Αυτά που ξέρεις για μένα και όμως δεν σου έχω πει (προσωπικά)

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το blog. Οι άλλοι μαθαίνουν πράγματα για σένα, πολλές φορές σκέψεις πολύ βαθειές, πολύ προσωπικές, τις οποίες δεν τους εκμυστηρεύτηκες ούτε μετά από ώρες συζήτησης, όταν η κουβέντα είχε αρχίσει να σκάβει και να αναπλάθει στο νου σου τα βιώματά σου, ούτε επειδή έτρεξες σε αυτούς κάποια στιγμή που ένιωσες ότι σε κάποιον ήθελες να στραφείς. Τη στιγμή εκείνη είχες μπροστά σου τον υπολογιστή, και απλώς έβγαζες από μέσα σου όσα ένιωθες και σκεφτόσουν, απευθυνόμενος ίσως στον εαυτό σου, ίσως στο σύμπαν, ίσως πουθενά. Το περίεργο είναι ότι δημοσιεύοντας το κείμενο που διαμορφώθηκε από αυτή τη διαδικασία έδωσες τη δυνατότητα σε πολλά άτομα να δουν "στον πάτο του πηγαδιού", να αγγίξουν τα ιζήματα της σκέψης σου, να μοιραστούν τα συναισθήματά σου. Όταν αυτό συμβαίνει με άτομα που δεν ξέρεις, η διαδικασία δεν μπορεί παρά να δημιουργεί έναν δεσμό απρόσωπο, όπως σε κάθε περίπτωση της σχέσης των άγνωστων μεταξύ τους συγγραφέα και αναγνώστη. Όταν από την άλλη τα δύο άτομα γνωρίζονται καλά, το κείμενο απλώς αντηχεί ή συμπληρώνει την εικόνα που έχεις ήδη για τον άλλο, αποκαλύπτοντας μερικές φορές και κάποιες πτυχές του που δεν είχε τύχει να δεις. Περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει στην ενδιάμεση περίπτωση, όταν τον άλλον τον ξέρεις, αλλά όχι πολύ καλά. Δεν είναι ο κολλητός σου φίλος, είναι ένας γνωστός που έτυχε να του πεις για το blog σου και από περιέργεια σε διάβασε, και μετά συνέχισε να σε διαβάζει με αποτέλεσμα να ξέρει περισσότερα ίσως για σένα από άτομα που σε βλέπουν και κάθε μέρα ακόμη αλλά δεν έχουν την προνομιακή αυτή πρόσβαση στις σκέψεις σου. Με αυτά τα άτομα δημιουργείται μία περίεργη οικειότητα χωρίς προσωπική επαφή. Ο άλλος ξέρει μυστικά σου αλλά δεν ξέρει εσένα ως προς τις εξωτερικές σου εκδηλώσεις. Γνωρίζει τι σκέφτεσαι, αλλά δεν έχει ζήσει το πώς είσαι.

Μία γνωστή μου, φίλη μιας πολύ καλής μου φίλης, από όταν της είπα τη διεύθυνση του blog μου και άρχισε να με διαβάζει έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας μία ιδιαίτερη σχέση. Ήδη από την αμέσως επόμενη φορά που την είδα μου φέρθηκε πολύ πιο οικεία και αυθεντικά εγκάρδια, τόσο που λίγο ντράπηκα (σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ενοχλήθηκα). Το κοινό βίωμα απουσιάζει, υπάρχει όμως το μοίρασμα της σκέψης.
Την προηγούμενη βδομάδα (είχα μόλις αρχίσει να συνέρχομαι από την άσχημη φάση που περνούσα) συνάντησα τον φίλο που με είχε "συστήσει" στο blog, ο πρώτος που διάβαζα και από τους λίγους που διαβάζω ακόμη, μαζί με την κοπέλα του σε μία παρέα που ήξερα ότι τα 3 από τα 4 άτομα με διαβάζουν. Το τελευταίο μου post ως τότε είναι βουτηγμένο στην απελπισία και τη μαυρίλα. Συμβαίνει τη βραδιά εκείνη λοιπόν κάτι πολύ περίεργο, που δεν μου έχει ξανασυμβεί και δεν είμαι και σίγουρη αν το αντιλήφθηκα σωστά. Ο φίλος μου που σας έλεγα αρκετές φορές μέσα στη βραδιά με κοιτάζει ιδιαίτερα διερευνητικά όχι από πάνω μέχρι κάτω, αλλά από μέσα μέχρι ακόμη πιο μέσα. Το βλέμμα του περνούσε μέσα από το κέντρο των ματιών μου τόσο διεισδυτικά, διατρητικά, σαν βελόνα. Έψαχνε άραγε μέσα από τα μάτια μου να δει ένα σημάδι από τον πόνο που είχα βιώσει; Ήθελε με το βλέμμα του να μου δείξει λίγη συμπαράσταση; Ένιωθε άσχημα που ήξερε ότι δεν ήμουν καλά; Με συμπονούσε; Ή μήπως το φαντάστηκα; Το ίδιο βλέμμα, αλλά μόνο μια-δυο φορές είδα και στα μάτια της φίλης του. Καθίστε ρε παιδιά, έτσι με κοιτάτε κάθε φορά ή είναι special occasion σήμερα; Ίσως αν το blog δεν υπήρχε να μπορούσα να "υποκριθώ" με μεγαλύτερη άνεση ότι δεν τρέχει τίποτα και κανείς από την παρέα να μην έχει ιδέα τι είχα περάσει και τι μου είχε συμβεί αν δεν επέλεγα η ίδια να το αποκαλύψω ενώπιόν τους. Τώρα όμως που ήξεραν, και ήξερα ότι ήξεραν, ένιωσα (ή το φαντάστηκα άραγε), τη συμπαράσταση ανεπαίσθητα στη συμπεριφορά τους, να μου φέρονται μαλακά, απαλά, σαν να με αγκάλιαζαν με έναν άρρητο και ασώματο τρόπο, σαν να με παρηγορούσαν. Ή μπορεί και όχι.

Θέλω να καταλήξω στο ότι η δυνατότητα που προσφέρει το νετ να κάνει τον καθένα από εμάς "συγγραφέα" ή "δημοσιογράφο", ανεξαρτήτως ποιοτικών αξιώσεων, με αναγνώστες που τον διαβάζουν, δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να έρθουν κοντά με νέους τρόπους. Και ίσως οι τρόποι αυτοί να είναι πιο αυθεντικοί και πιο ειλικρινείς. Και σίγουρα μα σίγουρα δίνονται ευκαιρίες να έρθεις κοντά στον άλλον που δεν θα είχες διαφορετικά. Και για αυτό νιώθω ευγνώμων.