...και ο μαύρος μου ο φλάρος (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η λέξη). Όλη η ξυραφοβιομηχανία της Gilette στο λαιμό μου. Μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο για τον άνδρα, αλλά για το ταλαίπωρο λαιμουδάκι μου είναι ταλαιπωρητικά επώδυνο. Το κεφάλι μου περιέχει στο εσωτερικό του κουδουνάκια που κάνουν τσιγκιτιγκλόν σε κάθε του κίνηση καθώς και βαριδιάκια για να νιώθω όσο γίνεται πιο "πεσμένη". Η μύτη μου τρέχει σε ένα δικό της ρυθμό, μάταιο πλέον να προσπαθώ να την προλάβω, και τα πόδια μου είναι λες και τα έχω βουτηγμένα σε λεκάνη με παγάκια.
Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;