Η στιγμή που αφήνομαι

Κουρασμένη, ανόρεχτη (για οποιαδήποτε δραστηριότητα, για φαγητό ποτέ), βαριεστημένη, να θέλω να μιλήσω με κάποιον να πω μία κουβέντα μετά από μία μέρα μοιρασμένη σε λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα (τα πλοία μού ξέφυγαν), θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Μου λείπει η οικειότητα της βραδυνής συνομιλίας, το ότι κάποιος θα σε ακούσει και θα νοιαστεί για το πώς πέρασες τη μέρα σου, το ότι αφήνεις την πεσμένη σου ενέργεια να φανεί μέσα στη συζήτηση αντί να προσπαθείς να φανείς πρόσχαρος σε κάποιον που έχεις λιγότερο θάρρος, που νιώθεις έναν άνθρωπο κοντά σου. Πήρα τηλέφωνο όλες τις φίλες μου με τις οποίες μπορώ να μιλήσω κάπως έτσι αλλά όλες είναι έξω ή λείπουν. Θέλω πολύ να του τηλεφωνήσω. Ασφαλώς δεν θα το κάνω.