Το παλιόσ' είναι αλλιώς!

Επιτέλους το ομολογώ! Δεν μου αρέσουν τα καινούρια ρούχα. Θέλω τα παλιά, αυτά που έχουν λιώσει επάνω μου, το αιωνόβιο τζην μου, τα μπλουζάκια που είναι σαν να ξέρουν πια με τον καιρό το σώμα μου, ρούχα που αισθάνομαι σαν δεύτερο δέρμα. Τα καινούρια ρούχα μπορεί να είναι ωραία αλλά τα νιώθω πολλές φορές σαν ξένα, φοβάμαι διαρκώς ότι θα τα λερώσω και θα τα χαλάσω (αν είναι δε και ανοικτόχρωμα το άγχος απογειώνεται πραγματικά), τα αισθάνομαι σαν πανοπλία. Πανοπλία που καμιά φορά νιώθω ότι με προστατεύει αλλά και που με απομονώνει από τον έξω κόσμο, δεν με αφήνει να του παρουσιαστώ ως ο εαυτός μου αλλά ως η "ντυμένη έτσι". Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι από μικρή είχα μία απέχθεια για τα καινούρια ρούχα (για να με πείσουν να πάρω καινούρια μου λέγανε ότι είναι παλιά). Τα είχα σκεφτεί όλα αυτά από τότε; Τι ήμουν; Το σοφό παιδί; Ή μήπως είχα ήδη από μικρή την ενστικτώδη σχέση με το ύφασμα που φέρει τη μυρωδιά από το σώμα μου;

Για να εξηγηθώ θα πρέπει να πω ότι δεν φοράω ακόμη τα παιδικά μου ρούχα και ότι έχω επιδοθεί σε ανελέητο shopping στη ζωή μου όσο και κάθε άλλη γυναίκα. Και γοητεύομαι από την κομψότητα ενός καινούριου ρούχου, και αγοράζω και φοράω ασφαλώς και νέα πράγματα. Απλά αυτό που με δένει με τα παλιά και πολυφορεμένα ενδύματά μου είναι κάτι άλλο... το παλιόσ' είναι αλλιώς!