Όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο...

...μόνο που δεν τον ξέρουμε από την αρχή. Θα μπορούσα να παραπονεθώ για το χλιαρό σαβ/κο που πέρασα, κατά το οποίο δεν πολυβγήκα παρά μόνο για φαγητό το σάββατο το μεσημέρι και για ένα καφέ την Κυριακή το πρωί. Θα ήμουν άδικη όμως. Χαζεύοντας βαριεστημένα στο ίντερνετ την Κυριακή το απόγευμα αντιλαμβάνομαι ότι ένα mail με κείμενα προς μετάφραση, δεν περιείχε 5 attachments, όπως νόμιζα, αλλά γύρω στα... 145 (οκ, 11, και πάλι πολύ περισσότερα από ό,τι είχα προγραμματίσει να κάνω μέσα στη βδομάδα). Ξεκούραστη από τον μεσημεριανό ύπνο της Κυριακής, το οκτάωρο προς εννιάωρο ύπνου το Σάββατο το το βράδυ, και φορτισμένη από το άγχος στη θέα της επιπλέον δουλειάς, πέφτω με τα μούτρα στα νέα κείμενα και τα κατατροπώνω... ή τουλάχιστον τα φέρνω σε λογαριασμό σε σχέση με το πρόγραμμα της τρέχουσας εβδομάδας ώστε να μην τρέχω και δεν φτάνω για να τα προλάβω όλα μετά. Τα πάντα εν σοφία τελικά... (ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα στην προσωπική μου ζωή, να υπάρχει πίσω από αυτά κάποιος καλός λόγος που δεν έχω δει ακόμη).