Κάτι μέσα κρυμμένο

Μία ήρεμη, ατάραχη επιφάνεια και από κάτω σαπίλα, ανασφάλεια, κυκεώνες συναισθημάτων ανεξιχνίαστων (δεν συνθέτουν ενιαία εικόνα αυτά, το ξέρω, αλλά αμελώ λίγο το ύφος της γραφής μου, αυτή τη στιγμή θέλω μόνο να γράψω αυτό ακριβώς που μου'ρχεται, όπως το νιώθω, συγνώμη που βγαίνει άτεχνο), ένα χαμένο κοριτσάκι που δεν μπορεί να βρει το δρόμο του μέσα από την αδικία, την εγκατάλειψη, την ερήμωση, τη μοναξιά. Κάτι μέσα μου, παρά τις ευτυχισμένες μέρες που ζω, εξακολουθεί να με ξυπνάει από έναν ταραγμένο ύπνο, να με απειλεί, να με καταδιώκει.

Εξωτερικά έχω μεγάλο... πώς να το πω... έλεγχο. Φαίνομαι ήρεμη, φέρομαι ευγενικά, δεν θέλω να δείξω ποτέ στον άλλον θυμό, αγανάκτηση, οργή, μικροπρέπεια, κατινιά, δεν θέλω να φαίνονται ρωγμές στο προσωπείο μου. Προσωπείο...; Μήπως με αδικώ; Μήπως δεν είναι υποκρισία ή έστω προϊόν προσπάθειας η συμπεριφορά μου και ο ευγενικός μου τρόπος έχει στην πραγματικότητα κάτι πάρει από ένα μέρος της ψυχής μου; Θέλω να πω, τελικά καταπιέζομαι για να φέρομαι όπως φέρομαι ή αυτή είμαι στ'αλήθεια; Θα μου πεις βέβαια όταν συγκρατείς συναισθήματα που έχεις μέσα σου σίγουρα δεν είναι αυθόρμητη και αυθεντική η συμπεριφορά σου.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Αυτά που με ταράζουν μέσα μου δεν ξέρω πού βρίσκονται και από πού να τα ξεθάψω και αυτά που έχω μάθει να δείχνω εξωτερικά βλέπω ότι πια δεν με καλύπτουν.

Ό,τι έχω μέσα μου καταπιέσει κοντράρει άσχημα στο κέλυφός μου σαν ελατήριο υπερσυσπειρωμένο έτοιμο να τιναχτεί, αλλά δεν βρίσκω τρόπο να του ανοίξω για να φύγει χωρίς να με τραυματίσει και δεν ξέρω πια πώς να ελευθερωθώ.

Rhythm (who is a dancer ως γνωστόν) knows when it's time

Όπως είδατε αν διαβάσατε 2-3 posts πιο κάτω, το τάνγκο δεν μπόρεσε να με βγάλει από την άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν τις τελευταίες μέρες. Όχι μόνο δεν βοηθούσε αλλά ενέτεινε την απελπισία μου καθώς έβλεπα την κακή διάθεσή μου να μπαίνει ανάμεσα σε μένα και το χορό και να μη με αφήνει να επικοινωνήσω ουσιαστικά με τον καβαλιέρο. Χθες το βράδυ όμως πήραν τα ηνία τα λάτιν, που είχα να χορέψω από πέρυσι. Χοροί πολύ διαφορετικοί, γεμάτοι ρυθμό και ξέφρενη κίνηση, χοροί που δεν αφήνουν τη σκέψη να βουλιάξει στο βούρκο με τα σκατά (με το συμπάθιο, συγνώμη για το άκομψο της έκφρασης αλλά έτσι το σκέφτηκα, θέλω να εκφράζομαι με τρόπο αυθεντικό), γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο, πρέπει να κάνεις τη στροφή σου και να ξαναβρεθείς σωστά απέναντι στον καβαλιέρο, να θυμηθείς ποια φιγούρα προσπαθεί να σου κάνει (τουλάχιστον εγώ χθες που "ξέθαβα" τις φιγούρες μέσα από το χρονοντούλαπο την περισσότερη ώρα αυτό έκανα) μέσα σε ελάχιστο διάστημα, να μην πατήσεις και (κυρίως!) να μην πατηθείς -χθες όχι μόνο δέχθηκα το διατρητικό πάτημα πολλών τακουνιών αλλά ένα από αυτά μου έβγαλε (!) κιόλας το παπούτσι που φορούσα (εντάξει μπαλαρίνες ήταν, δεν ήταν και αθλητικά, και πάλι όμως, φοβερό σημάδι η τύπισσα, όποια κι αν ήταν). Πρέπει βέβαια να πω ότι η διάθεσή μου είχε ήδη φτιάξει καθώς μία φωνή που άκουσα απρόσμενα από το υπερπέραν (τελοσπάντων από πολύ μακριά) επανατοποθέτησε τις σκέψεις μου και κατεύνασε τους φόβους μου, έτσι ο χορός με βρήκε μέσα μου πολύ "ελαφρύτερη" και με πέταξε πολύ πιο μακριά. Ενώ επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι χθες βράδυ συνέβαινε κάτι το εξωπραγματικά σπάνιο για χορευτική βραδιά: οι καβαλιέροι ήταν πιο πολλοί από τις ντάμες !!! (συνήθως η αναλογία φέρνει τις γυναίκες συντριπτικά υπεράριθμες, και αν όχι συντριπτικά τουλάχιστον αναγκασμένες να χορεύουν οι πιο πολλές part time). Χθες μιλάμε (μ'αρέσει αυτό το "μιλάμε", παρεισφρέει ο προφορικός μου λόγος στο ύφος του γραπτού, αυτό είναι το ωραίο στο μπλογκ, υπάρχει ελευθερία) οι καβαλιέροι έψαχναν τις ντάμες και κοιτούσαν με το βλέμμα του κυνηγού που ψάχνει να θήραμα και κοιτάζει "περισκοπικά" γεμάτος ετοιμότητα και αποφασιστικότητα ξέροντας πως ό,τι βρει πρέπει να το "χτυπήσει" αμέσως, αλλιώς θα του φύγει. Έτσι, μια βραδιά που δεν σκόπευα καν να πάω για χορό, απλά έτυχε να είμαι στο σπίτι μίας χορομανούς φίλης μου μέχρι την ώρα που άρχιζε, που δεν είχα καν βάλει κατάλληλα παπούτσια (αν και τελικά οι μπαλαρίνες είναι πιο άνετες, με μόνο μειονέκτημα ότι μπορεί να σου τις βγάλει το τακούνι της αλληνής, συν ότι με το να είναι "φλατ" της προσφέρεις μεγαλύτερη επιφάνεια -τι επιστημονική σκέψη έκανα τώρα, είμαι γεννημένη επιστήμονας λοιπόν- για να σε εμβολίσει), ή τα ρούχα που θα ήθελα (θα προτιμούσα να πάω με φούστα και σίγουρα όχι με μακρυμάνικο) (ας μην προσθέσω ότι και τα μαλλιά μου ήταν χάλια, είχαν φριζάρει μετά το λούσιμο γιατί δεν είχα βάλει αφρό, δεν πρέπει τελικά να το παραλείπω)(άντε, κατέληξε κάπου κοπέλα μου, μας έχεις πήξει στις δευτερεύουσες προτάσεις!) πέρασα πολύ καλά, είδα κόσμο, ξαναθυμήθηκα τη σάλσα (ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κατά βάση ξεχάσει τη σάλσα) και τους υπόλοιπους χαρούμενους και χαριτωμένους χορούς (τι συνήχηση! χιχιχι!) και επανήλθα επιτέλους στην τροχιά της φυσιολογικής μου ψυχολογικής κατάστασης μέσα απ'τις απανωτές στροφές και φιγούρες.

