Rhythm (who is a dancer ως γνωστόν) knows when it's time

Όπως είδατε αν διαβάσατε 2-3 posts πιο κάτω, το τάνγκο δεν μπόρεσε να με βγάλει από την άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν τις τελευταίες μέρες. Όχι μόνο δεν βοηθούσε αλλά ενέτεινε την απελπισία μου καθώς έβλεπα την κακή διάθεσή μου να μπαίνει ανάμεσα σε μένα και το χορό και να μη με αφήνει να επικοινωνήσω ουσιαστικά με τον καβαλιέρο. Χθες το βράδυ όμως πήραν τα ηνία τα λάτιν, που είχα να χορέψω από πέρυσι. Χοροί πολύ διαφορετικοί, γεμάτοι ρυθμό και ξέφρενη κίνηση, χοροί που δεν αφήνουν τη σκέψη να βουλιάξει στο βούρκο με τα σκατά (με το συμπάθιο, συγνώμη για το άκομψο της έκφρασης αλλά έτσι το σκέφτηκα, θέλω να εκφράζομαι με τρόπο αυθεντικό), γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο, πρέπει να κάνεις τη στροφή σου και να ξαναβρεθείς σωστά απέναντι στον καβαλιέρο, να θυμηθείς ποια φιγούρα προσπαθεί να σου κάνει (τουλάχιστον εγώ χθες που "ξέθαβα" τις φιγούρες μέσα από το χρονοντούλαπο την περισσότερη ώρα αυτό έκανα) μέσα σε ελάχιστο διάστημα, να μην πατήσεις και (κυρίως!) να μην πατηθείς -χθες όχι μόνο δέχθηκα το διατρητικό πάτημα πολλών τακουνιών αλλά ένα από αυτά μου έβγαλε (!) κιόλας το παπούτσι που φορούσα (εντάξει μπαλαρίνες ήταν, δεν ήταν και αθλητικά, και πάλι όμως, φοβερό σημάδι η τύπισσα, όποια κι αν ήταν). Πρέπει βέβαια να πω ότι η διάθεσή μου είχε ήδη φτιάξει καθώς μία φωνή που άκουσα απρόσμενα από το υπερπέραν (τελοσπάντων από πολύ μακριά) επανατοποθέτησε τις σκέψεις μου και κατεύνασε τους φόβους μου, έτσι ο χορός με βρήκε μέσα μου πολύ "ελαφρύτερη" και με πέταξε πολύ πιο μακριά. Ενώ επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι χθες βράδυ συνέβαινε κάτι το εξωπραγματικά σπάνιο για χορευτική βραδιά: οι καβαλιέροι ήταν πιο πολλοί από τις ντάμες !!! (συνήθως η αναλογία φέρνει τις γυναίκες συντριπτικά υπεράριθμες, και αν όχι συντριπτικά τουλάχιστον αναγκασμένες να χορεύουν οι πιο πολλές part time). Χθες μιλάμε (μ'αρέσει αυτό το "μιλάμε", παρεισφρέει ο προφορικός μου λόγος στο ύφος του γραπτού, αυτό είναι το ωραίο στο μπλογκ, υπάρχει ελευθερία) οι καβαλιέροι έψαχναν τις ντάμες και κοιτούσαν με το βλέμμα του κυνηγού που ψάχνει να θήραμα και κοιτάζει "περισκοπικά" γεμάτος ετοιμότητα και αποφασιστικότητα ξέροντας πως ό,τι βρει πρέπει να το "χτυπήσει" αμέσως, αλλιώς θα του φύγει. Έτσι, μια βραδιά που δεν σκόπευα καν να πάω για χορό, απλά έτυχε να είμαι στο σπίτι μίας χορομανούς φίλης μου μέχρι την ώρα που άρχιζε, που δεν είχα καν βάλει κατάλληλα παπούτσια (αν και τελικά οι μπαλαρίνες είναι πιο άνετες, με μόνο μειονέκτημα ότι μπορεί να σου τις βγάλει το τακούνι της αλληνής, συν ότι με το να είναι "φλατ" της προσφέρεις μεγαλύτερη επιφάνεια -τι επιστημονική σκέψη έκανα τώρα, είμαι γεννημένη επιστήμονας λοιπόν- για να σε εμβολίσει), ή τα ρούχα που θα ήθελα (θα προτιμούσα να πάω με φούστα και σίγουρα όχι με μακρυμάνικο) (ας μην προσθέσω ότι και τα μαλλιά μου ήταν χάλια, είχαν φριζάρει μετά το λούσιμο γιατί δεν είχα βάλει αφρό, δεν πρέπει τελικά να το παραλείπω)(άντε, κατέληξε κάπου κοπέλα μου, μας έχεις πήξει στις δευτερεύουσες προτάσεις!) πέρασα πολύ καλά, είδα κόσμο, ξαναθυμήθηκα τη σάλσα (ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κατά βάση ξεχάσει τη σάλσα) και τους υπόλοιπους χαρούμενους και χαριτωμένους χορούς (τι συνήχηση! χιχιχι!) και επανήλθα επιτέλους στην τροχιά της φυσιολογικής μου ψυχολογικής κατάστασης μέσα απ'τις απανωτές στροφές και φιγούρες.