Όταν ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου δεν το είχα καταλάβει. Όταν ξενέρωσε δεν το κατάλαβα. Το ότι δεν ήταν διατεθειμένος να μείνει σε μία σχέση μετά το πέρας του πρώτου ενθουσιασμού επίσης δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου.
Αν το σκεφτώ θα θυμηθώ κάποια σημάδια, αλλά αν με ρωτούσε κανείς τι ένιωθε για μένα δεν θα του έλεγα "καλά, αυτός ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου", θα του έλεγα απλώς "με ήθελε", στην καλύτερη, "με ήθελε πραγματικά και συνειδητοποιημένα", ούτε για αργότερα θα έλεγα "είχε ξενερώσει" ή "του είχε τελειώσει", θα έλεγα απλώς "δεν μου άρεσε σε κάποια σημεία η συμπεριφορά του", ή "ήταν πιο ανένδοτος". Λοιπόν αυτό το συνειδητοποιημένα νομίζω με έφαγε. Γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα άτομο που σταθερά και "συνειδητοποιημένα" θα επέλεγε ένα αξιόλογο άτομο για να έχει μία σταθερή σχέση μαζί του. Τον εκτίμησα εντελώς λάθος από ό,τι φαίνεται. Όπως θεωρούσα ότι έκανε και αυτός σε μένα (με ενοχλούσε που είχε μία πολύ στατική, μονοδιάστατη άποψη για το πώς είμαι, τη στιγμή που εγώ θεωρούσα πολύ ρευστή και απροσδιόριστη τη φύση μου). Αλλά προφανώς κι εγώ το ίδιο λάθος έκανα. Έμεινα σε μία στατική εικόνα που εμένα με βόλευε και "μου έκανε" ως προς τις απαιτήσεις που είχα, βρήκα (ή νόμιζα ότι είχα βρει) την ηρεμία και τη σταθερότητα που έψαχνα και από κει και πέρα... απλώς δεν το έψαχνα.
Ίσως αυτός δεν είναι τόσο επικοινωνιακός ώστε να δείξει στον άλλον τι πραγματικά αισθάνεται, να μην εκφράζεται αρκετά έντονα ώστε να δώσει σαφή σημεία της συναισθηματικής του κατάστασης, ίσως εγώ να μην ήμουν σε θέση να διακρίνω τι συνέβαινε μέσα του και μέσα μου και μεταξύ μας, δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο.
Πώς στο καλό έγινε αυτό και δεν πήρα πρέφα τίποτα από αυτή τη σχέση; Κατά κάποιο τρόπο νομίζω ότι μόνο τώρα που τέλειωσε την ανακαλύπτω. Τόσο γκάγκα είμαι πια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;