Υπαρξιακά...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να ζουν τόσο όμορφα τη ζωή τους αξιοποιώντας κάθε στιγμή και άλλοι φαίνεται να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό; Τι είναι αυτό που φαίνεται να ξέρουν όσοι εκμεταλλεύονται την κάθε τους στιγμή και τι αγνοούν αυτοί που όλο παιδεύονται, βασανίζονται και στο τέλος δεν πετυχαίνουν και τίποτα; Είναι η αυτοπεποίθηση που κάνει τη διαφορά, είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του σύμπαντος που θα σε βοηθήσουν να πετύχεις αυτό που θέλεις πολύ, είναι το ότι το θέλουν πολύ και η λαχτάρα σε καθοδηγεί και σε εμψυχώνει, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτές τις μέρες νιώθω σαν να είμαι στην πλευρά των χαμένων, αυτών που αφήνουν το μυστικό της ζωής να περνάει πίσω απ’ την πλάτη τους γιατί δεν ήξεραν πότε να γυρίσουν και να το κοιτάξουν, έτσι πέρασε και έφυγε. Προσπαθώ στο μυαλό μου να ξαναπλάσω το σενάριο της ζωής μου κάνοντας προκαταβολικά για τον εαυτό μου στις καλύτερες δυνατές επιλογές (έτσι νομίζω δηλαδή, ποτέ δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν είχα κάνει αυτό θα είχε συμβεί το άλλο, νομίζεις ότι ξέρεις) αλλά και πάλι δεν μπορώ καν υποθετικά και φανταστικά να τοποθετήσω τον εαυτό μου στις βέλτιστες συνθήκες. Αν δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα ήταν το ιδανικό για μένα στη ζωή μου, πόσα (εξ ορισμού πολύ λιγότερα) μπορώ λοιπόν να πετύχω;