο (μόνο η ουρά λίγο περισσεύει), δένοντάς την πισθάγκωνα και αφήνοντάς την να πεθάνει έτσι (εξακολουθεί να αναπνέει αλλά κάποια στιγμή λογικά θα πνιγεί). Μετά γυρνάνε και κοιτάνε εμένα. Είμαι πεσμένη κάτω κόντρα σε έναν τοίχο, όπως και η κοπέλα και τα άλλα δύο άτομα απέναντί μου. Ετοιμάζονται να με χτυπήσουν (αφού δεν έχουν πια σφαίρες), ή έρχονται τέλος πάντων να με "περιλάβουν" και τότε ξυπνάω.

Μακαβριότης μακαβριοτήτων, τα πάντα μακαβριότης!

Τι όνειρο ήταν πάλι αυτό που είδα χθες το βράδυ; Ο οργανισμός μου θέλει θρίλερ, δεν εξηγείται αλλιώς, και αφού δεν τα βλέπω στον ξύπνιο μου τα δημιουργεί το υποσυνείδητό μου στον ύπνο μου! Για την ακρίβεια το χθεσινό δεν ήταν τόσο τρομακτικό όσο πραγματικά μακάβριο, όπως λέει ο τίτλος του post. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πια πολλές λεπτομέρειες εκτός από το ότι ήμουν εγώ και άλλες δυο φίλες μου (που δεν τις ξέρω στην πραγματικότητα ποιες είναι, απλά ήταν δύο κοπέλες και στο όνειρο ήταν φίλες μου και καλά) σε μία πλατεία όπου υπήρχε άκουσον άκουσον κλίβανος αποτέφρωσης! Ήταν ένα αρκετά μεγάλο σε μέγεθος πράγμα (σαν τέσσερα-πέντε περίπτερα -χαχα, μονάδα μεγέθους που βρήκα!) μαυροτσουκαλιασμένο γύρω γύρω και το περίεργο σε αυτό ήταν ότι είχε μία σκάλα αποτελούμενη από χρυσά ραβδιά (τα σκαλοπάτια δηλαδή), από την οποία έπρεπε να ανέβεις σε ύψος 3 μέτρα τουλάχιστον για να κάνεις τη δουλειά σου. Ανεβήκαμε λοιπόν κι εγώ και οι φίλες μου, εγώ με τόσο χαρακτηριστική άνεση που κρατούσα και τη μαύρη σακούλα με το πτώμα, οι άλλες δεν φάνηκε επίσης να δυσκολεύτηκαν, δεν ξέρω από πού ανέβηκαν όμως (ίσως είχε "πατάρια" από το πλάι, ή να βρήκαν σκαλιά και εκεί). Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ανοίξαμε το καπάκι και να πέταξα τη σακούλα μέσα ή να τέλειωσε το όνειρο πάνω που το ανοίγαμε.
Γιατί ρε subconscious να πούμε μου ξηγιέσαι έτσι; Δεν τον έκοψα τον Γιάλομ; Ορίστε, παρόλο που πήγα και αγόρασα κι άλλο βιβλίο του το άφησα για να μη βλέπω τέτοια όνειρα και να μην αγχώνομαι γενικότερα, γιατί το άγχος του θανάτου να πω την αλήθεια μου αν και αυθεντικό (γιατί οφείλεται σε πραγματικό και σοβαρό πρόβλημα), το θεωρώ και μάταιο γιατί τι έχεις να κερδίσεις με το άγχος σου; Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από αυτό είναι να αποκτήσεις δίψα για ζωή, οπότε απόκτησέ την και από μόνος σου και χίμηξε πάνω της εξ αρχής να γλιτώσεις και χρόνο. Τι να κάνω τώρα εγώ; Μήπως να ξαναρχίσω το διάβασμα να το εξαντλήσω το θέμα, μπας και τώρα μου φταίει ότι το έχω αφήσει ημιτελές και μέσα μου το επεξεργάζεται το ασυνείδητο-υποσυνείδητο πώς τα λένε αυτά τα αφανή της νόησης; Δεν ξέρω.
Α, επίσης θυμάμαι ένα φυσικό σφουγγάρι μεγάλο μεγάλο να πέφτει από έναν καταρράκτη. Άσχετο.

Για να πω την αλήθεια βέβαια, τώρα που το καλοσκέφτομαι, παρόλο που δεν καταναλώνω εδώ και κάποιες μέρες σχετικά αναγνώσματα, σκέψεις για το θάνατο κάνω. Φίλους και γνωστούς με μεγάλη ηλικία και άσπρα μαλλιά τους σκέφτομαι καμιά φορά με θλίψη γιατί ξέρω ότι όπως και να έχει θα "φύγουν" πολύ πριν από μένα και θα τους χάσω (για γονείς και συγγενείς ούτε λόγος βέβαια, ο νους μου δεν τολμά να πάει ως εκεί, με τρόμο αγγίζει αυτή τη σκέψη όταν τη συναντήσει), φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη άγγελος για να χαρακτηρίσω κάποιον -από τους λίγους που κάποιες φορές την αξίζουν-, κοιτάζω στον καθρέφτη τα πρώτα βαρίδια που έχει αφήσει ο χρόνος στο πρόσωπό μου, τις πρώτες μου άσπρες τρίχες (μα επιτέλους γιατί δεν τα βάφω όσο είναι ακόμη λίγες;!). Πρέπει να απορροφηθώ στη ζωή, να μην τα σκέφτομαι αυτά. Πώς όμως;

