Μία ήρεμη, ατάραχη επιφάνεια και από κάτω σαπίλα, ανασφάλεια, κυκεώνες συναισθημάτων ανεξιχνίαστων (δεν συνθέτουν ενιαία εικόνα αυτά, το ξέρω, αλλά αμελώ λίγο το ύφος της γραφής μου, αυτή τη στιγμή θέλω μόνο να γράψω αυτό ακριβώς που μου'ρχεται, όπως το νιώθω, συγνώμη που βγαίνει άτεχνο), ένα χαμένο κοριτσάκι που δεν μπορεί να βρει το δρόμο του μέσα από την αδικία, την εγκατάλειψη, την ερήμωση, τη μοναξιά. Κάτι μέσα μου, παρά τις ευτυχισμένες μέρες που ζω, εξακολουθεί να με ξυπνάει από έναν ταραγμένο ύπνο, να με απειλεί, να με καταδιώκει.
Εξωτερικά έχω μεγάλο... πώς να το πω... έλεγχο. Φαίνομαι ήρεμη, φέρομαι ευγενικά, δεν θέλω να δείξω ποτέ στον άλλον θυμό, αγανάκτηση, οργή, μικροπρέπεια, κατινιά, δεν θέλω να φαίνονται ρωγμές στο προσωπείο μου. Προσωπείο...; Μήπως με αδικώ; Μήπως δεν είναι υποκρισία ή έστω προϊόν προσπάθειας η συμπεριφορά μου και ο ευγενικός μου τρόπος έχει στην πραγματικότητα κάτι πάρει από ένα μέρος της ψυχής μου; Θέλω να πω, τελικά καταπιέζομαι για να φέρομαι όπως φέρομαι ή αυτή είμαι στ'αλήθεια; Θα μου πεις βέβαια όταν συγκρατείς συναισθήματα που έχεις μέσα σου σίγουρα δεν είναι αυθόρμητη και αυθεντική η συμπεριφορά σου.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Αυτά που με ταράζουν μέσα μου δεν ξέρω πού βρίσκονται και από πού να τα ξεθάψω και αυτά που έχω μάθει να δείχνω εξωτερικά βλέπω ότι πια δεν με καλύπτουν.
Ό,τι έχω μέσα μου καταπιέσει κοντράρει άσχημα στο κέλυφός μου σαν ελατήριο υπερσυσπειρωμένο έτοιμο να τιναχτεί, αλλά δεν βρίσκω τρόπο να του ανοίξω για να φύγει χωρίς να με τραυματίσει και δεν ξέρω πια πώς να ελευθερωθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;