"Έχεις γενέθλια; Και το γιορτάζεις;!"

...μου λέει αστειευόμενη μια φίλη μου. "Εντάξει, θα έρθω να σου συμπαρασταθώ". Αστεία αστεία, τα γενέθλια είναι κάπως οδυνηρή υπόθεση. Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα της "ξεχωριστής μέρας", της "μέρας σου", που όλα έπρεπε να είναι τέλεια για σένα, να περάσεις πολύ καλά, να κερδίσεις το λαχείο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Παραδόξως φέτος δεν με έπιασε καθόλου άγχος, σε αντίθεση με ένα φίλο μου που έχει γεννηθεί ίδια ημερομηνία που μέχρι και το υποσυνείδητό του αντέδρασε και άρχισε να βλέπει περίεργα όνειρα. Μέχρι σήμερα δηλαδή, παραμονή της "ημέρας μου". Από τη στιγμή που ξύπνησα νιώθω ένα ενδόμυχο άγχος, μια αγωνία που θέλει να εκδηλωθεί αλλά παραμένει κρυφή περιμένοντας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να μου προκαλέσει τη μεγαλύτερη αναστάτωση και σύγχυση.

Τα τελευταία μου γενέθλια για ηλικία που αρχίζει από είκοσι (και αν αφαιρούσα το "εν" από το εννέα και το κάναμε εικοσιένα πειράζει; Σαχλίτσες λέω, ναι, το ξέρω). Τα τελευταία γενέθλια πριν την τατα-ταράν-μας-πίασανε κατάληξη "-άντα". Don't panic. Δεν είχα καθόλου πανικοβληθεί μέχρι και χθες (αν και ομολογώ στάθηκε αδύνατον να αγοράσω κεράκια από το σούπερ μάρκετ, η καρδιά μου πιάστηκε, τα γύρισα πίσω στη θέση τους). Εντάξει αυτό βέβαια ήταν μια στιγμή, πέρασε. Σήμερα όμως τι με έπιασε; Σιγά, τι, γερνάω δηλαδή; Μεγαλώνω (και μυαλό δε βάζω); Τίνος ιδέα ήταν να γιορτάζονται τα γενέθλια; (Εκτός αν το νόημά τους από μια ηλικία και μετά είναι αυτό που τους έδωσε η φίλη μου, δηλαδή ότι έρχονται πέντε άνθρωποι να σου συμπαρασταθούν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή).

Ας περιμένω μέχρι αύριο τουλάχιστον να πάθω πιο ολοκληρωμένα την κρίση μου. 'Η ακόμη καλύτερα, ας περιμένω μέχρι του χρόνου να πάθω επισήμως την κρίση της αποτρόπαιης κατάληξης "-άντα". Θεέ μου τι με περιμένει ακόμη! (Γιατί δεν τολμώ να σκεφτώ τα "-ήντα" φυσικά, δεν είναι για μένα οι ηλικίες αυτές, δεν με εκφράζουν). Μέχρι εδώ ήταν τα εύκολα. Από δω και πέρα... ok, panic!