Το σπίτι μέσα στ' όνειρο κι η άβυσσος μπροστά μου

Καλά που μπήκε μέσα ο αδερφός μου και μου απέσπασε λίγο την προσοχή από τις σκέψεις μου γιατί διαφορετικά η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής θα ωχριούσε μπροστά τους. Τι μου συμβαίνει τώρα, τι μου συμβαίνει, για να δω μήπως μπορώ με το αδύναμο μπροστά στο συναίσθημα μυαλό μου να βάλω σε μία τάξη αυτά που γίνονται μέσα μου. Τι και τι με έχει φέρει στην κατάσταση που βιώνω αυτή τη στιγμή:
-Επέστρεψα πριν λίγες μέρες έπειτα από πολυήμερη απουσία από την πόλη μου και από τις συνήθεις δραστηριότητές μου και για κάποιο λόγο (αδράνεια μάλλον) δεν φρόντισα να επανασυνδεθώ με τις κοινωνικές μου συναναστροφές, κάτι που με έχει κάνει αρκετά εσωστρεφή.
-Διαβάζω ένα βιβλίο του Γιάλομ και μου φαίνεται ότι παρακολουθώ θρίλερ (για να μην πω ότι θα προτιμούσα να παρακολουθώ θρίλερ, που δεν βλέπω ποτέ): οι ασθενείς κατατρέχονται από ένα σωρό υπόγεια, κρυφά απωθημένα τα οποία αποκαλύπτονται μέσα από τρομακτικά και μακάβρια όνειρα (κρανία καλυμμένα με βλέννες και τέτοια) και όλοι τελικά μέσα μας είμαστε τρομαγμένα και αβοήθητα παιδιά, ανυπεράσπιστα απέναντι στην αμείλικτη πορεία του χρόνου που μας οδηγεί αναπόδραστα στο θάνατο.
-Την αίσθηση αυτή ενίσχυσε η χθεσινή μου επίσκεψη στην εκκλησία (αν και χάρηκα πολύ που πήγα με τον καλό μου), όπου βρέθηκα ούτε λίγο ούτε πολύ μπροστά σε έναν κανονικότατο ανθοστόλιστο τάφο, να ακούω ψαλμούς περί της καθόδου στον Άδη και να σκέφτομαι τι έκανε τις καλόγριες της μονής, που μια χαρά γυναίκες ήταν, να απαρνηθούν μία "φυσιολογική ζωή" με άνδρα, παιδιά, σκυλιά και γατιά (ή και τίποτα από όλα αυτά, λέω εγώ τώρα πώς είναι ένα δημοφιλές έως τετριμμένο σενάριο) και να αφοσιωθούν στον Κύριο.
-Τις τελευταίες ημέρες απέχω σημαντικά από την έκθεση στο ηλιακό φως λόγω της κλειστομανίας που αναφέρω στο πρώτο σημείο.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να ψάξω βαθιά μέσα μου να βρω πράγματα που μου φταίνε και ρίζες του κακού για να τις ξεριζώσω ή απλά να εκλογικεύσω την κατάσταση και να πω "φταίει που δεν βλέπω φως" ή "αν κάνω λίγη γυμναστική θα τρέξουν ενδορφίνες και θα μου περάσει". Α, ξέχασα εντελώς ότι αρχικά ξεκίνησα να γράφω αυτό το Post για να αναφέρω ένα όνειρο που είδα πρόσφατα (θέλω πολύ να καταγράφω όλα ει δυνατόν τα όνειρά μου για να μην τα ξεχάσω):

Το βασικό θέμα του ονείρου μου λοιπόν είναι ένα σπίτι. Ένα διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία. Είναι ισόγειο ή πρώτος όροφος ή ημιόροφος (όπως είναι το σπίτι μας) ή ημιυπόγειο ή κάτι τέτοιο. Πολύ ψηλοτάβανο και ευάερο αλλά οι τοίχοι είναι λίγο κίτρινοι (ίσως όχι από βρωμιά, δεν ξέρω αν καθαρίζει αυτό που έχουν). Το σπίτι λοιπόν αυτό είναι λίγο... κέντρο διερχομένων. Διάφοροι μπαίνουν και βγαίνουν, κάτι περίεργοι νταγλαράδες με μαύρα ρούχα, μπαίνω κι εγώ, βγαίνω. Το θέμα είναι ότι όπως λένε και στα αγγλικά...this house is not a home. Δεν είναι σπίτι όπου μπορείς να μείνεις. Δεν μπορείς να μείνεις γιατί είναι απροστάτευτο, δεν σου δίνει την αίσθηση της σιγουριάς, του "μέσα", μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε, δεν σου προσφέρει ασφάλεια. Έντονα θυμάμαι αν και έχουν περάσει αρκετές μέρες μία γυναίκα που κρατά ένα μωρό στην αγκαλιά της, δεν θυμάμαι όμως αν μπαίνει ή όχι στο σπίτι ή αν απλώς στέκεται απ' έξω προσπαθώντας να δει αν θα μπορούσε να φέρει μέσα το μωρό της (φυσικά και δεν μπορεί, πού να το φέρει η γυναίκα, δεν είναι ασφαλές αυτό το μέρος, όχι πως είναι η μέκκα του εγκλήματος ή τίποτα τέτοιο, αλλά αν κάτι συμβεί δεν υπάρχει ασφάλεια). Επίσης αυτό το σπίτι δεν πολυέχει έπιπλα, αν και είναι μεγάλο και θα μπορούσε να γίνει ωραίο (όχι από μένα, εγώ σε θέματα διακόσμησης είμαι στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης) και φιλόξενο (λέμε τώρα, το φανταζόμαστε αυτό).

