Τάγκο και ψυχή

Μέσα στη μαύρη απελπισία που περιγράφω με γλαφυρό όσο και τρικυμιώδη τρόπο στο προηγούμενο post, πήγα σήμερα το απόγευμα στο πράκτικα του τάγκο (την πρακτική εξάσκηση όπου χορεύουν ελεύθερα μαθητές όλων τον επιπέδων, πολύ καλή ευκαιρία ιδιαίτερα για τους αρχάριους και δη για τις ντάμες να πάρουν μία γεύση από τη γλύκα του χορού που τους περιμένει όταν και αυτοί λίγο ανέβουν). Βδομάδα παρά βδομάδα γίνεται το μάθημα αυτό και το περιμένω πώς και πώς. Άλλη μία φορά που είχα πάει, αν και πολύ αρχάρια τότε, ήμουν ανάλαφρη σαν πούπουλο, δεκτική στην κίνηση και ενθουσιώδης με το χορό. Είχα τότε χορέψει, εντελώς ανυποψίαστη για το τι με περίμενε, με έναν πολύ προχωρημένο καβαλιέρο που με καθοδηγούσε τόσο όμορφα και που μου έβγαζε αβίαστα τόσο πολλές φιγούρες που με είχε μαγέψει. Η κίνησή του να μεταφέρεται στο σώμα μου με τον τρόπο που το ρεύμα ταξιδεύει ένα φύλλο που έπεσε μέσα στο νερό, μία καθοδήγηση άρρητη, μυστική, μία σχέση μέσα από το χορό τόσο τρυφερή όσο ένα ροδοπέταλο να χαϊδεύει το μάγουλό σου. Μία τέλεια στιγμή.

Μία τέλεια στιγμή... σε πολλά πράγματα είναι κάτι που μπορείς όμως να ζήσεις όταν η καρδιά σου είναι ήρεμη, όταν η ψυχή σου είναι ευχαριστημένη και ελεύθερη και ολόκληρη δικιά σου και ολόκληρη δοσμένη σε αυτό που κάνεις και αγαπάς. Η δική μου ψυχή ήταν ωστόσο σήμερα... αλλού δεμένη, με άλλα μάγια, σατανικά, που την είχαν πιάσει από το λαιμό και της κόβαν την ανάσα, με πόνο οξύ και διαπεραστικό να την κεντάει ως μέσα, με το σιδερένιο χέρι της απόγνωσης και της δυστυχίας να τη σφίγγει ανυπόφορα. Από την αρχή με τις ασκήσεις στον καθρέφτη δεν ήμουν συγκεντρωμένη. Τα πόδια μου ακολουθούσαν σε γενικές γραμμές τα βήματα αλλά μάλλον ασυναίσθητα και αυτόματα, χωρίς πραγματική όρεξη, πραγματική επικοινωνία με τη μουσική, πραγματική λαχτάρα για το χορό.

Ακόμη και καβαλιέροι που με είχαν ξαναχορέψει, και είχα μαζί τους άνεση και οικειότητα τόσο χορευτική όσο και προσωπική, με βρήκαν ατίθαση και "σκληρή" στην κίνηση, ανόρεχτη να ακολουθήσω, μαγκωμένη και ανίκανη να αφεθώ. Για αυτούς που δεν με είχαν ξαναχορέψει ούτε λόγος, η απόλυτη πανωλεθρία. Μόνο ο δάσκαλος κάπως με κουλάντρισε, με την πάντα ευχάριστη αίσθηση "σφουγγαράκι" που έχω μαζί του (μαλακός μεν αλλά τον αντιλαμβάνεσαι με σαφήνεια, κατευθύνει χωρίς να πιέζει, η απόλυτα "σωστή" ενέργεια πάνω στο χορό), αλλά το κακό με τους δασκάλους είναι ότι δεν θα σου κάνουν εύκολα κάτι που δεν σου έχουν μάθει, σε αντίθεση με τους προχωρημένους καβαλιέρους, έτσι χάνεις την έκπληξη του καινούριο που αν και σε ξενίζει μερικές φορές (και ναι, πολλές φορές δεν θα σου βγει), σε ενθουσιάζει για το πόσα σε περιμένουν ακόμη να μάθεις. Αλλά και αν δεν είχα χορέψει καλά με το δάσκαλο δεν θα με ένοιαζε τόσο (θα με απογοήτευε σίγουρα, αλλά θα το ξεπερνούσα). Αυτό που με χάλασε ήταν που δεν χόρεψα όπως ήθελα με τον σούπερ καβαλιέρο που περιέγραψα παραπάνω. Πριν ένα μήνα, πρωτόμαθη και άβγαλτη αφέθηκα ανυποψίαστη (για το πόσο καλός ήταν) στα χέρια του σαν κορίτσι στο πρώτο του ξύπνημα, άμαθο μα με την καρδιά καθαρή για να ανθήσει η ομορφιά του έρωτα. Σήμερα παρέδωσα στα χέρια του μία ψυχή "χαλασμένη", ένα σώμα σφιγμένο, απρόθυμο να αφεθεί, να εμπιστευτεί, γεμάτο φόβο και πληγές και πόνο, να "κλωτσάει" και να κοντράρει σε κάθε κίνηση, παρά τις βαθιές ανάσες μέσα απ'τις οποίες προσπαθούσα να μαζέψω όσα ήταν αρνητικά μέσα μου και να τα βγάλω, να τα διώξω προς τα έξω με την εκπνοή. Σαν μία γυναίκα κατεστραμμένη και αμετάκλητα δυστυχισμένη, που στρέφεται στα χέρια του έμπειρου και τρυφερού εραστή προσπαθώντας να νιώσει λίγο από τη μαγεία του έρωτά του, από τις πολύχρωμες κορδέλες που στριφογυρίζουν το χορό του, να γευτεί λίγο μέλι στην αιχμή του ξυραφιού που την κόβει και τη ματώνει. Και που δεν τα καταφέρνει. Που καταλαβαίνει ότι η χαρά και η ανέμελη ευχαρίστηση έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί για αυτήν, ότι το μόνο που την περιμένει στο εξής είναι ακόμη περισσότερος πόνος. Και που αν όχι για την ίδια αισθάνεται άσχημα για εκείνον, γιατί δεν μπορεί να του προσφέρει σάρκα και πνοή και δόσιμο όσο αξίζει η τέχνη του έρωτά του και το τρυφερό του άγγιγμα.

Ελπίζω μία μέρα ιδανικέ (κι εγώ η ανάξια) εραστή μου να μπορέσω να σου δοθώ απόλυτα και ολοκληρωτικά, και να χτιστεί μία τέλεια στιγμή μέσα απ'το σμίξιμό μας.