Προσωπικά...στο blog

Μέχρι πριν από λίγο καιρό περνούσα μία φάση αρκετά δύσκολη συναισθηματικά όπως όσοι είστε φίλοι ή πιστοί αναγνώστες ξέρετε. Το διάστημα αυτό εκτός ότι έγραφα γενικώς σε στυλ ημερολόγιο (και στον υπολογιστή και σε γραπτή μορφή) όλα μου τα συναισθήματα και τις σκέψεις, πολλά από όσα βίωσα και ένιωσα τα έκανα φέιγ-βολάν και τα σκόρπισα στη μπλογκόσφαιρα μέσω αυτού του blog. Απερίφραστα, ανενδοίαστα, χωρίς να με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άλλος που θα με διαβάσει (θεωρώ άλλωστε ότι στα blogs έλκει πραγματικά όμοιος ομοίω, αν σε κάποιον δεν θα ήθελα να αποκαλυφθώ με τέτοιο τρόπο αυτός δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να κάτσει να με διαβάσει). Μπορώ να πω ότι το είχα ανάγκη, ένιωθα ότι έκανα τον πόνο μου μήνυμα σε μπουκάλι και το ξαπόστελνα στα πέλαγα σαν προσευχή με ανώνυμο παραλήπτη (πολύ λογοτεχνίζουσα έχω γίνει τελευταία, τι μου συμβαίνει), ζητώντας να μοιραστώ αυτό που με βασάνιζε, να το εκφράσω, να το βγάλω από μέσα μου, να το στείλω κάπου μακρυά, να ζητήσω να σηκώσει και κάποιος άλλος μέρος από το βάρος του που με λύγιζε. Η ανταπόκριση που είδα τότε από φίλους αλλά και από άτομα που δεν γνωρίζω ή που γνωρίζω ελάχιστα ήταν ένα δώρο για μένα. Δώρο που τότε ήταν βάλσαμο ανακούφισης που ερχόταν να προστεθεί στην παρηγοριά και τη βοήθεια που μου χαρίσαν οι φίλοι μου, και που τώρα πια που ο ασθενής ανένηψε εξακολουθεί να με συγκινεί σαν χειρονομία. Ευχαριστώ όσους ξόδεψαν από το χρόνο τους τότε για να μου γράψουν δυο λόγια για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα αλλά και όσους με διάβασαν και για λίγο ήρθαν κοντά μου με τη σκέψη τους θέλοντας να με παρηγορήσουν. Όσο "αφηρημένη" και "βουβή" και αν φαίνεται η σχέση αυτή για μένα είχε και έχει σημασία, ένιωθα πραγματικά σαν φίλο μου τον "άγνωστο αναγνώστη", και πάντα δεχόμουν με χαρά αυτόν που με τα σχόλιά του αποφάσιζε να μου γνωστοποιηθεί ή που από κοντά μου έλεγε κάτι (ή δεν μου έλεγε ενώ γνώριζα ότι με διαβάζει). Να είστε όλοι καλά.