Να υποθέσω ότι η γυναίκα με το παιδί είναι μία πιθανή μελλοντική πλευρά του εαυτού μου. Ότι το σπίτι είναι η ζωή μου όπως είναι τώρα, ουσιαστικά ανέστια, ξέφραγη, έρημη, αβέβαιη (αυτοί οι τύποι με τα μαύρα τι είναι; Μη φανταστείτε men in black με κουστούμια και τέτοια, φούτερ ψιλοξεβαμμένα φοράνε και τζιν. Μπορεί να είναι οι εραστές μου -αρρενωποί, δυνατοί αλλά κάπως παρακατιανοί και σε κάθε περίπτωση ανάξιοι εμπιστοσύνης).

Τις τελευταίες μέρες έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ για τη ζωή μου, το τι έχω κάνει και τι θα μπορούσα να είχα κάνει και δεν έκανα. Εντόπισα ότι κάποια προβλήματα στη σχέση μου σχετίζονται με το ότι νιώθω πως δεν έζησα αρκετά όμορφη και γεμάτη προσωπική ζωή μέχρι τώρα, γιατί δεν είχα μυαλό και με παρέσυραν διάφορα πράγματα χωρίς αξία, κάτι που μου έβγαινε σαν φθόνος μέσα στη σχέση. Και πικρία και πόνος και βάσανο. Νιώθω την καρδιά μου "στριμωγμένη".

Προκαλώ (ή καλύτερα παρακαλώ) τους επίδοξους αναλυτές ονείρων ή ανθρώπων να μου πουν τη γνώμη τους για το όνειρο ή για τα υπόλοιπα, αν τυχόν τα γραφόμενά μου ξυπνήσουν μέσα τους κάποια παραπάνω σκέψη, και ζητώ συγνώμη που δεν μπαίνω στον κόπο να γράψω έναν πιο "στρογγυλεμένο" επίλογο.

Σάπια κρέατα και σάπια όνειρα

Έλεγα ότι καιρός ήταν να γράψω ξανά κάτι στο blog, δεν περίμενα όμως ότι η αφορμή που θα μου δινόταν θα ήταν τέτοια. Τι το'θελα να ξανακοιμηθώ το πρωί; Δεν σηκωνόμουν καλύτερα απ' τα χαράματα; Λοιπόν είδα τα εξής:

Μπαίνω σε ένα μαγαζί να κοιτάξω για παπούτσια κάπου στο Πανελλήνιο (το μαγαζί αυτό δεν υπάρχει στην πραγματικότητα) αλλά δεν βρίσκω τίποτα και ετοιμάζομαι να φύγω. Βγαίνοντας έξω με περιμένει μία δυνατή βροχή που όλο δυναμώνει περισσότερο. Και όχι τίποτα άλλο, φοράω τα παπούτσια του χορού (χωρίς κάλτσα) και θα γίνω χάλια. Μπαίνω ξανά στο μαγαζί να πάρω την ομπρέλα μου που ξέχασα. Λίγο μετά την είσοδο έχουν κομμάτια από το σκελετό ενός παλιού αυτοκινήτου (πολύ παλιού, όπως ήταν τα πρώτα αυτοκίνητα) και μία άλλη ομπρέλα, ίδια με μία δική μου που και μικρή είναι και έχει σπάσει νομίζω, και πολύ σκονισμένη. Προχωρώ πιο μέσα να κοιτάξω για την ομπρέλα μου. Ξαφνικά το μαγαζί κλείνει. Οι πόρτες πέφτουν κατακόρυφα προς τα κάτω και προσπαθώ να βρω την έξοδο. Βλέπω μία άσπρη πόρτα με χοντρό τζάμι στο πάνω μισό της, μέσα είναι κάποιος. Δεν είμαι σίγουρη πως είναι η έξοδος αλλά λέω ας μπω εδώ. Ο υπάλληλος με επιβεβαιώνει ότι πρέπει να πάω προς την πόρτα που μου δείχνει. Ανοίγω την πόρτα αυτή και βρίσκομαι σε έναν χώρο σαν νοσοκομείο. Περπατώ -ή μήπως όχι- στον φαρδύ διάδρομο της αίθουσας. Στους τοίχους ένα μακάβριο γυαλιστερό πράσινο που ίσως μόνο σε παλιά νοσοκομεία να μπορείς να βρεις (αν και γενικά τα δωμάτια "χάσκουν", τα χωρίζουν μόνο μεταξύ τους μεσοτοιχίες, προς το διάδρομο είναι σχεδόν ανοικτά). Βλέπω γύρω μου να κείτονται πάνω σε κρεβάτια με λευκά σεντόνια κάτι...θα ήθελα να πω σώματα αλλά μάλλον πρέπει να πω κρέατα. Είναι όλες τους γριές, άμορφες μάζες από σάρκα καλυμμένη με το λεπτό, μουχλιασμένο δέρμα που έχουν οι γέροι, σε σχήματα που πάνε να θυμίσουν σώμα. Κοιτάς και δεν ξέρεις αν βλέπεις ένα τεράστιο, παραμορφωμένο, αφύσικα επιμηκυσμένο κεφάλι χωρίς μάτια-μύτη στόμα ή έναν θώρακα χωρίς στήθος και θηλές. Δεν είσαι σίγουρος αν αναπνέουν, μάλλον κοιμούνται, χωρίς όμως να απέχουν και πολύ από τον αιώνιο ύπνο, έχουν ξεχάσει μες στο λήθαργο αν πλησιάζουν στο μεταίχμιό του ή αν έχουν προ πολλού περάσει στην αντιπέρα όχθη.
Μπροστά μου υγρές κίτρινες πατημασίες από ένα υγρό που σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο θα πρέπει να είναι ούρα. Βρίσκομαι πεσμένη στο πάτωμα (ευτυχώς όχι πάνω στα ούρα), το σώμα μου είναι βαρύ, δυσκολεύομαι να σηκωθώ, και ξαφνικά δεν φοράω πια τα ρούχα μου αλλά πιτζάμες σε φθαρμένο, λευκασμένο ροζ και γαλάζιο. Λέω όχι, μπορώ να σηκωθώ, μπορώ να πάω ως την πόρτα. Ξέρω ότι οι δυνάμεις μου δεν είναι πολλές, αλλά η θέλησή μου είναι ισχυρή, θα φτάσω ως την πόρτα. Καθώς πλησιάζω να αγγίξω το πόμολο, το χέρι μιας γριάς από το παραδίπλα δωμάτιο γίνεται τιραμόλα-πλαστοζυμαράκι και με πιάνει από τον πήχη. "Δεν μπορείς να φύγεις", μου λέει. Προτού προλάβω να δραπετεύσω από το γράπωμά της και από το δωμάτιο... ξυπνάω.

Και τώρα λίγο "ξενέρωμα", ανάλυση (τι κατάφερα να συνδέσω με τι τεσπαν): η βροχή είναι καιρικό φαινόμενο της εποχής που διανύουμε (οκ, καλά το πας, το'χεις! -μα τι βλακείες γράφω, δεν μου λέτε κι εσείς τίποτα), το "σάπια κρέατα" είναι μία φράση που είπα πολλές φορές χθες, καθώς πήγα μετά από πολλές βδομάδες απουσίας ξανά στο γυμναστήριο και ένιωθα πραγματικά τη δύναμή μου να... μην υπάρχει, όπως όταν ήμουν πεσμένη στο πάτωμα στο νοσοκομείο. Η γυμνάστρια μου είπε ότι "με το δικό μου πείσμα" η ανάκαμψή μου θα ήταν πολύ πιο γρήγορη από ό,τι υπολόγιζα, ίσως αυτό μου έδινε τόσο ισχυρή αίσθηση θέλησης και αποφασιστικότητας να σηκωθώ και να φύγω... οκ η βροχή δεν είναι απλώς καιρικό φαινόμενο, στο όνειρο ήταν μάλλον προβλήματα. Προβλήματα που νιώθω απροετοίμαστη να αντιμετωπίσω (παρόλο που στο όνειρο μου είχε φανεί πως θα'χε πλάκα να περπατήσω στη βροχή, αρκεί να είχα τα κατάλληλα παπούτσια και ομπρέλα -άσε που θα χαλούσε και το μαλλί), γι' αυτό γύρισα πίσω, να μπω λίγο κάπου μέσα να προστατευτώ -να βρω και ομπρέλα αλλά όχι εκείνη την παλιά, δεν κάνει. Όμως το λίγο κάπου μέσα προτού το καταλάβεις γίνεται πολύ κάπου μέσα, και το μαγαζί κλείνει και προτού το καταλάβεις σε τραβάνε σάπια κρέατα από το χέρι και προσπαθείς απελπισμένα να τους ξεφύγεις.

It's time to escape girl, I think that's your cue.

Thank you.

Καλό μου υποσυνείδητο (εδώ κάνω την ανάγκη φιλοτιμία), ευχαριστώ που εισακούστηκα. Χθες βράδυ αντί για θρίλερ δευτέρας διαλογής είδα ένα ακόμη όνειρο γύρω από το γνωστό κεντρικό θέμα του "δεν προλαβαίνω" και "ετοιμάζομαι να πάω κάπου ή να κάνω κάτι αλλά τελικά το μόνο που κάνω είναι να αγχώνομαι και να ετοιμάζομαι (δεν πάω ποτέ)", που έχει πρωταγωνιστήσει σε πάμπολλα όνειρά μου εδώ και χρόνια.

