Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007

Εγγυημένος τρόπος για να κρυολογήσετε (σε μένα πάντως έπιασε)

Επιλέγετε μία βροχερή και ανεμοδαρμένη μέρα για να κάνετε τις δουλειές σας στο κέντρο της πόλης. Αφήνετε το αυτοκίνητο αρκετά μακρυά από εκεί όπου θέλετε να πάτε (μην ψάχνετε και εκατό ώρες για πάρκινγκ) και κατεβαίνετε από αυτό σε μία φάση που βρέχει ήδη αρκετά. Κρατάτε μία μικρή ομπρέλα που ίσα ίσα προστατεύει το πρόσωπο, με αποτέλεσμα από τη μέση και κάτω τουλάχιστον, εξ αιτίας και του αέρα, να βραχείτε σαν να έχετε κατουρηθεί με ανάποδη φορά (από κάτω προς τα πάνω). Αντί να κάνετε τις δουλειές σας γρήγορα γρήγορα και να επιστρέψετε στο αυτοκινητάκι σας και από εκεί στο σπιτάκι σας, βολοδέρνετε άσκοπα ή σκόπιμα πάνω κάτω στο κέντρο της πόλης και αφήνετε (αναγκαστικά) το παντελόνι να στεγνώσει πάνω σας, ώστε να αποσπάσει από τα πόδια σας όλη τη θερμότητα κατά τη διαδικασία αυτή. Μπαίνετε σε ένα μαγαζί με φουλ καλοριφέρ, ζεσταίνεστε και αρχίζετε να ιδρώνετε. Βγαίνετε ξανά έξω στο κρύο για να ενισχυθεί η κρυολογηματοποιητική προσπάθεια. Επιστρέφετε σπίτι μετά από ώρα και επειδή ιδρώσατε, βραχήκατε κλπ κλπ, κάνετε ένα μπανάκι χωρίς όμως να έχετε ανοίξει κάποιο θερμαντικό σώμα στο μπάνιο, με τη σκέψη ότι θα κάνετε γρήγορα, δεν πειράζει.

Και voila! Δεν έτυχε, πέτυχε! Την ίδια μέρα μπορεί να μη δείτε συμπτώματα (μην σας απελπίζει αυτό), από την επόμενη όμως θα ξυπνήσετε με ξυράφια στο λαιμό, ζαλούρα, σιγά σιγά θα αρχίσει καταρροή και βήχας που θα κρατήσει για μέρες. Με τις υγείες σας! (Που λέει ο λόγος).

Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2007

Υπαρξιακά...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να ζουν τόσο όμορφα τη ζωή τους αξιοποιώντας κάθε στιγμή και άλλοι φαίνεται να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό; Τι είναι αυτό που φαίνεται να ξέρουν όσοι εκμεταλλεύονται την κάθε τους στιγμή και τι αγνοούν αυτοί που όλο παιδεύονται, βασανίζονται και στο τέλος δεν πετυχαίνουν και τίποτα; Είναι η αυτοπεποίθηση που κάνει τη διαφορά, είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του σύμπαντος που θα σε βοηθήσουν να πετύχεις αυτό που θέλεις πολύ, είναι το ότι το θέλουν πολύ και η λαχτάρα σε καθοδηγεί και σε εμψυχώνει, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτές τις μέρες νιώθω σαν να είμαι στην πλευρά των χαμένων, αυτών που αφήνουν το μυστικό της ζωής να περνάει πίσω απ’ την πλάτη τους γιατί δεν ήξεραν πότε να γυρίσουν και να το κοιτάξουν, έτσι πέρασε και έφυγε. Προσπαθώ στο μυαλό μου να ξαναπλάσω το σενάριο της ζωής μου κάνοντας προκαταβολικά για τον εαυτό μου στις καλύτερες δυνατές επιλογές (έτσι νομίζω δηλαδή, ποτέ δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν είχα κάνει αυτό θα είχε συμβεί το άλλο, νομίζεις ότι ξέρεις) αλλά και πάλι δεν μπορώ καν υποθετικά και φανταστικά να τοποθετήσω τον εαυτό μου στις βέλτιστες συνθήκες. Αν δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα ήταν το ιδανικό για μένα στη ζωή μου, πόσα (εξ ορισμού πολύ λιγότερα) μπορώ λοιπόν να πετύχω;

You light the skies up above me...

