…ή τουλάχιστον κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Τον Ιούνιο κλείνω τα τριάντα και η ιδέα της μητρότητας δεν μου φαίνεται διόλου ελκυστική. Είναι άραγε κάποιες γυναίκες γεννημένες για μάνες και άλλες όχι; Γιατί αν είναι έτσι εγώ σίγουρα ανήκω στις δεύτερες. Έλεγα πως η φύση προστατεύει το αγέννητο παιδί μου με το να με κάνει να μη θέλω να γίνω μητέρα. Τι θα πρέπει όμως να κάνω; Να κάνω παιδιά τώρα μήπως τυχόν το μετανιώσω αργότερα ή να εμπιστευτώ την τάση μου και να το αφήσω και αν ποτέ θελήσω και μπορώ ακόμη έχει καλώς;
Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθα αν μου έλεγε ο γιατρός ότι πχ δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Είμαι σίγουρη ότι θα με πείραζε πολύ λιγότερο από ό,τι πολλές άλλες γυναίκες, σίγουρα όμως θα με τάραζε κάπως. Ή ίσως πιο πολύ με τάραξε η σκέψη ότι αν ήξερα κάτι τέτοιο μπορεί και να ένιωθα ελεύθερη, σαν να είχε ήδη ληφθεί η απόφαση από αλλού, και ίσως πιο πολύ να με ενδιέφερε πώς θα αντανακλούσε αυτό στις σχέσεις που θα έκανα παρά για την απουσία δικών μου παιδιών από τη ζωή μου.
Ήδη όσα κάθομαι και γράφω μου φαίνονται σαν να τα γράφει κορίτσι δεκατριών χρονών, τόσο ανώριμα και άγουρα μου φαίνονται τα όσα σκέφτομαι για το θέμα. Δεν θα ήθελα όμως να ωριμάσω εις βάρος των παιδιών μου, δεν θα μου φταίνε σε τίποτα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο φοβάμαι ότι τα παιδιά μου δεν θα τα αγαπώ και ότι θα τα βλέπω μόνο σαν υποχρέωση, όπως τα βλέπω και τώρα, και ότι έτσι θα καταστρέψω τη ζωή τους και τη δική μου.
Βλέπω άλλους να λαχταρούν να κάνουν παιδιά και μου φαίνεται τόσο περίεργο, σαν να ανήκουν σε έναν άλλον πολιτισμό. Σίγουρα υπάρχουν παιδάκια χαριτωμένα και γλυκά, αλλά τα παιδιά δεν είναι κούκλες να παίζεις. Και αν εμένα το παιδί μου είναι διάολος και δεν την παλεύω μαζί του τι θα κάνω, θα σκοτώσω αυτό ή θα αυτοκτονήσω εγώ;
Έχω την αίσθηση ότι γράφω βλακείες. Ας μου το επιβεβαιώσει κάποιος.
χαμογελασα διαβαζοντας σε, γιατι περιεγραφες εμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομιζω οτι ειναι φυσιολογικο, αναλογα με τα βιωματα και τον χαρακτηρα να μην θελουμε παιδια.
εγω ας πουμε δεν ειχα ευτυχισμενη παιδικη ηλικια και η ιδεα του να ειμαι δια βιου υπευθυνη για ενα αλλο πλασμα, να μην μου παθει τιποτα κλπ με ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕ.
δεν ηθελα
απο την αλλη σκεφτομουν και τα γεραματα και ηθελα οικογενεια, αλλα δεν ηθελα την ευθυνη. εγωιστικο?
μπορει.
ειναι ομως φυσιολογικο να ειμαστε εγωιστες.
και μετα παντρευτηκα και ειπα οκ, ειμαστε 2, μοιραζεται το πραγμα.
αλλα δεν ξεροσταλιαζα, δεν τρελλαινομουν στην θεα μωρων κλπ
κιαν δεν το γουσταρα και μετανιωνα;
που ξερω εγω οτι δεν ισχυει και αυτο?
ποια μανα θα το ελεγε;
και εκανα παιδι, σχεδον κατατυχη.
επεσα με τα μουτρα στο διαβασμα, να ξερω τι να μην κανω, μελετησα, εμαθα, και γεννησα.
και παλι δεν ενιωσα μητρικο φιλτρο.(οχι αμεσως anyway)
αλλα μπηκα σε αυτοματο πιλοτο.
επελεξα να μην παρω φαρμακα και να γεννησω σπιτι για να μην τραυματιστει χωρις λογο το παιδι
επελεξα να θηλασω 3 χρονια για να νιωθει connected και αυτονομη
εκανα μητρικες πραξεις χωις να το ξερω.
