Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί από την ύποπτη σιωπή μου, η ζωή μου έχει πλέον ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, που με έχει απομακρύνει από τις πονεμένες και δακρύβρεχτες αναλύσεις χαμένων ιστοριών και τους ατελέσφορους απολογισμούς λαθών που δεν διορθώνονται. Είμαι σε κάτι καινούριο, σε μια νέα φάση ζωής, που όσο και αν δίστασα στην αρχή τελικά τη δέχτηκα και αφέθηκα να τη ζήσω με τον ίδιο αυθορμητισμό που σχηματίζει αβίαστα στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο απέναντι σε κάτι το τόσο όμορφο. Χθες βράδυ πέρασα στιγμές ανύποπτα αφημένη σε αυτήν την πηγαία αίσθηση ευφορίας, σε μια διάθεση γλυκιά και απαλή και ζεστή και ανθρώπινη και ό,τι άλλο σου ξυπνάει ένα καινούριο "κοντά" (γιατί δεν θέλω ακόμα να το χαρακτηρίσω ως ένα καινούριο "μαζί", αν και για άλλους είναι). (Αυτό το τελευταίο αν δεν το καταλάβατε δεν πειράζει, είναι κάτι δικά μου, μην δίνετε σημασία.)
Ξυπνάω το πρωί νιώθοντας τον νυχτερινό ύπνο να έχει θρέψει την ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς και να ξυπνάει στο δέρμα του προσώπου μου μια αυθόρμητη ανάταση που δύσκολα συγκρατεί το χαμόγελο.
Δεν άργησαν όμως δυστυχώς να με βρουν σκέψεις "αναγκαστικής προσγείωσης", για να διαλύσουν τα σύννεφα της αιθεροβασίας μου λέγοντάς μου "να θυμάσαι πώς ένιωσες αυτή τη στιγμή όταν όλα γίνουν (και πάλι) σκατά" (ήθελα να γράψω "όταν χαλάσουν" για να είμαι πιο κόσμια, αλλά νομίζω μια τέτοιου είδους λογοκρισία θα αφαιρούσε από την πλήρη απόδοση της σκέψης μου).
Είναι σκόπιμο αυτό που κάνω; Η αντίδραση αυτή μου βγαίνει γιατί κάτι από τα πληγωμένα μου ακόμα συναισθήματα προσπαθούν να με προστατέψουν από μια νέα απογοήτευση μετριάζοντας (ενίοτε και γκρεμοτσακίζοντας) τον ενθουσιασμό μου. Μπορούν όμως να με προστατέψουν ή το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου χαλάσουν ωραίες στιγμές που θα έπρεπε να ζω με όλη τους την ένταση; Για να μην αναφερθώ στο πόσο άδικο είναι όλο αυτό απέναντι στο άτομο που μου τις χαρίζει.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ, όσο ωραία και αν περνάω τώρα και όσο ευοίωνα και αν φαίνονται αυτή τη στιγμή όλα, να αποφύγω αυτού του είδους τις αντιδράσεις, που με κάνουν πέραν όλων των άλλων να φαίνομαι και αχάριστη απέναντι σε στιγμές ευτυχίας που στη ζωή είναι σπάνιες όσο και πολύτιμες.
Τα είχα όλα
ΑπάντησηΔιαγραφήμια φορά
μα ήθελα παραπάνω...
Καταρχάς να σου πω οτι γράφεις πολύ όμορφα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα δεύτερον...
πιστεύω οτι μετα απο κάθε σχέση πάντα κάτι μας μένει που το κουβαλάμε στην επόμενη. Ειδικά στην περίπτωσή σου είναι τόσο κοντά το διάστημα που δεν πρόλαβες να ξεχάσεις εντελώς όλες τις ανησυχίες που είχες στην προηγούμενη. Άσε που αν θυμάμαι καλά, προσπαθούσες να γίνεις αυτό που αυτός ήθελε και όσο να 'ναι είχες ακυρώσεις κάποια στοιχεία του χαρακτήρα σου. Ίσως τώρα απλά να φοβάσαι μήπως έχει και η τωρινή τσιγκολελέτα σου τις ίδιες αντιδράσεις.
Οι σκέψεις που κάνεις είναι αναπόφευκτες οπότε προσπάθησε να κάνεις και λίγο αυθυποβολή. Όταν νομίζεις οτι θα γίνουν πάλι τα ίδια, δες δίπλα σου όλα αυτά που είναι διαφορετικά:
Ο τρόπος που αυτός σε ακούει όταν μιλάς, ο τρόπος που σε κοιτάει, σε αγγίζει.
Δεν έχει καμία σχέση.. έτσι δεν είναι;