Περνάω τη φάση αυτή της κατάθλιψης που τρέμεις στην ιδέα ότι θα μείνεις μόνος σου με τις σκέψεις σου στο σπίτι το βράδυ, με αποτέλεσμα κάθε βραδιά τη βδομάδα που πέρασε να φροντίζω να κάνω και από κάτι που θα με κρατήσει εκτός σπιτιού. Τη μία πήγαινα σε φίλους, την άλλη έβγαινα, ήταν και οι ονομαστικές γιορτές, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι την Κυριακή που ήταν της Αγίας Άννας να είμαι τόσο κουρασμένη που να νιώθω ταλαιπωρία στη σκέψη και μόνο ότι θα πάω σε μία ακόμη γιορτή, και να αποχωρήσω νωρίς σχετικά από τη μάζωξη της φίλης μου της Άννας, νιώθοντας την κούρασή μου να επιβαρύνει την ήδη κατηφή μου διάθεση, για να πάω να πέσω ξερή για ύπνο.
Δεν έχω την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται για να δουλέψω (ενώ πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω, θα με πάρει και θα με σηκώσει), δεν θέλω να παραδοθώ στην ψυχοπλακωτική άβυσσο που έχω μέσα μου και που με τραβάει συνεχώς και πιο κάτω αλλά δεν βλέπω και καμία διέξοδο, παρά τις τόσες μου δραστηριότητες είναι σαν να βρίσκομαι σε κινούμενη άμμο και με κάθε μου κίνηση να βουλιάζω χειρότερα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα ξεσπάσματα που έρχονται στην επιφάνεια, τα δάκρυα, τους εκνευρισμούς (όταν μου πει κανείς κάτι που με εκνευρίζει αντί να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή και να γίνει καυγάς γυρίζω το κεφάλι από την άλλη ώστε να μη με βλέπει και τον βρίζω άφωνα, σχηματίζοντας απλά τις λέξεις με τα χείλη μου).
Υπομονή... Υπομονή δεν έχω, το μόνο που μου βρίσκεται είναι απρόθυμη ανοχή καθώς καταπνίγω τα τινάγματα του ψυχικού πόνου που σπαρταράνε στο στήθος μου και περιδιαβαίνω αδιάφορα τη ματαιότητα που βλέπω στα πάντα γύρω μου. Οι φίλοι, πολλοί και καλοί, είναι πιο κοντά μου από ποτέ, δεν με γλιτώνουν όμως από τη μοναξιά που με τυλίγει μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη και η σωματική άσκηση, που ήταν βάλσαμο για μένα από παλιά και αντίβαρο για την ψυχική μου ισορροπία σε στιγμές πολύ δύσκολες, μοιάζει απλώς να προσθέτει φυσικό βάρος στο ψυχικό και να πολλαπλασιάζει την πίεση που νιώθω. Βαρέθηκα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου με διαφόρων ειδών διεξόδους και να μην καταφέρνω τίποτα.
Προκαλώ τη ζωή να μου αλλάξει γνώμη. Για κάνε κάτι ρε ζωή να δούμε αν έχεις τίποτα καλύτερο για μένα γιατί έχω ξενερώσει άσχημα και δεν την παλεύω. Προκαλώ παθητικά θα μου πείτε; Κάθε άλλο. Εγώ δραστηριοποιούμαι, βγαίνω, κάνω, δείχνω και όμως τα πράγματα είναι τα ίδια, ενίοτε δε, χειροτερεύουν και λίγο ακόμα.
Ζητώ συγνώμη αν σας "έριξα" και σας ψυχολογικά, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το δημοσίευα αυτό το κείμενο, θα το κρατούσα μαζί με τα προσωπικά μου έγγραφα, αλλά αφού το έγραψα εξαρχής στη σελίδα του blog είπα να το δημοσιεύσω. Εξάλλου είμαι σε φάση που νιώθω τόσο άσχημα που δεν με νοιάζει ποιος άλλος θα το ξέρει.
Να είστε όλοι καλά.
Polu lupamai pou niwtheis toso asxhma tis teleutaies meres alla isws prepei apla na to apodekteis. Merikes meres einai maures. Kapoies meres sth douleia mou niwthw oti kapoios sunexws mou petaei touvla sto kefali...merikes fores eimai san thamenh katw apo to swro me ta touvla kai den exw oreksi gia tipota. Erxetai omws h epomenh mera...h h epomenh bdomada kai niwthw kalutera...xwris aparaithta na exei symvei kati kalo. Pisteuw shmera gia sena einai mia skatenia mera, aurio methaurio tha eisai kalutera. Oi enoxes pou niwtheis epeidh den douleueis den boithane sthn psuxologiki sou katastash. Gi auto doulepse. Bges apo to spiti sou, pare to laptop sou kai th metafrash, phgaine se mia isixi kafeteria me kanapedaki, oxi apo tis in, isws mia apo autes pou apeuthunontai se kosmo megaluterhs hlikias kai doulepse gia kanena triwro. H allagh perivallontos kai h ikanopoihsh oti shmera kati kataferes, tha se boithisei na bgeis apo th mizeria sou. Ki aurio elpizw na niwtheis kalutera.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, έχεις δίκιο, μερικές μέρες νιώθουμε πιο αδύναμοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θεμα ειναι οτι οι περισσοτεροι απο μας νιωθουμε ετσι και δε γινεται κατι για να αλλαξει αυτο το κλιμα.Τα ιδια νιωθω κι γω και πολλοι αλλοι ακομα.και προσπαθουμε με τον εναν ή τον αλλο τροπο να ξεχαστουμε για λιγο,αλλα οταν επιστρεψουμε στο σπιτι αργα και προσπαθησουμε να κοιμηθουμε,παλι ερχεται αυτο το απαισιο συναισθημα και δε φευγει.Και τελικα καταληγω παλι με το κρασι στο χερι για να ζαλιστω λιγο,μπας και κοιμηθω τελικα.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Θέε μου βοήθα να μην αρχίσω να της κάνω πάλι μάθημα).Το μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι η κινέζικη παροιμία: "Δεν μπορεί να βρέχει για πάντα! Κάποια στιγμή βγαίνει ο ήλιος". Και να μην πιέζεις τον εαυτό σου. Μόλις θα νιώθεις πιο ορεξάτη θα το καταλάβεις.Αν χρειάζεσαι βοήθεια ζήτα την από όποιον μπορεί να στην προσφέρει!Το δικαιούσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή(σκατά δεν τα κατάφερα, πάλι νουθεσίες, φτου μου!)