Στην Κατερίνα

Κατεβαίνοντας τις σκάλες φεύγοντας ένιωσα κάτι μέσα μου να διασπάται αργά και να διαχέεται γύρω μου. Μία εξάντληση, (κάπου αναρωτήθηκα αν θα έβγαζα όλες τις σκάλες, μήπως να έπαιρνα το ασανσέρ;), μία ανάσα που βγαίνει από πιο βαθιά, θα ήθελα τη στιγμή εκείνη να πέσω για ύπνο και από κούραση αλλά και από αυτή τη χαλάρωση... Σαν να λύνονταν από μέσα μου ένας ένας οι κόμποι που με κρατούσαν τόσο σφιγμένη, γι' αυτό και έχανα το σχήμα μου, χυνόμουν στο χώρο, αλλά τι ανακούφιση να νιώθεις την καρδιά σου απεγκλωβισμένη από το σιδερένιο κλουβί που τη φύλαγε, επιτέλους λίγο πιο καλά. Σαν εξορκισμός σχεδόν ένιωσα να λειτουργεί ως την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο. Επιτέλους, λίγη γαλήνη, μέσα σε χίλια αναπάντητα γιατί μία ανάσα σταθερή και ένα βλέμμα ήρεμο πριν το ανίσχυρο μυαλό μου κάτσει να ασχοληθεί με το χάος της ψυχής μου. Επιτέλους ένα βήμα πίσω ώστε να φαίνεται καλύτερα η συνολική εικόνα μετά από τη μυωπική αγκύλωση με την οποία κολλούσα τη μύτη μου πάνω σε ό,τι με ενοχλούσε και το κοίταζα αλληθωρίζοντας μέχρι να πονέσουν τα μάτια μου. Επιτέλους, κάτι.

Τάγκο και ψυχή

Μέσα στη μαύρη απελπισία που περιγράφω με γλαφυρό όσο και τρικυμιώδη τρόπο στο προηγούμενο post, πήγα σήμερα το απόγευμα στο πράκτικα του τάγκο (την πρακτική εξάσκηση όπου χορεύουν ελεύθερα μαθητές όλων τον επιπέδων, πολύ καλή ευκαιρία ιδιαίτερα για τους αρχάριους και δη για τις ντάμες να πάρουν μία γεύση από τη γλύκα του χορού που τους περιμένει όταν και αυτοί λίγο ανέβουν). Βδομάδα παρά βδομάδα γίνεται το μάθημα αυτό και το περιμένω πώς και πώς. Άλλη μία φορά που είχα πάει, αν και πολύ αρχάρια τότε, ήμουν ανάλαφρη σαν πούπουλο, δεκτική στην κίνηση και ενθουσιώδης με το χορό. Είχα τότε χορέψει, εντελώς ανυποψίαστη για το τι με περίμενε, με έναν πολύ προχωρημένο καβαλιέρο που με καθοδηγούσε τόσο όμορφα και που μου έβγαζε αβίαστα τόσο πολλές φιγούρες που με είχε μαγέψει. Η κίνησή του να μεταφέρεται στο σώμα μου με τον τρόπο που το ρεύμα ταξιδεύει ένα φύλλο που έπεσε μέσα στο νερό, μία καθοδήγηση άρρητη, μυστική, μία σχέση μέσα από το χορό τόσο τρυφερή όσο ένα ροδοπέταλο να χαϊδεύει το μάγουλό σου. Μία τέλεια στιγμή.