...a star so bright, you blind me...

...don't close your eyes, don't fade away...

ήταν τα λόγια του τραγουδιού που έπαιζε στους τίτλους τέλους του Stardust (που ναι πήγα και δεύτερη φορά να δω το ομολογώ, αν δεν το έβγαζε το σινεμά μια φορά τη βδομάδα θα πήγαινα σίγουρα για να νιώσω το feelgood της ταινίας -ήδη διαβάζω και το βιβλίο, εξάρτηση κανονική). Ήθελα να το ακούσω ολόκληρο και να δω στους τίτλους ποιο είναι αλλά το κόψανε μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα και τις δύο φορές (δεν είναι σωστό αυτό νομίζω, οι τίτλοι έχουν πληροφορίες που τον άλλον μπορεί να τον ενδιαφέρουν -καληώρα- και εν πάσει περιπτώσει είναι μία αναγνώριση για τους αφανείς συντελεστές της ταινίας). Αν το άκουγα ξανά από τη μέση και μετά δεν θα το αναγνώριζα. Ώσπου χθες βράδυ, περασμένες τρεις, γυρνώντας με το αυτοκίνητο στο σπίτι, ακούω στο σταθμό που αδιάφορα είχα επιλέξει την ίδια φωνή να μπαίνει συλλαβιστά σχεδόν, λέξη λέξη στο τραγούδι: "You light the skies up above me..." Αυτό ήταν! Λέω να κρατήσω τα λόγια στο μυαλό μου να τα ψάξω στο google να βρω ποιο είναι. Το rds του σταθμού με έβγαλε από τον κόπο πληροφορώντας με: Now playing -Take that- Rule the world. Ομολογώ ότι το υπόλοιπο τραγούδι αν και είναι ωραίο δεν με ενθουσίασε όσο η εισαγωγή του, που είχε κάτι από τη μαγεία και το αίσθημα της ταινίας (ίσως το είχα συνδέσει συνειρμικά και με την ευχαρίστηση που ένιωσα στο τέλος της). Επίσης δεν θα φανταζόμουν ότι ήταν των Τake that (υπάρχουν ακόμη οι Take that?Είμαι άσχετη από boys bands), αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι είναι το καινούριο των Duran Duran. Ωραίο πάντως, ακούστε το, δείτε και το video (σαν clip το μόνο που αξίζει είναι οι σκηνές από την ταινία, άντε και κάτι από την ατμόσφαιρα της ηχογράφησης με τα τόσα βιολιά μέσα στο στούντιο, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως).

A, όχι δείτε καλύτερα αυτό, είναι μόνο σκηνές από την ταινία (πάλι με ταξίδεψε κάπου κοντά στα σύνορα wall και stormhold), εκτός αν έχετε ένα θέμα με τους Take that και θέλετε να δείτε τους τραγουδιστές (οι οποίοι κάπως έχουνε σιτέψει δεν μπορούμε να μιλάμε για boys band πλέον, έτσι;):

Καλά είναι απίστευτο, όταν βλέπω το δεύτερο κλιπ ελάχιστα προσέχω το τραγούδι, με απορροφούν οι σκηνές και ταξιδεύω ξανά στον κόσμο της ταινίας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, για να ακούσετε το τραγούδι δείτε το πρώτο κλιπ. (Μήπως έχω πρόβλημα και χρειάζομαι απεξάρτηση;)