Ετοιμάζομαι για το επικείμενο ταξίδι μου στη Βαρκελώνη μαζί με τη φίλη μου (κάτι που θα γίνει), ξαφνικά όμως στο όνειρο είναι να πάμε και στο Σίδνεϊ πρώτα (κάτι που δεν θα γίνει, δεν είναι και ακριβώς στο δρόμο μας η Αυστραλία). Η βαλίτσα μου είναι τεράστια και έχω ακόμη πολύ μέλλον για να την τελειώσω, η φίλη μου όμως και μία άλλη κοπέλα που είναι να έρθει μαζί μας έχουν τελειώσει με το πακετάρισμα. Βλέπουμε πως πρέπει να φύγουμε, γεμίζω κακήν κακώς και όπως όπως τη βαλίτσα, μπαίνουμε στο ταξί (γυναίκα ταξιτζού παρακαλώ, αλλά πώς να το πω, αυτή η γυναίκα δεν είναι για αυτή τη δουλειά, είναι αργή, πραγματικά η γιαγιά μου ακόμη και με τη μειωμένη της όραση θα πρέπει να πλέκει σεμεδάκια πιο γρήγορα από ό,τι οδηγεί αυτή -την αδικώ τη γιαγιά μου βέβαια λέγοντάς το αυτό, είναι αστραπιαία η ταχύτητά της στο βελονάκι, απλά είθισται η γιαγιά να χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της βραδύτητας, μεταξύ άλλων). Μας καθυστερεί λοιπόν η ταξιτζού, συν ότι θυμάμαι ότι δεν έχω πάρει τους δύο ταξιδιωτικούς οδηγούς που είχα και θέλω να περάσουμε και από το σπίτι και να τους πάρουμε. Μόνο που δεν προλαβαίνουμε γιατί έχει ήδη πάει 7 κι εμείς πετάμε 7:30.

Να ευχαριστήσω και πάλι το υποσυνείδητό μου για αυτό το τετριμμένο, αδιάφορο και πραγματικά ανάξιο λόγου όνειρο (και να το διαβάσατε δεν αξίζει καλά καλά το χρόνο σας, απλά για μένα είναι μεγάλη η αξία του μετά τα προηγούμενα). Φιού...(εκπνοή ανακούφισης)

Θυμήθηκα!

Εκεί που έλεγα ότι είχα ξεχάσει τι άλλο ονειρεύτηκα χθες, μου 'ρχεται ξαφνικά τώρα το απόγευμα μία ακόμη μακάβρια εικόνα του χθεσινού μου ονείρου. Μία μεγάλη φωτογραφία στο εξώφυλλο ενός εντύπου σαν περιοδικό, που δείχνει ένα μικρό κοριτσάκι με φοβισμένο βλέμμα και όλα του τα δακτυλάκια κομμένα σχεδόν σύριζα. Κάτι σαν ιδιαίτερα φροντισμένο και πολυτελές ντοσιέ με τις δραστηριότητες ενός αδίστακτου ψυχοπαθούς (προφανώς) δολοφόνου. Και όλα στο όνειρο γκρίζα και σκοτεινά, πουθενά φως καθαρό, στην καλύτερη περίπτωση να βρεις ένα άρρωστο αχνοφέγγισμα σε γκριζοπράσινο ή υπόλευκο χρώμα. Τόσο σκοτάδι... τόσο αρρωστημένα όλα, τόσο μακάβρια, κι εγώ αναπόδραστα αιχμάλωτη των εικόνων αυτών μέσα στη νύχτα. Έλεγα προηγουμένως να ξαπλώσω λίγο για να είμαι πιο φρέσκια στο τραπέζι που με έχουν καλέσει το βράδυ αλλά το ξανασκέφτηκα...

In the still of the night

Καλό μου υποσυνείδητο γιατί μου τα κάνεις αυτά; Γιατί μου προβάλλεις θρίλερ μεταμεσονύχτιες ώρες, αφού ξέρεις ότι δεν τα αντέχω;