χωρισα ασχημα και το παιδι ηταν γεφυρα για κεινον να με χτυπαει, οποτε "μπλοκαρα" την επαφη μου μαζι της σε καποια σημεια χωρις να το καταλαβω.
Την μπλοκαρα και γιατι φοβομουν μην παθει τιποτα
ημουν μονη μου με ολες τις ευθυνες, ο εφιαλτης μου.δεν αφηνα τον εαυτο μου να νιωθει την αγαπη σε ολη της την διασταση (και παω σε θεραπευτη να με βοηθησει μ αυτο γιατι της στερω κατι που δεν θα επρπε.)
απο την αλλη...
υπαρχουν στιγμες που θελω να ειμαι μονη μου και που θελω να κανω πραγματα για μενα.
Ομως
μαθαινω να ιεραρχω τα θελω, τις αναγκες της, τα θελω μου και τις αναγκες μου, μαθαινω να μην νιωθω τυψεις που προτιμω καποιες φορες να ειμαι με ενηλικες, μαθαινω Εκεινη,για να καλλιεργησω την επαφη της σχεσης μας, να μην ειναι σκετα "το παιδι μου", αλλα εκεινη, η προσωπικοτητα της και η μοναδικοτητα της.
ειναι δυσκολο,αλλα...
οσες φορες και να νιωθω οτι θα ηθελα αν μπορουσα να σβησω -και αυτο το λεω πρωτη φορα για καποιον-100% την γνωριμια μου και το τι επακολουθησε με τον πατερα της με ενα μαγικο ραβδακι, σκεφτομαι"δεν θα ειχα ομως αυτην" και αμεσως λεω οτι οχι, δεν θα μπορουσα να τα αλλαξω.
δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου χωρις εκεινη και πολλες φορες που νιωθω οτι δεν τα καταφερνω να ειμαι αυτο που θα ηθελα για κεινη, συνειδητοποιω οτι αυτη ειμαι, αυτην την μαμα εχει, και ειμαι all shes got.
Μπορει να με μισησει αυριο, αλλα τουλαχιστον i didnt walk out on her, ακομα κιαν ημουν ανεργη, ακομα κιοταν ειχα καταθλιψη.
Ι stayed and fought.
και μαγαπαει.
ειμαι η μαμα της.
ο κοσμος ολος της.
υπαρχουν λογης λογης μητερες.
αλλες το νιωθουν απο πριν, αλλες μετα με λιγη δουλεια και επαφη για να ξυπνησει το ενστικτο.
αλλα υπαρχει. και στις πιο κακομαθημενες, εγωιστριες, αγοροκοριτσα, σκληρες απο μας.
στο εγγυωμαι.
Ειναι θεμα φυσης.
εκτος αν εισαι τερας, αλλα ενα τερας δεν θα προβληματιζοταν οπως εσυ.
dont worry.
Χαίρομαι γιατι πρώτη φορά βλέπω μια γυναίκα να μιλάει τόσο καθαρά και άνετα για το θέμα τούτο. Ούτε εγώ ενδοαφέρομαι να προχωρήσω στη δμηιουργία μιας οικογένειας, όχι επειδή αισθάνομαι ανώριμος, αλλά γιατί θέλω να έχω χρόνο για εμένα και τη γυναίκα μου. Ωστόσο, βλέπω όλες τις γυναίκες στην ηλικία σου και αυτή της γυναίκας μου να κλαίγονται να κάνουν παιδιά και κάνουν όνειρα για εκείνα από πολύ μικρές ηλικίες, σχεδόν από το γάμο. Μέχρι που κάποια έκανε όνειρα τι αμάξι θα πάρουν που να χωρά το παιδικό καθισματάκι και πόσο άνετα θα είναι τα παιδιά πίσω (1 βδομάδα παντρεμένοι, χωρίς να είναι έγκυος 6 χρόνια μετά).
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλως σας βρηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ μεγαλη κουβεντα σηκωνει ο προβληματισμος σου.Οχι,παιδι δεν κανει κανεις για να του βρισκεται σε περιπτωση που το επιθυμησει,γιατι εχουν την κακη συνηθεια να εχουν απαιτησεις και να μεγαλωνουν γρηγορα "ζητωντας"καθημερινα απ τους γονεις.Απ την αλλη μια γναικα που κανει τη ζωη της μεχρι τα 38-40 διατρεχει τον κινδυνο να μην μπορει να τεκνοποιησει οταν ακουσει το καθυστερημενο της βιολογικο ρολοι...
