Για πολλοστή φορά ονειρεύτηκα χθες ένα μωρό. Όχι δικό μου. Το έφερε λέει στο σπίτι μία κουμπάρα μας από την Αθήνα (ήταν της κόρης της) και μας το άφησε να το φυλάμε. Το μωρό σούπερ, πανέμορφο και έσκαγε από υγεία. Εγώ το είχα σαν δικό μου. Κολλημένη όλη την ώρα από πάνω του, να σκέφτομαι ότι από τη μια θα μπορούσα να κάθομαι όλη τη μέρα απλώς να το κοιτάζω και από την άλλη ότι εντάξει, καλά είναι για μία μέρα, αλλά αν κάνεις δικό σου παιδί θα πρέπει να σαι σε τέτοια φάση συνεχώς. Το είχε πάρει η μαμά μου σε μία φάση, και έντρομη τρέχω δίπλα της μπροστά από τον ανοιγμένο φούρνο να σώσω το μωρό που ήταν ακουμπισμένο πάνω στην ανοιγμένη του πόρτα, για να συνειδητοποιήσω ότι... δεν ήταν αυτό το μωρό αλλά ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, έτοιμο για ψήσιμο. Το μωρό το είχε έξω από το σπίτι μία κοπέλα που δεν ήξερα και το κοιτούσε (λέω γιατί μου το πήρανε;) Αργότερα ανακαλύπτω ότι το μωρό περπατούσε κιόλας. Άσχετο.
Και από τα ξυπνήματα του μητρικού ενστίκτου (αν και λένε ότι το μωρό είναι βάσανο αν το δεις σε όνειρο -σάμπως στη ζωή δεν είναι;) το υποσυνείδητό μου περνάει ακάθεκτο σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Με δύο μέλη της παρέας που είχα πέρυσι πάει στην Κορέα, προχωράμε σε ένα στενό μονοπατάκι-μπεντενάκι (μικρό τοιχάκι για τους μη κρητικούς) γύρω από κάτι φυλλωσιές σαν τετραγωνοκουρεμένα θαμνοδεντρύλλια του Κήπου (πάλι κάπου εκεί στην άπω ανατολή ήμασταν, μεταξύ Κορέας και Αυστραλίας, οκ όνειρο ήταν, μη βαράτε). Έπρεπε να προλάβουμε να το περάσουμε, εγώ ήμουν πρώτη, γιατί ανέβαινε λέει η παλίρροια, στην οποία ταυτόχρονα ο όγκος του νερού ανυψωνόταν καθώς περνούσε η ώρα. Εγώ προλάβαινα κανονικά αλλά τελικά δίστασα και μέχρι να το πάρω απόφαση να πηδήξω στη στεριά είχαμε ανέβει σε ύψος από όπου δεν μπορούσα να κάνω με ασφάλεια το άλμα, θα χτυπούσα (αν δεν σκοτωνόμουν). Και από εκεί συνεχίζει η ανύψωση, το στοιχείο του νερού χάνεται και βρισκόμαστε στον αέρα, να πετάμε με ένα... πώς τα λένε τώρα, delta-plan, αυτά που είναι ένα τρίγωνο και εσύ έχεις μία μπάρα μπροστά σου (ακριβέστατη περιγραφή, επιπέδου δημοτικού και κάτω, τεσπα). Και να προσπαθούμε από το κινητό ενός στην παρέα να πάρουμε τηλέφωνο να έρθει ένα ελικόπτερο να μας μαζέψει γιατί πώς θα κατεβαίναμε από εκεί πάνω; Και εκεί που προσπαθούσαμε να πιάσουμε γραμμή, βρισκόμαστε αίφνης και μυστηριωδώς μέσα σε ένα λεωφορείο στην Αυστραλία μάλλον, από όπου παίρνω τηλέφωνο στην Ελλάδα γιατί συνειδητοποιώ ότι εκείνη την ώρα έχω ραντεβού με την κομμώτρια (για την ακρίβεια την έχω ήδη στήσει 10 λεπτά) και πρέπει να πάρω να το ακυρώσω ή να πω στη μαμά μου αν θέλει να πάει αυτή (έχω όντως ραντεβού για χτένισμα την Παρασκευή και μάλιστα την ώρα που ονειρεύτηκα, προφανώς αγχώνομαι ότι θα το ξεχάσω).
Αυτά ονειρεύτηκα χθες βράδυ. Ουδέν σχόλιον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;