Βλέπω ότι ενώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι πλησιάζει από γύρω γύρω μία γριά μαυροφορεμένη, με μαντήλι και όλα τα σχετικά (το πρόσωπό της δεν φαίνεται), έρχεται στο πλάι του κρεβατιού και πλησιάζει το πρόσωπό της στο δικό μου. Και όπως θα γινόταν και στο πιο τετριμμένο θρίλερ, το πρόσωπό της γίνεται μία αραχνιασμένη και σεπόμενη νεκροκεφαλή, με αποτέλεσμα να τρομάζω απίστευτα (εδώ ταιριάζουν διάφορες εκφράσεις όπως κλάνω μέντες, βλέπω το χριστό φαντάρο και λοιπά γλαφυρά, αλλά τις βρίσκω άκομψες για το κείμενό μου, τις αναφέρω όμως για να πάρετε τη γενική ιδέα). Αναφωνώ λοιπόν εγώ: "Παναγία μου, ο θάνατος". Όμως το έλεγα κατά κάποιο τρόπο "από μέσα μου". Πολλές φορές στον ύπνο μου βρίσκομαι σε μία κατάσταση που είτε επειδή μισοκαταλαβαίνω ότι ονειρεύομαι είτε για άλλο λόγο, νιώθω ότι δεν μπορώ να φωνάξω "πραγματικά" Προσπαθώ να φωνάξω και το μόνο που βγαίνει από μέσα μου είναι βεβιασμένες ανάσες, σαν να έχει κλείσει ο λαιμός μου, σαν να μου έχει κοπεί η λαλιά. Η μεγάλη διαφορά στο χθεσινό όνειρο ήταν ότι μπόρεσα μετά από αρκετή ομολογουμένως προσπάθεια να βγάλω μία κραυγή. Ζωωδώς άναρθρη και απαίσια, αλλά σε κάθε περίπτωση κραυγή. Ήταν το μόνο θετικό στο όνειρό μου, το μόνο που με παρηγόρησε όταν ξύπνησα κατατρομαγμένη μέσα στη νύχτα. Σκέφτηκα τότε να κάτσω να γράψω όσα είχα δει αλλά ήθελα να ξανακοιμηθώ και τα 'χα κάνει και πάνω μου απ' το φόβο μου. Κακώς όμως γιατί έτσι ξέχασα τα υπόλοιπα μέρη του ονείρου, από τα οποία θυμάμαι μόνο κάποιες παιδικές φωτογραφίες να ζωντανεύουν και να παρακολουθώ μία συζήτηση δύο γυναικών που ήταν καθισμένες σε ένα σαλόνι μέσα από ένα τζάμι.

Where were you when I fell from grace...

Για να μπείτε στο κλίμα του post που ακολουθεί, δείτε το παρακάτω video clip (Depeche Mode- Suffer well), που είναι ακριβώς σαν ένα όνειρο και ταιριάζει απίστευτα με την παρούσα ψυχολογική μου κατάσταση. (Kαι στο τέλος αυτή εμφανίζεται και είναι σαν να μην έγινε τίποτα!)



Και μετά από την αρμόζουσα αυτή εισαγωγή, περνάω στην περιγραφή των ονείρων που είδα τα τελευταία βράδια:

1. Ο άνθρωπος που αγαπώ μου προκαλεί σωματικό πόνο πιέζοντας με το χέρι του πάνω στην ηβική μου σύμφυση.

2. Η απόλυτη ενσάρκωση του φόβου για μένα σε πολλαπλά αντίγραφα παντού μέσα στο χώρο, εξευγενισμένα, σχεδόν όμορφα, ψεύτικα, άτρωτα, με μια μουγκή μακαβριότητα απαντούν παντού γύρω μου αν καλοκοιτάξω παρόλο που δεν τα αντιλαμβάνομαι πολλές φορές με την πρώτη ματιά.

3. Είμαστε σε μία αίθουσα διδασκαλίας με ατομικά θρανία (ο θεός να την κάνει, είναι ένα στενάχωρο δωμάτιο, σκοτεινό, με μαύρους τοίχους, παγωμένους και μουχλιασμένους). Αυτός βγαίνει στον πίνακα να λύσει μία άσκηση (άσκηση λέει... τι αναλαμπή μου ΄ρθε όμως ε;) και την ίδια στιγμή ένας γέρος ασπρομάλλης που κάθεται μπροστά μου και έχει την ίδια απαίσια, εφιαλτικά βραχνή και διαπεραστικά "σπασμένη" φωνή με έναν θαμώνα του καφενείου που είχαμε πάει στην Τήνο, πιάνει το γόνατό μου, πάει να μου βάλει χέρι. Εγώ του πιάνω το χέρι και με ένα αργό αντιζύγισμα των δυνάμεών μας το κατεβάζω (τώρα εγώ ή αυτός εμένα;) ως το πάτωμα. Αυτός που ήταν στον πίνακα (υποτίθεται ο καλός μου) βγαίνει από την αίθουσα (νομίζω έχει δει τι έχει γίνει). Πάω κι εγώ να φύγω αλλά πρέπει πρώτα να μαζέψω τα πράγματά μου, τα οποία είναι πολλά και όλο μου πέφτουν, δεν μπορώ να τα κρατήσω όλα μαζί και να φύγω.
Αργότερα, έχοντας βγει έξω, βλέπω ένα μικρό σμήνος από μύγες, πολύ μικρές (ίσως επειδή μεταφράζω τη μύγα Drosophila, γνωστή σταρ των πειραμάτων γενετικής και αναπτυξιακής βιολογίας τώρα που το σκέφτομαι, εκτός αν υπάρχει κάποιος άλλο συμβολισμός) και παίρνω ένα κουτί για να τις βάλω μέσα, έστω λίγες από αυτές. Το κουτί έχει ήδη μέσα δυο-τρία τέτοια μυγάκια και μια-δυο μεγάλες μύγες. Το κλείνω με σχετικά λίγες μύγες μέσα, οι πιο πολλές διαφεύγουν, αλλά μου μένουν και μερικές. Το κουτί είναι παλιό και φθαρμένο, σκούρο ροζ (αν έχει σημασία).