Μία τέλεια στιγμή... σε πολλά πράγματα είναι κάτι που μπορείς όμως να ζήσεις όταν η καρδιά σου είναι ήρεμη, όταν η ψυχή σου είναι ευχαριστημένη και ελεύθερη και ολόκληρη δικιά σου και ολόκληρη δοσμένη σε αυτό που κάνεις και αγαπάς. Η δική μου ψυχή ήταν ωστόσο σήμερα... αλλού δεμένη, με άλλα μάγια, σατανικά, που την είχαν πιάσει από το λαιμό και της κόβαν την ανάσα, με πόνο οξύ και διαπεραστικό να την κεντάει ως μέσα, με το σιδερένιο χέρι της απόγνωσης και της δυστυχίας να τη σφίγγει ανυπόφορα. Από την αρχή με τις ασκήσεις στον καθρέφτη δεν ήμουν συγκεντρωμένη. Τα πόδια μου ακολουθούσαν σε γενικές γραμμές τα βήματα αλλά μάλλον ασυναίσθητα και αυτόματα, χωρίς πραγματική όρεξη, πραγματική επικοινωνία με τη μουσική, πραγματική λαχτάρα για το χορό.

Ακόμη και καβαλιέροι που με είχαν ξαναχορέψει, και είχα μαζί τους άνεση και οικειότητα τόσο χορευτική όσο και προσωπική, με βρήκαν ατίθαση και "σκληρή" στην κίνηση, ανόρεχτη να ακολουθήσω, μαγκωμένη και ανίκανη να αφεθώ. Για αυτούς που δεν με είχαν ξαναχορέψει ούτε λόγος, η απόλυτη πανωλεθρία. Μόνο ο δάσκαλος κάπως με κουλάντρισε, με την πάντα ευχάριστη αίσθηση "σφουγγαράκι" που έχω μαζί του (μαλακός μεν αλλά τον αντιλαμβάνεσαι με σαφήνεια, κατευθύνει χωρίς να πιέζει, η απόλυτα "σωστή" ενέργεια πάνω στο χορό), αλλά το κακό με τους δασκάλους είναι ότι δεν θα σου κάνουν εύκολα κάτι που δεν σου έχουν μάθει, σε αντίθεση με τους προχωρημένους καβαλιέρους, έτσι χάνεις την έκπληξη του καινούριο που αν και σε ξενίζει μερικές φορές (και ναι, πολλές φορές δεν θα σου βγει), σε ενθουσιάζει για το πόσα σε περιμένουν ακόμη να μάθεις. Αλλά και αν δεν είχα χορέψει καλά με το δάσκαλο δεν θα με ένοιαζε τόσο (θα με απογοήτευε σίγουρα, αλλά θα το ξεπερνούσα). Αυτό που με χάλασε ήταν που δεν χόρεψα όπως ήθελα με τον σούπερ καβαλιέρο που περιέγραψα παραπάνω. Πριν ένα μήνα, πρωτόμαθη και άβγαλτη αφέθηκα ανυποψίαστη (για το πόσο καλός ήταν) στα χέρια του σαν κορίτσι στο πρώτο του ξύπνημα, άμαθο μα με την καρδιά καθαρή για να ανθήσει η ομορφιά του έρωτα. Σήμερα παρέδωσα στα χέρια του μία ψυχή "χαλασμένη", ένα σώμα σφιγμένο, απρόθυμο να αφεθεί, να εμπιστευτεί, γεμάτο φόβο και πληγές και πόνο, να "κλωτσάει" και να κοντράρει σε κάθε κίνηση, παρά τις βαθιές ανάσες μέσα απ'τις οποίες προσπαθούσα να μαζέψω όσα ήταν αρνητικά μέσα μου και να τα βγάλω, να τα διώξω προς τα έξω με την εκπνοή. Σαν μία γυναίκα κατεστραμμένη και αμετάκλητα δυστυχισμένη, που στρέφεται στα χέρια του έμπειρου και τρυφερού εραστή προσπαθώντας να νιώσει λίγο από τη μαγεία του έρωτά του, από τις πολύχρωμες κορδέλες που στριφογυρίζουν το χορό του, να γευτεί λίγο μέλι στην αιχμή του ξυραφιού που την κόβει και τη ματώνει. Και που δεν τα καταφέρνει. Που καταλαβαίνει ότι η χαρά και η ανέμελη ευχαρίστηση έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί για αυτήν, ότι το μόνο που την περιμένει στο εξής είναι ακόμη περισσότερος πόνος. Και που αν όχι για την ίδια αισθάνεται άσχημα για εκείνον, γιατί δεν μπορεί να του προσφέρει σάρκα και πνοή και δόσιμο όσο αξίζει η τέχνη του έρωτά του και το τρυφερό του άγγιγμα.

Ελπίζω μία μέρα ιδανικέ (κι εγώ η ανάξια) εραστή μου να μπορέσω να σου δοθώ απόλυτα και ολοκληρωτικά, και να χτιστεί μία τέλεια στιγμή μέσα απ'το σμίξιμό μας.

