Σκηνικά όνειρα

Ουφ, δύσκολο να το περιγράψω αυτό το όνειρο. Ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα καλά καλά πώς περνούσα από τη μια σκηνή στην άλλη. Τη μια ήμουν με τον καλό μου μέσα σε ένα πλωτό μεταφορικό μέσο με αεροπορικά καθίσματα (κάτι σαν μεγάλο δελφίνι, αλλά με πιο "καραβίσιο" στυλ, και δεν καταφέρναμε ποτέ να καθίσουμε δίπλα ο ένας στον άλλον (επίσης εγώ δεν κατάφερνα να βρω μία θέση από όπου να μπορώ να βλέπω τηλεόραση, όλο κάποιος μου την έκρυβε, άσχετο). Μετά ήταν δίπλα μία αίθουσα σαν προθάλαμος προς ένα άλλο μεγάλο δωμάτιο (εδώ κάπου το χάσαμε το πλωτό μέσο, αν και το άλλο μεγάλο δωμάτιο οδηγούσε στη θάλασσα, την οποία δεν έβλεπα αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί), και ο προθάλαμος αυτός ήταν υπερπολυτελής, με μάρμαρα μπεζ-κόκκινα κάτω, με τζάκι, πολύ μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη. Το άλλο δωμάτιο (δίπλα στη θάλασσα) ήταν πιο... Savvy/Κτήμα Νεραντζιά στυλ, πολύ ψηλοτάβανο, μπορεί να μην είχε καν ταβάνι, να ήταν απλώς ένα ύφασμα άσπρο στηριγμένο σε δοκάρια. Και υπήρχε και κάποια βλάστηση (φοίνικες ήταν αναρριχώμενα ήταν, θα σας γελάσω). Και είχε και βότσαλα (εξού και η θάλασσα). Τελικά μάλλον ήταν το Savvy (θερινό παραθαλάσσιο bar-restaurant κοντά στα Χανιά για να βοηθήσω τους μη χανιώτες, πολύ ωραίο, να πάτε). Και μετά από όλη αυτή την αρχιτεκτονική ξενάγηση (γιατί δεν είχε και καθόλου υπόθεση το όνειρο μέχρι τώρα, απλώς δεν μπορούσαμε να καθίσουμε μαζί, α, ναι, και μετά αυτός έφυγε, ξέχασα να το πω), είμαστε στην εστία ενός πανεπιστημίου με τον καλό μου, και αυτός πάλι φεύγει και αφήνει στο τραπέζι ένα πουλόβερ, ένα άλλο ρούχο και έναν φορτιστή για λαπτοπ ή κάτι τέτοιο, με καλώδιο ένα πράγμα. Εγώ πάω να πάρω φαγητό (νομίζω πήρα παντζάρια συν κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, ίσως τυρί) και παίρνω και ένα στυλό, μαρκαδοράκι που γράφει κοκκινο-καφέ. Ξεχνάω να πληρώσω στο ταμείο και πάω να καθίσω, στα μισά του δρόμου το θυμάμαι και κάνω να γυρίσω πίσω. Βγάζει κανείς νόημα;