Άντε να ανέβουμε λίγο

Μετά από μία τρομακτική σχεδόν βουτιά στην κατάθλιψη, αρχίζω να ανεβαίνω. Δεν έχει τελειώσει οριστικά η φάση που πρέπει να περάσω, κι όμως κάτι μου λέει, και είμαι πολύ σίγουρη μέσα μου, ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Αυτό που σε βασανίζει σε τρώει, σε τρώει, το σκέφτεσαι έτσι, το σκέφτεσαι αλλιώς, πληγώνεσαι όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή... αφήνεις το μαχαίρι κάτω. Νομίζω σε μένα έγινε σαν μία απαλή απογείωση. Απλά κάποια στιγμή ένιωσα να εγκαταλείπω την πεισματική μου εμμονή με τις οδυνηρές μου σκέψεις, την ηττοπάθεια, την απελπισία. Απλά πέρασα από πάνω. Κάποια πράγματα που δυσκολευόμουν να δεχθώ (βλέπε χωρισμός) βλέπω τώρα ότι πράγματι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ακόμη θα μου λείπουν πράγματα, ακόμη θα βρίσκω αδιέξοδα καθώς θα επεξεργάζομαι ξανά τα όσα πέρασα στο μυαλό μου. Απλά πλέον είμαι ένα βήμα πιο κάτω, έχω προχωρήσει μπροστά και οι σκέψεις αυτές μού έρχονται καθώς γυρνάω το κεφάλι πίσω και βλέπω το άμεσο παρελθόν. Όμως το σώμα μου είναι στραμμένο αλλού, τα πόδια μου ήδη βρίσκονται στην πορεία που θα με οδηγήσει στο αινιγματικό "παρακάτω".