Το λιμάνι και το πέλαγο

Είναι φορές που αφήνεις τη ζωή σου να προχωρήσει, ακολουθείς την πορεία της όπου σε πάει και εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά και αρμενίζεις ανέμελα στα πέλαγά της, τσουπ, σε παίρνει μέσα μία ρουφήχτρα, μία δίνη πανίσχυρη, ακατανίκητη, κάτι που νιώθεις αδύναμος να παλέψεις και που μόνο σε πάει πιο κάτω, όλο και πιο κάτω, δεν σε αφήνει πια να πάρεις ανάσα, παγερή κι αλαφιασμένη με τη μανία της η θάλασσα ορμά να μπει από τα ρουθούνια κι απ'το στόμα σου θέλοντας να φτάσει ως τα πνευμόνια, και αν μπορεί ως την καρδιά σου για να στη πετρώσει. Κι η καρδιά σου σφίγγεται, σφίγγεται κι αλαφιάζει, τρέμει και αναριγεί, δεν μπορεί να καταλάβει πού έφταιξε, ήταν όλα τόσο ήρεμα, τόσο ομαλά, εκεί, πάνω στην επιφάνεια ήταν όλα τόσο αισιόδοξα, τόσο ευοίωνα, νόμιζε ότι την περίμεναν μόνο κυματάκια που με χαρούμενο τραμπαλισμό θα την οδηγούσαν σε πλούσια λιμάνια που θα την καλοδέχονταν σαν αγκαλιές ζεστές και μυρωμένες. Είχε ξεχαστεί. Και είχε περιπλανηθεί περισσότερο από όσο την έπαιρνε. Ίσως δεν κατάλαβε ότι είχε ξεσυρθεί τόσο μακριά. Ότι είχε αφήσει τον κίνδυνο να πλησιάσει τόσο. Το καράβι είχε μείνει αφρόντιστο καιρό, καθόλου δεν το πρόσεχε, μόνο το άφηνε να ταξιδεύει κατά τη βούληση του καπετάνιου, είχε δεν είχε τη δύναμη και την αντοχή να ακολουθήσει τα ταξιδιωτικά του σχέδια. Και να που τώρα έμενε ακυβέρνητο να περιπλανιέται σαν φάντασμα και να παλεύει κούφιο και μοναχό τις τρικυμίες, να λούζεται ανήμπορο τα κύματα ώσπου να το καταπιεί η θάλασσα.

Μέσα από τα γδαρμένα κατάρτια, μέσα από σκαρί σου, μέσα από την ψυχή σου πρέπει να βρεις κάτι να ζεστάνει το μέσα σου με την ελπίδα ότι "έχει στεριά κάπου εδώ κοντά". Εσύ που τόσο λαχτάρησες να ζήσεις το ταξίδι, παρακαλάς τώρα για λιμάνι.

Ξαφνικά να σκοτεινιάζει

Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω. Είναι κάτι σαν αυτό που έχουμε συνδέσει με το άγχος, ή τις καταστάσεις που προηγούνται μίας κρίσης πανικού. Το αισθάνομαι κάθε στιγμή που είμαι μόνη μου και τις περισσότερες φορές που είμαι με το φίλο μου. Όταν είμαι με άλλα άτομα μία αυτοματοποιημένη «ευθυγράμμιση» της συμπεριφοράς, ή και η χαρά που πάντα νιώθω όταν είμαι με φίλες μου π.χ., μειώνουν την ένταση αυτής της κατάστασης. Αισθάνομαι ότι όλα θα πάνε στραβά. Για την ακρίβεια αισθάνομαι ότι ήδη πάνε στραβά. Αδυνατώ πλέον να χαρώ τις όμορφες στιγμές που έχω στην προσωπική μου ζωή εξ αιτίας κάποιου αδιευκρίνιστου φόβου. Στη συμπεριφορά είμαι ανυπόφορη. Ανυπόφορη προς τον εαυτό μου, με αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι, και τα κύματα απαισιοδοξίας που αφήνω να σαρώνουν τα πάντα μέσα μου. Αλλά νυπόφορη έχω αρχίσει να γίνομαι και προς τον σύντροφό μου, με ένα σωρό παραξενιές και υπερβολικές αντιδράσεις, αδυνατώ να ελέγξω τη συμπεριφορά μου και τα συναισθήματα που νιώθω. Δεν μπορώ να εντοπίσω λογικά την αιτία αυτής μου της κατάστασης. Φόβο και δυσπιστία απέναντι στην καινούρια μου σχέση είχα ούτως ή άλλως μετά το τέλος της παλιάς, όμως φαίνεται πλέον ότι όσο περνά ο καιρός τόσο λιγότερο εμπιστεύομαι τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου. Δεν ξέρω τι να κάνω και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Από τη στιγμή που ξυπνάω το πρωί η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη με τραβάνε από τα μαλλιά και τα κρατάνε σφικτά και οδυνηρά όλη τη μέρα, μην αφήνοντας τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να παράγουν παρά σκέψεις παραμορφωμένες, διαστρεβλωμένες, φαύλες, πιέζουν και καρφώνουν την καρδιά μου μέχρι να βεβαιωθούν ότι δεν θα αντλήσει ούτε μία σταγόνα αίμα άνετα και ανεμπόδιστα αλλά βαριά και κουραστικά, σφιγμένη, πετρωμένη και ταραγμένη από μία αγωνία που το μυαλό δεν ξέρει να της εξηγήσει.

Έλα ρε Σκάρλετ, πάμε άλλη μια φορά: «Αύριο είναι μια καινούρια μέρα». Ελπίζουμε στο καλύτερο.

