Ξαφνικά να σκοτεινιάζει

Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω. Είναι κάτι σαν αυτό που έχουμε συνδέσει με το άγχος, ή τις καταστάσεις που προηγούνται μίας κρίσης πανικού. Το αισθάνομαι κάθε στιγμή που είμαι μόνη μου και τις περισσότερες φορές που είμαι με το φίλο μου. Όταν είμαι με άλλα άτομα μία αυτοματοποιημένη «ευθυγράμμιση» της συμπεριφοράς, ή και η χαρά που πάντα νιώθω όταν είμαι με φίλες μου π.χ., μειώνουν την ένταση αυτής της κατάστασης. Αισθάνομαι ότι όλα θα πάνε στραβά. Για την ακρίβεια αισθάνομαι ότι ήδη πάνε στραβά. Αδυνατώ πλέον να χαρώ τις όμορφες στιγμές που έχω στην προσωπική μου ζωή εξ αιτίας κάποιου αδιευκρίνιστου φόβου. Στη συμπεριφορά είμαι ανυπόφορη. Ανυπόφορη προς τον εαυτό μου, με αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι, και τα κύματα απαισιοδοξίας που αφήνω να σαρώνουν τα πάντα μέσα μου. Αλλά νυπόφορη έχω αρχίσει να γίνομαι και προς τον σύντροφό μου, με ένα σωρό παραξενιές και υπερβολικές αντιδράσεις, αδυνατώ να ελέγξω τη συμπεριφορά μου και τα συναισθήματα που νιώθω. Δεν μπορώ να εντοπίσω λογικά την αιτία αυτής μου της κατάστασης. Φόβο και δυσπιστία απέναντι στην καινούρια μου σχέση είχα ούτως ή άλλως μετά το τέλος της παλιάς, όμως φαίνεται πλέον ότι όσο περνά ο καιρός τόσο λιγότερο εμπιστεύομαι τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου. Δεν ξέρω τι να κάνω και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Από τη στιγμή που ξυπνάω το πρωί η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη με τραβάνε από τα μαλλιά και τα κρατάνε σφικτά και οδυνηρά όλη τη μέρα, μην αφήνοντας τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να παράγουν παρά σκέψεις παραμορφωμένες, διαστρεβλωμένες, φαύλες, πιέζουν και καρφώνουν την καρδιά μου μέχρι να βεβαιωθούν ότι δεν θα αντλήσει ούτε μία σταγόνα αίμα άνετα και ανεμπόδιστα αλλά βαριά και κουραστικά, σφιγμένη, πετρωμένη και ταραγμένη από μία αγωνία που το μυαλό δεν ξέρει να της εξηγήσει.

Έλα ρε Σκάρλετ, πάμε άλλη μια φορά: «Αύριο είναι μια καινούρια μέρα». Ελπίζουμε στο καλύτερο.