Πηγαίνω που λέτε στην Κορέα να κάνω συνάλλαγμα σε μία τράπεζα. Δίπλα σε κάθε υπάλληλο βρίσκεται ένα κόκκινο μπαλόνι που κάτι γράφει σε ακατάληπτα κορεάτικα. «Ευφάνταστο ντεκόρ», σκέφτομαι. Κατόπιν πληροφορούμαι ότι οι υπάλληλοι αυτής της τράπεζας απεργούν. Στα μπαλόνια αναγράφεται το αίτημά τους και η αντίθεσή τους για την αγορά της τράπεζάς τους από μία άλλη. Επίσης φοράνε πόλο μπλουζάκια με το σήμα της τράπεζας, όχι πουκάμισο όπως θα έπρεπε. Κατά τα άλλα η τράπεζα λειτουργεί κανονικότατα. Πού έγκειται λοιπόν η απεργία; Γιατί στην Ελλάδα για να πεις ότι απεργείς θα πρέπει να προκαλέσεις προβλήματα και δυσφορία σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού; Am I missing something here?
Το ίδιο και στις συγκεντρώσεις. Πετυχαίνουμε στο δρόμο μία συνδικαλιστική διαδήλωση. Η μορφή της: οι συμπαθείς κορεάτες συνδικαλιστές κάθονται οκλαδόν στο δρόμο και κρατάνε από ένα κερί με προστατευτικό ποτηράκι γύρω από τη φλόγα για να μη σβήσει. Στα μεγάφωνα ο πύρινος λόγος του εμπνευστή της διαδήλωσης και οι συνδικαλιστές να αναλογίζονται τα αιτήματά τους ψάχνοντας το δίκιο τους μέσα στη φλόγα των κεριών. Ρομαντικό, αξιοπερίεργο. Ούτε ξύλο, ούτε φωνές, ούτε εκνευρισμοί, ούτε χριστοπαναγίες (καλά αυτό λόγω της θρησκευτικής ποικιλομορφίας της χώρας θα ήταν λίγο δύσκολο έτσι κι αλλιώς).
Όπως και στην Ελλάδα δηλαδή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;