Και ξαφνικά να πνίγομαι

Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά στη ζωή μου, πολύ καλά θα έλεγα ιδίως από ορισμένες απόψεις, να 'μαι χθες και σήμερα να νιώθω σαν να έχω εγκλωβιστεί κάπου και να μη βρίσκω διέξοδο, σαν να απειλούμαι, σαν ένα άγχος, μία υπαρξιακή αγωνία, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Μόνη μου την έχω πατήσει και το ξέρω. Μία καθηγήτρια μου είχε κάποτε -δεν ξέρω, το έχω ξαναγράψει αυτό στο blog;- ότι της θύμιζα τον εαυτό της γιατί είμαι ένα άτομο "που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το μυαλό του". "Όμως μέσα σου το συναίσθημα βράζει σαν το καζάνι της μάγισσας", μου είχε πει, "και κάποια μέρα θα βρεθείς εντελώς ανυπεράσπιστη μπροστά του". Λοιπόν σήμερα είναι αυτή η μέρα. Ή τουλάχιστον είναι μία από αυτές τις μέρες. Προσπερνώντας, παραβλέποντας ή υποτιμώντας για καιρό πράγματα που με ενοχλούσαν, αποφεύγοντας να τα αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο και να προσδιορίσω πώς ακριβώς με κάνουν να νιώθω, έρχομαι να τα βρω τώρα να "σκάνε" ένα ένα μέσα μου χωρίς προειδοποίηση σε μία αιφνιδιαστική επίθεση "εκ των ένδον". Νιώθω ότι θέλω να τρέξω, να παλέψω, να σκαρφαλώσω βουνά, να ξεκολλήσω βράχια (όπα ρε, άσε κάτι και για τους λοκατζήδες), να φύγω, να φύγω, να χαθούν όλα όσα με περιβάλλουν, να κάνε να εξαφανιστεί κάθε ίχνος της πραγματικότητας που ζω, να νιώσω ελεύθερη, να ανασάνω...

Αααααα, δεν πάω καλά. Τι είναι αυτό που μου βγήκε και έγραψα τώρα; Εγώ υποτίθεται είμαι μια χαρά αυτήν την περίοδο. Μήπως παθαίνω διαλείψεις κατά τις οποίες παίρνω ναρκωτικά και μετά το ξεχνάω; Πάντως αν παίρνω είναι σίγουρα ληγμένα, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να εξασφαλίσω καλύτερη ποιότητα. Θα επανέλθω στο θέμα, βλέπω και δεν πάει πολύ καλά το μέσα μου, θέλει σέρβις, γενική καθαριότητα, ριζική αποτρίχωση, εντομοεξόντωση, βιολογικό καθαρισμό, ξεχορτάριασμα, ακουαφόρτε και γενικότερα ξελαμπικάρισμα... Τα λέμε.

Τα λουλούδια στη λάσπη

Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί από την ύποπτη σιωπή μου, η ζωή μου έχει πλέον ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, που με έχει απομακρύνει από τις πονεμένες και δακρύβρεχτες αναλύσεις χαμένων ιστοριών και τους ατελέσφορους απολογισμούς λαθών που δεν διορθώνονται. Είμαι σε κάτι καινούριο, σε μια νέα φάση ζωής, που όσο και αν δίστασα στην αρχή τελικά τη δέχτηκα και αφέθηκα να τη ζήσω με τον ίδιο αυθορμητισμό που σχηματίζει αβίαστα στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο απέναντι σε κάτι το τόσο όμορφο. Χθες βράδυ πέρασα στιγμές ανύποπτα αφημένη σε αυτήν την πηγαία αίσθηση ευφορίας, σε μια διάθεση γλυκιά και απαλή και ζεστή και ανθρώπινη και ό,τι άλλο σου ξυπνάει ένα καινούριο "κοντά" (γιατί δεν θέλω ακόμα να το χαρακτηρίσω ως ένα καινούριο "μαζί", αν και για άλλους είναι). (Αυτό το τελευταίο αν δεν το καταλάβατε δεν πειράζει, είναι κάτι δικά μου, μην δίνετε σημασία.)

Ξυπνάω το πρωί νιώθοντας τον νυχτερινό ύπνο να έχει θρέψει την ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς και να ξυπνάει στο δέρμα του προσώπου μου μια αυθόρμητη ανάταση που δύσκολα συγκρατεί το χαμόγελο.

Δεν άργησαν όμως δυστυχώς να με βρουν σκέψεις "αναγκαστικής προσγείωσης", για να διαλύσουν τα σύννεφα της αιθεροβασίας μου λέγοντάς μου "να θυμάσαι πώς ένιωσες αυτή τη στιγμή όταν όλα γίνουν (και πάλι) σκατά" (ήθελα να γράψω "όταν χαλάσουν" για να είμαι πιο κόσμια, αλλά νομίζω μια τέτοιου είδους λογοκρισία θα αφαιρούσε από την πλήρη απόδοση της σκέψης μου).

Είναι σκόπιμο αυτό που κάνω; Η αντίδραση αυτή μου βγαίνει γιατί κάτι από τα πληγωμένα μου ακόμα συναισθήματα προσπαθούν να με προστατέψουν από μια νέα απογοήτευση μετριάζοντας (ενίοτε και γκρεμοτσακίζοντας) τον ενθουσιασμό μου. Μπορούν όμως να με προστατέψουν ή το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου χαλάσουν ωραίες στιγμές που θα έπρεπε να ζω με όλη τους την ένταση; Για να μην αναφερθώ στο πόσο άδικο είναι όλο αυτό απέναντι στο άτομο που μου τις χαρίζει.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ, όσο ωραία και αν περνάω τώρα και όσο ευοίωνα και αν φαίνονται αυτή τη στιγμή όλα, να αποφύγω αυτού του είδους τις αντιδράσεις, που με κάνουν πέραν όλων των άλλων να φαίνομαι και αχάριστη απέναντι σε στιγμές ευτυχίας που στη ζωή είναι σπάνιες όσο και πολύτιμες.

