Πάρ' τον καπνό σου απ' τα μούτρα μου

Ζω ένα φρικτό δράμα. Είμαι μια φανατική αντικαπνίστρια (όχι από πεποίθηση, κυρίως από οργανική αντίδραση) που ζει σε μία από τις χώρες με τους περισσότερους φανατικούς και αναίσθητους καπνιστές. Σήμερα Δευτέρα, είμαι και πάλι στα πρόθυρα κρυολογήματος επειδή το σαβ/κο κάπνισα πολύ. Παθητικά βέβαια. Τσιγάρο δεν έχω βάλει ποτέ στο στόμα μου, το σιχαίνομαι από κάθε άποψη. Δεν θα πας όμως για ένα καφέ; Δεν θα πας για ένα ποτό; Εκεί καπνίζει ο κόσμος. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα να πεις ότι σε ενοχλεί. Παράξενος είσαι και σε ενοχλεί; Υστερικός; Και στο κάτω κάτω αν σε ενοχλεί τόσο πια, κάτσε σπίτι σου, του άλλου είναι δικαίωμά του να καπνίσει... όσο του καπνίσει. Το ζω το δράμα αυτό χρόνια τώρα. Τι να πεις στον άλλον; Μια φίλη μου καπνίστρια δείχνει κατανόηση τουλάχιστον και όταν πάμε για καφέ προσέχει να μη μου έρχεται, αλλάζουμε και θέσεις αν χρειαστεί (γιατί με ένα μαγικό τρόπο ο καπνός πάντα πηγαίνει σε αυτούς που τον απεχθάνονται, μια θεωρία μου σχετικά με αυτό είναι ότι αναπνέουν πιο αργά για να μην τον εισπνέουν και έτσι δημιουργούν "βαρομετρικό χαμηλό" κατά κάποιο τρόπο, και "έλκουν" τον καπνό). Αλλά δεν έχω το θάρρος να το λέω στον καθένα. Άσε που με έχουν πάρει και μια δυο φορές στο ψιλό και τότε είναι που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι (όχι μόνο να ανέχομαι τον καπνό τους, αλλά και τα αστεία τους).

Μια φορά μπήκε μαζί μου στο ανσανσέρ ένας που κάπνιζε (στο ασανσέρ τώρα, στα ούτε δύο κυβικά μέτρα αέρα!). Με ρωτάει λοιπόν για να κάνει τον ευγενικό: "Σας ενοχλεί ο καπνός;". Του λέω κι εγώ "ναι, με ενοχλεί πάρα πολύ". Σιγά μην του χάριζα. Και τι γυρίζει και μου λέει; Αυτο, λέει, είναι ευχάριστο, γιατί δείχνει ότι τα πνευμόνια σας είναι υγιή. Το υβρεολόγιο που αυτόματα μου ήρθε στο κεφάλι δεν θα το μοιραστώ μαζί σας για λόγους ευπρέπειας, όπως για τον ίδιο λόγο κρατήθηκα να μην το πω και σε αυτόν.

Το πιο σουρεαλιστικό δε που μου έχει συμβεί, είναι να καπνίζει ο άλλος στην αίθουσα αναμονής του γυναικολόγου!!! Εγώ χαμένη πίσω από ένα περιοδικό, σε μια φάση σαν να μου μύρισε τσιγάρο αλλά δεν πήγε ο νους μου (λέω εντάξει, έχω ευαίσθητη μύτη, κάποιος κάπνιζε πριν). Και κατεβάζω το περιοδικό και βλέπω τον άλλον να καπνίζει και χωρίς να σκεφτώ καθόλου του λέω "Καλά είναι δυνατόν να καπνίζετε εδώ μέσα;". Με κοίταζε χαμένος σαν να μην καταλάβαινε τι του έλεγα. "Μπορεί κάποια κοπέλα να είναι έγκυος", μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω, γιατί προφανώς ο ίδιος δεν το είχε σκεφτεί. "Ναι, ναι, δίκιο έχετε", μου κάνει, και τράβηξε γρήγορα και αγχωμένα τις τελευταίες δυο του ρουφηξιές (μη χάσει!) προτού το σβήσει. Εκεί πια θα πρέπει να τον κοίταζα με ανάμεικτο οίκτο και αηδία.

Κάθε φορά που είμαι κάπου και ακούω τον ήχο του αναπτήρα ή βλέπω κάποιον να ανάβει τσιγάρο, είναι για μένα μαχαιριά στην καρδιά. Πάει, τα κεφάλια μέσα, λέω. Έχει τύχει να προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου για να μην εισπνεύσω τον καπνό, να ασφυκτιώ πραγματικά (έχω και άσθμα, αλλά θα μου πεις, το ίδιο και πολλοί που καπνίζουν). Τώρα πια είμαι εντελώς σίγουρη. Και τον ωραιότερο, γοητευτικότερο άντρα του κόσμου να γνώριζα, θα τον απέρριπτα αν ήταν καπνιστής.