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007

Φίλοι και (πρώην) εραστές

Πότε μπορούν δύο πρώην να είναι φίλοι και πότε όχι; Πολλοί πιστεύουν ότι φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Από την άλλη πάλι εγώ έχω δει φιλίες πραγματικές ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, αν και θα πρέπει να πω ότι είναι λίγο δύσκολο. Από τη μία είχα άνδρες φίλους που εγώ τους θεωρούσα φίλους ενώ αυτοί είχαν άλλες βλέψεις (πάντα απογοητευτικό αυτό), από την άλλη με τους πρώην μου (με εξαίρεση έναν που είναι το στυλ του να είναι έτσι άνετος με αυτά) δεν έχω καμία επικοινωνία και επαφή. Με τον μεγάλο μου έρωτα που για χρόνια και χρόνια με είχε ταλαιπωρήσει, αφού είδα κι έπαθα να τον ξεπεράσω δεν θέλω πια ούτε να τον ξαναδώ ούτε να έχω νέα του (και από φόβο μην ξαναπέσω στην παγίδα αλλά και γιατί ποιο το νόημα; Να ξέρω τι κάνει; Αν έχει κάνει παιδιά και πόσα; Αν μοιάζουν σε αυτόν ή στη γυναίκα του; Αν πάνε σχολείο και αν είναι καλοί μαθητές; Τι χρησιμότητα έχουν για μένα οι πληροφορίες αυτές;). Θα μου πεις οκ εκεί κάηκες και γι'αυτό. Και με άλλη πρώην σχέση μου όμως, όπου εγώ... έκαψα, δεν ήθελα να υπάρχει από ένα σημείο και μετά (συγκεκριμένα όταν ήρθε ο επόμενος) κάποια επαφή από σεβασμό στα συναισθήματα του άλλου. Εγώ μπορεί να έχω προχωρήσει και να μην τον βλέπω πλέον ερωτικά, πού ξέρω όμως ο άλλος αν είναι σε θέση να με δει φιλικά. Και αν δεν είναι δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω κάτι τέτοιο και να τον κάνω να νιώθει άσχημα, ή ακόμη χειρότερα να τρέφει ελπίδες. Και στη μία περίπτωση δηλαδή και στην άλλη δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να κρατήσεις μία φιλία, παρόλο που και η δεύτερη περίπτωση ήταν μετεξέλιξη φιλίας και η πρώτη ήταν περίπτωση ατόμου που έλεγα, εκτιμώντας τόσο το μυαλό του όσο και τον τρόπο που στέκεται στους φίλους του, ότι μακάρι να μπορούσαμε να ήμασταν φίλοι, να βρισκόμαστε και να μιλάμε με τη νηφαλιότητα του να μην σου εμπνέει ο άλλος ερωτικά τίποτα. Αλλά αυτό δεν γίνεται με το συγκεκριμένο άτομο και ούτε θα γίνει ποτέ, μόνο αν ανήκαμε στο ίδιο φύλο θα γινόταν (για να μη σου πω ότι θα υπήρχε κίνδυνος ακόμη και τα όρια των ορκισμένων ετεροφυλοφιλικών επιλογών μας να υπερβαίναμε με τέτοια χημεία).

Πότε μπορείς να είσαι φίλος με έναν πρώην; Υπάρχει συγκεκριμένη "πάστα" ανθρώπου που μπορεί να περάσει από τον έρωτα στη φιλία χωρίς πρόβλημα; Είναι θέμα νοοτροπίας; Συνήθειας; Υπάρχουν περιπτώσεις ζευγαριών που μπορούν να περάσουν από τον έρωτα στη φιλία ενώ άλλα δεν μπορούν; Τα ζευγάρια αυτά έχουν λιγότερη χημεία από ό,τι άλλα δηλαδή, ήταν ούτως ή άλλως κάτι σαν "φίλοι που βρίσκονται και ερωτικά" ακόμη και κατά τη διάρκεια της σχέσης τους, ή απλώς κατάφεραν να την αφήσουν εντελώς πίσω τους αφού χώρισαν και να μετουσιώσουν όλα τους τα εναπομένοντα συναισθήματα σε φιλικά;

Όπως και να έχει είμαι σίγουρη ότι εγώ με τον πρώην μου φίλη δεν μπορώ να είμαι και ούτε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Adding insult to injury

Όταν μια γυναίκα τη θέλεις, την κυνηγάς.
Όταν δεν τη θέλεις, την αφήνεις στην ησυχία της.