Σκέψεις τα χαράματα

Παρόλο που είχα ξενυχτήσει τις δύο προηγούμενες βραδιές και είχα ανάγκη από ξεκούραση, κάτι το ακατάπαυστο και άοκνο μέσα στο μυαλό μου (που προφανώς δεν είχε καθόλου "κοιμηθεί" όλη τη νύχτα), θεώρησε καλό και πάλι να με ξυπνήσει πριν χαράξει η μέρα. Να με ξυπνήσει για να σκεφτώ -τη ζωή μου και προς τα πού προχωράει. Να ενθουσιαστώ με τις τελευταίες εξελίξεις της (κυρίως ο ενθουσιασμός ήταν που με ξύπνησε, να πω την αλήθεια). Όμως μαζί του έφερε και ένα σωρό αναδρομές από παλιότερες συγκινήσεις και σχέσεις. Πέρασε από το μυαλό μου για μια ακόμη φορά η πιο πρόσφατή μου σχέση, με τη φιγούρα του άλλου να απομακρύνεται αυτή τη φορά και να χάνεται στο σκοτάδι της λήθης (ή μήπως είμαι εγώ που απομακρύνομαι και αυτός μένει στο ίδιο "πουθενά" που τον άφησα όταν χωρίσαμε;). Μια αύρα νοσταλγίας τον περιβάλλει ακόμη, όμως δεν μπορώ πια, και να θέλω, να αρνηθώ πως ό,τι είχαμε έχει κι από τη μεριά μου πια σε σημαντικό βαθμό χαθεί. Πέρασε από το μυαλό μου και μια σκέψη πιο παλιά, η στιγμή που πλησίασε για πρώτη φορά να με φιλήσει ο άνδρας που μέλετο να γίνει ο μεγάλος μου έρωτας, το δισταγμό και την απομάκρυνσή μου, το πόσο παράξενα οικεία ένιωθα ήδη, που αν και δεν ήμουν έτοιμη να δεχθώ το φιλί του του 'πα απλά πως "δεν είμαι σε φάση τώρα", όχι με την παιχνιδιάρικη υπόσχεση του "ξαναπροσπαθήστε αργότερα" ή τη "γείωση" του "κοίτα φίλε έχω σκοπό να το παίξω δύσκολη" αλλά με την αίσθηση του "ξέρω πως με καταλαβαίνεις" (ατσάλινος κρίκος της αλυσίδας που έδεσε την καρδιά μου για καιρό με τη σκέψη του το πόσο θεωρούσα ότι ο άνθρωπος αυτός έβλεπε μέσα στο πιο μέσα του εαυτού μου).

Αλήθεια, είμαι στη φάση που ετοιμάζομαι για μια νέα σχέση ή μήπως απλά παίρνω αφορμές να αποχαιρετώ ξανά τις προηγούμενες; Είμαι έτοιμη να αποχωριστώ το παρελθόν και να προχωρήσω σε κάτι καινούριο ή φροντίζω ακόμη πληγές από τα παλιά; Θέλω να ξεκινήσω μια νέα πορεία με έναν άλλον άνθρωπο ή απλώς να "βγάλω τα σπασμένα" και να αποδείξω στον εαυτό μου πόσα με δίδαξε ο προ μηνών χωρισμός μου (και καλά "Εγώ δεν την ξαναπατάω όπως την άλλη φορά, τώρα ξέρω τι είχα κάνει λάθος και δεν θα το επαναλάβω, κοίταξε τώρα πόσο καλά το χειρίζομαι"). Ο καιρός θα δείξει πόσο έτοιμη είμαι. Νομίζω ότι ο χρόνος είναι το κλειδί. Αν τα πράγματα ακολουθήσουν την ίδια σταδιακή πορεία που έχουν μέχρι τώρα μπορεί να τελεσφορήσει ενδεχομένως η νέα κατάσταση που ζω, γιατί για την ώρα είμαι αρκετά διστακτική και δύσπιστη απέναντι σε πολλά πράγματα. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε τι θα γίνει. Είναι και αυτή η εξιδανίκευση που φέρνει ο ενθουσιασμός της αρχής μιας γνωριμίας (εξιδανίκευση δική του αλλά κυρίως δική μου), που δεν θέλω να "προσγειώσει" η απομυθοποίηση που μοιραία φέρνει η περαιτέρω εξέλιξη της σχέσης (ίσως για μια ακόμη φορά επιλέγω να "ονειροβατώ" και να "παραμυθιάζομαι", ακόμη και με την ίδια μου την εικόνα -στην ιδανική της μορφή- αποφεύγοντας την πραγματικότητα, και μπορεί ο φόβος της αποκαθήλωσής μου να είναι και μία από τις αιτίες του δισταγμού που βγαίνει στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μου. (Ξεχωριστό post από μόνο του είναι το θέμα αυτό, δεν πειράζει όμως, έτσι θα το δουν μόνο όσοι δείξουν το ενδιαφέρον να διαβάσουν όλο το κατεβατό μέχρι εδώ κάτω, όχι όσοι το διαβάσουν επειδή τους τράβηξε την προσοχή ένας συγκεκριμένος τίτλος).

Τελοσπάντων, κάποια στιγμή θα πρέπει να πετάξω το ψεύτικο φωτοστέφανο της τελειότητας από την ιδέα που έχω για τις σχέσεις, για τους άλλους ανθρώπους, ακόμη και για μένα και να αρχίσω να αντιμετωπίζω πραγματικότητες. Αλλά please όχι ακόμα. Φοβάμαι μήπως τα σπασμένα μου κοκκαλάκια δεν έχουν "δέσει" ακόμα, δεν ξέρω αν θα αντέξουνε το βάρος του ρεαλισμού (πάντως λογιότατη σήμερα, δεν μπορώ να πω). Άντε, καλή βδομάδα.

Moving on...

