Τρικλοποδιά

Έτσι όπως κάνει από μόνος του ένα κλικ ο διακόπτης και έρχεται στην ορθή θέση (κοινώς όπως ήρθα στα ίσα μου κάποια στιγμή μετά που χώρισα) έτσι κάνει και ένα κλικ και γυρίζει πάλι ανάποδα. Τι έγινε ρε παιδιά; Πού το έχασα το παιχνίδι πάλι (την παρτίδα μάλλον, γιατί έχει εξελιχθεί σε δράμα με πολλές πράξεις η κατάσταση αυτή). Σήμερα δεν πολυείχα όρεξη να βγω, ανανεωμένη αν και κουρασμένη, μετά το γυμναστήριο γυρνάω σπίτι, τρώω, και αποφασίζω τελικά να πάω να βρω την παρέα που θα βρισκόταν στο Ψυχαγώγιο, Ψυχαγωγείο πώς το λένε. Άντε ας πάω για καμιά ωρίτσα, μη μείνω μέσα να βλέπω τηλεόραση. Κατ' αρχάς τα παιδιά μάλλον τα είχα κομπλάρει από αυτό που είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ γιατί απέφευγαν συστηματικά να με κοιτάξουν έστω και λίγο πιο παρατεταμένα (μετρούσαν λες να δουν τι ένταση βλέμματος θεωρείται blogably έντονη), και έτσι η αγκαλιά που έλεγα είχε με έναν περίεργο τρόπο μετατραπεί σε τοίχο. Ένιωθα λίγο σαν την έφηβη που είχε γράψει σε ένα γράμμα ερωτική εξομολόγηση για τον εκλεκτό της καρδιάς της και αφότου του το έδωσε δεν τολμούσε πια να τον κοιτάξει και δεν άντεχε να την κοιτάζει. Χαλαρώστε παιδιά, it's just me. (Παρένθεση: αυτό που άξιζε σίγουρα που πήγα ήταν για να δω τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που έχει το μαγαζί. Έπαθα πλάκα. Εξέπεμπε τόση καλοσύνη και ευγένεια που σου'ρχόταν να βάλεις τα κλάματα, ψυχούλα απίστευτη. Ίσως να με έκανε ακόμη πιο ευσυγκίνητη αυτό, δεν ξέρω).

Μήπως έφταιγε η κούραση; Πάντα μου ρίχνει τη διάθεση. Άλλη φορά κουρασμένη δεν πάω πουθενά. Ή μήπως έφταιγε που είδα μια παλιά μου φίλη και συμμαθήτρια που είναι πλέον αρραβωνιασμένη, με αποτέλεσμα να αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά ηττοπαθώς και παραλόγως τι το τόσο αποκρουστικό έχω εγώ και κάποιος δεν ήθελε να δει στο μέλλον του μια ζωή μαζί μου, τη στιγμή που τόσος κόσμος παίρνει αυτήν την απόφαση. Κακώς σας στο ομολογώ αυτό, πολύ άσχημη σκέψη. Μήπως έφταιγε η Αλεξίου με το "οι φίλοι μου χαράματα", το ζευγάρι που είδα αγκαλιασμένο στο δρόμο επιστρέφοντας, που με έκανε να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή θα πετύχω τον πρώην σε ανάλογη φάση με κάποια άλλη, το τραγούδι από το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο "I like you just the way you are" που και πάλι το διεστραμμένα πεσιμιστικό μυαλό μου με έκανε να σκεφτώ κάποιον που δεν με ήθελε ούτε όπως ήμουν ούτε με τις προσπάθειες που είχα κάνει να αλλάξω για να έρθω πιο κοντά του.

Ψυχραιμία. Ήταν όλα μια στιγμή. Όπως ήρθε έτσι θα φύγει. Μέχρι αύριο θα είμαι μια χαρά και πάλι. Δεν θα αργήσει να μου ανοίξει η ζωή νέους δρόμους και να φέρει μπροστά μου κάποιον άλλον, κάποιον που θα προσφέρει περισσότερα από όσα απαιτεί και που θα του είναι αρκετό αυτό που είμαι. Γιατί όμως το συναίσθημα με γυρίζει πίσω; Υπάρχει κάτι που πρέπει ακόμη να ψάξω; Να ξεκαθαρίσω; Να διδαχθώ; Πολλές σκέψεις έχω αφήσει στη μέση, απλά ήταν πολύ οδυνηρές. Κυρίως το πώς νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά και τελικά έκανα τόσα λάθη. Αν είναι κάτι που πρέπει ακόμη να μάθω, παρακαλώ να μου έρθει επειγόντως μια επιφοίτηση όπως τις προάλλες που μετά από μέρες κατάλαβα μέσα σε μια άσχετη στιγμή πώς να φτιάξω το πρόβλημα που είχα με τα mail, γιατί δεν μπορώ να κοπανιέμαι άλλο. Άντε.