Από τη διπλωματία των όπλων στη διπλωματία των εμβολίων

"Eίναι τουλάχιστον ειρωνικό ότι η ιατρική τεχνολογία δεν µεταφέρεται στις αναπτυσσόµενες χώρες, από τις ανεπτυγµένες, µε την ίδια αποτελεσµατικότητα και ταχύτητα που µεταφέρεται η πολεµική τεχνολογία."

Αξίζει να διαβάσετε αυτό το κείμενο.

http://www.imbb.forth.gr/people/loukeris/press/article.pdf

Αν βρω χρόνο θα σας πω αναλυτικά και για τον καλό άνθρωπο που το έγραψε.

Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτη

Άλλο όνειρο πάλι και αυτό. Ήταν λέει το σπίτι μου γεμάτο εκρηκτικά γύρω γύρω και ήταν ζήτημα χρόνου κάποιος να βάλει φωτιά και να τιναχθεί ολόκληρο στον αέρα. Εγώ το ήξερα λέει από παλιότερα ότι συνέβαινε αυτό αλλά δεν είχα κάνει κάτι, δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν, και νάτα τώρα. Το πιο περίεργο από όλα ήταν οι αντιδράσεις μου. Αρχικά σκέφτηκαν ότι αφού θα καεί το σπίτι μου ευκαιρία να τελειώνει επιτέλους και η άχαρη ζωή μου, ας πάω και εγώ να καώ στη φωτιά. Βλέποντας όμως κάτι ξερόκλαδα να πιάνουν φωτιά άρχισα με μανία να τα σβήνω, όπως επίσης και τον πατέρα μου (!) που άρπαξε και αυτός μετά από λίγο, τον οποίο και έριξα κάτω για να τον «πατήσω» να σβήσει η φωτιά. Μετά πήρα το λάστιχο του ποτίσματος και άρχισα να σβήνω από μακριά (είχε και βεληνεκές) και τις τελευταίες εστίες. Κάτι δέματα και γράμματα που μου είχαν στείλει, πολύ εύλεκτα, δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, τι να σημαίνει αυτό άραγε. Υπαίτιος του εμπρησμού ήταν μία παλιά μου συμφοιτήτρια η οποία ήταν πραγματικά το καλύτερο παιδί στη σχολή και δεν μπορώ να καταλάβω πώς το υποσυνείδητό μου την έβαλε στη θέση του εμπρηστή (και πού τη θυμήθηκε πρώτα απ’ όλα) και την είχα πιάσει και απειλώντας την καθώς την κρατούσα από το λαιμό τη ρωτούσα γιατί το έκανε και αν ήταν επειδή αυτή είχε δύσκολη οικονομικά παιδική ηλικία ενώ εγώ είχα αυτό το ωραίο σπίτι.

Γενικά θεωρώ ότι τα όνειρα είναι μια σχεδόν τυχαία συναρμολόγηση τμημάτων της εμπειρίας μας και συνήθως προσπαθώ να αντιστοιχήσω κάθε τι που βλέπω με κάτι που έχει πάρει το μάτι μου πρόσφατα. Από την άλλη βέβαια διάβασα πρόσφατα το «ντιβάνι» του Γιάλομ όπου είχε πολλές ενδιαφέρουσες ψυχαναλυτικές ερμηνείες για διάφορα όνειρα, και δεν ξέρω μήπως θα έπρεπε να ερμηνεύσω με αυτόν τον τρόπο κάποια στοιχεία του ονείρου μου. Ελπίζω μόνο να μην είναι προφητικό.

"Νιώθω ένοχη επειδή δεν μπορώ να τους ευχαριστήσω όλους"

Είναι λοιπόν στιγμές που σε μια σου φράση αιχμαλωτίζεις μια μεγάλη αλήθεια που για καιρό σου διέφευγε, που ξαφνικά κάνεις το πιο ενδοσκοπικό και ψυχαναλυτικό σχόλιο χωρίς καλά καλά να έχεις ψάξει μέσα σου, απλά σου βγαίνει και λες πώς νιώθεις. Αυτό μου συνέβη πριν από λίγο. Μια παρέα με είχε καλέσει για φαγητό κάπου εκτός πόλεως και ο boyfriend δεν ήθελε να έρθει, ήθελε να πάει θάλασσα. Εγώ δεν ήθελα θάλασσα, δεν με ένοιαζε να πάω ή να μην πάω για φαγητό, αλλά το πιο βασικό ήταν ότι δεν ήθελα να δυσαρεστήσω κανέναν. Η όλη κατάσταση δεν είναι κάτι το κοσμοϊστορικό, δεν πρόκειται για απόφαση ζωής, να όμως που κάτι απλά πραγματάκια πολλές φορές καθορίζουν τη διάθεσή μας. Τώρα απέρριψα την πρόταση της παρέας μου και νιώθω χάλια επειδή είπα μάλιστα και την αλήθεια (δεν ξέρω αν θα ένιωθα καλύτερα έχοντας πει μια εύσχημη δικαιολογία, πάντως δεν νιώθω επιβραβευμένη για την ειλικρίνειά μου).

Τι είναι αυτός ο φόβος; Αυτή η δειλία... Να μην μπορείς να χαλάσεις το χατήρι κανενός, λες και αυτομάτως γίνεσαι κακός άνθρωπος. Είναι φόβος ότι θα σε μισήσουν; Μήπως το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι υπερβολικά ουδέτερη γιατί διαφορετικά εγώ θα ήξερα τι ακριβώς θέλω να κάνω αύριο και απλώς θα το έκανα ασχέτως από το ποιος θα ακολουθούσε; Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τελικά. Ίσως δίνω υπερβολική και υπερblogική έκταση στο γεγονός (έτυχε να βρίσκεται μπροστά μου ο υπολογιστής τη στιγμή ακριβώς που έγινε αυτό και "ξέσπασα" πάνω του). Ελπίζω να μου περάσει.