Atonement - Εξιλέωση

Πολύ κόσμο πήρα στο λαιμό μου να πάμε να δούμε αυτήν την ταινία (ολόκληρο τσούρμο μαζευτήκαμε) και τελικά μάλλον πως δεν πολυάξιζε τον κόπο. Αν κάποιος με ρωτούσε "είναι καλή η ταινία; Να πάω να τη δω ή θα βαρεθώ;" θα του έλεγα, "καλή είναι αλλά θα βαρεθείς". Αναλυτικά όμως:
-Εικαστικά η ταινία ήταν τέλεια. Απλώς τέλεια. Από το χρυσαφένιο στόλισμα στα φλιτζανάκια μέχρι την ταπετσαρία στους τοίχους, μέχρι τις αρχετυπικές φυσιογνωμίες των ηθοποιών όλα συνέθεταν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.
-Σε μία κριτική που είχα διαβάσει πριν πάω να δω την ταινία, μου είχε αποτυπωθεί μία φράση που μου έμεινε: "Μία ταινία φτιαγμένη για να τη βλέπεις, και όχι για να τη ζεις". Αυτό ακριβώς ένιωσα. Το μάτι ρουφούσε την εικόνα, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ιδανικές φυσιογνωμίες για τους ρόλους τους, το παίξιμό τους πολύ καλό, αλλά για κάποιο ρόλο η ενέργεια της ταινίας ήταν φυλακισμένη κάπου μέσα στο πανί και σε μένα τουλάχιστον δεν έφτασε. Κάτι πιάσαμε από το νεύρο της Κίρα Νάιτλι (χαζέψαμε με το υπέροχο πράσινο φόρεμα που φορούσε), μας αιχμαλώτισε κάποιες στιγμές το εκπληκτικό ομολογουμένως κοριτσάκι (ιδανική μορφή εκνευριστικού μικρομέγαλου, έφερνε κάπως στη Σίρλεϋ ΜακΛέην στο όχι τόσο όμορφο), ερωτευτήκαμε τον κούκλο πρωταγωνιστή (να θυμηθώ να ψάξω το όνομά του), σταθήκαμε με δέος απέναντι στη Ρεντγκρέιβ που κατάφερε να έχει ακριβώς το βλέμμα του κοριτσιού, αλλά... εγώ κάτι δεν ένιωσα. Δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα. Αντί να με βάλει στον κόσμο της η ταινία, εγώ ήμουν συνειδητά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα (λες να φταίγανε και τα προσγειωτικά ομολογουμένως σχόλια της φίλης μου που καθόταν δίπλα, η οποία στην αισθησιακή σκηνή της βιβλιοθήκης έκανε το εξής σχόλιο: "Απίστευτα παπούτσια όμως");

-Επίσης ήταν κάπως πιο μελό από ό,τι θα την ήθελα στο θέμα του μεγάλου έρωτα των πρωταγωνιστών (ναι έχω γίνει κυνική υπάρχει κανένα πρόβλημα;)

Αυτά μου έρχονται τώρα. Ο φίλος Worka με βοήθησε συζητώντας μαζί του να σκεφτώ κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, και ομολογώ ότι αν το συζητούσαμε περισσότερο θα με βοηθούσε έστω και αναδρομικά να εκτιμήσω περισσότερο και να προβληματιστώ για κάποια πράγματα που θίγει η ταινία, δεν μπορώ να πω όμως ότι πέρασα μία εξόχως ψυχαγωγική βραδιά χθες βράδυ στο σινεμά. Sorry...