H ομορφιά και όσα δεν μπορεί να προσφέρει-Βeauty don't be sad

Μελαγχολική εδώ και μέρες, μπαίνω αφού τελειώσω τις δουλειές μου στο κέντρο σε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα και αρχίζω να δοκιμάζω βραδυνά φορέματα, έχοντας δει στη βιτρίνα ένα κομμάτι που μόνο το όνομά μου δεν έγραφε επάνω. Όλα τα φορέματα που δοκίμασα ήταν τέλεια, λες και ήταν φτιαγμένα για μένα. Οι πωλήτριες σχολίαζαν μεταξύ τους τι ωραίο που ήταν κάθε ένα και τι καλά που μου πήγαινε. Συμφωνούσα χωρίς ενθουσιασμό. Τα ρούχα ήταν πολύ ωραία, δεν τίθεται ζήτημα, δεν ήταν ανάγκη να με κολακεύσουν. Πάντα πίστευα ότι ιδίως ένα όμορφο γυναικείο φόρεμα φέρει κάτι το ονειρικό. Μεταμορφώνει τη γυναίκα. Σε γόησσα, σε λουλούδι, σε άγγελο, σε μοιραία ύπαρξη. Εμένα όμως γιατί δεν μου έδιωξε τη μελαγχολία μου; Είναι τόση η ειρωνία που έχουν τα ωραία πράγματα όταν βλέπεις ότι δεν μπορούν να σου προσφέρουν όσα τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν, που καλύτερα ίσως θα ήταν να μουρτζούφλιαζα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες μου μέσα στο σπίτι. Η ψευδαίσθηση που προσφέρουν τα υλικά αγαθά σε έναν κόσμο που τα έχει αναγάγει σε απόλυτο συνώνυμο της καλής ζωής ένιωσα πως δεν αρκούσε για να σκεπάσει την υποτονική μου διάθεση αυτή τη μέρα, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι ακόμη για την αξία των χρημάτων (και του πλεονάσματός τους που επιτρέπει πολυτέλειες) και τη σημασία τους στη ζωή μου, κάτι που ακόμη δεν έχω προσδιορίσει.