...καιρός ήταν! Τόσο καιρό έλεγα στις φίλες μου ότι περνάμε φανταστικά αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Ότι μετά από καιρό θα θυμόμαστε αυτήν την περίοδο της ζωής μας ως ιδιαίτερα όμορφη, αλλά τώρα τα διάφορα κολλήματά μας δεν μας αφήνουν να δούμε πόσο καλά είναι. Ε, λοιπόν για μένα έγινε το κλικ. Ξαφνικά βλέπω αυτά που διαισθανόμουν και έλεγα μέσα από τη λογική ολοζώντανα και αυταπόδεικτα μπροστά μου. Όλη μου η προσπάθεια "αντιπερισπασμού" που ορισμένες φορές θεωρούσα μάταιη, τελικά με έβγαλε στο δρόμο μιας ζωής πολύ γλυκιάς και πολλά υποσχόμενης.

Θα μου πείτε τι της συνέβη αυτηνής και άλλαξε έτσι; Σίγουρα θα γνώρισε κάποιον. Ε ναι λοιπόν γνώρισα κάποιον. Στην αρχή το μόνο που είχα πει ήταν ότι επρόκειτο για τη μόνη γνωριμία από όσες είχα κάνει από όταν χώρισα που "το συζητάω" το θέμα. Και τώρα δηλαδή δεν έχει προχωρήσει πέραν της γνωριμίας η κατάσταση, αλλά "ψήνομαι" πιο πολύ. Τις πρώτες μέρες όταν αντιλήφθηκα ότι για πρώτη φορά μετά από μήνες επιτέλους αφήνω ανοικτό το δρόμο να με πλησιάσει κάποιος, ένιωσα αρχικά σαν να ήταν η αρχή του πραγματικού μου χωρισμού (γιατί μέχρι τώρα εγώ από την πλευρά μου δεν είχα "αποχωριστεί" πραγματικά από το παρελθόν), και ένιωσα περιέργως τη νοσταλγία μου για το παρελθόν να εντείνεται, ή για την ακρίβεια είχα εντονότερη την αίσθηση του κενού που μένει όταν εγκαταλείπεις και αποκόπτεσαι από το παλιό και γνώριμο και ανοίγεις την πόρτα σε κάτι το καινούριο. Καθώς περνούσαν οι μέρες (και ευτυχώς η εξέλιξη της γνωριμίας αυτής είναι αρκετά αργή και προλαβαίνω να "προσαρμοστώ" συναισθηματικά γιατί διαφορετικά ίσως δεν λειτουργούσε σωστά) ένιωθα τον εαυτό μου να αφομοιώνει όλο και περισσότερο τα νέα δεδομένα, να ασχολείται επιτέλους με κάτι άλλο εκτός από το τι έφταιξα τι έκανα στραβά τι μοίρα μαύρη με κυνηγάει, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί και τα γνωστά μίζερα και πεσσιμιστικά.

Δεν ξέρω πώς θα πάει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατάφερα να μπω πλέον συνειδητά 100% στη νέα φάση της ζωής μου για την οποία τόσο καιρό με κόπο προλείαινα το έδαφος, ότι νιώθω όμορφα και ζω επιτέλους τις στιγμές μου, και ότι δεν θέλω να κοιτάζω πια πίσω.

Διαδικασίες θλίψης

Κάνω το τελευταίο διάστημα αυτοπαρατήρηση σχετικά με τις φάσεις που περνάει κανείς όταν στεναχωριέται για κάτι. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η φάση στην οποία είμαι τώρα (έχοντας υποτροπιάσει μετά από θεαματική ανάκαμψη και φαινομενική μόνο, από ό,τι αποδείχθηκε, ίαση), κατά την οποία τη θέση του αυτόβουλου μαζοχιστικού μαρτυρίου παίρνει σιγά σιγά μία απρόσωπη θλίψη, η οποία φαίνεται να σε περιβάλλει απόλυτα και αναπόδραστα και παρόλα αυτά "χωνεύει" σταδιακά την αιτία της. Στο τέλος δεν χρειάζεται παρά μόνο μια αφορμή, κάτι να σου τραβήξει την προσοχή για να πας πια αλλού. Κοντεύω. (Ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Άντε να ανέβουμε λίγο

Μετά από μία τρομακτική σχεδόν βουτιά στην κατάθλιψη, αρχίζω να ανεβαίνω. Δεν έχει τελειώσει οριστικά η φάση που πρέπει να περάσω, κι όμως κάτι μου λέει, και είμαι πολύ σίγουρη μέσα μου, ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Αυτό που σε βασανίζει σε τρώει, σε τρώει, το σκέφτεσαι έτσι, το σκέφτεσαι αλλιώς, πληγώνεσαι όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή... αφήνεις το μαχαίρι κάτω. Νομίζω σε μένα έγινε σαν μία απαλή απογείωση. Απλά κάποια στιγμή ένιωσα να εγκαταλείπω την πεισματική μου εμμονή με τις οδυνηρές μου σκέψεις, την ηττοπάθεια, την απελπισία. Απλά πέρασα από πάνω. Κάποια πράγματα που δυσκολευόμουν να δεχθώ (βλέπε χωρισμός) βλέπω τώρα ότι πράγματι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ακόμη θα μου λείπουν πράγματα, ακόμη θα βρίσκω αδιέξοδα καθώς θα επεξεργάζομαι ξανά τα όσα πέρασα στο μυαλό μου. Απλά πλέον είμαι ένα βήμα πιο κάτω, έχω προχωρήσει μπροστά και οι σκέψεις αυτές μού έρχονται καθώς γυρνάω το κεφάλι πίσω και βλέπω το άμεσο παρελθόν. Όμως το σώμα μου είναι στραμμένο αλλού, τα πόδια μου ήδη βρίσκονται στην πορεία που θα με οδηγήσει στο αινιγματικό "παρακάτω".

