Η ηλίθια ίωση

Με είχε πιάσει το φθινόπωρο, με ξανάπιασε και τώρα. Αντί να έχω για μερικές μέρες πυρετό, λαιμό, βήχα και τα λοιπά παραφερνάλια, έχω για βδομάδες ολόκληρες φοβερή κούραση και καταστολή, χωρίς ή με ελάχιστο πυρετό, άντε λίγο λαιμό για ξεκάρφωμα και το πολύ κανένα γκουχ γκουχ στη χάξη και στη φέξη. Δεν γίνεται να με ρίξει κάτω μια δυνατή ίωση, να έχω πυρετό τρεις μέρες, πέντε, επτά, όσες είναι, και μετά να επιστρέψω στην ενεργό δράση σαν τον άνθρωπο αντί να βασανίζομαι μέρες και μέρες; Ό,τι ώρα και να με βάλεις για ύπνο κοιμάμαι και πάλι κουρασμένη ξυπνάω. Άλλες φορές νιώθω καλύτερα και λέω πάει, πέρασε, άλλες φορές καταλαβαίνω ότι οι αντοχές μου με προδίδουν και ότι δεν είμαι ακόμη για πολλά πολλά. Άντε να δούμε πότε θα ξεμπερδέψω.