Αυτά. (Αυτά δηλαδή ζω τη νύχτα μόνο).

Baby one more time

Για πολλοστή φορά ονειρεύτηκα χθες ένα μωρό. Όχι δικό μου. Το έφερε λέει στο σπίτι μία κουμπάρα μας από την Αθήνα (ήταν της κόρης της) και μας το άφησε να το φυλάμε. Το μωρό σούπερ, πανέμορφο και έσκαγε από υγεία. Εγώ το είχα σαν δικό μου. Κολλημένη όλη την ώρα από πάνω του, να σκέφτομαι ότι από τη μια θα μπορούσα να κάθομαι όλη τη μέρα απλώς να το κοιτάζω και από την άλλη ότι εντάξει, καλά είναι για μία μέρα, αλλά αν κάνεις δικό σου παιδί θα πρέπει να σαι σε τέτοια φάση συνεχώς. Το είχε πάρει η μαμά μου σε μία φάση, και έντρομη τρέχω δίπλα της μπροστά από τον ανοιγμένο φούρνο να σώσω το μωρό που ήταν ακουμπισμένο πάνω στην ανοιγμένη του πόρτα, για να συνειδητοποιήσω ότι... δεν ήταν αυτό το μωρό αλλά ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, έτοιμο για ψήσιμο. Το μωρό το είχε έξω από το σπίτι μία κοπέλα που δεν ήξερα και το κοιτούσε (λέω γιατί μου το πήρανε;) Αργότερα ανακαλύπτω ότι το μωρό περπατούσε κιόλας. Άσχετο.

Και από τα ξυπνήματα του μητρικού ενστίκτου (αν και λένε ότι το μωρό είναι βάσανο αν το δεις σε όνειρο -σάμπως στη ζωή δεν είναι;) το υποσυνείδητό μου περνάει ακάθεκτο σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Με δύο μέλη της παρέας που είχα πέρυσι πάει στην Κορέα, προχωράμε σε ένα στενό μονοπατάκι-μπεντενάκι (μικρό τοιχάκι για τους μη κρητικούς) γύρω από κάτι φυλλωσιές σαν τετραγωνοκουρεμένα θαμνοδεντρύλλια του Κήπου (πάλι κάπου εκεί στην άπω ανατολή ήμασταν, μεταξύ Κορέας και Αυστραλίας, οκ όνειρο ήταν, μη βαράτε). Έπρεπε να προλάβουμε να το περάσουμε, εγώ ήμουν πρώτη, γιατί ανέβαινε λέει η παλίρροια, στην οποία ταυτόχρονα ο όγκος του νερού ανυψωνόταν καθώς περνούσε η ώρα. Εγώ προλάβαινα κανονικά αλλά τελικά δίστασα και μέχρι να το πάρω απόφαση να πηδήξω στη στεριά είχαμε ανέβει σε ύψος από όπου δεν μπορούσα να κάνω με ασφάλεια το άλμα, θα χτυπούσα (αν δεν σκοτωνόμουν). Και από εκεί συνεχίζει η ανύψωση, το στοιχείο του νερού χάνεται και βρισκόμαστε στον αέρα, να πετάμε με ένα... πώς τα λένε τώρα, delta-plan, αυτά που είναι ένα τρίγωνο και εσύ έχεις μία μπάρα μπροστά σου (ακριβέστατη περιγραφή, επιπέδου δημοτικού και κάτω, τεσπα). Και να προσπαθούμε από το κινητό ενός στην παρέα να πάρουμε τηλέφωνο να έρθει ένα ελικόπτερο να μας μαζέψει γιατί πώς θα κατεβαίναμε από εκεί πάνω; Και εκεί που προσπαθούσαμε να πιάσουμε γραμμή, βρισκόμαστε αίφνης και μυστηριωδώς μέσα σε ένα λεωφορείο στην Αυστραλία μάλλον, από όπου παίρνω τηλέφωνο στην Ελλάδα γιατί συνειδητοποιώ ότι εκείνη την ώρα έχω ραντεβού με την κομμώτρια (για την ακρίβεια την έχω ήδη στήσει 10 λεπτά) και πρέπει να πάρω να το ακυρώσω ή να πω στη μαμά μου αν θέλει να πάει αυτή (έχω όντως ραντεβού για χτένισμα την Παρασκευή και μάλιστα την ώρα που ονειρεύτηκα, προφανώς αγχώνομαι ότι θα το ξεχάσω).

Αυτά ονειρεύτηκα χθες βράδυ. Ουδέν σχόλιον.

Η γέννα και η κηλίδα

Όνειρο. Είμαι ετοιμόγεννη λέει (να δω πόσα όνειρα θα δω με αυτό το μοτίβο, ότι γεννάω, ότι μόλις έχω γεννήσει κλπ) αλλά δεν έχω κανένα άγχος, ψάχνω να βρω πού θα γεννήσω (όπως η γάτα στο σκρίνιο), νομίζω δεν είναι η ώρα μου ακόμη αλλά λέω άντε να τελειώνουμε (και για πότε πέρασαν οι μήνες τις εγκυμοσύνης; ούτε που το κατάλαβα... κοιμισμένη καθώς ήμουν). Νιώθω τους πρώτους πόνους και ότι το παιδί θέλει να βγει, θα πρέπει να το σπρώξω κι εγώ, δεν κάνει να σφιχτών και να το εμποδίσω... και εκεί ξυπνάω.