Απλες απαντησεις δεν υπαρχουν,παιζει ρολο κι αν εχεις τον καταλληλο συντροφο(και οι πιο καταλληλο θα δοκιμαστουν σκληρα...).Θα σου πω ομως τη δικια μου εμπειρια.Απεκτησα την κορη μου νεος για αντρας(στα 30)μετα 2 χρονια εγγαμου βιου και στο ακουσμα της ειδησης της εγκυμοσυνης "μαγκωθηκα"-σκεφτομουν οτι το ποταμι δεν γυριζει πισω,πως θα τα βγαλουμε περα κλπ..ανδρικα ανωριμα.Λιγες μερες μετα τη γεννηση της,κι ενω συμμετειχα ενεργα στη φροντιδα της,η απαντηση μου στην διατυπουμενη απ'ολους ερωτηση'πως αισθανεσαι?"ηταν "γιατι χασαμε τοσο χρονο.."!ΟΚ,παντα ηξερα οτι ηθελα καποια στιγμη παιδια,μου αρεσει να παιζω μαζι τους,εχω πολυ περισσοτερο ταλεντο σ'αυτο απ την μητερα τους,αλλα ηρθε οταν δεν ημουν ετοιμος,και ΜΕ ΕΤΟΙΜΑΣΕ σε λιγες μονο μερες!!!Το θαυμα της πατροτητας/μητροτητας.
Αρα συμφωνω με τη ΛΙΛΥ,don't worry,all you need is love9as Beatles said) -)
"Nos enfants, c'est notre éternité."
ΑπάντησηΔιαγραφή(Τα παιδιά μας είναι η αιωνιότητά μας.)
Robert Debré, γνωστός γάλλος παιδίατρος.
lili, σε ευχαριστώ για την εκ βαθέων εξομολόγηση, δεν πίστευα ότι και άλλοι θα είχαν παρόμοιες απόψεις με μένα ΑΦΟΥ κάνουν παιδιά (ήλπιζα ότι με έναν μαγικο-ορμονικό τρόπο γεννιέται το μητρικό φίλτρο και γίνεσαι άλλος άνθρωπος-αντίστοιχο με αυτό που έπαθε ο squarelogic). Είναι πιθανόν όμως να παραμείνω κι εγώ "ο ίδιος άνθρωπος", το αποφώλιον τέρας δηλαδή που αποστρέφεται τη μητρότητα. Ελπίζω, αν ο άνδρας που έχω δίπλα μου αυτή τη στιγμή γίνει και πατέρας των παιδιών μου, να με βοηθήσει να χαρώ και να εκτιμήσω τη μητρότητα γιατί αυτός τουλάχιστον θέλει πολύ να γίνει πατέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι άλλωστε, όπως λένε, όταν κάνεις παιδί τότε...έρχεται η ώρα να γνωρίσεις το δάσκαλό σου!
(Ελπίζω μόνο να μην αποδειχτώ ανεπίδεκτη!)
Να σας εξομολογηθώ και κάτι ακόμη. Μόλις είδα ότι είχα 4 σχόλια σε αυτό το post λέω "ωχ, θα την ακούσω τώρα, θα αρχίσουν να με βρίζουν που είμαι τόσο άκαρδη και απάνθρωπη!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη διάθεση κατανόησης και διαλόγου ακόμη και αυτούς που δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με μένα (αν και ομολογώ περισσότερο με ανακούφισαν -ή μήπως με ανησύχησαν;- οι απόψεις αυτών που συμφωνούν.
Εγω είμαι 36 χρονών και ακόμη νοιώθω οτι το βιολογικό μου ρολόι δεν έχει χτυπησει ή αν χτύπησε δεν το ακουσα. Δεν θέλω να κάνω παιδιά .(τελεία) . Ουτε γιατί φοβάμαι οτι δεν θα γίνω καλή μάνα , ούτε για κανένα άλλο λόγο. Απλά δεν θέλω. Πιστεύω οτι υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στη ζωή του από το να προσπαθεί να διαιωνήσει το είδος του , που παρεπιπτόντως μάλλον καταστροφέας είναι. θεωρώ ότι προορισμός της δικής μου ζωής είναι να μάθω , να δω , να γνωρίσω. Το κακό σε όλη την υπόθεση είναι οτι είμαι παντρεμένη . Ο αντρας μου θέλει παιδιά αν και γνωρίζει οτι δεν είμαι fun του αθλήματος. Τι κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις; Κάποιοι θα πουν "τότε γιατι παντρεύτηκές;" Γιατι ούτε κι εγώ θέλω να μείνω μόνη. Βέβαια ας παντρευόμουν κάποιον που να είχε τα δικά μου μυαλά , Εσεις τον αντρα σας τον κάνατε παραγγελία; Αυτόν ερωτευτηκα .
ΑπάντησηΔιαγραφή