Καλό μου υποσυνείδητο (εδώ κάνω την ανάγκη φιλοτιμία), ευχαριστώ που εισακούστηκα. Χθες βράδυ αντί για θρίλερ δευτέρας διαλογής είδα ένα ακόμη όνειρο γύρω από το γνωστό κεντρικό θέμα του "δεν προλαβαίνω" και "ετοιμάζομαι να πάω κάπου ή να κάνω κάτι αλλά τελικά το μόνο που κάνω είναι να αγχώνομαι και να ετοιμάζομαι (δεν πάω ποτέ)", που έχει πρωταγωνιστήσει σε πάμπολλα όνειρά μου εδώ και χρόνια.
Ετοιμάζομαι για το επικείμενο ταξίδι μου στη Βαρκελώνη μαζί με τη φίλη μου (κάτι που θα γίνει), ξαφνικά όμως στο όνειρο είναι να πάμε και στο Σίδνεϊ πρώτα (κάτι που δεν θα γίνει, δεν είναι και ακριβώς στο δρόμο μας η Αυστραλία). Η βαλίτσα μου είναι τεράστια και έχω ακόμη πολύ μέλλον για να την τελειώσω, η φίλη μου όμως και μία άλλη κοπέλα που είναι να έρθει μαζί μας έχουν τελειώσει με το πακετάρισμα. Βλέπουμε πως πρέπει να φύγουμε, γεμίζω κακήν κακώς και όπως όπως τη βαλίτσα, μπαίνουμε στο ταξί (γυναίκα ταξιτζού παρακαλώ, αλλά πώς να το πω, αυτή η γυναίκα δεν είναι για αυτή τη δουλειά, είναι αργή, πραγματικά η γιαγιά μου ακόμη και με τη μειωμένη της όραση θα πρέπει να πλέκει σεμεδάκια πιο γρήγορα από ό,τι οδηγεί αυτή -την αδικώ τη γιαγιά μου βέβαια λέγοντάς το αυτό, είναι αστραπιαία η ταχύτητά της στο βελονάκι, απλά είθισται η γιαγιά να χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της βραδύτητας, μεταξύ άλλων). Μας καθυστερεί λοιπόν η ταξιτζού, συν ότι θυμάμαι ότι δεν έχω πάρει τους δύο ταξιδιωτικούς οδηγούς που είχα και θέλω να περάσουμε και από το σπίτι και να τους πάρουμε. Μόνο που δεν προλαβαίνουμε γιατί έχει ήδη πάει 7 κι εμείς πετάμε 7:30.
Να ευχαριστήσω και πάλι το υποσυνείδητό μου για αυτό το τετριμμένο, αδιάφορο και πραγματικά ανάξιο λόγου όνειρο (και να το διαβάσατε δεν αξίζει καλά καλά το χρόνο σας, απλά για μένα είναι μεγάλη η αξία του μετά τα προηγούμενα). Φιού...(εκπνοή ανακούφισης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;