Γι' αυτό άσε μας ρε φίλε που θες να δεις και τι κάνω. Το ανθρώπινο ενδιαφέρον σε μάρανε.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007

Ο σύντεκνος

Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο τον παραγωγό να μιλάει για μία πολύ πετυχημένη γελοιογραφία που δημοσιεύεται στην σελ. 6 της εφημερίδας Τα Νέα σήμερα, και αναφέρεται στην όλη υπόθεση με τα Ζωνιανά (ο παραγωγός δεν έδωσε λεπτομέρειες, λέει πρέπει να τη δείτε). Επειδή να πάω να πάρω την εφημερίδα πρωί πρωί δεν πρόκειται, μπαίνω στο site της εφημερίδας να δω αν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποια γελοιογραφία αναφερόταν. Έχει πολύ δίκιο και η γελοιογραφία είναι σίγουρα αυτή (του Δημήτρη Χατζόπουλου):

Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007

Αφορμή για να γίνει κανείς χορτοφάγος


Και έλεγα κι εγώ γιατί μύριζε τόσο άσχημα η κρεατόσουπα που βρήκα στην κατσαρόλα χθες και από τι είναι φτιαγμένη. Η απάντηση ήταν στη διπλανή κατσαρόλα, και όπως βλέπετε είναι ικανή να κάνει ακόμη και τους λάτρεις του κρέατος να το απαρνηθούν, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεραστεί το τραύμα και το σοκ του παραπάνω θεάματος.

Εγώ σήμερα λέω να φάω κάτι σε λαχανικό. Εσείς;

Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007

Stardust



Ναι, λοιπόν, είμαι μια χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένη και μου άρεσε τόσο που θα πάω μάλλον να το δω και δεύτερη φορά (με δύο παρέες είχα κανονίσει, τελικά πήγα με τη μία αλλά με βλέπω να πηγαίνω και με την άλλη -μην παρεξηγήσουν και τα παιδιά ε;). Πάντως εκτός από τις ρομαντικές ψυχές (ευφημισμός του προηγούμενου χαρακτηρισμού), η ταινία μπορεί επίσης να αρέσει σε κάποιον που θέλει να δει (ΣτΜ: αν είναι να δείτε την ταινία ίσως καλύτερα μη διαβάσετε παρακάτω, μη σας προϊδεάσω και σας χαλάσω την αγωνία):

-τη Μισέλ Πφάιφερ ως μία αηδιαστικά γερασμένη κακιά μάγισσα (αλλά και πανέμορφη όσο είναι ακόμη "στα καλά της" -γιατί γερνάει κάθε φορά που κάνει μάγια- να επιβαίνει περήφανα σε ένα άρμα που σέρνουν δύο... κατσικούλες)
-τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σε ρόλο κρυφο-ομοφιλόφιλου πειρατή ντυμένο χορεύτρια του κανκαν
-μία από τις σπάνιες περιπτώσεις μεταμόρφωσης (ελληνιστί makeover) του πρωταγωνιστή και όχι της πρωταγωνίστριας (ο συμπαθέστατος Τρίσταν από γλυκός αλλά αγαθός νεαρός γίνεται πολύ ελκυστικός και γοητευτικός άνδρας -από την αρχή φαίνεται αξιαγάπητος, στη συνέχεια όμως τον ερωτεύεσαι, εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα, ομολογώ)
-μία όμορφη ψηλομύτα (Sienna Miller) να τρώει χυλόπιτα
-μία απολαυστική παρέα από νεκρούς πρίγκηπες-φαντάσματα (όλοι ασπρόμαυροι και διαφανο-αόρατοι και ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονταν τη στιγμή του θανάτου τους)
-πώς θα ήταν ένα πεφταστέρι αν ήταν γυναίκα
-μία περιπέτεια φαντασίας με ξέφρενο ρυθμό, υπέροχα εφέ, γοητευτικούς πρωταγωνιστές και πολλά ηθικά διδάγματα...