Ξενυχτοκατάθλιψη

Περνάω τη φάση αυτή της κατάθλιψης που τρέμεις στην ιδέα ότι θα μείνεις μόνος σου με τις σκέψεις σου στο σπίτι το βράδυ, με αποτέλεσμα κάθε βραδιά τη βδομάδα που πέρασε να φροντίζω να κάνω και από κάτι που θα με κρατήσει εκτός σπιτιού. Τη μία πήγαινα σε φίλους, την άλλη έβγαινα, ήταν και οι ονομαστικές γιορτές, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι την Κυριακή που ήταν της Αγίας Άννας να είμαι τόσο κουρασμένη που να νιώθω ταλαιπωρία στη σκέψη και μόνο ότι θα πάω σε μία ακόμη γιορτή, και να αποχωρήσω νωρίς σχετικά από τη μάζωξη της φίλης μου της Άννας, νιώθοντας την κούρασή μου να επιβαρύνει την ήδη κατηφή μου διάθεση, για να πάω να πέσω ξερή για ύπνο.

Δεν έχω την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται για να δουλέψω (ενώ πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω, θα με πάρει και θα με σηκώσει), δεν θέλω να παραδοθώ στην ψυχοπλακωτική άβυσσο που έχω μέσα μου και που με τραβάει συνεχώς και πιο κάτω αλλά δεν βλέπω και καμία διέξοδο, παρά τις τόσες μου δραστηριότητες είναι σαν να βρίσκομαι σε κινούμενη άμμο και με κάθε μου κίνηση να βουλιάζω χειρότερα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα ξεσπάσματα που έρχονται στην επιφάνεια, τα δάκρυα, τους εκνευρισμούς (όταν μου πει κανείς κάτι που με εκνευρίζει αντί να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή και να γίνει καυγάς γυρίζω το κεφάλι από την άλλη ώστε να μη με βλέπει και τον βρίζω άφωνα, σχηματίζοντας απλά τις λέξεις με τα χείλη μου).

Υπομονή... Υπομονή δεν έχω, το μόνο που μου βρίσκεται είναι απρόθυμη ανοχή καθώς καταπνίγω τα τινάγματα του ψυχικού πόνου που σπαρταράνε στο στήθος μου και περιδιαβαίνω αδιάφορα τη ματαιότητα που βλέπω στα πάντα γύρω μου. Οι φίλοι, πολλοί και καλοί, είναι πιο κοντά μου από ποτέ, δεν με γλιτώνουν όμως από τη μοναξιά που με τυλίγει μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη και η σωματική άσκηση, που ήταν βάλσαμο για μένα από παλιά και αντίβαρο για την ψυχική μου ισορροπία σε στιγμές πολύ δύσκολες, μοιάζει απλώς να προσθέτει φυσικό βάρος στο ψυχικό και να πολλαπλασιάζει την πίεση που νιώθω. Βαρέθηκα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου με διαφόρων ειδών διεξόδους και να μην καταφέρνω τίποτα.

Προκαλώ τη ζωή να μου αλλάξει γνώμη. Για κάνε κάτι ρε ζωή να δούμε αν έχεις τίποτα καλύτερο για μένα γιατί έχω ξενερώσει άσχημα και δεν την παλεύω. Προκαλώ παθητικά θα μου πείτε; Κάθε άλλο. Εγώ δραστηριοποιούμαι, βγαίνω, κάνω, δείχνω και όμως τα πράγματα είναι τα ίδια, ενίοτε δε, χειροτερεύουν και λίγο ακόμα.

Ζητώ συγνώμη αν σας "έριξα" και σας ψυχολογικά, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το δημοσίευα αυτό το κείμενο, θα το κρατούσα μαζί με τα προσωπικά μου έγγραφα, αλλά αφού το έγραψα εξαρχής στη σελίδα του blog είπα να το δημοσιεύσω. Εξάλλου είμαι σε φάση που νιώθω τόσο άσχημα που δεν με νοιάζει ποιος άλλος θα το ξέρει.

Να είστε όλοι καλά.

Τελικά...

τελικά εκεί που υπάρχει ο πόνος υπάρχει και η επόμενη μέρα. Χθες είχα ένα απίστευτο ψυχοπλάκωμα και σκέψεις που με γύριζαν πίσω σε ένα παρελθόν πρόσφατο μεν, οριστικά χαμένο (μάλλον) δε. Καθυστερημένη επενέργεια της συνάντησης που είχα την Κυριακή και που περιέγραψα στο προηγούμενο post. Σερνόμουν. Όλη μέρα κρατιόμουν με το ζόρι να μη βάλω τα κλάματα. Aκόμη και το βράδυ στο γυμναστήριο ένιωθα μέχρι και στις φάσεις της εντονότερης αεροβικής δραστηριότητας το σώμα μου άδειο, χαμένο, σαν ανδρείκελο που εκτελούσε μηχανικά κινήσεις.

Στο τέλος της μέρας όμως είδα τη ζωή να μου κλείνει με νόημα το μάτι, και να μου δείχνει ότι δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου και ότι όπως ένα κεφάλαιο της ζωής μου έκλεισε, έτσι ανοίγει ένα άλλο (ή τουλάχιστον από μένα εξαρτάται το να ανοίξει).

Σήμερα νιώθω πως έχω πάρει μια ανακουφιστική ανάσα. Δεν έχω παρά να αφήσω τη ζωή να με οδηγήσει στο μετά που με περιμένει.