Καλό το όνειρο, αλλά γιατί στον ξύπνιο μου έχω μια μικρή αιμορραγία χωρίς να είναι η ώρα μου για να έχω περίοδο;

Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτη

Άλλο όνειρο πάλι και αυτό. Ήταν λέει το σπίτι μου γεμάτο εκρηκτικά γύρω γύρω και ήταν ζήτημα χρόνου κάποιος να βάλει φωτιά και να τιναχθεί ολόκληρο στον αέρα. Εγώ το ήξερα λέει από παλιότερα ότι συνέβαινε αυτό αλλά δεν είχα κάνει κάτι, δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν, και νάτα τώρα. Το πιο περίεργο από όλα ήταν οι αντιδράσεις μου. Αρχικά σκέφτηκαν ότι αφού θα καεί το σπίτι μου ευκαιρία να τελειώνει επιτέλους και η άχαρη ζωή μου, ας πάω και εγώ να καώ στη φωτιά. Βλέποντας όμως κάτι ξερόκλαδα να πιάνουν φωτιά άρχισα με μανία να τα σβήνω, όπως επίσης και τον πατέρα μου (!) που άρπαξε και αυτός μετά από λίγο, τον οποίο και έριξα κάτω για να τον «πατήσω» να σβήσει η φωτιά. Μετά πήρα το λάστιχο του ποτίσματος και άρχισα να σβήνω από μακριά (είχε και βεληνεκές) και τις τελευταίες εστίες. Κάτι δέματα και γράμματα που μου είχαν στείλει, πολύ εύλεκτα, δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, τι να σημαίνει αυτό άραγε. Υπαίτιος του εμπρησμού ήταν μία παλιά μου συμφοιτήτρια η οποία ήταν πραγματικά το καλύτερο παιδί στη σχολή και δεν μπορώ να καταλάβω πώς το υποσυνείδητό μου την έβαλε στη θέση του εμπρηστή (και πού τη θυμήθηκε πρώτα απ’ όλα) και την είχα πιάσει και απειλώντας την καθώς την κρατούσα από το λαιμό τη ρωτούσα γιατί το έκανε και αν ήταν επειδή αυτή είχε δύσκολη οικονομικά παιδική ηλικία ενώ εγώ είχα αυτό το ωραίο σπίτι.

Γενικά θεωρώ ότι τα όνειρα είναι μια σχεδόν τυχαία συναρμολόγηση τμημάτων της εμπειρίας μας και συνήθως προσπαθώ να αντιστοιχήσω κάθε τι που βλέπω με κάτι που έχει πάρει το μάτι μου πρόσφατα. Από την άλλη βέβαια διάβασα πρόσφατα το «ντιβάνι» του Γιάλομ όπου είχε πολλές ενδιαφέρουσες ψυχαναλυτικές ερμηνείες για διάφορα όνειρα, και δεν ξέρω μήπως θα έπρεπε να ερμηνεύσω με αυτόν τον τρόπο κάποια στοιχεία του ονείρου μου. Ελπίζω μόνο να μην είναι προφητικό.

Τα ζόμπι δεν είναι αγύμναστα

Τι όνειρο πάλι και αυτό χθες βράδυ. Μπαίνω λέει μέσα στο γυμναστήριο που πήγαινα μέχρι πρότινος και αντί για κανονικούς ζωντανούς γυμναζόμενους ήταν μέσα κάτι σαν ζόμπι! Κομμένα χέρια και πόδια (όχι επουλωμένα, με τα αίματα και τους μυς να φαίνονται από μέσα), μαλλιά κιτρινοπράσινα αλά πανκ, εξόφθαλμα και γουρλωμένα μάτια με βλέμματα που προσπαθούσα να αποφύγω... ένα χάλι σκέτο. Και να έχουν πιάσει και όλα τα όργανα και να μη βρίσκω πουθενά να κάνω μια άσκηση! Αυτό πού το πας!

Μιλώντας με κάποιον του έλεγα λέει ότι δεν έχει και πολύ καλό κόσμο το γυμναστήριο αυτό (ναι, ναι, ψόφιοι ήταν όλοι τους). Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξαναρχίσω το γυμναστήριο αλλά λέω τώρα να πάω σε ένα άλλο (αυτό που πήγαινα ως τώρα ήταν μια χαρά πάντως, ούτε βρώμικο ούτε τίποτα, δεν ξέρω πώς προέκυψε το όνειρο). Σίγουρα μετά από το όνειρο αυτό δύσκολα θα αποφάσιζα να πάω στο ίδιο. Σήμερα πέρασα από μπροστά με το αυτοκίνητο δύο φορές (ο δρόμος με έφερνε) και ένιωθα σαν να το ξαναζούσα. Βρε κακό και αυτό. Ελπίζω να μην το πάθω και με το άλλο γυμναστήριο και πληρώσω με ζελεδιάρικα ξίγκια τα τερτίπια που μου κάνει το υποσυνείδητό μου.