...τώρα που είπα ηθικά διδάγματα να σταθώ λίγο σε αυτό γιατί θα πρέπει να διδαχθώ και η ίδια από την ιστορία: ο γλυκύτατος Τρίσταν είναι ερωτευμένος με την όμορφη Βικτόρια, μία ελαφρόμυαλη εγωίστρια που του φέρεται σαν να ήταν σκυλάκι (και φυσικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη ό,τι και να της προσφέρει γιατί θεωρεί ότι δεν είναι αρκετά καλός για κείνη -το ακούς αυτό; Ακούω να λες -Sorry, στον εαυτό που απευθυνόμουν). Πηγαίνει για χάρη της να πιάσει ένα πεφταστέρι (το οποίο έχει τη μορφή της Claire Danes) και συνειδητοποιεί ότι ο πραγματικός έρωτας και η αληθινή ευτυχία είναι δίπλα σε κάποιον με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και που θα σε θέλει για αυτό που είσαι αντί να υπολογίζει κάθε στιγμή και ώρα πόσο πολύ απέχεις από το ιδανικό του (το ακούς αυτό; Ακούω να λες- και πάλι μετά συγχωρήσεως).

Με άλλα λόγια θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία (αν δεν φάνηκε ως τώρα ότι είμαι ευνοϊκά προσκείμενη προς αυτήν), έχει κάτι για όλους, και περιπέτεια, και χιούμορ, και εφέ, και λαμπερούς πρωταγωνιστές, και έρωτα και παραμύθι και απ'όλα. Για τον χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένο που έχουμε όλοι μέσα μας και όχι μόνο.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007

Alanis Morissette-Uninvited

Όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο...

...μόνο που δεν τον ξέρουμε από την αρχή. Θα μπορούσα να παραπονεθώ για το χλιαρό σαβ/κο που πέρασα, κατά το οποίο δεν πολυβγήκα παρά μόνο για φαγητό το σάββατο το μεσημέρι και για ένα καφέ την Κυριακή το πρωί. Θα ήμουν άδικη όμως. Χαζεύοντας βαριεστημένα στο ίντερνετ την Κυριακή το απόγευμα αντιλαμβάνομαι ότι ένα mail με κείμενα προς μετάφραση, δεν περιείχε 5 attachments, όπως νόμιζα, αλλά γύρω στα... 145 (οκ, 11, και πάλι πολύ περισσότερα από ό,τι είχα προγραμματίσει να κάνω μέσα στη βδομάδα). Ξεκούραστη από τον μεσημεριανό ύπνο της Κυριακής, το οκτάωρο προς εννιάωρο ύπνου το Σάββατο το το βράδυ, και φορτισμένη από το άγχος στη θέα της επιπλέον δουλειάς, πέφτω με τα μούτρα στα νέα κείμενα και τα κατατροπώνω... ή τουλάχιστον τα φέρνω σε λογαριασμό σε σχέση με το πρόγραμμα της τρέχουσας εβδομάδας ώστε να μην τρέχω και δεν φτάνω για να τα προλάβω όλα μετά. Τα πάντα εν σοφία τελικά... (ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα στην προσωπική μου ζωή, να υπάρχει πίσω από αυτά κάποιος καλός λόγος που δεν έχω δει ακόμη).